บทที่ 10 : พระน้อยผู้ไม่สมบูรณ์!
บทที่ 10 : พระน้อยผู้ไม่สมบูรณ์!
"รับแต่คะเเนนสะสม?" หลินเสวียนขมวดคิ้ว
เงินน่ะหลินเสวียนไม่ขาด แต่สิ่งที่เขาไม่มีเลยก็คือคะเเนนสะสม
ในมือของหลินเสวียนตอนนี้ไม่มีคะเเนนสะสมแม้แต่คะเเนนเดียว
เพราะคะเเนนสะสมจะได้ก็ต่อเมื่อทำคุณประโยชน์ให้กับสำนักเท่านั้น
ไม่สามารถเอาเงินมาแลกเป็นคะเเนนสะสมได้โดยตรง
เเต่แน่นอนไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อยกเว้น
"ศิษย์น้องหลิน ถ้าเจ้าอยากได้จริงๆ ข้าพอจะมีคะเเนนสะสมอยู่บ้าง"
“ข้าสามารถช่วยซื้อให้ได้!” ลู่จื่อเยว่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ขอบคุณศิษย์พี่!"
หลินเสวียนพยักหน้า แล้วหันกลับมาถาม
"ราคาเท่าไหร่?"
"หนึ่งพันคะเเนนสะสม!" ชายหนุ่มผู้เย็นชาพูดด้วยสีหน้าเฉยเมย
"หนึ่งพันคะเเนนสะสม?"
หลินเสวียนขมวดคิ้ว ราคานี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!
ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถซื้อคะเเนนสะสมจากสำนักได้โดยตรง…แต่ก็ยังพอมีศิษย์บางคนที่ยอมขายคะเเนนสะสมอยู่บ้าง
คะเเนนสะสมหนึ่งพันคะเเนน, ตามราคาตลาด เทียบเท่ากับเงินหนึ่งหมื่นตำลึง!
แน่นอนว่าเหตุผลที่มันแพงขนาดนี้ ก็มีอยู่หลายประการ
หนึ่ง…วิชาที่ซื้อขายนี้ไม่เหมือนกับที่ได้จากสำนัก
มันสามารถเผยแพร่ได้ตามใจชอบ!
วิชาฝึกฝนร่างกายระดับสีเหลืองขั้นต้นที่สมบูรณ์แบบ, อย่าว่าแต่หนึ่งหมื่นตำลึงเลย…แม้แต่สิบหมื่นตำลึงก็มีคนซื้อ!
เเละวิชาที่ซื้อมา…สามารถนำไปขายต่อได้ตามใจชอบได้เลย!
เเละถึงแม้ว่าจะเป็นวิชาที่ไม่สมบูรณ์แบบ…ก็ยังมีคนต้องการซื้อไปเพื่อศึกษาต่อ, เผื่อว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จในการทำมันให้สมบูรณ์!
"ศิษย์พี่ ราคานี้มันแพงไปหน่อยนะ"
"ราคานี้ น่าจะเป็นราคาซื้อขาดใช่ไหม?" ลู่จื่อเยว่ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นมา
"ใช่…มันคือราคาซื้อขาด!"
"ข้ารับประกันเลยว่า หลังจากที่เจ้าซื้อวิชานี้ไปแล้ว…จะไม่มีใครได้ข้อมูลใดๆที่เกี่ยวข้องกับวิชานี้จากข้าไปอีก"
"ข้าสามารถเซ็นสัญญาไม่เปิดเผยข้อมูลในตลาดมืดได้เลย!"
ชายหนุ่มผู้เย็นชาเห็นว่าหลินเสวียนดูเหมือนจะอยากได้จริงๆ
สีหน้าของเขาจึงอ่อนลงเล็กน้อย พร้อมกับอธิบาย
"ถ้าเป็นแบบนั้น…ก็พอรับได้" หลินเสวียนพยักหน้า
"แปดร้อยคะเเนน!"
"ข้ามีคะเเนนสะสมแค่แปดร้อยคะเเนน…ถ้าเจ้าขายก็ตกลงกันตามนี้เลย!" ลู่จื่อเยว่พูดอย่างเด็ดเดี่ยว
เมื่อชายหนุ่มเย็นชาได้ยินดังนั้น เขาจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง…ก่อนจะพูดว่า
"ตกลง แปดร้อยก็แปดร้อย!"
เมื่อตกลงราคากันได้แล้ว, ทั้งสองก็หยิบป้ายประจำตัวออกมา…เเละลู่จื่อเยว่ก็ได้โอนคะเเนนสะสมแปดร้อยคะเเนนให้กับชายหนุ่มผู้เย็นชาทันที
คะเเนนสะสมทั้งหมดนี้, เป็นสมบัติที่ลู่จื่อเยว่อุตส่าห์สะสมมาหลายปี!
"เจ้าซื้อของไปแล้ว แต่ข้ามีเรื่องอยากจะเตือน!"
"วิชาระฆังทองคำอมตะนี้ไม่สมบูรณ์มากนัก…ถ้าฝึกฝนไปก็อาจจะเกิดปัญหาได้"
"เเละไม่ว่าพวกเจ้าจะเกิดปัญหาอะไร…มันก็ไม่เกี่ยวกับข้าทั้งนั้น!"
"เอาล่ะ, ไปที่ชั้นบนกับข้าเพื่อเซ็นสัญญาไม่เปิดเผยข้อมูลกันเถอะ!" ชายหนุ่มผู้เย็นชาพูดอย่างเฉยเมย
"พี่ชายลู่ ท่านไปเถอะ"
หลินเสวียนหยิบวิชาระฆังทองคำอมตะขึ้นมาเเล้วเริ่มเปิดดูคร่าวๆ
ส่วนลู่จื่อเยว่ก็เดินตามชายหนุ่มคนนั้นขึ้นไปที่ชั้นสองเพื่อเซ็นสัญญา
ไม่นาน, ลู่จื่อเยว่ก็ลงมา
ณ ตอนนี้…หลินเสวียนไม่อยากเดินดูต่อแล้ว จึงตัดสินใจออกไปพร้อมกับลู่จื่อเยว่
……
"พี่ชายลู่ ท่านอยากให้ข้าตอบเเทนเป็นเงินหรือคะเเนนสะสม?"
"ถ้าอยากได้เงิน ข้าจะให้สูงกว่าราคาตลาดเลย!"
"แต่ถ้าอยากได้คะเเนนสะสม, คงต้องรบกวนพี่ชายลู่ไปหาศิษย์สายนอกที่ต้องการขายคะเเนนสะสมให้ข้าแล้ว"
หลินเสวียนถามลู่จื่อเยว่หลังจากที่ออกจากตลาดมืดมาแล้ว
"ศิษย์น้องหลิน, ข้ามีเรื่องอยากจะปรึกษาเจ้าสักหน่อย!"
ลู่จื่อเยว่พูดด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมาก
"ศิษย์พี่ลู่, เชิญพูดได้เลย!" หลินเสวียนกล่าว
"ศิษย์น้องหลิน วิชานี้…ข้าอยากจะร่วมลงทุนกับเจ้า”
“เเล้วเรามาแบ่งกำไรกันคนละครึ่ง!”
"ไว้คราวหน้าตอนลงจากเขา ข้าจะลองไปหาคนที่ต้องการซื้อดู…ถ้าเจอข้ายครั้งเดียวก็ได้ทุนคืนแล้ว"
"เเละถ้าขายได้หลายๆครั้ง ก็คงจะได้กำไรไม่น้อย!"
"อีกอย่าง…พี่กำลังขาดเงินจริงๆ" ลู่จื่อเยว่พูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
จริงๆแล้ว, วิชานี้ขายในสำนักไม่ค่อยได้หรอก
พวกเขาจึงต้องเอาไปขายในโลกมนุษย์ถึงจะได้ราคาดี!
ชายหนุ่มคนนั้น ไม่แน่ก็อาจจะขาดคะเเนนสะสม, หรือไม่ก็ไม่มีเส้นสาย…เลยต้องเอามาขายในสำนัก!
เเละที่เขากล้าตัดสินใจร่วมลงทุนครั้งนี้…เหตุผลหนึ่งก็เพราะว่าเขาเชื่อใจหลินเสวียน
แถมเขายังมองเห็นลู่ทางทำกำไรอีกด้วย
"ตกลง!"
"แต่ต้องบอกกันไว้ก่อนนะศิษย์พี่…ว่าในอนาคตข้าอาจจะเอาวิชานี้กลับไปเผยแพร่ที่ตระกูลของข้าด้วย" หลินเสวียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"นั่นเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว!"
ลู่จื่อเยว่พยักหน้าโดยไม่ลังเล
"ตกลง แบ่งกันคนละครึ่ง…ราคาส่วนของข้าก็สี่พันตำลึง" (คะเเนนสะสมเเปดร้อยคะเเนน)
หลินเสวียนไม่ลังเลที่จะหยิบธนบัตรเงินสี่พันตำลึงออกมา, เเล้วยื่นให้กับลู่จื่อเยว่
"พี่ชายลู่ ข้าขอเวลาจำวิชานี้สักหน่อย…เเล้วเดี๋ยวข้าเอาไปให้ทีหลังได้ไหม?" หลินเสวียนพูดพร้อมกับยิ้ม
"ได้สิ ไม่มีปัญหา!"
"ไม่ต้องรีบนะ ค่อยๆจำ, ข้าไม่ได้จะเอาไปฝึกเหมือนเจ้าเสียหน่อย" ลู่จื่อเยว่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
หลังจากพูดคุยกันเสร็จ, หลินเสวียนก็ลาลู่จื่อเยว่เเล้วเดินกลับไปที่บ้านไม้ของตัวเอง
……
[เคล็ดวิชาดาบคลั่งสามวิถีได้คิดค้นกระบวนท่าที่สี่ได้สำเร็จ…เลื่อนระดับเป็นวิชาระดับพื้นฐานขั้นกลาง!]
…..
หลินเสวียนยังไม่ทันได้เริ่มจำวิชาระฆังทองคำอมตะ…มันก็มีกล่องข้อความปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาเสียก่อน
"คิดค้นกระบวนท่าที่สี่ได้สำเร็จ?"
"เลื่อนระดับเป็นวิชาระดับพื้นฐานขั้นกลาง?"
หลินเสวียนดีใจจนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่!
ถึงแม้ว่าเคล็ดวิชาดาบคลั่งสามวิถีจะเย็นชาและชอบทำตัวขี้เก๊กไปหน่อย
แต่นี่มันก็อัจฉริยะเกินไปแล้ว!
[หึ!]
[คิดค้นท่าที่สี่ได้แล้วมันยังไง ถ้าข้ามีเจตนาดาบที่แข็งแกร่งกว่านี้ ข้าคงจะคิดค้นท่าที่ห้า, หรือท่าที่หกได้ไปเเล้ว!]
ดาบคลั่งสามวิถาพูดอย่างภาคภูมิใจ
ดูเหมือนว่ามันจะอารมณ์ดีไม่น้อย
[นายท่าน, ข้าอยากฟังบรรยาย!]
[ข้าไม่อยากโดนเจ้าพิโรธน้อยแซงหน้าเเบบนี้หรอกนะ!]
วิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
"พรุ่งนี้เราจะได้ไปฟังศิษย์พี่หญิงรองสอนแล้ว…ถึงตอนนั้นเจ้าต้องตั้งใจฟังนะ!"
หลินเสวียนพูดพร้อมรอยยิ้ม
[ข้าจะตั้งใจฟังอย่างแน่นอน…เเละข้าเก่งที่สุด!]
วิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานให้กำลังใจตัวเองอย่างเต็มที่
เมื่อเห็นเช่นนี้, หลินเสวียนก็ยกยิ้มพอใจ….จากนั้นเขาก็เริ่มท่องจำวิชาคัมภีร์ระฆังทองคำ!
[อ๊า!]
[แขนของข้าหายไปไหน!]
[ร่างกายของข้าไม่สมบูรณ์….โปร
รดช่วยข้าด้วย!]
[ข้าอยากฟังพการเทศนา!]
ในขณะเดียวกัน, เสียงแผ่วเบาประหลาดๆ, ก็แว่วเข้ามาในหัวของหลินเสวียน
…………………….
