ตอนที่ 212 ร้องเรียน
ตอนที่ 212 ร้องเรียน
คอนริยังนำเหล้าผลไม้ออกมาจากห้องเก็บของด้วย เขาตะโกนเพื่อเฉลิมฉลองที่บุหรงเข้าร่วมครอบครัวใหญ่ของพวกเขา
บุหรงดื่มเหล้าองุ่นทั้งขวดกับเขา
ท้ายที่สุด คอนริก็นอนพับอยู่บนโต๊ะ เขากอดขวดเหล้าและถูขวดเหล้า เขายังคงพึมพำ
“ไอร่า ข้าคิดถึงเจ้ามากนะ คืนนี้เรานอนด้วยกันได้หรือไม่ ข้าจะทำเจ้ารู้สึกสบาย”
ไอร่าหน้าแดงและรีบปิดปากของเขา “หยุดเลยนะ”
คอนริถือโอกาสกอดเอวของเธอและเลียฝ่ามือของเธอด้วยลิ้นของเขา เขายิ้มอย่างโง่เขลา
“ไอร่า ข้าจับเจ้าได้แล้ว คืนนี้อย่าแม้แต่จะคิดหนี”
ทุกคนคุ้นเคยกับการที่คอนริกอดไอร่าและทำท่าโง่เขลายามที่เขาเมา
บุหรงยิ้มเล็กน้อย “ข้าว่านะ จากรูปการณ์ของเจ้าหมอนี้แล้ว คืนนี้คงคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้ค่อยคุยก็แล้วกัน”
เชร์หยิบคอนริขึ้นมา “ไอร่า คืนนี้เจ้าจะนอนกับใคร”
ทันใดนั้น ดวงตาทั้งสี่คู่ก็จ้องมองไปที่ไอร่า
หนังศีรษะของไอร่ามึนงงจากการจ้องมอง เธอก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและชนเข้ากับคลอเดียที่อยู่ข้าง ๆ เธอ เธอกอดคลอเดียทันทีและพูดว่า “คืนนี้ ข้าจะนอนกับลูก ๆ”
ทันทีที่พวกเขาได้ยินสิ่งนี้ ลูกหมาป่าก็กระดิกหางอย่างตื่นเต้นทันที พวกเขามีความสุขเป็นพิเศษ
แต่เชร์กล่าวว่า “ไม่ได้”
ไอร่าและลูกหมาป่าพูดพร้อมกันว่า “ทำไม”
เชร์กล่าวว่า “เจ้าตัวเล็กพวกนี้นอนดิ้น หากเจ้านอนกับพวกเขา พรุ่งนี้ใบหน้าเจ้าคงถูกพวกเขาเตะจนบวม หรือเจ้าอาจจะนอนไม่หลับทั้งคืน”
ลูกหมาป่าโต้กลับทันที “เราจะไม่เตะท่านแม่”
ไอร่าถามเชร์อย่างสงสัย “เจ้ารู้ได้อย่างไรเกี่ยวกับนิสัยการนอนของเด็ก ๆ”
เชร์ชอบเด็ก ๆ และมักจะดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี แต่พวกเขาไม่ใช่ลูกของเขา เขาไม่เคยนอนกับพวกเขาเลย
เชร์กล่าวว่า “หนีหยาบอกข้า”
ไอร่ามองไปที่หนีหยาทันที
หนีหยาบิดตัวกลมของเขา “ใช่แล้วล่ะ คลอเดียและคนอื่น ๆ มักจะเตะกันเสมอ เวลาที่พวกเขานอนตอนกลางคืน ทุกคืนพวกเขาจะเตะข้าจนติดมุม พวกเขาคือผู้ทำให้ข้ามีรอยคล้ำบนใบหน้า”
ไอร่า “...”
คลอเดียตอบโต้ด้วยความโกรธ “รอยคล้ำบนใบหน้าของเจ้ามีมาตั้งแต่แรกอย่างเห็นได้ชัด เกี่ยวอะไรกับพวกเรา”
หนีหยาพูดอย่างชอบธรรมว่า “มันก็จริงที่ข้าเกิดมาพร้อมกับรอยคล้ำที่ตา แต่เดิมมันมีขนาดเท่ากำปั้น เพราะพวกเจ้าเตะมันจนมีขนาดเท่าสามกำปั้น”
จากนั้นเขาก็หันศีรษะเพื่อให้ทุกคนเห็นว่ารอยคล้ำบนใบหน้าของเขาใหญ่เพียงใด
ไอร่ามองดูใกล้ ๆ “ดูเหมือนมันจะใหญ่ขึ้นจริง ๆ ..”
“ใช่ ทั้งหมดเพราะพวกเขาเตะข้า” หนีหยาทำหน้าบูดบึ้งและบ่นอย่างเสียใจเป็นพิเศษ
คลอเดียโกรธมาก เธอกระโจนเข้าใส่เขากำลังจะเตะเขา
“เจ้ากล้าบ่นหรือ ข้าจะทุบเจ้า”
หนีหยารีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังไอร่า แต่เขาตัวใหญ่เกินไป ไอร่าผู้ตัวเล็กไม่สามารถปกป้องเขาได้
คลอเดียตบก้นหนีหยา ขนนุ่ม ๆ บนก้นของเขาจมลงทันทีแต่ก็เด้งกลับขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
หนีหยาปิดก้นแล้วร้องไห้ “ไอร่า คลอเดียตีข้า ท่านต้องช่วยข้านะ”
คลอเดียยังคงต้องการที่จะตีเขา แต่ไอร่าเอื้อมมือออกไปและหยุดเธอ
ไอร่าแนะนำว่า “อย่าตีเขาอีก ดูสิ เจ้าทำให้เขาร้องไห้”
หนีหยาพึมพำขณะที่เขาร้องไห้ “พี่สาวบอกว่าสตรีอ่อนโยนและน่ารัก นั่นไม่ใช่ความจริง พี่สาวโกหกข้า ฮือ ฮือ”
ไอร่าพูดไม่ออก
คลอเดียไม่ชอบเห็นหนีหยาร้องไห้ แต่แม่บอกให้หยุด เธอไม่สามารถเอาชนะหนีหยาได้อีกต่อไป และทำได้เพียงตะโกนด้วยความโกรธ
“เจ้าน่ะเป็นอสูรตัวผู้นะ เหตุใดถึงร้องไห้เก่งขนาดนี้ เจ้าคนไร้ประโยชน์ หากเจ้าแน่จริงก็ออกไปต่อสู้กันตัวต่อตัวสิ หากเจ้าเอาชนะข้าได้ ต่อไปข้าจะยอมรับให้เจ้าเป็นพี่ใหญ่ของข้า”
หนีหยาได้เห็นความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของคลอเดียด้วยตาของเขาเอง เด็กหญิงคนนี้สามารถเอาชนะกลุ่มอสูรตัวผู้ด้วยตัวคนเดียว ตอนนี้ลูกสัตว์ทุกตัวในเผ่าหมาป่าหินจำเธอได้ว่าเป็นพี่ใหญ่ของพวกเขา พวกเขากลัวเธอ
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการยั่วยุของคลอเดีย หนีหยายอมรับความพ่ายแพ้
เชร์ตบศีรษะคลอเดีย “หยุดได้แล้ว กลับไปนอนซะ”
ลูกหมาป่าฟังเชร์ เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น พวกเขาก็มองหนีหยาอย่างดุเดือดและเดินกลับไปที่ห้องเพื่อนอน
เมื่อพวกเขาจากไปแล้วเท่านั้น หนีหยาก็ยื่นศีรษะออกมาและถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
ไอร่าไม่รู้ว่าลูกหมาป่ามีนิสัยการนอนที่ไม่ดี และยังทุบตีหนีหยาอย่างรุนแรง เมื่อรู้เธอจึงต้องการย้ายเขาไปที่ห้องอื่น
เธอไม่สามารถปล่อยให้หนีหยาอดทนต่อการนอนไม่หลับอีกต่อไป
ท้ายที่สุดแล้ว เขาเป็นแขกที่เดินทางมาจากเมืองสุริยะ นอกจากนี้เขายังเป็นสมบัติของชาติอีกด้วย ไอร่าไม่ต้องการปฏิบัติต่อเขาอย่างไม่ยุติธรรม
บุหรงพูดทันที ให้เขานอนที่ห้องข้าก็ได้”
ไอร่าถาม “แล้วท่านจะนอนที่ใด”
“ข้าไม่จู้จี้เรื่องเตียง ข้านอนกับเจ้าก็ได้”
“ฝันไปเถอะ”
เชร์เขย่าคอนริซึ่งอยู่ในมือของเขาแล้วพูดว่า “ให้เขานอนกับเด็ก ๆ เรายกห้องของเขาให้หนีหยา”
บุหรงเห็นด้วย “ก็พวกเขาเป็นลูกของคอนริ เขาก็ควรดูแลพวกเขาสิ”
ธยาน์ยังไม่แยแส “ข้าไม่ขัดข้อง”
ใช่ นี่คือเสียงข้างมาก
ไอร่ามองไปที่คอนริผู้ขี้เมา ผู้ชายคนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาถูกพี่ชายทั้งสามของเขาขายเสียแล้ว ไอร่าทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาแบบนี้
เธอถามอย่างอ่อนแรง “จะเป็นอย่างไร หากคอนริตื่นมาแล้วไม่มีความสุข”
เชร์พูดอย่างใจเย็น “ถ้าอย่างนั้นเราก็ต่อสู้กัน เราจะฟังการจัดเตรียมของผู้ชนะ”
การใช้หมัดและความแข็งแกร่งเพื่อสิทธิในการพูดเป็นกฎสากลระหว่างอสูรตัวผู้
ไอร่าสัมผัสผมสั้นสีขาวเงินของคอนริด้วยความเห็นอกเห็นใจ
เชร์อุ้มคอนริขึ้นไปชั้นบนแล้วโยนเข้าไปในห้องนอนของลูกหมาป่า หนีหยาจึงเข้าห้องนอนเดิมของคอนริ
บุหรงมองไปที่ไอร่าด้วยรอยยิ้มที่เย้ายวน “คืนนี้เจ้าจะไม่นอนกับข้าจริง ๆ หรือ”
ไอร่าส่ายหน้าอย่างเด็ดขาด “ไม่”
เชร์ถามเบา ๆ “แล้วเจ้าอยากนอนกับผู้ใด”
ดวงตาสีฟ้าของไอร่าแทบจะละลายไปกับความอ่อนโยนในตัวของพวกเขา โชคดีที่เธอสามารถต้านทานการโจมตีอันอ่อนโยนของเชร์ได้ในที่สุด และพูดเสียงเบามาก
“คืนนี้ให้ข้าอยู่กับธยาน์ได้หรือไม่”
เชร์ผิดหวัง แต่เขาก็ยิ้มอย่างอดทน “ได้สิ”
บุหรงเหลือบมองธยาน์ที่เงียบงันและหัวเราะเบา ๆ “คอนริพูดถูก ไอร่ามีอคติต่อเจ้า”
ธยาน์ยังคงไม่ขยับ
บุหรงยิ้มไปที่ไอร่าและพูดว่า “ข้าสงสัยนักว่าเจ้าชอบอะไรในตัวเจ้างูนี่นัก หากเจ้าตื่นมากลางดึกด้วยความหนาวเย็น ก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ ~”
ไอร่าตะคอก “ไปเลย”
