เรื่องราวอีกด้านหนึ่ง - เบื้องหลัง (1-1)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวอีกด้านหนึ่ง - เบื้องหลัง>
ตอนที่ 1 (1)
* * *
เมื่อหลายปีก่อนมีเกมมือถือชื่อ พิกมีอัพ
ซึ่งได้รับความนิยมเนื่องจากระบบเกมและรูปแบบการเล่นที่เป็นเอกลักษณ์ แต่ในที่สุดก็ต้องปิดตัวลงเนื่องจากปัญหาในการดำเนินงาน
นี่คือเรื่องราวหลังจากนั้น
เรื่องราวที่ไม่มีใครรู้ หลังจากเกมจบลง
* * *
เคยมีจักรวาลที่เรียกว่า 'โมเบียส'
โมเบียส….ประกอบขึ้นมาจากมิติหลายมิติ ต่อมาได้ถูกทำลายลงและหายไปเมื่อสิ้นสุดอายุขัยของจักรวาล
อย่างไรก็ตาม มีผู้ที่ต้องการฟื้นฟูจักรวาลนี้ พวกเธอคือเทพีฝาแฝดที่มีชื่อเรียกว่า 'เทล' และ 'อิคาร์'
เทพธิดาฝาแฝดถึงขั้นท้าทายกฎแห่งจักรวาลเพื่อชุบชีวิตโมเบียส และการกระทำของพวกเธอก็ถูกพิพากษาในที่สุด…
แต่มีชายคนหนึ่งที่สืบทอดความตั้งใจนั้น
ชายผู้มีนามว่าฮาน อิสรัตได้รวบรวมฮีโร่และกองทัพของเขา สร้างดินแดนใหม่และสถาปนาตนเองขึ้นเป็นราชาของดินแดนนั้น…ผู้คนเรียกดินแดนนั้นว่า 'วัลฮัลลา'
และนี่คือเรื่องราวต่อจากนี้คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวัลฮัลลา
ที่ครั้งหนึ่งมันเคยถูกเรียกว่าเขตชายแดน และสงครามเพื่อป้องกันการทำลายล้างของโมเบียสยังคงดำเนินต่อไปในดินแดนนี้
นี่คือเรื่องราวในดินแดนแห่งสงครามที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เรื่องราวเกี่ยวกับกลุ่มนักผจญภัยที่กำลังตัดสินใจบางอย่าง
* * *
แคร็ก
กองไฟที่ลุกโชนทำให้ตรอกนั้นสว่างไสวในเวลากลางคืน
ฉ่า~~~
กลิ่นเนื้อไหม้โชยมาเมื่อใส่เนื้อหมูเสียบไม้
"อุ๊ย!"
ผู้หญิงคนนั้นโบกมือให้กลิ่น
แม้เธอจะยกปิดจมูกแต่ก็ยังได้กลิ่นไหม้นั้นอยู่
"กลิ่นนั้น! กลิ่นหมู! ทำไมมันเหม็นจัง?”
“มันคือไขมัน! มันหมู เนื้ออาจจะเก่าแล้วก็ได้?”
"ฉันกินไม่ได้ ฉันจะกินอะไรแบบนี้ได้ยังไง"
“งั้นก็อดไป ฉันจะกินส่วนของเธอเอง”
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ไม่!! ถึงจะให้ฉันกินมัน…แต่อย่างน้อยก็ช่วยทำให้มันอร่อยหน่อยได้ไหม! จริงด้วยฉันมีอันนี้!”
ผู้หญิงคนนั้นล้วงกระเป๋าหยิบกล่องใบเล็กออกมา
มันคือพริกไทย
“มีเกลือไหมหรือหมดแล้ว?”
ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าบึ้ง
เธอไม่มีทางเลือก
อย่างน้อยแค่โรยพริกไทยที่มีลงบนเนื้อเสียบไม้ก็น่าจะดีขึ้น
“อ๊ากกก!”
อีกสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอชินกับอารมณ์แปรปรวณของเธอแล้วจึงไม่ได้สนใจอะไร
“ทำไม! ทำไม! ฉันทำอะไรอยู่นี่เนี่ย?!”
ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงและกระทืบเท้า
ชุดที่ครั้งหนึ่งเคยสวยงามนั้นสกปรกด้วยสิ่งสกปรกและคราบสกปรก
เป็นเส้นใยพิเศษที่ไม่สามารถทำความสะอาดได้เพียงแค่เช็ดด้วยน้ำเพียงอย่างเดียว
“ฉันเป็นนักเวทย์ประจำราชสำนักในทาวน์เนีบนะ ฉันอาศัยอยู่ในปราสาทหลังใหญ่ กินอาหารอร่อยๆ ใส่เสื้อผ้าสวยๆ และมีความสุขกับทุกสิ่ง แต่แล้วนี่มันอะไรกัน? ทำไมฉันถึงดูเหมือนขอทานแบบนี้!”
ผู้หญิงคนนั้นดึงผมของเธอ
“ฉันออลก้า รีเวลล์ สตราชูร์ ทำไมฉันถึงอยู่ในที่แบบนี้!”
เธอส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง
“นี่ กินนี่ซะ”
“อ่า ขอบใจ”
ออลก้ารับเนื้อย่างนั้นและกัดเข้าไปในปากทันที
'ทำไม… …มันอร่อย…’
เธอเกือบจะร้องไห้
นี้เป็นหลักฐานว่ารสนิยมของเธอแย่ลง
แน่นอน อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้กินเนื้อมานานเกือบหนึ่งเดือน
“ฮิฮิ โชคดีนะคะเนี่ย ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีเนื้อเหลืออยู่”
หญิงสาวที่อยู่ข้างๆ ออลก้ากัดเนื้อเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
เด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อเจนน่า ชิราอิ
ผู้ชายที่อยู่ตรงมุมก็เริ่มกินเนื้อเช่นกัน
ชื่อของชายที่มีท่าทางดุร้ายคือเวคิส
แกร๊ก
ท่ามกลางกองไฟกำลังลุกไหม้ และทั้งสามคนก็นั่งกินเนื้อเสียบไม้กัน
“ความทะเยอทะยานของฉันเมื่อฉันตัดสินใจมาที่นี่ครั้งแรก... ไม่ใช่แบบนี้…”
ออลก้าพึมพำด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า
“ฉันจะร่ายเวทย์ของฉัน...ให้ทุกคนชื่นชมฉัน...มันควรจะเป็นแบบนั้น”
ล้มเหลว
ล้มเหลวอย่างน่าสังเวช
ความเป็นจริงและจินตนาการต่างกันมากเกินไป
“ช่วยไม่ได้พี่สาว นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา”
“ไม่มีทาง เธอไม่รู้สึกอะไรเหรอ? แม้ว่าจะใช้ชีวิตเหมือนขอทานแบบนี้เนี่ยนะ?”
“สำหรับฉันเหรอ? ฉันชอบนะ มีพี่ชายและพี่สาวอยู่ที่นี่ด้วยกัน”
เจนน่ายิ้ม
'ทำไมเด็กคนนี้ถึงคิดอะไรแบบนั้น?'
แต่
นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเจนน่าถึงปรับตัวเข้ากับห้องรอได้ดี
เฮ้อ
ออลก้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ในที่สุดความเสียใจก็กลายเป็นความโกรธ
'นั่นมันบ้ามากจริงๆ!'
จากสิ่งที่เธอได้ยินมา ชายคนหนึ่งเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่มีชื่อเสียงในวัลฮัลลา
แต่เขาไม่ออกมาพบเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
ไม่ เขาไม่เคยบอกว่าเขาจะมา ดังนั้นเขาอาจจะไม่รู้ว่าเรามา
ไม่ ถึงอย่างนั้น…
“อ๊า!”
ออลก้าเงยหน้าขึ้นโดยมีเนื้ออยู่ในปาก
พวกเขาทั้งสองคุ้นเคยกับปฏิกิริยาดังกล่าว
'ฮาน อิสรัต'
ความทรงจำของออลก้ากลับมาแล้ว
เกิดอะไรขึ้นในชีวิตที่แล้วของเธอ?
เธอรอดมาได้อย่างไรในห้องรอของเกม?
ทันทีที่เธอกาวเข้าสู่วัลฮัลลา ความทรงจำทั้งหมดก็กลับคืนมาเหมือนกับเวทย์มนตร์
'เหตุผลที่เธอกลับมาที่นี่...'
มันคืออะไร
เเธอเองก็ไม่รู้
เพราะชีวิตในทาวน์เนียน่าเบื่อเหรอ?
ใช่ ในราชสำนักนั้นไม่มีโอกาสได้แสดงความเป็นอัจฉริยะของเธอออกมาเลย
ไม่มีสัตว์ประหลาด ไม่มีอะไรให้ต่อสู้
ฉันเรียนและทำวิจัยทั้งวัน
“เฮ้อ!”
ออลก้าถอนหายใจอีกครั้ง
'ไม่จำเป็นต้องบอกผู้ชายคนนั้น!'
เธอคิดว่าถ้าเธอมีชื่อเสียงเพิ่มขึ้นนั้นก็จะไม่มีใครไม่รู้จักเธอ เเละเขาคนนั้นก็จะรู้เองทันที!
แต่จะทำได้ยังไง...
ในวัลฮัลลา
โลกที่ทั้งสามนคนเข้ามาด้วยคำแนะนำของนางฟ้านั้นไม่ใช่เรื่องง่าย
มันยากกว่าที่เธอคิด
เพื่อที่จะเติบโตที่นี่ เธอต้องต่อสู้กับเศษชิ้นส่วนแห่งหายนะและดูดซับกองกำลังรบกวนจากคู่ต่อสู้ของเธอ
มันคล้ายกับระบบของเกมพิกมีอัพ
โลกิสร้างระบบใหม่ขึ้นมาเพื่อช่วยให้ฮีโร่เติบโตขึ้น
ยิ่งศัตรูแข็งแกร่งเท่าไรฮีโร่ก็จะยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น
เมื่อเอาชนะมันได้ ฮีโร่ก็จะแข็งแกร่งขึ้นได้โดยการรวบรวมพลังรบกวนที่แข็งแกร่งขึ้นนั้น
ระบบระดับและทักษะ
'แต่มันสายเกินไปแล้ว'
ช่วงแรกของวัลฮัลลา
ชายแดนเต็มไปด้วยเศษชิ้นส่วนแห่งหายนะเยะแยะไปหมด
ไม่ว่าจะไปทางไหนก็มีศัตรูมากมาย และพวกมันก็โจมตีวัลฮัลลาวันแล้ววันเล่า เพื่อพยายามทำลายโมเบียส
ในเวลานั้นเหล่าฮีโร่ซึ่งส่วนใหญ่ที่มาจากเนลม์ไฮมฟ์ ได้ปกป้องวัลฮัลลาและรักษามันไว้ได้
เป็นผลให้พวกเขาแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ
ออลก้าและกลุ่มของเธอมายังสถานที่แห่งนี้หลังจากแผ่นดินมีเสถียรภาพแ
ไม่ใช่ช่วงแรกที่พวกเขาต่อสู้กับศัตรูอย่างสิ้นหวัง หรือไม่ใช่ช่วงกลางที่พวกเขาทำสงครามเพื่อขยายดินแดน
วัลฮัลลาตั้งขึ้นมาเสร็จสมบูรณ์แล้ว
กล่าวอีกนัยหนึ่ง
ไม่มีโอกาสที่จะแข็งแกร่งขึ้น
และยิ่งในตอนนี้ ราชาของที่นี้มุ่งเน้นที่การเสริมสร้างความเข้มแข็งภายในดินแดนมากกว่าการทำสงคราม
หมายความว่าไม่มีสถานที่ให้เพิ่มพลังเลย
ไม่ แม้ว่าจะมี แต่ช่องว่างมันก็กว้างเกินไป
มือใหม่เช่น ออลก้าจะไม่ได้รับโอกาสเติบโตเลย
“เฮ้อๆๆๆ!”
ออลก้าส่ายหัว
“ทำไมเราต้องมาช้า! ทำไม! ทำไม!”
“พี่กินอีกอันนะ”
“อ่า ขอบใจนะ”
เธอรับเนื้อที่เจนน่ายื่นมาให้
แม้ว่าเนื้อจะมีไขมันมากก็ตาม
‘ช่างเถอะ'
ออลก้ารู้สึกไม่พอใจ
เธอพึมพำขณะที่เธอเคี้ยวเนื้อ
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอและเพื่อนร่วมงานถึงอยู่อย่างขอทานแบบนี้
ในวัลฮัลลา กอย่างจะถูกแปลงเป็นพลังแห่งการแทรกแซง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง พลังแห่งการแทรกแซงกลายเป็นทั้งเงินและวิธีที่จะแข็งแกร่งขึ้น
ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดต้องตามล่าหาเศษชิ้นส่วนแห่งหายนะให้ได้
อย่างไรก็ตามพวกเศษซากนั้นก็หายไปเกือบหมด
หากไปตามหานอกกำแพงด้านนอก บางครั้งก็อาจเจอมันได้เป็นครั้งคราว
จับพวกมันให้ได้และเก็บเกี่ยวพลังการแทรกแซง
'แต่นั่นไม่เพียงพอที่จะที่จะดำรงชีวืตเลยด้วยซ้ำ'
หากต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น ต้องรวบรวมการแทรกแซง แต่ต้องแข็งแกร่งจึงจะรวบรวมพลังแห่งการแทรกแซงได้
ออลก้า และคนอื่นๆ กำลังเสียเวลาไปกับการติดอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีทางออก
“ไม่เป็นไรนะพี่ออลก้า!”
เจนน่าตบหลังออลก้าที่กำลังโอดครวญอยู่
“ตามการคำนวณของฉัน เราสามารถก้าวไปสู่ระดับต่อไปได้ในเวลาประมาณ 100 ปี!”
"นั่นไม่ใช่การปลอบใจนะเจนน่า!"
จู่ๆ ออลก้าก็โมโหขึ้นมา
ไม่มีเหตุผล
ใช่ มันไม่ยุติธรรม
“ไม่มีทางเลือกใช่ไหม?”
ชายคนหนึ่งที่มีดาบอยู่ที่เอวพูดขณะเคี้ยวเนื้อเสียบไม้ย่าง
ทั้งสองคนอยู่ในอาการสงบ แต่ออลก้าเป็นคนเดียวที่วุ่นวาย
“โลกนี้ยุติธรรม หากรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม ก็ต้องแข็งแกร่งขึ้น!!”
“แล้วมีแผนอะไรไหม? ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปยังไงก็ไม่รอด”
“เราต้องลองเสี่ยง ไม่งั้นเราจะไม่สามารถตามพวกเขาได้”
มันอันตราย
สิ่งที่ต้องทำคือจัดการกับชิ้นส่วนแห่งหายนะที่แข็งแกร่งกว่าตอนนี้อย่างไร้เหตุผล
“หรือเราควรขอความช่วยเหลือ?”
“ใครจะช่วยเรา?”
"ฉันจะบอกพี่ชายของฉัน"
"อะไรนะ?!"
“ทาด้าาา”
เจนน่าหยิบโปสเตอร์ออกมาจากกระเป๋าของเธอ
<พิธีเฉลิมฉลองชัยชนะ>
<วันที่ - วันที่ X เดือน X ปี X เวลา XX:XX น. ตามปฏิทิน วัลฮัลลา>
<สถานที่ - จัตุรัสใจกลางเมือง>
<เพื่อเป็นการรำลึกถึงชัยชนะในสงครามขยายดินแดนครั้งที่ 596…>
เจนน่ายิ้ม
“เป็นไงคะ? มันติดอยู่บนผนังใกล้ๆ”
“พิธีเฉลิมฉลองชัยชนะ?”
"ดูเหมือนว่าพี่ชายและกลุ่มของเขาจะไปที่ไหนสักแห่งและฉลองชัยชนะครั้งใหญ่ พวกเขาจะฉลองที่จัตุรัสใจกลางเมือง"
จัตุรัสใจกลางเมือง
ออลก้าพึมพำ
เธอรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ใกล้ประตูทิศใต้ของเมือง สถานที่กว้างใหญ่นั้น
วันจัดงานคือบ่ายวันพรุ่งนี้
“ไม่สมเป็นเขาเลย ชนะก็แค่ชนะ ทำไมต้องเฉลิมฉลองด้วยล่ะ”
“เฮ้ มันแตกต่างจากตอนที่เขาอยู่กับเรา เนื่องจากมีประชาชนจำนวนมาก เลยต้องใส่ใจกับภาพลักษณ์เพื่อเสริมสร้างขวัญกำลังใจ”
“มันแตกต่างจากตอนที่เขาอยู่กับเรา…”
ออลก้าพึมพำ
“เขาเปลี่ยนไปแล้ว เขาต่างไปจากตอนที่เขาต่อสู้กับเรา”
"เปลี่ยนไป?"
“เขาเป็นราชาที่นี่! มีผู้ใต้บังคับบัญชามากมาย ถ้าเราไปบอกว่าเราเป็นเพื่อนเขา เราจะไล่ออกไปไหม?”
"ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่ชอบมันเลยสักนิด!”
ออลก้ากระแอมในลำคอ
“ยังไงก็ตาม ฉันจะขอถามผู้ชายคนนั้นหน่อยสักครั้ง ให้พวกเรามาแต่ไม่ให้โอกาสฉันได้แสดงความสามารถ!”
“ไม่คิดถึงสหายที่เคยร่วมรบมาด้วยกันจะว่างั้นใช่ไหมคะ?”
“ถูกต้อง!”
ออลก้ากำหมัดแน่น
มีเรื่องมากมายที่ออลก้าอยากจะพูด
เธอทะเลาะกับเขาได้ทั้งวัน
ออลก้า เจนน่า และเวคิส ตัดสินใจเข้าร่วมขบวนพาเหรดฉลองชัยชนะในวันพรุ่งนี้
ไม่ว่ายังไง นั่นเป็นโอกาสเดียวที่จะได้พบกับชายคนนั้น
พวกเธอไม่อายที่จะไปที่นั้นและเปิดเผยตัวเองเป็นเพื่อนสนิทของราชาแห่งวัลฮัลลา…ฮาน อิสรัต คนนั้น