บทที่ 1

บนยอดเขาอินเยว่ทางด้านหลังภูเขา

เมฆคำรามก่อตัวรวมกัน เสียงคำรามครืนครั่นดังกึกก้อง

ซ่งถาน ผู้ฝึกตนแห่งนิกายถามเทียนในแดนเซียน ผู้มีรากวิญญาณทั้งธาตุน้ำและธาตุไม้ ได้ปลูกพืชวิญญาณบนภูเขาทางด้านหลังเป็นเวลานับร้อยปีแล้ว จนในที่สุดโอกาสที่รอคอยจะก้าวข้ามขีดจำกัดก็มาถึง!

แต่ทว่า ไม่คาดคิดว่าฟ้าจะผ่าขณะก่อร่างสร้างแก่นทองคำเพื่อบรรลุขั้นต่อไปจะรุนแรงเช่นนี้ ร่างกายของเธอถูกความโกรธเกรี้ยวจากผืนฟ้าผ่าจนแหลกละเอียด แม้แต่ดวงวิญญาณก็ยังแตกกระจาย ในยามเลือนลาง ซ่งถานกลับได้เห็นภาพมากมายที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าก่อนที่ร่างกายและวิญญาณของเธอจะสลายไป

รถยนต์หลายสิบคันพลิกคว่ำและชนระเนระนาดกลางถนน ทั้งเสียงชน เสียงเจ็บปวด เสียงร้องไห้ดังโอดครวญระคนหู รถยนต์ที่พลิกคว่ำน้ำมันไหลเป็นทางยาวบนสะพาน ผู้คนรอบข้างกำลังเคาะกระจกรถอย่างกระวนกระวาย ขณะที่ดวงตาของเธอพร่าเลือด ขยับไม่ได้ พูดไม่ออก

“ฮัลโล 119 ไหมคะ เกิดอุบัติเหตุรถชนกันเป็นแถวบนสะพานหนิงไห่...”

“ปัง!”

“ช่วยกันพาคนขับออกมาก่อน! เธอยังมีลมหายใจอยู่เลย”

“ขาเธอติดอยู่... ใครก็ได้มาช่วยกันหน่อยเร็วๆ”

“เฮ้ย! รีบหนีไป น้ำมันรั่วแล้ว ระวังจะระเบิด”

ซ่งถานมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างมึนงง ชั่วครู่หนึ่งเธอก็ยังไม่เข้าใจว่านี่คือ... มารในใจหรือไม่

แต่สิ่งที่แปลกประหลาดก็คือ มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ในรถ เธอรู้สึกผูกพันกับหญิงสาวผู้นี้อย่างลึกซึ้ง

แต่ทว่า ศีรษะของหญิงสาวเหมือนมีรอยแตกเลือดทะลักไหลซึมออกมาและอาบนองเต็มใบหน้า เธอค่อยๆ หลับตาลง ลมหายใจอ่อนเบาระทวยรวยริน ราวกับจะสิ้นใจในไม่ช้า ซ่งถานมองเห็นแสงวิญญาณบนร่างของหญิงสาวค่อยๆ จางหายไป ทั้งที่วิญญาณกำลังจะสลายไปในไม่ช้า แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา เธอกลับสัมผัสได้ราวกับมีบางสิ่งที่เป็นกลุ่มก้อนพลังงานลึกลับดึงรั้งหญิงสาวไว้อยู่ จากนั้นวิญญาณที่ใกล้จะแตกกระจายของหญิงสาวก็จมดิ่งลงหายไปอย่างรวดเร็ว

ในความมึนงง จู่ๆ เด็กสาวผิวขาวดั่งหิมะก็ปรากฏตรงหน้าเธอ ดวงตาสีดำเป็นประกายจ้องมองกลับมายังซ่งถาน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความยินดีและปลอบโยน “เธอกลับมาแล้ว?”

หมายความว่าอย่างไร…

ซ่งถานถามเสร็จ ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ก็เห็นร่างเด็กสาวผิวขาวพุ่งตรงเข้ามา เศษวิญญาณที่แตกสลายของทั้งสองคนหลอมรวมเข้าด้วยกันในพริบตา

ชาติก่อน ชาตินี้...

เธอจำได้แล้ว!

นี่ไม่ใช่มารในใจ!

แต่เป็นตัวเธอเองที่กลับมา! กลับมาจากแดนเซียน กลับมายังช่วงเวลาที่เธอใกล้จะตายในโลกปัจจุบัน!

นี่คือชาติก่อนของเธอ! เดิมทีเธอคือซ่งถานที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ จากนั้นก็สูญเสียความทรงจำและทะลุมิติไปยังแดนเซียน จากเด็กสาวในหมู่บ้านบนภูเขาอินเยว่ที่ฝึกฝนอย่างหนัก จึงได้เข้าสู่สำนักถามเทียน

เมื่อเวลาผ่านไปกว่าร้อยปี ฝึกฝนไม่หยุดยั้ง มุ่งมั่นอุตสาหะเพื่อจะได้ก้าวข้ามขีดจำกัด เพื่อปกป้องตัวเองให้รอดพ้นจากภัยอันตรายต่างๆ

ในที่สุดเธอก็กลับมา…

เธอคือซ่งถาน!

อย่างไรก็ตาม อุบัติเหตุจากรถที่ชนกันด้านหน้านั้นหนักหนาและรุนแรงมากเกินไป ร่างกายย่อมได้รับความเจ็บปวดจนสุดแสนจะทนไหว ในชาติที่แล้ว เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสิ้นใจ

แต่ไม่ ไม่ได้! ชาตินี้เธอจะตายไม่ได้เด็ดขาด

ซ่งถานพยายามดึงดูดพลังจิตวิญญาณที่เจือจางจากรอบๆ ตัวด้วยความยากลำบาก แปรเปลี่ยนมันเป็นพลังลมปราณเพื่อเร่งรุดซ่อมแซมร่างกาย

พลังลมปราณที่บางเบาพยายามไหลเวียนไปทั่วทั้งร่างกายเธอ ฟื้นฟูอวัยวะภายในและร่างกายที่ได้รับความเสียหายอย่างหนัก เธอใช้แรงที่เหลือเพื่อขยับเปลือกตาอันเลือนลางด้วยเลือด เพ่งมองสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนจะพลันพบกับใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่มหล่อเหลาคนหนึ่ง แต่เต็มไปด้วยเส้นเลือดขอดแทน

ใกล้เกินไป ซ่งถานมองเห็นดวงตาสีน้ำตาลเข้มและขนตาหนาเป็นแพของเขา โดยเฉพาะไฝเล็กๆ ตรงหน้าผากที่อยู่ตรงกลาง ไม่เบี้ยวไม่เอียง

อีกฝ่ายกัดฟัน แต่ก็ยังคงเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

“อย่ากลัว! ผมกำลังจะพาคุณออกมา”

มีเสียงใครบางคนตะโกนอย่างสิ้นหวังด้านหลัง “รีบไป รีบไป ไฟไหม้แล้ว ไฟไหม้แล้ว”

“อดทนไว้!”

ชายหนุ่มที่โอบกอดเธออยู่ส่งเสียงแผ่วเบา เหงื่อบนหน้าผากและแก้มไหลลงตามแนวกราม หยดลงบนใบหน้าของซ่งถาน ร่างกายของเธอถูกดึงกระชากไปข้างหน้าอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วทั้งร่างกาย แม้แต่ดวงวิญญาณก็ราวกับถูกกระชากออกจากร่างอีกครั้งหนึ่ง

ในเสี้ยววินาทีถัดมา!

“ระเบิดแล้ว”

เสียงกรีดร้องรอบข้างดังขึ้นอย่างน่ากลัว!

“ตูม!”

ร่างอันหนักอึ้งถูกเหวี่ยงออกไปอย่างแรง เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ตอนนี้ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

คล้ายหลับใหลไปนานพอสมควร เมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็เห็นศีรษะของคนกลุ่มหนึ่งโผล่ชะเง้อออกมาจากขอบเตียง ผู้นำหน้าเป็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มแพทย์ ผมบางแต่ดวงตากลับแจ่มใส

“ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างครับคนไข้”

สายตาของซ่งถานเลื่อนลงไปที่ป้ายชื่อบนหน้าอกของเขา

รูปถ่ายใบหน้าที่ชัดเจนเป็นพิเศษ

โรงพยาบาลประชาชนมณฑลหนิงสาขาที่ 1

แพทย์ประจำ : จางหยวน

เธอจ้องมองป้ายชื่อนี้อย่างมึนงง ความทรงจำที่คุ้นเคยไหลเวียนอยู่ในใจ ในตอนนี้ เธอคือซ่งถานที่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่ในเงาอีกด้านก็ยังคงเป็นซ่งถานที่บำเพ็ญเซียนเจริญตบะมานับร้อยปีอีกด้วย

วิญญาณหลอมรวม ชาติก่อนและชาติปัจจุบัน อายุรวมกันก็ตกราวร้อยกว่าปี ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว

กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลลอยอบอวลอยู่ทั่วทุกหนแห่ง พลังลมปราณบางเบาเหมือนเส้นไหม เธอตั้งสมาธิแล้วท่องคาถาเซียนพึมพำวิชาหนึ่ง ครึ่งค่อนนาทีจึงมีพลังลมปราณสองสายไหลเวียนมาอย่างเชื่องช้า

ซ่งถานถอนหายใจด้วยความโล่งใจ แค่สามารถบำเพ็ญเพียรได้ก็พอแล้ว

หากบำเพ็ญเพียรได้ก็สามารถปกป้องตนเองได้ แม้จะยังไม่พูดถึงเรื่องอื่น แต่แค่เฉพาะการปลูกพืชผักวิเศษมาเป็นเวลาร้อยกว่าปีก็เลี้ยงดูตัวเองในโลกมนุษย์ใบนี้ได้แล้ว ซ่งถานมองไปยังแพทย์ที่รอคอยคำตอบของเธอ เธอขยับปากพูดออกมาอย่างติดขัดเล็กน้อย

"ยัง...ยังโอเคอยู่ค่ะ"

ผู้ช่วยแพทย์ทางซ้ายมือที่เพิ่งผ่านการทดลองงานหมาดๆ รับแฟ้มประวัติคนไข้จากหัวหน้าแพทย์ด้วยความสุภาพ ก่อนจะรีบหยิบปากกาขึ้นมาเขียนอักษรที่พลิ้วไหวราวกับมังกรหรือหงส์ที่กำลังร่ายรำ เลียนแบบการเขียนของแพทย์อาวุโสที่เขียนราวกับอักษรจากสรวงสวรรค์ พร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร

"ผลการตรวจของเราดีมากนะคะ คุณโชคดีมากเลยค่ะ! อุบัติเหตุรถชนเป็นแถว แต่คุณแค่หัวกระแทก อาจจะมีอาการกระทบกระเทือนทางสมองเล็กน้อย แต่ส่วนอื่นๆ ก็ดีหมดแล้วค่ะ"

"เฝ้าดูอาการอีกสักวันสองวันก็ออกได้แล้ว แต่ว่าที่เกิดเหตุมันวุ่นวายมาก มือถือในกระเป๋าของคุณก็เปิดไม่ติดด้วย แล้วก็บาดแผลของคุณไม่ได้รุนแรงมาก พวกเราเลยยังไม่ได้ติดต่อแจ้งญาติของคุณนะคะ"

ซ่งถานนึกถึงใบหน้าซื่อๆ ที่เหมือนกันเป๊ะๆ ของทั้งสามคน เธอเอามือลูบหัวอย่างไม่รู้ตัว นึกถึงเหตุการณ์ตอนเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาได้อย่างเลือนลาง จึงรีบถามขึ้นว่า

"ฉันจำได้ว่าตอนนั้นมีคุณผู้ชายคนหนึ่งช่วยฉันไว้ เขาเป็นยังไงบ้างคะ..."

ชาติที่แล้วตอนเกิดอุบัติเหตุ เธอหมดสติไปทันทีเลย จึงไม่รู้ว่ามีใครที่จะยอมเอาชีวิตเข้ามาช่วยเธอแบบชาตินี้หรือเปล่า แต่ผู้ช่วยแพทย์กลับลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน มีผู้บาดเจ็บที่ถูกส่งมาโรงพยาบาลนี้ทั้งหมดสิบแปดคนค่ะ จากที่เจ้าหน้าที่ดับเพลิงบอก คุณถูกผู้ชายคนหนึ่งดึงออกมาจากรถใช่ไหมคะ"

ซ่งถานพยักหน้า

แต่ผู้ช่วยแพทย์กลับลังเลอีกครั้งก่อนจะพูด "เขา...เขาไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตค่ะ เขาน่าจะไม่ใช่คนแถวนี้นะคะ เพราะเมื่อสักครู่ญาติก็เพิ่งจะพาตัวไปรักษาต่อที่อื่นไม่นานนี้เอง"

ซ่งถานโล่งใจ

"แล้วพอจะมีวิธีติดต่อเขาหรือญาติของเขาไหมคะ ฉันอยากจะเอ่ยขอบคุณต่อหน้า"

บุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ เป็นบุญคุณของซ่งถานตอนอายุ 23 ปี และเป็นบุญคุณของซ่งถานที่บำเพ็ญเพียรในแดนเซียนมานับร้อยปีอีกด้วย แม้แต่ในโลกแห่งเซียน นี่ก็ถือเป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่ต้องตอบแทนอย่างสุดความสามารถเช่นกัน

ผู้ช่วยแพทย์ส่ายหัว “ตอนนั้นผู้ชายคนนี้ช่วยไว้หลายคนมากค่ะ พอญาติมารับตัวก็รีบย้ายไปโรงพยาบาลอื่นเลย และยังบอกไม่ประสงค์ให้ข้อมูลติดต่อใดๆ ด้วยนะคะ”

ความหมายก็คือทางนั้นไม่ต้องการเปิดเผยช่องทางการติดต่อใดๆ สินะ

"แล้วไปโรงพยาบาลไหนคะพอจะทราบไหม"

"ไปโรงพยาบาลเหรินไห่ในเมืองหลวงค่ะ"

ซ่งถานพยักหน้า ไม่ได้ซักถามต่อ

เธอคิดว่า ตอนนี้ยังปรับตัวไม่เข้ากันดีกับที่นี่นัก ดังนั้นไว้รอรวบรวมพลังลมปราณเพื่อบำเพ็ญเพียรจนดีขึ้นมากแล้ว ค่อยลองสืบหาที่อยู่ของผู้มีพระคุณก็ยังไม่สาย

เหล่าแพทย์พากันเดินออกไป ซ่งถานรู้สึกไม่สบายใจนักกับอากาศที่ขุ่นมัวในปัจจุบันเลย บริเวณโดยรอบขาดแคลนพลังจิตวิญญาณมากเกินไป เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สถานที่ที่ดีสำหรับการบำเพ็ญเพียรเลยสักนิด

โดยไม่รู้ตัว เธอคลำใต้หมอนดูด้วยความเคยชิน กลับพบว่ามันว่างเปล่า..

กระเป๋าสตางค์คงถูกไฟไหม้ในอุบัติเหตุหมดแล้วสินะ รวมถึงเอกสารด้วย

เธอลองเปิดลิ้นชักหัวเตียงดู ก็พบโทรศัพท์ที่มีหน้าจอปริแตกอยู่จริงๆ ถึงแม้ไม่รู้จะยังใช้ได้อยู่ไหม แต่ก็ลองคลำเปิดเครื่องดูจนสำเร็จ เธอเปิดหน้าจอพลันพบว่ามีข้อความแจ้งเตือนสีแดง 99+ ที่มุมขวาบนของแอปสีเขียว ยังมีแอปสีน้ำเงินอีกแอปที่ส่งเสียงดังจนน่ารำคาญ ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดในทันที

สัมผัสที่หกของผู้บำเพ็ญเซียนอย่างเธอ มักช่วยให้หลีกเลี่ยงเรื่องเลวร้ายต่างๆ ได้มาหลายครั้งแล้ว ซ่งถานจึงคิดว่า ข้อความพวกนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่! ไม่ดูดีกว่า! ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือเล่นโทรศัพท์มือถือต่างหาก นานมาแล้วกว่าร้อยปีที่เธอไม่ได้เล่นเลยนะ อดใจแทบไม่ไหว.. ดังนั้นเธอจึงเลื่อนนิ้วปัดลงส่งๆ เปิดแอปที่มีเครื่องหมายคล้ายโน้ตเพลง

‘เริ่มต้นชีวิตที่สดใส’

เปิดมาแล้วก็ขอดูสักหน่อย...