บทที่ 1 : วิชาการฝึกปราณขั้นพื้นฐานพูดได้!
บทที่ 1 : วิชาการฝึกปราณขั้นพื้นฐานพูดได้!
"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเจ้าทั้งหมดล้วนเป็นศิษย์ฝึกหัดของสำนักเทียนเซียวของข้า!"
"พวกเจ้าทุกคนจะได้รับวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานคนละหนึ่งเล่ม และชุดของศิษย์ฝึกหัดอีกหนึ่งชุด"
"พวกเจ้าทุกคนจะต้องรับการประเมินเดือนละครั้ง, เเละจะมีการคัดออกตามลำดับ"
"เมื่อครบหนึ่งปี, พวกเจ้าจะสามารถเข้าร่วมการประเมินเป็นศิษย์สายนอกได้”
“หากผ่านการประเมินก็จะได้เป็นศิษย์อย่างเป็นทางการของสำนักเทียนเซียวของเรา”
…………
แคว้นชางหลัน!
เขตกว่างหลิง!
สำนักเทียนเซียว!
ณ ลานกว้างใหญ่บนภูเขาด้านนอก
มีชายชราคนหนึ่งกำลังสำรวจดูศิษย์ฝึกหัดที่แออัดอยู่เต็มไปหมด
เขาอธิบายสั้นๆเพียงไม่กี่ประโยค…เเล้วก็หันหลังจากไป
"หลินเสวียน, นี่คือวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานและชุดศิษย์ฝึกหัดรวมถึงป้ายหมายเลขของเจ้า”
“เเละป้ายนี้แสดงถึงหมายเลขประตูที่พักชั่วคราวของเจ้าด้วย”
หลังจากที่ชายชราผู้นั้นเดินจากไป, ก็ได้มีศิษย์สายนอกนำอุปกรณ์ของศิษย์ฝึกหัดมาแจกจ่าย
"เเค่นี้เองเหรอ?"
หลินเสวียนรับหนังสือเย็บเล่มหนา, ชุดเสื้อผ้า, และป้ายหมายเลขมาด้วยความรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
เดิมทีหลินเสวียนคิดว่าหลังจากเข้าร่วมสำนัก, แม้จะเป็นแค่ศิษย์ฝึกหัด…เขาก็น่าจะมีอาจารย์คอยชี้นำ
เพราะแค่ค่าสมัครเข้าสำนักเทียนเซียวก็ต้องใช้เงินถึงหนึ่งพันตำลึงแล้ว!
นี่โชคยังดีที่หลินเสวียนเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยมาก เรียกได้ว่ามั่งคั่งที่สุดในเมือง….มิฉะนั้นเขาคงไม่มีปัญญาจ่ายค่าสมัคร
เเต่ค่าสมัครหนึ่งพันตำลึง!
กลับไม่ให้ยาหรือศิลาวิญญาณอะไรเลยเหรอ?
"พอใจเถอะน่า!"
"นี่ก็ถือว่าผู้อาวุโสชั้นนอกใจดีแล้ว"
"ถ้าวันนี้เขาอารมณ์ไม่ดีล่ะก็ ในบรรดาผู้คนมากมายที่นี่…คาดว่าอย่างน้อยหนึ่งในสามจะถูกไล่ออกทันที"
"เเละการได้เป็นศิษย์ฝึกหัด, อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสที่จะก้าวหน้าได้!"
ศิษย์พี่สายนอกที่รับผิดชอบการแจกจ่ายอุปกรณ์กล่าวอธิบายด้วยรอยยิ้ม
"เอาเเต่ใจขนาดนั้นเลยเหรอ?"
หลินเสวียนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา
"สำนักเทียนเซียวมีคุณสมบัติพอที่จะทำแบบนั้น!"
"เจ้าลองคิดดูสิ ว่าในแต่ละปีมีคนมากมายแค่ไหนที่อยากเข้าร่วมสำนักเทียนเซียวจนแทบจะเบียดกันตาย"
"ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่ได้เข้าเป็นศิษย์สายนอก นั่นก็ถือว่าได้ก้าวเท้าเข้าสู่ประตูของผู้ฝึกยุทธ์แล้ว!"
"เเละการได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์หมายความว่านับจากนี้ไป…คนผู้นั้นก็ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป!"
"สรุปสั้นๆคือ, สำนักเหมือนเหล็กที่คงทน…ส่วนศิษย์ก็เหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านไป"
"ถ้าไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ, มันก็ไม่มีใครเห็นเจ้าอยู่ในสายตาหรอก!"
"ใครแข็งแกร่งกว่า คนนั้นก็เป็นฝ่ายกำหนดกฎเกณฑ์!"
"บางครั้งการเข้าสำนักอาจโหดร้ายยิ่งกว่าโลกของคนธรรมดาเสียอีก!"
ศิษย์พี่ชั้นนอกกล่าวด้วยน้ำท่าทางที่จริงจัง
"ศิษย์พี่, นี่หมายความว่าพวกเรารับวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานนี้เสร็จเเล้ว….ก็สามารถกลับไปฝึกฝนเองได้เลยเหรอ?"
หลินเสวียนไม่คิดว่าจะได้เจอศิษย์พี่ที่พูดจาดีๆแบบนี้อีก…เขาจึงรีบสอบถามออกไป
"ฝึกฝน?"
"นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก!"
"ถ้าแค่มีวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานเล่มเดียวแล้วฝึกฝนได้…ทุกคนก็คงเป็นผู้ฝึกยุทธ์กันหมดแล้วสิ?"
"เจ้าจงไปท่องจำให้ขึ้นใจ!"
"ถ้าอยากฝึกปรือ, ก็ต้องท่องวิชาให้ขึ้นใจเสียก่อน!"
"ศิษย์ฝึกหัดมีเวลาหนึ่งเดือนในการจดจำวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐาน…ต้องทำให้ได้แม้กระทั่งท่องย้อนหลัง!"
"ไม่ว่าจะหยิบยกตอนไหนขึ้นมา ก็ต้องอธิบายได้อย่างหมดจดชัดเจน…แม้แต่คำอธิบายประกอบก็ห้ามผิดแม้แต่นิดเดียว" ศิษย์พี่สายนอกกล่าวต่อ
"เเล้วถ้าจำไม่ได้ล่ะครับ?"
หลินเสวียนถามพลางมองกองหนังสือหนาเตอะในอ้อมแขน
"ถ้างั้นเจ้าก็ได้แต่ภาวนาว่าอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า, ตอนที่ผู้อาวุโสชั้นนอกมาสอน…เจ้าจะไม่ถูกเรียกถาม"
"ถ้าถูกผู้อาวุโสชั้นนอกถามเเละตอบไม่ได้…เจ้าก็จะถูกขับไล่ออกจากสำนักทันที!"
"เอาจริงๆ ในทุกๆครั้งที่มีการสอนจะมีศิษย์ถูกขับไล่เพราะเหตุผลต่างๆ มากกว่าคนที่ท่องวิชาไม่ได้เสียอีก"
"เเต่อย่ากระโตกกระตากไปเลย พวกนี้ล้วนเป็นประสบการณ์ทั้งนั้น!"
"รออยู่ที่นี่สักพัก, เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง"
ศิษย์พี่ชั้นนอกพูดพลางตบบ่าหลินเสวียน
"ลู่จื่อเยว่ เจ้าพูดกับเด็กใหม่จบรึยัง?"
"หรือว่าอยากให้ข้าขับไล่เจ้าออกจากชั้นนอก แล้วให้ไปฝึกฝนบทเรียนของศิษย์ฝึกหัดใหม่…ให้เจ้าพูดคุยกับพวกศิษย์ฝึกหัดพวกนี้ได้อย่างเต็มที่?"
ทันใดนั้นเอง, ก็มีเสียงหงุดหงิดดังมาจากอีกทางหนึ่ง
"ศิษย์พี่ล้อเล่นเเล้ว, ข้าน้อยกำลังจะไปเดี๋ยวนี้!"
ลู่จื่อเยว่ผู้นี้, เมื่อครู่นี้ยังสอนประสบการณ์ให้หลินเสวียนอยู่เลย
แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าประจบสอพลอทันที
เขาวิ่งเหยาะๆไปหาชายหนุ่มผู้มีออร่าสง่างามคนหนึ่ง
ชายหนุ่มคนนั้นก็สวมชุดของศิษย์สายนอกเช่นกัน…แต่บนชุดของเขา ปักเป็นตัวเลขสีฟ้าว่า "เก้า"
นี่แสดงให้เห็นว่าเขาอยู่ในอันดับที่เก้าของศิษย์สายนอก!
ไม่แปลกใจเลยที่เขาสามารถเรียกใช้ลู่จื่อเยว่….ผู้เป็นศิษย์สายนอกเหมือนกันได้
"ดูท่า การเข้าร่วมสำนัก, คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด!"
หลินเสวียนพึมพำกับตัวเองพลางหรี่ตาลง
…………….
"ทุกคนคงได้รับของครบแล้ว, งั้นตอนนี้ข้าจะพาพวกเจ้าไปยังที่พักชั่วคราว!"
หลังจากที่ทุกคนได้รับของครบแล้ว ศิษย์สายนอกคนหนึ่งก็พูดขึ้น…จากนั้นก็พาผู้คนไปยังที่พักของศิษย์ฝึกหัด
ที่พักชั่วคราวที่ว่าก็คือกระท่อมไม้ทั้งหลัง
กระท่อมไม้แต่ละหลังจะมีป้ายหมายเลขประตูที่ตรงกับป้ายหมายเลขของศิษย์ฝึกหัด
"หมายเลข 88!"
"อยู่ที่นี่เอง!"
หลินเสวียนพบกระท่อมไม้หมายเลข 88 อย่างรวดเร็ว…จากนั้นเขาก็ผลักประตูเข้าไป
กระท่อมไม้หลังนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไร
แต่ถึงกระนั้นมันก็มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเเละทำความสะอาดไว้อย่างดี
ที่พักนี้ทำให้หลินเสวียนค่อนข้างพอใจ
หลังจากหลินเสวียนเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จแล้ว เขาก็มองกองวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานเล่มหนาเตอะเขม็ง
แต่ในใจเขากลับไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย
ไม่ว่าจะเป็นชาติที่แล้วหรือชาตินี้ หลินเสวียนไม่เคยกลัวการท่องจำ
ในชาติที่แล้ว เขาเรียนรู้เทคนิคการท่องจำมามากมาย
ส่วนชาตินี้ เขายิ่งมีพรสวรรค์ในการจดจำเป็นเลิศ…มิฉะนั้นครอบครัวคงไม่ฝากความหวังไว้ที่เขามากขนาดนี้
"ค่าสมัครหนึ่งพันตำลึง ทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้ว!"
หลินเสวียนนั่งลงข้างโต๊ะไม้, เปิดวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานและเริ่มท่องจำทีละคำๆ
เพียงสองชั่วยามต่อมา
หลินเสวียนก็สามารถท่องวิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐานทั้งเล่มได้อย่างคล่องแคล่ว, แม้แต่ท่องย้อนหลังก็ยังได้
………..
[ว้าว….นายท่าน, ข้าพูดได้ด้วย!]
เเต่ทันใดนั้นเอง!
มันก็มีเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมกับข้อความโต้ตอบด้วยเสียงที่ชื่อ "วิชาฝึกปรานขั้นพื้นฐาน" ปรากฏขึ้นในหัวของหลินเสวียน
…………………..