บทที่ 5 ดาบปิศาจตื่นขึ้น

สามหมื่นเหรียญทองแดงเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยสำหรับคนธรรมดา แต่สำหรับลูกหลานขุนนางที่ใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยก็เพียงพอสำหรับการเที่ยวหอนางโลมไม่กี่ครั้ง

บ้านขุนนางดาบ ทุกคนมีเงินเดือนตามสถานะและระดับพลังวรยุทธ์ จำนวนเงินเดือนก็แตกต่างกัน

เช่น หนิงฮั่น มีพรสวรรค์ธรรมดา แต่เป็นลูกหลานสายตรงของบ้านขุนนางดาบ จึงได้รับเงินเดือนหนึ่งแสนเหรียญทองแดงต่อเดือน

หนิงซินเอ๋อมีเงินเดือนสูงกว่านั้น เดือนละห้าแสนเหรียญทองแดง แต่เธอใช้เงินจำนวนมากในการฝึก ซื้อยาบำรุงหัวใจ น้ำยาเลือด และยาสมุนไพรต่างๆ

ยาพวกนี้จำเป็นสำหรับการฝึกฝน ผลิตโดยนักรักษาหัวใจ ราคาสูงมาก แม้บ้านขุนนางดาบจะให้ยาบางส่วนทุกเดือน แต่ก็ไม่เพียงพอ ต้องซื้อเพิ่มเอง

แม้เช่นนั้น หนิงซินเอ๋อก็ยังมีเงินเก็บไม่น้อย การให้ยืมสามหมื่นเหรียญทองแดงไม่ใช่เรื่องยาก เธอสนใจว่าพี่ชายต้องการเงินจำนวนมากไปทำอะไร

หนิงเสี่ยวชวนมีเงินเดือนน้อย เพราะไม่สามารถฝึกวรยุทธ์ได้ เงินเดือนที่สะสมมาหลายปีถูกใช้หมดในหอนางโลมครั้งก่อน จึงต้องหน้านิ่วขอยืมเงินจากหนิงซินเอ๋อ

“ข้าต้องการออกไปเดินซื้อของเล็กน้อย หากผู้ชายออกไปโดยไม่มีเงินก็จะรู้สึกไม่ปลอดภัย” หนิงเสี่ยวชวนยังไม่บอกเรื่องที่ต้องการเป็นนักรักษาหัวใจกับเธอ รอจนกว่าจะสำเร็จก่อนแล้วค่อยบอก

หนิงซินเอ๋อเม้มปากเบา ๆ มองหนิงเสี่ยวชวนด้วยสายตาแปลก ๆ “พี่ชาย ท่านจะไปหอนางโลมอีกหรือ?”

“อา! ข้า...” หนิงเสี่ยวชวนหน้าแดง ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

หนิงซินเอ๋อตาฉายแววผิดหวัง แต่ยังกลับไปเอาเงินสามร้อยเหรียญทองใส่ห่ออย่างระมัดระวัง ส่งให้หนิงเสี่ยวชวน “ท่านเป็นพี่ชายของข้า ไม่ว่าท่านจะเลือกทางใด ข้าจะไม่ดูถูกท่าน”

“ขอบใจ ไม่กี่วันข้าอาจจะคืนเงินทั้งหมดให้เจ้า”

หนิงเสี่ยวชวนรับเงินสามร้อยเหรียญทอง รู้สึกหนักอึ้งและมั่นใจ จึงรีบออกจากบ้านขุนนางดาบ ไปซื้อสมุนไพรและวัสดุสำหรับหลอมเตาหลอมใจ

หนิงซินเอ๋อมองพี่ชายที่รีบจากไป ยืนอยู่ในลานบ้าน เม้มปากแน่น น้ำตาคลอ “พ่อ แม่ ข้าไม่รู้ว่านี่ถูกหรือผิด แต่ข้ารู้ว่าพี่ชายจะมีความสุขมากขึ้นที่นี่ ทุกคนดูถูกเขา แต่ที่นั่น...อาจจะเขาสามารถซื้อความเคารพได้บ้าง!”

เงินในอาณาจักรหยกหลานทำจากโลหะมีค่า เหรียญทองแดงทำจากทองแดงแดง เหรียญเงินทำจากเงินขาว ดังนั้นเหรียญทองแดงเรียกว่า “เหรียญทองแดง” และเหรียญเงินเรียกว่า “เหรียญเงิน”

ส่วนหยกสีน้ำเงินมีค่ามากขึ้น ไม่ค่อยปรากฏในตลาด ใช้โดยลูกหลานขุนนางเพื่อแสดงสถานะ

หนิงเสี่ยวชวนสะพายเงินสามร้อยเหรียญเงินออกจากบ้านขุนนางดาบ ไม่มีสาวใช้หรือคนรับใช้ตาม ไม่มีใครอยากตามเขา ไม่มีเงินรางวัลและยังเสี่ยงถูกทำร้าย

อาณาจักรหยกหลานเป็นอาณาจักรระดับห้าในทวีปเทียนซวี่ ก่อตั้งมากว่าแปดร้อยปี พื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ระยะทางจากเหนือถึงใต้เก้าหมื่นสี่พันหลี่ จากตะวันออกถึงตะวันตกแปดหมื่นหลี่ มีประชากรกว่าพันล้านคน

บริเวณรอบอาณาจักรหยกหลานมีอาณาจักรระดับสี่ ระดับสาม ระดับสอง และชนเผ่าระดับหนึ่ง

ชนเผ่า อาณาจักร และอาณาจักรเล็ก ๆ เหล่านี้นับถืออาณาจักรหยกหลานเป็นศูนย์กลาง ส่งส่วยทุกปี รวมทั้งนักวรยุทธ์จากประเทศเหล่านั้นเลือกมาฝึกในอาณาจักรหยกหลาน บ้างเข้าบ้านขุนนาง บ้างเข้าสำนักวรยุทธ์

เพราะระดับวรยุทธ์ในอาณาจักรหยกหลันสูงกว่าอาณาจักรเหล่านั้นมาก ที่นี่เท่านั้นที่สามารถเป็นนักวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งได้!

เดินในเมืองหลวงของอาณาจักรหยกหลัน เห็นสาวผมสีฟ้าจากอาณาจักรน้ำแข็งเหนือ ทาสจากชนเผ่าทางใต้ รถลากด้วยม้ากวางวิ่งผ่านถนนใหญ่ขาว และนักวรยุทธ์แบกดาบเดินนำเสือและสิงโตแดงที่ปล่อยออร่าน่ากลัว

นักวรยุทธ์แบกดาบ สาวงามนั่งรถหอม!

“เมืองใหญ่โต มองไม่เห็นสุดขอบ”

หนิงเสี่ยวชวนเดินในเมืองหลวง รู้สึกตื่นเต้นกับทุกสิ่ง แต่เดินครึ่งชั่วโมงก็แค่ข้ามถนนเส้นเดียว

“อ๊ะ! นั่นลูกหลานบ้านขุนนางดาบ” หนิงเสี่ยวชวนเห็นในตรอก ลูกหลานบ้านขุนนางดาบสองคนลากหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่ร้องไห้และดิ้นรน แต่สู้แรงไม่ได้ ถูกลากขึ้นรถใหญ่สีดำ

หนิงฮั่นยืนอยู่ใกล้ ๆ ยิ้มเย็นชา มองไปรอบ ๆ แล้วสั่ง “เอาหญิงชั่วนี้ใส่ถุงหนังเถอะ”

คนรอบข้างเห็นแต่ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ใครกล้าไปหาพี่น้องบ้านขุนนางดาบ ลูกหลานขุนนางฆ่าคนกลางถนนก็เป็นเรื่องปกติ นับประสาอะไรกับการลักพาตัวหญิงสาว

หนิงฮั่นขึ้นรถลากม้ากวางสีเขียว แล้วรถก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

หนิงเสี่ยวชวนคิดแบบคนสมัยใหม่ รับไม่ได้กับเหตุการณ์นี้ รู้สึกโกรธที่หนิงฮั่นทำเรื่องแบบนี้ กลางวันแสก ๆ ยังลักพาตัวคน

คนอื่นไม่กล้า ข้ากล้า

ถ้าก่อนหน้านี้เขารู้สึกไม่ชอบหนิงฮั่นเพียงเล็กน้อย คิดว่าเขาหยิ่งและไม่เคารพคนอื่น แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าหนิงฮั่นเป็นคนเลว

หนิงเสี่ยวชวนเช่ารถลากม้ากวาง ใช้แส้ไล่ตามออกไป จนถึงเมืองนอกที่ค่อนข้างร้าง

เมืองหลวงของอาณาจักรหยกหลานแบ่งเป็นเมืองใน เมืองนอก และเขตชานเมือง เมืองในเป็นที่หรูหราเต็มไปด้วยขุนนาง นักวรยุทธ์ และพ่อค้ามั่งคั่ง พื้นที่เมืองในมีเพียงหนึ่งในสามสิบของเมืองหลวง แต่มีประชากรสี่ส่วนของเมืองหลวง ราคาที่ดินสูงมาก

เมืองนอกยังคงหรูหรา แต่มีทั้งพื้นที่หรูหราและพื้นที่ร้าง

รถลากม้ากวางของหนิงฮั่นหยุดในพื้นที่ร้าง มีแม่น้ำไหลเชี่ยวสองฝั่งเต็มไปด้วยต้นหลิวและหญ้า

หนิงเสี่ยวชวนกระโดดลงจากรถลากม้ากวาง วิ่งเข้าไป เห็นคนรับใช้สองคนกำลังผูกถุงหนังกับหิน

ถุงสั่น และมีเสียง “อูอู” จากภายใน

“หญิงคนนี้เป็นนางโลมเงินจากหอหยก โยนลงแม่น้ำเสียดายจริง” คนรับใช้คนหนึ่งหัวเราะ

หนิงฮั่นยืนริมแม่น้ำ ยิ้มเย็นชา “พวกเจ้าเล่นหญิงน้อยหรือ? หญิงคนนี้ต้องตายไม่มีข้อผิดพลาด ถ้าตามข้า ยังกลัวไม่มีหญิงให้เล่น?”

“ท่านหนิงพูดถูก เพียงท่านหนิง

พูดคำเดียว ไม่ว่าจะเป็นหญิงบ้านดี หรือหญิงลูกเศรษฐี ก็ได้มาอยู่แล้ว!”

คนรับใช้อีกคนกล่าว “ผูกเสร็จแล้ว โยนลงแม่น้ำได้ไหม?”

หญิงในถุงหนังร้องไห้ดิ้นรน

หนิงฮั่นยิ้มเย็นชา “โทษที่เจ้ารู้มากเกินไป โยนลงแม่น้ำเถอะ!”

คนรับใช้สองคนกำลังจะยกถุงขึ้น ได้ยินเสียงตะโกน “พวกเจ้าทำอะไร? กลางวันแสก ๆ คิดจะฆ่าคนโยนศพหรือ?”

หนิงเสี่ยวชวนเดินออกมา โกรธมาก คนพวกนี้ไม่เห็นค่าชีวิต ลักพาตัวคนเป็นใส่ถุงโยนลงแม่น้ำ คนในถุงต้องกลัวมากแค่ไหน?

นี่คือสิ่งที่คนทำหรือ?

คนรับใช้สองคนตกใจ วางถุงลง หันไปมอง เห็นว่าเป็นหนิงเสี่ยวชวนก็ตกใจมาก เป็นไปได้ยังไง?

หนิงเสี่ยวชวนวิ่งเข้าไปแก้เชือกถุงหนัง ช่วยหญิงสาวอายุ 15-16 ปีออกมา

หญิงสาวมีผิวขาว ดวงตาสดใส ขนตายาวและงอน สวยมาก แต่ตอนนี้หน้าซีดราวกระดาษ ร่างเล็กสั่นเทา

“ท่านหนิง ทำไมเป็นท่าน? อย่ามายุ่งกับข้า รีบหนีไป พวกเขาจะฆ่าท่าน!” สองวันก่อนหญิงสาวเห็นหนิงเสี่ยวชวนถูกฆ่าที่หอนางโลม ไม่รู้ว่าเขาฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร แต่ห่วงเขา เพราะรู้ว่าหนิงฮั่นโหดเหี้ยม

หนิงฮั่นตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นหนิงเสี่ยวชวนออกมา สีหน้ากลับกลายเป็นเยาะเย้ย “หนิงผู้ป่วย คิดไม่ถึงว่าจะเจอเจ้าที่นี่ ฮ่าๆ! สวรรค์มีทางเจ้าไม่เดิน นรกไม่มีประตูเจ้าเข้ามาเอง หนิงไห่ ไปฆ่าเขา เอาเจ้าขยะนี้ออกไปเสีย”

คนรับใช้ชื่อหนิงไห่ลังเล หนิงเสี่ยวชวนแม้เป็นผู้ป่วย แต่ก็เป็นลูกหลานสายตรงของบ้านขุนนางดาบ ลูกหลานขุนนางที่แท้จริง!

“กลัวอะไร? ข้ากับท่านสี่รับผิดชอบเอง” หนิงฮั่นกล่าว

หนิงไห่เป็นนักวรยุทธ์ระดับสี่ ได้ยินเช่นนั้นจึงมั่นใจ ตาส่องแสงโหด ยิ้ม “หนิงผู้ป่วย เจ้ายังคิดจะเป็นวีรบุรุษช่วยสาวน้อย แต่เจ้าไม่ใช่วีรบุรุษ เป็นแค่ขี้ขลาด วันนี้เป็นวันตายของเจ้า!”

หนิงไห่กระโดดพุ่งเข้ามา ต่อยหนิงเสี่ยวชวน หมัดมีพลังวิเศษสีแดงบาง ๆ ทำให้เกิดเสียงแหลมในอากาศ

ฝึกถึงระดับสี่ พลังวิเศษจะออกมานอกกาย ทำร้ายคนได้ หมัดมีพลังสองพันจิน รวมพลังทำลายของพลังวิเศษสามารถฆ่าวัวเหล็กได้

หนิงเสี่ยวชวนแม้ฝึกถึงระดับสาม แต่ห่างจากระดับสี่มาก เขากล้าออกมาชี้หนิงฮั่นเพราะคิดว่าหนิงฮั่นไม่กล้าฆ่าเขา

วันนี้เขาได้เห็นว่าชีวิตคนถูกมองว่าถูกกว่าหญ้า ในโลกนี้ถ้าไม่มีพลัง ก็ต้องรอความตาย

หนิงฮั่นเห็นภาพหนิงเสี่ยวชวนถูกตีหัวแตก ยิ้มเยาะ

หญิงสาวหลับตาแน่น ไม่อยากเห็นความโหดร้าย

หนิงเสี่ยวชวนเห็นหมัดใกล้เข้ามา ถอยหนึ่งก้าว เลือดในตัวหมุนเวียนเร็วขึ้น ต่อยกลับหมัดหนิงไห่

“ฉิ่ง!”

ดาบเล็กในหัวใจหนิงเสี่ยวชวนส่องแสง พลังสีเลือดพุ่งออกจากหัวใจ ผ่านหลอดเลือดมาถึงฝ่ามือ

ตอนนี้หมัดของหนิงไห่ชนกับมือหนิงเสี่ยวชวน มีเสียง “ตึง” หมัดไม่สามารถทำอะไรหนิงเสี่ยวชวนได้?

หนิงไห่ตกใจมาก พบว่าเลือดในตัวไหลเร็วขึ้นสิบเท่า ควบคุมไม่ได้ ไหลไปที่หมัดและเข้าสู่มือหนิงเสี่ยวชวน ถูกดูดเข้าร่างเขา

……

หมายเหตุ: อาณาจักรหยกหลันมีระยะทางเหนือ-ใต้ 94,000 หลี่ ตะวันออก-ตะวันตก 80,000 หลี่ เปลี่ยนเป็นกิโลเมตรคือ 47,000 กิโลเมตรและ 40,000 กิโลเมตร พื้นที่ทั้งหมดคือ 18.8 ล้านตารางกิโลเมตร เอเชียมีพื้นที่ประมาณ 44 ล้านตารางกิโลเมตร ดังนั้นอาณาจักรหยกหลานมีพื้นที่ใหญ่กว่าเอเชียประมาณ 40 เท่า ประชากรกว่าพันล้านคนในอาณาจักรใหญ่กว่าสี่สิบเท่าของเอเชียจึงไม่แออัด แต่กลับกว้างใหญ่และประชากรเบาบาง