บทที่ 10 ด่าจนกระอักเลือด
“เจ้า...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นบวมขึ้นครึ่งหนึ่งเหมือนหัวหมู ถูกคนพยุงขึ้นมา
“หนิงซินเอ๋อ เจ้าตีคนได้อย่างไร?” หนิงเหิงชิงพูด
หนิงซินเอ๋อจ้องหนิงเหิงชิง “เจ้ากล้าพูดถึงแม่ข้าสักคำไหม? เชื่อไหมว่าข้าจะตีเจ้าด้วย?”
หนิงเหิงชิงยิ้มกระตุก แม้ว่าเขาจะหยิ่งยโส แต่ก็ไม่กล้าแสดงอำนาจต่อหนิงซินเอ๋อ หนิงซินเอ๋อฝึกฝนจนมีร่างกายวิชาเทพ แม้ว่าเขาจะมีพลังปราณระดับแปด แต่ก็ยังไม่พอที่จะสู้
ในที่นี้มีบุตรหลานคฤหาสน์มากมาย ถ้าเขาถูกหนิงซินเอ๋อขู่หน้าแตก ก็คงเสียหน้า ดังนั้นเขาจึงหันไปมองหนิงเสี่ยวชวนแล้วเย้ยหยัน “ทุกคนพูดความจริง พี่เจ้าเป็นคนไร้ค่า หนิงเสี่ยวถงสงสัยว่าเขาเกิดผิดไหม? ทุกคนแค่ทะเลาะกันด้วยคำพูด แต่เจ้ากลับตีคนในคฤหาสน์ ต่อไปเจ้าจะฆ่าพวกเขาเมื่อเจ้ามีพลังมากขึ้นหรือ? เจ้าลืมคำสอนของคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อหรือ?”
“มันเกินไป ไม่ควรทำร้ายพี่น้อง”
“ถ้าพวกเราไม่สามัคคี ก็ไม่แปลกที่มีคนกล้าฆ่าบุตรหลานคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อ”
“พี่เจ้าเป็นคนไร้ค่า แต่เจ้าไม่ให้คนพูด เราพูดเพราะหวังดี”
...
หลายคนตำหนิหนิงซินเอ๋อ บ้างว่าเธอหยิ่งยโส บ้างว่าเธอใช้อำนาจข่มขู่ บ้างว่าเธอทำผิดกฎครอบครัว ควรถูกลงโทษ
แม้ว่าหนิงซินเอ๋อจะมีพลังสูง แต่เธอเป็นเพียงเด็กหญิงอายุสิบสี่ ในการเผชิญหน้ากับการตำหนิจากทุกคน เธอเหมือนหญ้าเล็กๆ ในพายุที่ต้องทนรับแรงลมแรงฝนจากทุกทิศทาง
หลายปีที่ผ่านมาเธอเข้มแข็งเพื่อปกป้องพี่ชายของเธอ เพราะเธอรู้ว่าถ้าเธอไม่ปกป้อง เขาจะถูกทำร้าย
ตอนนี้เธอก็ยังคงยืนหยัดต่อการตำหนิของทุกคน กัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อในดวงตาแต่ไม่ปล่อยให้ไหลออกมา “พี่ข้าไม่ใช่คนไร้ค่า!”
“พวกเจ้าหยุดพูดซะ การตีคนแล้วอย่างไร? ใครกล้าว่าร้ายอีกข้าจะตีอีก!”
“หยุดพูดกันเถอะ!”
หนิงเหิงชิงมองหนิงซินเอ๋อที่ถูกล้อมรอบด้วยผู้คนและยิ้มด้วยความพอใจ
หนิงเสี่ยวชวนก็มองหนิงซินเอ๋อที่กำลังปกป้องเขา ความรู้สึกอบอุ่นในใจ เขารู้สึกเห็นเธอเป็นน้องสาวจริงๆ ครั้งแรก เขากำหมัดแน่น กัดฟันแล้วพูดด้วยเสียงดัง “ใครยังกล้าพูดอีก? ข้าเป็นคนไร้ค่าแล้วอย่างไร? ข้าไปนอนบนเตียงเมียพวกเจ้าหรือใส่หมวกเขียวให้พ่อพวกเจ้า? มาหาข้าถ้ากล้า รังแกเด็กผู้หญิงเป็นฝีมืออะไร?”
ทุกคนอึ้งไปเหมือนกลายเป็นหิน ตาหลายคู่มองมาที่หนิงเสี่ยวชวน
หนิงซินเอ๋อก็มองพี่ชายด้วยตาที่เป็นประกาย
หนิงเสี่ยวชวนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เดินไปยืนข้างหนิงซินเอ๋อ สายตาคมกริบ มองทุกคน “ใครเป็นคนไร้ค่า? พวกเจ้าต่างหากที่เป็นกลุ่มคนไร้ค่าที่ทะเลาะกันเอง ไม่เห็นหรือว่ามีศพสามศพอยู่บนพื้น พวกเจ้าสนใจว่าใครฆ่าพวกเขาไหม? พวกเจ้าตรวจสอบรอยบาดแผลไหม? พวกเจ้าคิดว่าทำไมพวกเขาถึงถูกฆ่า? พวกเจ้าแค่รังแกข้ากับน้องสาว เพราะเห็นว่าเราไม่มีพ่อแม่และเป็นเด็กกำพร้า ทำไมพวกเจ้าไม่ไปจัดการศัตรูที่ฆ่าบุตรหลานคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อ? เพราะพวกเจ้าขี้ขลาด กลัวเกรงคนที่แข็งแกร่งกว่า พวกเจ้าเป็นคนไร้ค่า!”
หลายคนถูกด่าจนสับสน
หนิงเหิงชิงหน้าซีด ยิ้มเยาะ “ลุงๆ ได้ตรวจสอบรอยบาดแผลแล้ว กำลังหารือในหอประชุม เรื่องนี้ต้องให้เจ้าคนป่วยมายุ่งไหม?”
หนิงเสี่ยวชวนพูด “ลุงๆ กินข้าวเย็นแล้ว เจ้าจะกินไหม? ลุงๆ ต้องไปห้องน้ำพรุ่งนี้ เจ้าจะไปไหม? ลุงๆ ต้องไปออกรบ เจ้าจะไม่ไปออกรบอีกแล้วหรือ? จะอยู่แต่ในคฤหาสน์คิดหาวิธีจัดการข้าคนไร้ค่า?”
หนิงเหิงชิงถูกหนิงเสี่ยวชวนพูดจนหน้าซีด หน้าแดง เลือดแทบระเบิดออกจากกระแสเลือด เขากัดฟัน “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร กล้าดูถูกข้า ข้าจะทำลายเจ้า”
มือของหนิงเหิงชิงปะทุด้วยพลังปราณศิลปะการต่อสู้สีแดง เลือดเย็นพุ่งออกจากร่าง เสื้อผ้าพัดสะบัดแม้ไม่มีลม
“ดู ดู! โกรธแล้ว! รู้ว่าข้าร่างกายอ่อนแอ ไม่มีพลังปราณศิลปะการต่อสู้ แต่ยังโจมตีข้า นี่คืออยากฆ่าข้าต่อหน้าทุกคน ทั้งที่เกิดจากรากเดียวกัน ทำไมต้องฆ่ากันเอง? หนิงเหิงชิงเจ้าต้องการฆ่าบุตรหลานในคฤหาสน์หรือ? ต่อไปเจ้าคงกล้าฆ่าหัวหน้าเจ้าด้วยใช่ไหม? เจ้าจะกบฏหรือ?” หนิงเสี่ยวชวนพูด
“ต่อไปเจ้าคงกล้าฆ่าหัวหน้าเจ้าด้วยใช่ไหม? เจ้าจะกบฏหรือ?” คำพูดนี้รุนแรงเหมือนกล่าวหาว่ากบฏ
พลังปราณศิลปะการต่อสู้ของหนิงเหิงชิงปะทุออกมาแล้ว แต่ถูกหนิงเสี่ยวชวนพูดจนพลังปราณกลับเข้าสู่ร่าง เลือดไหลย้อนกลับ
“พรวด!”
เลือดพุ่งออกจากปาก
หนิงเหิงชิงถูกพลังปราณที่ไหลย้อนกลับทำร้าย มองหนิงเสี่ยวชวนด้วยความโกรธ แล้วล้มลงกับพื้น
หนิงเสี่ยวชวนเห็นหนิงเหิงชิงกระอักเลือด ก็พาหนิงซินเอ๋อถอยไปสองก้าว กลัวว่าเลือดจะกระเด็นใส่ เขาแตะจมูกเบาๆ แล้วพูด “ข้าบอกแล้วว่าการให้เกียรติต้องมีทั้งสองฝ่าย เจ้าไม่ฟัง”
“พรวด!” หนิงเหิงชิงกระอักเลือดอีกครั้งแล้วหมดสติ
“ยังเป็นยอดฝีมือ คำสองคำก็ทนไม่ได้ จิตใจยังต้องฝึกอีก” หนิงเสี่ยวชวนส่ายหัวและถอนหายใจ
หนิงซินเอ๋อมองพี่ชายแล้วคิดในใจ “พี่ คำพูดนี้ไม่ใช่ใครก็ทนไหว”
ทุกคนมองหนิงเสี่ยวชวนอีกครั้ง เหมือนจะพูดว่า “แม้แต่ยอดฝีมือพลังปราณระดับแปดก็ถูกเจ้าทำให้โกรธจนเลือดไหลย้อนกลับ เจ้าเก่งมาก!”
“ทำไมเสียงดังกัน? ให้คน เอาหนิงเหิงชิงไปส่งรักษาที่ลุงหลิน” หนิงเฉียนอู่ออกมาจากหอประชุม เห็นเหตุการณ์พอดี
ลูกชายของเขาเพิ่งตาย อารมณ์ก็แย่มาก เห็นหนิงเสี่ยวชวน อารมณ์ก็ยิ่งแย่ แววตาแสดงความโกรธ แล้วพูด “เราสันนิษฐานว่าหนิงฮั่นและข้ารับใช้สองคนถูกฆ่าโดยสำนักปีศาจดูดเลือด ในครึ่งเดือนนี้บุตรหลานคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อห้ามออกจากคฤหาสน์ จนกว่าหัวหน้าคฤหาสน์จะออกจากการฝึกฝน แล้วตัดสินใจ”
หนิงเฉียนอู่มองหนิงเสี่ยวชวนด้วยแววตาเย็นชา แล้วกลับเข้าหอประชุม
นอกหอประชุมเกิดความวุ่นวาย บุตรหลานทุกคนพูดคุยกัน บางคนโกรธ บางคนกังวล
“สำนักปีศาจดูดเลือดกล้าฆ่าบุตรหลานคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อในเมืองหลวง นี่คือการท้าทาย! ต้องสู้ ต้องทำลายสาขาของสำนักปีศาจในเมืองหลวง”
“สำนักปีศาจดูดเลือดมีอิทธิพลมาก ผู้นำทั้งหกของสำนักเป็นยอดฝีมือระดับวูซุน การสู้กับพวกเขาไม่ดีต่อคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อ”
“คฤหาสน์เจี้ยนเก๋อกลัวพวกเขาหรือ? ผู้นำสำนักอสูรที่หยิ่งยโส ยังถูกหัวหน้าคฤหาสน์ฟันขาขาด ตอนนี้ยังไม่กล้ามาเมืองหลวง”
การตายของหนิงฮั่นทำให้เกิดความวุ่นวายในคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อ โดยเฉพาะเมื่อเกี่ยวข้องกับสำนักปีศาจดูดเลือด ทำให้หลายคนกังวล
หนิงเสี่ยวชวนรู้ว่านี่ไม่ใช่การกระทำของสำนักปีศาจดูดเลือด แต่เป็นเขาที่ดูดเลือดพวกเขา แต่เขาเก็บสิ่งนี้ไว้ในใจ ไม่บอกใคร
เดิมทีเขาตั้งใจบอกหนิงซินเอ๋อว่าเขาสามารถฝึกพลังปราณศิลปะการต่อสู้ได้เมื่อเขากลายเป็นนักต้มใจ แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นี้ เขาคิดว่าต้องปิดบังต่อไป
เมื่อหนิงเสี่ยวชวนและหนิงซินเอ๋อกลับถึงบ้าน ก็ดึกแล้ว พวกเขากินอาหารเย็นที่สาวใช้ส่งมา
“พี่ คำว่า ‘ฟันคม’ หมายความว่าอะไร?”
“พี่ บทกวี ‘เกิดจากรากเดียวกัน ทำไมต้องทำร้ายกันเอง’ เจ้าลอกมาจากไหน?”
“พี่ ตอนด่าคนพี่น่ากลัวมาก หนิงเหิงชิงมียอดฝีมือพลังปราณระดับแปด ยังถูกพี่ด่าจนกระอักเลือด พรุ่งนี้พี่จะเป็นคนดังในคฤหาสน์เจี้ยนเก๋อแน่”
ดวงตาของหนิงซินเอ๋อเปล่งประกายเหมือนพระจันทร์ ถามคำถามไม่หยุด
“ข้าไม่เป็นคนดังตลอดหรือ?” หนิงเสี่ยวชวนพูด
หนิงซินเอ๋อคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า “ก็ดูเหมือนใช่”
“ข้าอิ่มแล้ว จะกลับไปนอน”
หนิงเสี่ยวชวนลุกขึ้นเดินออกไป ในใจร้อนรน ถุงมีสมุนไพรหญ้าต้มใจสิบต้นและสมุนไพรบำรุงเลือดสิบต้น หลังจากรอกันนานในหอประชุม ตอนนี้สามารถเริ่มต้มได้แล้ว ถ้าสำเร็จจะเป็นทรัพย์สมบัติมหาศาล และอาจจะได้เลื่อนขั้นเป็นระดับห้าของพลังปราณศิลปะการต่อสู้
คิดเช่นนี้ เขาก็อดทนไม่ไหว!
