บทที่ 71: มากมาย (10)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 71: มากมาย (10)
เวลาผ่านไปนานเท่าใดแล้ว?
คังวูจินผู้ที่กำลังใช้ชีวิตอยู่ในโลกของ 'อีซังมัน' ก็กลับมายังรถตู้โดยสารอย่างกะทันหัน ทุกสิ่งรอบตัวเขายังคงเหมือนเดิม การจราจรที่ติดขัด จางซูฮวานที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับ ชเวซองกุนกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน และฮันเยจองกำลังดูสมุดแพลนเนอร์ของเธอ พวกเขาไม่รู้เลยว่าวูจินเพิ่งไปที่ไหนมา
ทุกอย่างยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
อย่างไรก็ตาม คังวูจินได้ใช้ชีวิตผ่านความเป็นจริงของ 'อีซังมัน' และคงความทรงจำทั้งหมดของเขาไว้ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งอะไรเลยในโลกของวูจิน แต่ชีวิตของตัวละครใหม่ที่ประทับลงในตัวเขากลับชัดเจนยิ่งขึ้น และคราวนี้ มันเรียกได้ว่าห่างไกลจากคำว่าธรรมดา
ดังนั้น คังวูจิน...
"..."
...ยังคงแสดงสีหน้าว่างเปล่าและจ้องมองไปในอากาศอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ชัดเจนว่าเขากำลังมองอะไรอยู่ อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเขากำลังจดจ่ออยู่
เขากำลังพยายามสลัดแก่นแท้ของ 'อีซังมัน' ที่ยังหลงเหลืออยู่ซึ่งเขาเพิ่งประสบมาโดยตรง
'ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้รู้สึกแย่อะไรนักหรอก'
เขาต้องใช้ตัวละคร 'อีซังมัน' แยกจากบทกับตัวเขาออกอย่างอิสระ ซึ่งเพื่อที่จะทำเช่นนั้น เขาต้องจดจ่ออย่างแน่วแน่กับความรู้สึกของตัวเองในฐานะคังวูจิน
'ฉันคือผู้ควบคุมบทบาททั้งหมดที่ฉันอ่าน และนายบ้านี้เป็นเพียงเครื่องมือของฉัน'
ถึงแม้ว่าคังวูจินจะดูจริงจังมากในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่ได้แกล้งทำเลย เพราะประสบการณ์ในอดีตของเขาในฐานะ 'คิมรยูจิน' และ 'รองหัวหน้าพัค' ก็เป็นประโยชน์มาก เพราะพวกมันล้วนเหมือนเป็นประสบการณ์ต่าง ๆ ในนรกที่เขาต้องสัมผัส
ด้วยเหตุนี้ จิตใจของคังวูจินนั้นจึงแข็งแกร่งมากพอควร
ส่วนเรื่องบทลงโทษของห้วงมิติว่างเปล่านั้นรุนแรง แต่ก็พอทนได้ อย่างน้อย นั่นคือสิ่งที่วูจินรู้สึก มันไม่ใช่เรื่องเบาเลย แต่ก็ไม่หนักเกินไปเช่นกัน มันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นปกติ เพียงแค่รู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ถึงกระนั้น...
'เฮ้อ-'
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย เขารู้สึกอยากจะอาเจียน ในขณะที่ 'อีซังมัน' ในบทอาจรู้สึกยินดี แต่วูจินรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในบึง ประสบการณ์ที่เขาไม่ต้องการย้อนกลับไปอีก ฉากที่เขาอยากจะบอกว่ามันเป็นแค่การแสดง…
'ฉันควรดื่มน้ำสักหน่อย'
น้ำมีรสชาติแย่ อาจเป็นเพราะความชื้นที่ยังหลงเหลืออยู่หรือเปล่า? แต่ความรู้สึกบัดซบนี้ที่สัมผัสมาจากห้วงมิติก็เริ่มเลือนหายไป เขามีแต่ต้องทำความคุ้นเคยกับมัน
จากนั้นคังวูจิน
-ฟุ่บ
ก้มหน้าลง เขามองดูบทที่ชื่อ 'พ่อค้ายา' ในมือของเขา พูดให้ถูกคือ เขากำลังพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของ 'อีซังมัน' ที่เขาเพิ่งประสบมา ทิ้งทุกสิ่งที่ถูกประทับไว้ของอีซังมันที่ได้จากห้วงมิติว่างเปล่า วูจินเริ่มประเมินตัวละครนี้ด้วยมุมมองของเขา
วูจินในยามนี้เริ่มเชี่ยวชาญในการวิเคราะห์บทบ้างแล้ว
เนื้อหาของบท ชีวิตของอีซังมันตามที่ประสบในห้วงมิติว่างเปล่า และการทบทวนของวูจิน เมื่อองค์ประกอบทั้งสามนี้รวมกัน การแสดงของเขาจึงไปถึงจุดสูงสุด เหนือกว่าวิธีอื่นใด เป็นผลลัพธ์ที่ประจักษ์แล้วในโลกใบนี้
ไม่ว่าจะเป็น ตัวละครของรองหัวหน้าพัคในตอนที่ 3 และ 4 ของ 'ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพล' วิธีของเขาพิสูจน์แล้วว่ามันสุดยอดเพียงใด
ยิ่งไปกว่านั้น
'เมื่อฉันมาอ่านและวิเคราะห์เอง ก็ทำให้การแสดงรู้สึกสนุกขึ้นหลายเท่า'
หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนการนี้และดำดิ่งสู่การแสดง 'ความเพลิดเพลิน' ที่แท้จริงก็ทวีคูณขึ้น ราวกับว่าความรู้สึกที่หลงเหลืออยู่ของตัวละครที่ประทับอยู่ในตัวเขาทำให้มีชีวิตชีวามากขึ้น คังวูจินกำลังใช้ความสามารถของห้วงมิติว่างเปล่าให้เกิดประโยชน์สูงสุดในแบบฉบับของเขาเอง เขากำลังพัฒนาต่อไป สิ่งนี้แสดงให้เห็นเลยถึงทักษะการแสดงของเขา
ทันใดนั้น
"ว่าแต่วูจิน"
ชเวซองกุน ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะของคนขับ เรียกคังวูจิน
"นายรู้จักคิมแดยองใช่ไหม? ตอนนี้พวกเรากำลังคุยกันเรื่องที่เขาจะเข้าร่วมบริษัทในช่วงกลางเดือนมิถุนายนเดือนหน้า"
เมื่อเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทของเขา คังวูจินก็จดจ่อ
"ครับ"
"แต่ปกติแล้ว ผู้จัดการต้องได้รับการฝึกอบรม และนายนี่ยังเป็นมือใหม่ใช่ไหม? ดังนั้นมันอาจจะดูแย่หากจับคู่เขากับนายในทันที แถมในตอนนี้พวกเราไม่ได้ขาดพนักงาน ดังนั้นฉันกำลังคิดที่จะจับคู่เขากับฮเยยอนแทน"
"อย่างนั้นหรือครับ?"
"ใช่ แต่ถ้านายต้องการ พวกเราสามารถจับคู่เขากับนายได้นะ"
ไม่มีทางหรอก เพราะถ้าเป็นคิมแดยอง เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้จับคู่กับฮงฮเยยอนแหง
"ครับ ผมคิดว่าความคิดนี้ดีแล้วครับ"
"ใช่ไหมล่ะ? ในตอนนี้ถ้าเขาจะจับคู่กับฮเยยอน ไม่ว่าจะในหน้าที่ผู้จัดการหรือเป็นผู้คุ้มกัน เขาก็จะได้รับการฝึกฝนขึ้นมาอีก ส่วนถ้าในสถานการณ์ที่ฉันไม่สามารถไปกับนายได้ เขาคงจะช่วยนายได้ไม่มากก็น้อยแหละ"
ปัจจุบัน ชเวซองกุนเป็นผู้จัดการหลักของคังวูจิน แต่เขายังเป็นซีอีโอของ bw Entertainment ด้วย ดังนั้นจึงมีบางครั้งที่เขาไม่ว่างเนื่องจากภาระผูกพันอื่น ๆ ในกรณีเช่นนี้ พวกเขาจะใช้คิมแดยองเด็กฝึกเป็นตัวสำรอง
ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม วูจินจึงตอบไปว่า
"เข้าใจแล้วครับ ท่านประธาน"
แต่ข้างในใจ เขากลับกำลังแสยะยิ้ม
'คิมแดยอง ไอ้สารเลวนั่น ความปรารถนาตลอดชีวิตของแกเป็นจริงแล้วนะ ฉันล่ะสงสัยเหลือเกินว่าแกจะทำงานได้ดีเปล่าพออยู่ต่อหน้าฮงฮเยยอน'
ในระหว่างนี้ โทรศัพท์ของชเวซองกุนก็ดังขึ้น
-♬♪
พอรีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา เขาก็พูดสั้นๆ หลังจากวางสาย
"··· อีกแล้วเหรอ? เพราะวูจินสินะ"
เขาสบตากับคังวูจินอีกครั้ง ด้วยเหตุผลบางอย่าง ชเวซองกุนมีสีหน้าแปลกๆ บนใบหน้าของเขา
"มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว"
"อะไรงั้นเหรอครับ?"
"ฉันเพิ่งคุยกับทีมผลิตของ Netflix พวกเขาบอกว่าฮวาลินจะเล่นเป็นนางเอกใน 'เพื่อนชาย'"
หือ? ฮวาลิน? นั่นดูเป็นเรื่องไม่คาดคิดแฮะ วูจินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทำไมล่ะ? เพราะมันไม่สมเหตุสมผลเลย
'เธอรู้ว่าฉันเป็นพระเอกไม่ใช่เหรอ? อะไรกัน... ฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่แสดงแล้วเสียอีก'
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าฮวาลินดูเหมือนจะไม่สนใจวูจินในระหว่างการประชุมของ Netflix เลย คังวูจินจึงถามไปอย่างสับสนอีกครั้ง
"เธอคงไม่รู้ว่าผมต้องร่วมแสดงด้วยใช่ไหมครับ?"
ชเวซองกุนส่ายหัวทันที
"พวกเขาบอกว่าพวกเขาเริ่มการประชุมกับฮวาลิน โดยชี้แจงว่านายจะแสดงคู่กับเธอ"
"..."
"ทำไมฮวาลินถึงตัดสินใจแบบนี้กันนะ? ถึงการที่เธอปรากฏตัวในการประชุมจะเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เถอะ แต่แบบนี้มันค่อนข้างทำให้ประหลาดใจเลยแฮะ แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องดีนะ"
แม้แต่จางซูฮวานและฮันเยจองก็ออกความคิดเห็นออกมาเช่นกัน
“ฉันเป็นแฟนคลับของฮวาลิน! เธอไม่เหมือนใครสักนิด! แต่ฉันไม่เคยเห็นเธอเล่นละครสั้นมาก่อนเลยแฮะ!”
“บางทีอาจเป็นเพราะอิทธิพลของฮเยยอนหรือเปล่าครับ? ฮวาลินกับฮเยยอนสนิทกัน”
มันเป็นการคาดเดาที่สมเหตุสมผล แต่ชเวซองกุนก็ยังเอียงหัวด้วยความสงสัย
“อาจจะใช่ แต่คิดดูสิว่านั่นคือคนระดับฮวาลินเชียวนะ เธอแยกระหว่างเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานอย่างชัดเจน งานคืองาน ฮเยยอนอาจจะให้คำแนะนำบ้าง แต่ฉันไม่คิดว่าฮวาลินจะเลือกบทเพียงเพราะเหตุผลนั้นหรอก”
“อ่า จริงด้วยสินะครับ”
ท่ามกลางเรื่องทั้งหมดนี้ คังวูจินยังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉย
‘อ่า- ฮวาลิน เธอสวยมากก็จริง แต่บุคลิกของเธอดูแปลก ๆ ไปหน่อยนะ’
เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง
‘เธอดูเหมือนจะไม่สนใจฉันเลยด้วย’
แล้วทันใดนั้น
‘อ่า’
มีบางอย่างแวบเฉันมาในความคิดของคังวูจิน
-[6/บท (ชื่อ: เพื่อนชาย), ระดับ A]
ระดับของ ‘เพื่อนชาย’ ได้รับการยกระดับจาก B เป็น A
‘แสดงว่ามันถูกยกระดับเป็น A เพราะฮวาลิน แต่แค่ฮวาลินเข้าร่วมก็เพิ่มระดับได้มากขนาดนี้เลยเหรอ? อืม- หรือว่ามีอย่างอื่นอีก?’
อย่างไรก็ตาม คังวูจินรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย ความประทับใจครั้งแรกของเขาที่มีต่อฮวาลินนั้นไม่ดีนัก
‘เอ่อ ช่างเถอะ ฉันจะแสดงให้ดีที่สุดแล้วกัน’
ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถปฏิเสธโปรเจ็กต์ระดับ A ได้หรอก วูจินสงสัยเหลือเกินว่านี่คือชีวิตของนักแสดงหรือเปล่า แม้ว่าจะไม่ชอบนักแสดงร่วม แต่ก็ต้องพยายามแสดงออกมาอย่างสุดหัวใจ
ช่วงเวลานี้เอง ชเวซองกุนผู้ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารเริ่มคิด
‘จะมีอะไรใหญ่ ๆ เกิดขึ้นอีกไหมนะ?’
เขาแอบเหลือบมองคังวูจินที่ไร้อารมณ์
‘ทุกครั้งที่วูจินรับโปรเจ็กต์ มันมักจะมีเรื่องบ้า ๆ เกิดขึ้นเหมือนในเรื่องสำนักงานนักสืบและนิติจิตวิทยาเสเพล แล้วตอนนี้ก็กับเพื่อนชายอีก’
มีลางสังหรณ์บางอย่างพาดผ่านปรากฏในแววตาของเขา
‘ฮ่าฮ่า ครั้งนี้จะมีเรื่องบ้า ๆ อะไรเกิดขึ้นนะ?’
ต่อมา
ในขณะที่คังวูจินกำลังอยู่ในรถตู้ที่กำลังเคลื่อนไหว อินเทอร์เน็ตก็เต็มไปด้วยข่าวลือตั้งแต่เช้า มีการพูดคุยกันหลายประเด็น แต่หัวข้อที่โดดเด่นที่สุดคือ ‘ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพล’
เพราะตอนที่ 6 ออกอากาศเมื่อวานนี้
ยิ่งไปกว่านั้น เรตติ้งที่เคยเกิน 25% ก็ลดลงอย่างรวดเร็วเหลือ 21.7% สำหรับตอนที่ 5 ทั้งสื่อและความคิดเห็นของสาธารณชนต่างก็ให้ความสนใจกับเรตติ้งของตอนที่ 6
และเรตติ้งที่ประกาศในตอนเช้าคือ
『เป็นทางการ: เรตติ้งตอนที่ 6 ของ ‘ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพล’ 22.3%』
โชคดีที่เรตติ้งอยู่ที่ 22.3% ซึ่งแสดงให้เห็นถึงการฟื้นตัวอยู่บ้าง แต่มันก็ยังต่ำกว่า 25% ทางสื่อคงไม่สามารถปล่อยเรื่องนี้ไปได้เลย
『ประเด็นเด่น: ‘นิติจิตวิทยาเสเพล’ ฟื้นตัว แต่เรตติ้งยังต่ำกว่า 25%』
『‘ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพล’ ที่มีเรตติ้ง 22.3% จะสามารถก้าวข้าม 25% ได้อีกครั้งหรือไม่?』
ทันทีที่เรตติ้งออกมา พวกเขาก็ถูกจับตามอง ดังนั้นจึงมีการเรียกร้องให้คังวูจินหรือรองหัวหน้าพัคกลับมา
『คุยข่าวดารา: เรตติ้งผู้ชม 22% ‘นิติจิตวิทยาเสเพล’ พวกเขาควรนำรองหัวหน้าพัค หรือ คังวูจิน ‘ที่ตายไปแล้ว’ กลับมาไหม?』
สื่อและความคิดเห็นสาธารณะทุกประเภทเริ่มไม่รู้สึกอะไร แม้ว่ารายการจะยังคงรักษาเรตติ้งที่ทำลายสถิติได้อย่างน่าประทับใจที่เกิน 20% แต่สื่อก็ยังคงขย้ำจิกกัดต่ออยู่ดี
เพราะข่าวร้ายขายได้ดีกว่าข่าวดี
ไม่ว่าจะเป็นประเด็นดีหรือประเด็นร้าย เสียงฮือฮารอบๆ นิติจิตวิทยาเสเพลก็ยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเหตุนี้วิดีโอตัวอย่างของตอน ‘Sports Day’ ที่มีทีมนิติจิตวิทยาเสเพล ซึ่งอัปโหลดในบ่ายวันเสาร์ จึงได้รับความนิยมสูงยิ่ง...
-!ตัวอย่าง! ฉันหวังว่าพวกคุณจะได้ดูสิ่งนี้มากขึ้น อาจทำให้รู้สึกคิดถึงมากขึ้นกระมัง…?｜Sports Day X ผู้เชี่ยวชาญนิติจิตวิทยาเสเพล
-[SBC]/ENG SUB
-จำนวนการดู: 2,312,335 / 2020. 5. 30
มียอดวิวกว่า 2.3 ล้านวิว และยังคงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
ต่อมาในช่วงบ่าย
@wooji_n
โพสต์: 18
ผู้ติดตาม: 196,000
กำลังติดตาม: 3
โซเชียลมีเดียของคังวูจินมีแฟนๆ เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย เกือบ 200,000 ผู้ติดตามในเวลาเพียงสองสัปดาห์ ก้าวเพิ่มขึ้นทุกวัน
ในขณะเดียวกัน ที่ Netflix ประเทศเกาหลี
“…อะไรนะ? คุณพูดจริงเหรอ?”
ในบรรดาผู้ที่รวมตัวกันในห้องประชุม กรรมการบริหารที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ หัวหน้าทีมครีเอทีฟเพิ่งส่งข่าวที่น่าตกใจให้เธอ
“งั้น ฮวาลินก็ตกลงที่จะแสดง ‘เพื่อนชาย’ จริงๆ เหรอ?”
มีรายงานว่าฮวาลินตกลงที่จะแสดงในละครเรื่องเดียว “เพื่อนชาย” คิมโซฮยาง กรรมการบริหารรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อมาก
“อะไรนะ? ฮวาลินจะแสดงเนี่ยนะ แต่เธอดูไม่สนใจเลยนะ”
“ผ-ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันครับ ตอนที่ผมได้รับโทรศัพท์ ผมต้องถามย้ำหลายครั้ง แต่ฮวาลินบอกว่าเธอจะร่วมแสดง”
“…เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“ผมแจ้งคังวูจินแล้วครับ”
“เขาพูดว่ายังไงเหรอ?”
“เขาบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ดีครับ”
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่สถานการณ์แบบนี้มันดูเหมือนเป็นเรื่องในฝันมากกว่าดีนะ”
แม้ว่า Netflix จะเป็นแพลตฟอร์มระดับโลก แต่พวกเขาก็มอบความไว้วางใจทั้งหมดให้กับกรรมการบริหารที่ดำเนินงานในแต่ละประเทศ
ดังนั้น โครงการละครละครสั้นจึงเป็นเพียงการตัดสินใจของเธอผู้เดียว
ความจริงแล้ว ผู้อำนวยการบริหารคิมโซฮยางไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักกับโครงการละครสั้นเรื่องนี้ เธอแค่อยากแสดงให้เห็นว่า Netflix เกาหลีใส่ใจตลาดและเต็มใจที่จะเสี่ยง
มันก็เหมือนกับการโฆษณาเรียกกระแสนั้นแหละ
'ทำไมทั้งที่ก่อนหน้านี้ทุกอย่างมันยังดูธรรมดาอยู่เลย?'
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังปกติอยู่ แต่กลับมีระเบิดลูกใหญ่ถูกทิ้งลงมาทีละลูกในโครงการของเธอ
'เดิมทีเธอตั้งใจจะคัดเลือกนักแสดงที่ไม่เป็นที่รู้จัก แต่ตอนนี้คังวูจินที่กลับเข้าร่วม แถมยังมีฮวาลินอีกเนี่ยนะ?'
นี่เป็นผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงจริงๆ ไม่ใช่ว่า Netflix เกาหลีทำอะไรพิเศษสักหน่อย
"เราแค่กระจายบทออกไปเฉย ๆ ใช่ไหม? เรายังไม่ได้เริ่มคัดเลือกนักแสดงอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ หรือวุ่คณได้ทำอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า?"
"ไม่ครับ ไม่มีอะไร ยิ่งไปกว่านั้น คนที่สนใจหลังจากกระจายบทออกไปก็มีแค่คังวูจินและฮวาลินเท่านั้น"
"เกิดอะไรขึ้น? ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนน่ากังวลเลยแฮะ ถ้าคังวูจินและฮวาลินมีความสัมพันธ์กันอยู่บ้าง มันก็พอจะเข้าใจได้อยู่หรอก แต่พวกเขาไม่ได้สนิทกันไม่ใช่เหรอ?"
"ไม่ได้สนิทกันครับ พวกเขาอยู่คนละค่ายและไม่ได้สนิทกัน"
"งั้นก็เป็นคนแปลกหน้ากันสิ-"
คิมโซฮยาง ผู้อำนวยการบริหาร พูดจบก็เงียบไป สายตาเต็มไปด้วยการครุ่นคิด ดูก็รู้ว่าเธอประหลาดใจยิ่ง เธอจมดิ่งลงสู่ห้วงภวังค์อย่างรวดเร็ว ทุกอย่างกำลังไปได้สวยอย่างน่าประหลาด แต่พวกเขาไม่สามารถอยู่เฉยๆ แบบนี้ได้
เธอต้องใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ให้มากที่สุด
ในไม่ช้า เธอก็พูดอีกครั้งราวกับว่าความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
"ก่อนอื่น มาจัดลำดับความสำคัญกันก่อน เรามาสรุปสัญญากับคังวูจินและฮวาลินโดยเร็วที่สุดและเริ่มผลิตเรื่อง 'เพื่อนชาย' ก่อนเลย"
"งั้นโปรเจกต์แรกที่จะเปิดตัวคือ 'เพื่อนชาย' เหรอครับ?"
"แน่นอนสิ มุ่งเน้นการโปรโมตเริ่มต้นไปที่ 'เพื่อนชาย' เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ค่อยโปรโมตว่านักแสดงคังวูจินและฮวาลินมาร่วมแสดงด้วยอย่างหนักเลย ทีมผู้สร้างก็ต้องเป็นทีมระดับแนวหน้าด้วย"
"รับทราบครับ"
"และ"
ทันใดนั้น ผู้อำนวยการบริหารคิมโซฮยางก็ยิ้ม
"เราขยายขอบเขตกันไหม?"
"ขยาย? ยังไงครับ?"
"เปิดโลกทัศน์ให้กว้างขึ้น อย่าจำกัดแค่ในเกาหลี ในเมื่อฮวาลินเข้าร่วมด้วย มันก็อาจจะไปได้ดีในญี่ปุ่นด้วยใช่ไหม? 'Elani' ค่อนข้างดังที่นั่นเชียวนะ"
"อ๋อ"
"ในญี่ปุ่น ละครจะสั้นมักจะบทเข้มข้นไม่เหมือนเกาหลี ละครสั้นอาจได้รับความนิยมมากกว่า ปัจจุบันรายการที่ติดอันดับต้นๆ ใน Netflix Japan มากกว่าครึ่งเป็นรายการของเราด้วย"
"ใช่ครับ มากกว่า 5 อันดับจาก 10 อันดับแรกเลย"
เมื่อได้ยินคำตอบ ผู้อำนวยการบริหารคิมโซฮยางก็สรุปออกมา
"งั้นเราก็ควรเปิดตัวใน Netflix ญี่ปุ่นด้วย"
วันจันทร์ ที่ไหนสักแห่งในเขตยงซาน
วันที่ 1 มิถุนายน เวลาเช้าตรู่ เมื่อเดือนพฤษภาคมสิ้นสุดลง เดือนมิถุนายนก็เริ่มขึ้น พฤษภาคมเป็นเดือนแห่งการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญสำหรับคังวูจิน และเดือนมิถุนายนก็คาดว่าจะนำการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งมาให้เช่นกัน
ในขณะนั้น คังวูจินอยู่ในอาคารขนาดใหญ่
มันคือสำนักงานใหญ่ของ 'MxDonald' หนึ่งใน 3 เครือร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดชั้นนำของประเทศ วูจินนั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะรูปตัว ㄷ ในห้องประชุมขนาดใหญ่ ซึ่งชเวซองกุนก็อยู่กับเขาด้วย ผนังของห้องประชุมประดับประดาไปด้วยโลโก้ 'MxDonald' แม้ว่าคังวูจินจะไม่ได้แสดงออกมาจนออกนอกหน้า แต่เขาก็มองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความสนใจ
'ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เป็นนายแบบที่นี่ Maxburger อร่อยชะมัด'
ตัวเขาเองก็มักจะกินแฮมเบอร์เกอร์ 'MxDonald' บ่อย ๆ แต่ตอนนี้ เขานั่งอยู่ที่นี่ไม่ใช่ในฐานะลูกค้า แต่ในฐานะนายแบบโฆษณาให้กับแบรนด์ แน่นอนว่าคังวูจินจะไม่เป็นพรีเซ็นเตอร์ของแบรนด์ 'MxDonald' ทั้งหมด แบรนด์อาหารจานด่วนมีผลิตภัณฑ์หลากหลาย และแต่ละสินค้าก็มีนายแบบของตัวเอง
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ โฆษณาที่วูจินจะรับผิดชอบคือแค่เบอร์เกอร์
'นี่มันบ้าไปแล้วจริง ๆ '
แต่ก็นะ ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้อยู่แล้วว่าในชีวิตหนึ่งของคนเรา จะมีสิ่งใดโผล่ขึ้นมามอบให้
ทันใดนั้น
"....วูจิน!"
"ว้าว...หล่อจัง..."
"กรี๊ด...!!"
ข้างนอกห้องประชุม พนักงาน 'MxDonald' กำลังส่งเสียงเอะอะเมื่อเห็นวูจิน เนื่องจากกระจกโปร่งแสง ตัวของพวกเขาจึงมองเห็นได้ชัดทะลุกระจก มันเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นเลยถึงความนิยมที่พุ่งสูงขึ้นของคังวูจิน
"เฮ้อ หลังจากประชุมเสร็จ คงต้องแจกลายเซ็นก่อนออกไปแล้วล่ะ"
"ผมเข้าใจแล้วครับ"
"นี่ ฉันขอไปห้องน้ำสักครู่ รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ"
"โอเคครับ"
บางทีอาจจะเพราะอยากปลดปล่อยตัวเองก่อนการประชุม ชเวซองกุนจึงรีบออกจากห้องไป ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ประตูกระจกของห้องประชุมก็เปิดออกอีกครั้ง วูจินคิดว่าน่าจะเป็นชเวซองกุนจึงหันกลับไป
"สวัสดีค่ะ คุณวูจิน"
"รอนานไหมคะ? ว่าแต่ CEO ชเวอยู่ไหนคะ?"
พนักงานที่เกี่ยวข้องกับการโฆษณาของ MxDonald เข้ามา เช่น ทีมการตลาดและคนอื่นๆ รวมแล้วประมาณห้าคน พวกเขาถือแท็บเล็ตและแฟ้มใส ดังนั้นวูจินจึงยืนขึ้นเพื่อทักทายพวกเขาโดยสัญชาตญาณพร้อมกับลดเสียงลงให้ทุ้มต่ำ
"สวัสดีครับ ท่านประธานเพิ่งไปห้องน้ำครับ"
"อ๋อ งั้นเหรอคะ?"
"ถ้าอย่างนั้นเราคุยกันสั้นๆ ก่อนที่ CEO ชเวจะมาถึงดีไหมคะ?"
ในไม่ช้า คังวูจินและพนักงาน 'MxDonald' ก็นั่งประจันหน้ากัน ในขณะนั้น พนักงานหญิงจาก 'MxDonald' ซึ่งจ้องวูจินอย่างตั้งใจจากอีกฝั่งของโต๊ะ เธอผู้มัดผมยาวของเธอไว้ด้านหลังก็เริ่มพูดกับคังวูจิน
"คุณวูจิน จำฉันไม่ได้เหรอคะ?"
เธอเป็นใครเล่า? วูจินได้แต่ตอบไปอย่างใจเย็น
"ขอโทษครับ คุณคือ?"
พนักงานหญิงยิ้มและพูดว่า
"เราเคยอยู่สาขาเดียวกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยไงคะ"
ชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าที่มักจะไร้อารมณ์ของวูจินพลันเริ่มกระตุกเล็กน้อย
*****
