บทที่ 644 : ราชาแห่งเขตชายแดน (4)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[ลงแบบราคาถูกแค่ใน my-novel แต่จะลงช้ากว่าThai-novel 100 ตอน]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 644 : ราชาแห่งเขตชายแดน (4)
“เราต้องการกองกำลังใหม่ เราจะสร้างการติดต่อในทุกมิติของโมเบียส ใครก็ตามที่ต้องการทำสงครามและต้องการเกียรติยศ ก็สามารถเข้าร่วมกับเราได้”
ยูเน็ตกล่าว
“สำหรับพวกเขาแล้ว เราเรียว่าวัลฮัลลา”
วัลฮัลลา
ฟังดูไม่เลวนะ
"มีผู้สมัครที่มีศักยภาพหลายคนในทาวน์เนีย อยากดูเรื่องพวกเขาไหมคะ?”
"อันนั้น......"
ค่อยทำทีหลังก็ได้
ฉันยิ้ม
"อารอน"
"ครับ"
“นายไม่เสียใจเหรอที่มาที่นี่?”
อารอนลูบหอกของเขา
"ผมเสียใจจนเบื่อแล้วล่ะครับ"
"เหรอ?"
"เป็นเวลาหลายพันปีแล้วที่ผมเสียใจจนกลายเป็นความเบื่อ จนไม่มีอะไรเหลืออะไรให้เสียใจแล้ว"
ฉันคงเป็นคนไม่ดีสินะ
ถ้าอารอนยังเป็นครูฝึกอยู่ที่ศูนย์ฝึก เขาคงไม่ต้องลำบากแบบนี้
เขาคงจะมีชีวิตที่สะดวกสบาย ถ้าเป็นแบบนั้น เขาอาจจะยังอยู่ข้างๆ น้องสาวและยิ้มได้อย่างมีควาสุข
'นี่คือกรรมของฉัน'
ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
ฉันทำให้เขากระโจนเข้าสู่สงครามชั่วนิรันดร์
"พี่ครับ"
"หื้ม?"
“ผมไม่เสียใจที่ต้องทำแบบนี้ครับ”
อารอนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่แน่วแน่
"ข้ารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ต่อสู้เคียงข้างท่านต่อไป"
"เกียรติอะไรกัน"
เขาทำได้ดีมาก
เขาไม่เคยตำหนิฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ในยามที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการที่ตัวเขาไม่มีความก้าวหน้ามาเป็นเวลานาน
เขาเป็นผู้ชายที่ตำหนิตัวเองตลอดเวลาและคิดว่ามันเพราะข้อบกพร่องของตัวเอง
ฉันมองไปที่รีเจียน
เขาไม่ได้พูดอะไร
เพียงแค่ยกฝักดาบของเขาออกมาจากระยะไกล
'หมายความว่าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรสินะ'
ส่วนนิฮาคุก็กำลังร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง
“ฉันดีใจมากเลยนายท่าน….นายท่าน….”
ฉันยักไหล่
และ
“เซริส”
ดูเหมือนร่างกายของเธอจะฟื้นตัวแล้วในระดับหนึ่ง
เซริสสเดินโซเซมาหาฉัน
ดวงตาซ้ายที่ถูกปิดด้วยผ้าพันแผลและแขนเสื้อขวาที่ว่างเปล่าทำให้ฉันรู้สึกใจหาย
‘ฮีโร่ของฉัน.....'
รองนายท่าน
ฮีโร่ที่ฉันโปรดปรานมากที่สุด
ตอนแรกฉันหวงแหนเธอมากเพราะว่าเธอเป็นระดับ 4 ดาวเพียงคนเดียวของฉัน แต่ระหว่างทาง ฉันก็รู้ความจริงที่ว่าเธอคนนี้แตกต่างจากฮีโร่ทั่วไป
บางครั้งเธอก็ทำผิดพลาด
แต่สุดท้ายเธอก็เลือกทางที่ถูกต้องเสมอ
"ดูไม่ได้เลย ไปเอาแขนกับตาคืนมาซะ"
"สักวันหนึ่งค่ะ"
เซริสเปิดปากของเธอ
รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
"เมื่อถึงเวลาที่ฉันคิดว่าตัวเองทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แล้ว ฉันจะติดมันกลับไปค่ะ"
"ยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ"
นี่แหละเซริส
'นายท่านและฮีโร่'
ความสัมพันธ์แบบมิติเดียวนั้นจบลงแล้ว
ถึงเวลาสร้างความสัมพันธ์แบบใหม่ในสงครามอันยาวนานที่จะเกิดขึ้น
'ขอให้มีความสุข…'
คำสั่งสุดท้ายของนายท่านไรก็ได้ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ฉันคิดว่าฉันจะพยายามทำมัน
'นายท่าน'
ฉันมองไปด้านข้าง
แผงควบคุมของไรก็ได้กะพริบเล็กน้อย
เขาคงอยู่อีกไม่นาน เดี๋ยวก็หลุดออกจากระบบแล้ว
เหนือเขตชายแดน
ภายในหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องเล็กๆ
ไรก็ได้กำลังมองมาที่ฉัน
[คำเตือน!]
[เซิร์ฟเวอร์ไม่เสถียร!]
[โปรดเตรียมพร้อมสำหรับการเชื่อมต่อที่จะยุติ]
ก็คงถึงเวลาแล้วสินะ
เส้นทางของเราต่างกันเกินไป
'ต่อไปนี้ก็เล่นเกมให้น้อยลงหน่อยก็แล้วกัน'
ดูเหมือนแม่เขาจะกังวลมาก
การเล่นเกมเพื่อคลายเครียดมันก็ดี แต่ต้องอยู่ในระดับที่ไม่กระทบกับชีวิตประจำวัน
เอาจริงๆฉันไม่น่าพูดแบบนี้เลย
แต่ช่างมันเถอะ
"นี่"
ฉันมีอะไรจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย
"เปลี่ยนนี่ให้หน่อย"
ฉันยกรูปปั้นม้าศึกขึ้น
หัวกับเท้าสึกกร่อนเพราะถูกจับต้องบ่อยเกินไป
ตอนนี้มันไม่ใช่รูปปั้นหรืออะไรทั้งนั้น มันก็แค่ก้อนหินธรรมดา
[ร้านขายของทื่ระลึก!]
[ซื้อ 'รูปปั้นม้าศึก' ในราคา 5,000 เหรียญทอง]
[มอบ 'รูปปั้นม้าศึก' ให้กับฮีโร่ 'ฮาน'!]
ชริ้ง!!!
[ฮีโร่'ฮาน' ดีใจที่ได้รับ 'รูปปั้นม้าศึก']
ฉันผิวปากและรับรูปปั้นใหม่นั้นไว้ในมือ
และพูดว่า
"ลาก่อนนะ"
ซ่า ซ่า
หลังจากมีเสียงรบกวนสองสามครั้ง หน้าต่างควบคุมของไรก็ได้ก็ปิดลง
[ข้อผิดพลาด!]
[การเชื่อมต่อขาดหาย]
แสงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าหายไป
ฉันลูบรูปปั้นแล้วพูดว่า
"พวกนายไม่คิดว่าควรจะเปลี่ยนสัญลักษณ์ของเนลม์ไฮมฟ์เหรอ?”
ยูเน็ตกระพริบตา
ฉันเก็บรูปปั้นไว้ในกระเป๋าด้านหลังเข็มขัดอย่างระมัดระวัง
"แพะนั้นมันเชยไปหน่อยนะ ไม่เท่เลย เริ่มต้นใหม่ทั้งที......"
“ถ้าหมายถึงจะเปลี่ยนเป็นของเล่นที่ถืออยู่ในมือนั้น ฉันขอปฏิเสธค่ะ”
เซริสกระแอมในลำคอ
"เมื่อกี้เธอบอกว่าจะสำนึกผิดไม่ใช่เหรอ?"
"เรื่องนั้นมันคนละเรื่องกันค่ะ"
เซริสยิ้มให้ฉัน
ให้ตายสิ'
พวกเขาไม่รู้จักความเท่เอาซะเลย
ฉันได้แต่ส่ายหัว
โฮกกก
ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังมาจากที่ไหนสักแห่ง
ฉันยื่นมือออกไป ไบฟรอตปักอยู่กับพื้นก็ลอยขึ้นมาอยู่ในมือของฉัน
ไม่ต้องพูดอะไรแล้วสินะ
ทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้แล้ว
สีหน้าของพวกเขาเคร่งเครียดราวกับไม่เคยผ่อนคลายมาก่อน
'ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว'
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย
การมีคนอยู่เคียงข้าง
ความรู้สึกจั๊กจี้แบบนี้ฉันไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว
ในขณะเดียวกันก็มีความมุ่งมั่นอันแรงกล้าเกิดขึ้นมา
'จุดจบมีอยู่จริง'
วันหนึ่งจะต้องมีผู้แพ้และผู้ชนะ
คงจะถึงเวลาที่สงครามอันยาวนานนี้จะสิ้นสุดลง
ฉันจะสามารถยืนอยู่ที่นี่จนถึงตอนนั้นได้หรือไม่?
ตอนนี้ฉันยังจะพูดอะไรโง่ๆแบบนั้นได้ไหม?
ฉันหัวเราะออกมา ตอนอยู่คนเดียวก็เป็นแบบนี้
ฉันต่อสู้ไปเรื่อยๆและไม่มีโอกาสที่จะชนะ
กร๊ากกกกกกกก!
เศษชิ้นส่วนเเห่งหายนะนับตัวพรั่งพรูออกมา
แน่นอนว่าผู้ชนะคือ......
"พวกเรา"
ฉันยกไบฟรอตขึ้นมา
ฮีโร่คนอื่นๆ กระโดดเข้ามายืนข้างๆ ฉัน
