บทที่ 118 ปล่อยให้เขาผ่านไปไม่ได้!
หลัวเฉิงไม่ตอบหรือเอื้อนเอยคำใดออกมาอีก แล้ววิ่งไปเหวี่ยงเท้าเตะร่างลู่เหยียนอย่างแรง ปัง! ลู่เหยียนถูกเตะจนร่างซัดทะยานขึ้นไปเหนืออากาศ ในปากพลางกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ ทอดยาวออกไปเป็นแท่งคล้ายดั่งเสา บูม! ร่างของลู่เหยียนรอยลิ่วประหนึ่งว่าวไร้เชือก ไปกระแทกเข้ากับกำแพงหิน แล้วร่วงหล่นลงสู่พื้นแน่นิ...
