เรื่องราวอีกด้านหนึ่ง - เบื้องหลัง (1-2)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวอีกด้านหนึ่ง - เบื้องหลัง>
ตอนที่ 1 (2)
ในตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น
พิธีฉลองชัยชนะจัดขึ้นที่จัตุรัสทางทิศใต้ของวัลฮัลลา
ฝูงชนจำนวนมากแห่กันไปที่จัตุรัสที่ทำจากหินอ่อน
“คนเยอะจัง!”
ออลก้าที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
“ทุกคนมาหาพี่เขาไงล่ะ!”
“หึ ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
"แน่นอนค่ะ! เพราะเขาเป็นราชาของที่นี่นะคะ”
ราชาของที่นี่
ออลก้าเบะปากและหันไปมอง
“ฉันเดาว่าประมาณครึ่งหนึ่งของคนในเมืองมารวมตัวกันที่นี่”
เวคิสที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวพึมพำ
ดินแดน ณ เขตชายแดน….วัลฮัลลา
ตอนแรกมันอยู่ในรูปของหอคอย แต่เมื่อมีคนมากขึ้น เมืองก็ก่อตัวขึ้นรอบๆ หอคอย
ไม่เพียงแต่มีฮีโร่ระดับต้นเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ แต่ยังมีฮีโร่ระดับสูงที่อยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือพวกเขา
ปัจจุบันประชากรของวัลฮัลลามีมากกว่า 100,000 คน
แม้ว่าจะเริ่มด้วยจำนวนไม่ถึง 20,000 คน แต่ปัจจุบันมันก็เทียบได้กับประเทศเล็กๆ
ศูนย์กลางของการเติบโตคือ โลกิ ราชาแห่งเขตชายแดน และอัศวินทั้งห้าของเขา
ดือ ดื้ออออ ดือ
วงดุริยางค์เริ่มบรรเลงเพลงมาร์ช
งานเริ่มแล้ว
“วู้ว!”
ประชาชนที่มารวมตัวกันที่จัตุรัสต่างส่งเสียงตระโกนขึ้นพร้อมกัน
ออลก้าที่ถูกฝูงชนดันออกมาด้านนอกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น
"อะไร? "เกิดอะไรขึ้น?"
“พี่เขาน่าจะปรากฏตัวแล้ว!”
เจนน่าพยายามเดินเบียดตัวผ่านฝูงชน
ด้วยทักษะที่เหมือนกระรอกบิน ออลก้าตกตะลึงแล้ววิ่งตามเจนน่าไป
"โอ้ย!"
มันแคบมากจนจะบ้าตาย!
“เดี๋ยวพวกเธอเป็นใคร?!”
“เข้าแถวให้เรียบร้อยหน่อยสิ!”
คนที่ผ่านมาบ่นให้พวกเธอ
เขาอยู่ที่ไหน เขาอยู่ที่ไหน?
เมื่อวิสัยทัศน์ของเธอเริ่มมองเห็นชัดเจนขึ้น
ออลก้ามองไปรอบๆจัตุรัส
ทหารในชุดสีดำกำลังเดินขบวน
'อ่า ตรงนั่นสินะ!'
จากด้านหลังที่คุ้นเคย
อย่างไรก็ตาม มันมีบางแปลกไปนิดหน่อย
ออลก้าเปิดตากว้าง
'นั้นเขากำลังขี่ม้าอยู่เหรอ ?'
เครื่องแบบและเสื้อคลุมที่หรูหราเป็นพิเศษ
นอกจากนี้เขายังขี่ม้าที่มีสายพันธุ์ดีอีกด้วย
เขาดูแตกต่างจากผู้ชายที่เธอรู้จัก
'ไม่…คนอื่นหรือเปล่า?'
ไม่ ด้านหลังเป็นผู้ชายคนนั้นแน่นอน
ด้านหลังชายคนนั้น มีชายและหญิงหลายคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากำลังเดินตามหลังเขาไปติดๆ
มองจากด้านหลังไม่เห็นอะไรเลย!
ออลก้ารีบเดินฝ่าฝูงชนไป
ต้องมองจากด้านหน้า
แม้จะโดนด่าหลายครั้งเพราะเบียดคนอื่น แต่เธอก็ไม่สนใจและพยายามวิ่งไปทางเหนือของพลาซ่า
หลังจากเบียดคนนั้นคนนี้สักพัก ออลก้าก็มองเห็นหน้าของชายคนนั้นได้ได้อย่างชัดเจน
'โอ้ นั้น'
ต๊อกแต็ก
ชายคนนั้นขี่ม้าผ่านจัตุรัสพร้อมกับเสียงเพลงมาร์ช
ทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของชายคนนั้น ออลก้าก็หลุดยิ้มออกมา
'สมน้ำหน้า!'
เขาดูเหมือนกำลังจะตาย
ใบหน้าที่บอกว่าไม่อยากทำ แต่เขากำลังบังคับตัวเองให้ทำอะไรแบบนั้น
ออลก้าสามารถจดจำการแสดงออกของชายคนนั้นได้
เพราะเขาเป็นเพื่อนร่วมทีมที่ผ่านชีวิตและความตายร่วมกันมาอย่างยาวนาน
'ดีแล้ว'
ทำไมเเธอถึงป็นคนเดียวที่เจ็บปวดอยู่เสมอ
แต่มันก็ชื่นใจที่ได้เห็นผู้ชายคนนั้นเป็นแบบนี้
'ฮาน อิสรัต ฉันรู้แล้ว'
ฮาน อิสรัต
นั่นคือชื่อของชายคนนั้น
“โอ้ นั่นพี่นี่!”
ทันใดนั้น
เจนน่าโผล่อหัวของเธอออกมาจากด้านหลังออลก้า
"พี่! ได้ยินฉันไหมมมม?"
เจนน่าตะโกนและโบกมืออย่างร่าเริง แต่เสียงเรียกของเธอกลับถูกกลบด้วยเสียงของฝูงชน
"ฉันคิดว่าเขาคงไม่ได้ยิน"
“ผู้ชายคนนั้นตลกจัง เขาทำอะไรอยู่ตรงนั้น?”
"เขากำลังจัดงานฉลองไง!"
"ฉันหมายความว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น เขาดูเหมือนไม่อยากทำเลย"
เจนน่ายิ้ม
“นั้นเพราะเขาเป็นราชาของที่นี่ยังไงล่ะค่ะ! เขาต้องทำแม้จะไม่ชอบก็ตามเพื่อเสริมสร้างขวัญและกำลังใจให้กับผู้คนที่นี่ เอ่อมันเหมือนกับการแสดงใช่ไหม?”
“การแสดง?”
“การแสดงเหรอ? อืม ฉันได้ยินมาว่าโลกเป็นเรื่องยาก อย่างไรก็ตาม การแสดงรูปลักษณ์ที่เท่และน่าเชื่ถือช่วยพิ่มความภักดีได้! ฉันได้ยินมาว่าพวกเผด็จการบนโลกชอบทำเช่นนี้บ่อยๆ!”
เผด็จการ?
ออลก้ากระพริบตา
“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันเป็นหนึ่งในงานที่พี่ชายของฉันทำเพื่อปกครองสถานที่แห่งนี้อย่างราบรื่น”
ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้อยากทำจริงๆ
การเป็นราชาเป็นงานที่เหนื่อยมาก
ริมฝีปากของฮานบิดเบี้ยว
ขมวดคิ้วไปพร้อมๆ กัน
เขาดูเหมือนพร้อมจะตีใครทันทีหากเขาทะเลาะกับใครสักคน
'เอ่อ ผู้หญิงคนนั้น…’
ด้านหลังฮานมีผู้หญิงผมสีเงินในเครื่องแบบทหาร
เธอยิ้มขณะที่เธอมองดูฮานที่อยู่ตรงหน้าเขาที่กำลังเดินร่วมขบวนอย่างสง่างาม
เธอแสดงออกถึงความพอใจอย่างยิ่ง
ความแตกต่างในการแสดงออกของทั้งสองนั้นชัดเจนอย่างยิ่ง
“โอ้ พี่ชายผู้น่าสงสาร”
เจนน่ากล่าว
“ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ มันน่าเหลือเชื่อ”
“เขาน่าสงสารเหรอ?”
“เพราะเขามีภาระรับผิดชอบหลายอย่าง ฉันคิดว่ามันคงน่าหงุดหงิด”
“ภาระ…”
ถ้าอย่างนั้นก็แค่ทิ้งมันไป
ก็แค่ใช้ชีวิตตามธรรมชาติ
“แต่เขาทำไม่ได้ เพราะเขาเป็นราชา”
“มันซับซ้อน”
“ฉันไม่ชอบมัน”
จู่ๆ เวคิสก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังและพูด
“โอ้ ตกใจหมดเลย ให้สัญญาณกันก่อนได้ไหมถ้าจะเข้ามา! ฉันตกใจนะ”
"ฉันไม่ชอบมัน รุ่นพี่ไม่แข็งแกร่งเหมือนแต่ก่อน"
ดวงตาของเวคิสเริ่มดุร้าย
"รุ่นพี่ที่ฉันรู้จักเป็นคนที่ไม่อดทนถ้ามีอะไรมารบกวนและฆ่ามันทิ้งซะ แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงดูใจดีจัง? ถ้าเป็นรุ่นพี่คนก่อน เขาคงบอกให้ทุกคนออกไปและทำลายที่นี่ทิ้ง”
“ไม่ พี่เขาไม่ได้แย่ขนาดนั้นแม้แต่ในอดีตก็ตาม...นายเข้าใจผิด…”
“ช่างเถอะๆๆ”
สายตาของเวคิสหันไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาของฮานที่อยู่ข้างหลังเขา
พวกเขาคืออัศวินทั้งห้าที่มีชื่อเสียงในวัลฮัลลา
อย่างไรก็ตาม มีสองคนที่หายไปจากงานนี้
“คนพวกนี้บังคับรุ่นพี่หรือเปล่า?”
“ไม่ พวกเขาดูไม่เหมือนคนทรยศเลยนะ…”
"อืม"
เวคิสหันหน้าไปทางอื่น
มันเป็นภาพที่เขาไม่ต้องการเห็น
“ยังไงก็เถอะ ไปคุยกันใกล้ๆกันดีกว่า…”
ออลก้าที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าหยุดชะงักทันที
เป็นเพราะเธอพบตากับฮาน
"...!"
เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสบตากัน
ดวงตาของชายคนนั้นไม่ได้มองไปทางอื่น แต่มองมาออลก้า
แต่เพียงครู่เดียว ฮานก็หันกลับมามองตรงไปข้างหน้า
และเขาก็ไม่มองมาที่เธออีกเลย
เขาทำเหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“.....”
ดวงตาของออลก้าว่างเปล่า
"พี่? พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"
"ห่ะ!"
เจนน่าโบกมือต่อหน้าออลก้า
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
"ไม่ ไม่มีอะไร..."
ออลก้าเพิ่งสบตากับเขา
แต่มันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
'เขาไม่สามารถแม้แต่จะทักทายเธอเลยเหรอ?'
อย่างน้อยก็แค่พยักหน้า
แต่เขาไม่ทำอะไรเลย
เหมือนเราไม่รู้จักกันตั้งแต่แรก
“...”
จู่ๆ ออลก้าก็รู้สึกหดหู่ในใจ
“ฉันจะกลับแล้ว”
"พี่คะ?"
ออลก้าหันหลังและออกจากจัตุรัสไปทันที