(ตอนพิเศษ) บทที่ 68 ฆ่าปีศาจแต่ดันดรอปได้อุปกรณ์เทคโนโลยี?
(ตอนพิเศษ) บทที่ 68 ฆ่าปีศาจแต่ดันดรอปได้อุปกรณ์เทคโนโลยี?
**รัวกำปั้น!**
**รัศมีแห่งการดูดซับ!**
**รัศมีแห่งการโจมตี!**
**พลังแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์!**
......
ภายใน "เขตแดนโลกแห่งความเงียบงัน" ทุกทักษะเชิงรุกถูกปิดกั้น เหลือเพียงทักษะติดตัวและทักษะรัศมีเท่านั้นที่ยังสามารถใช้งานได้
โชคดีที่ทักษะติดตัวและทักษะรัศมีของอู๋เทียนนั้นมากพอที่จะเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นนักรบสายแทงค์สุดโหด!
แถมต่อยทีไรก็ฮีลตัวเองได้อีกต่างหาก!
“ฆ่ามัน! รุมมันเข้าไป!”
ปีศาจนั้นต่างจากมนุษย์ พวกมันไม่สนใจเรื่องศักดิ์ศรี หรือจิตวิญญาณนักรบที่ต้องสู้แบบตัวต่อตัว และปีศาจระดับผู้นำรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่คู่มือของอู๋เทียน
ดังนั้นมันจึงตะโกนเรียกปีศาจตัวอื่นๆ ให้มารุมยำอู๋เทียนให้เละ!
“ฆ่า!”
“ฆ่า!”
“ถึงใช้ได้แค่กรงเล็บ พวกข้าก็สามารถฉีกเจ้าผู้บุกรุกน่ารังเกียจนี่เป็นชิ้นๆ ได้!”
......
เหล่าปีศาจแหกปากร้อง บุกเข้าใส่อู๋เทียนอย่างบ้าคลั่ง
ปีศาจสุดสยองนับร้อยตัว ปล่อยบรรยากาศอันกดดันให้แผ่กระจายไปทั่ว
อู๋เทียนพยายามควบคุมตัวเองให้สงบ ก่อนจะเหวี่ยงหมัดใส่ปีศาจระดับผู้นำอย่างรวดเร็วและรุนแรง!
-1300! -150! +150! -200! -100! -100! -100! +300!
......
เหล่าปีศาจที่รุมล้อมเข้ามา ทำให้พลังชีวิตของอู๋เทียนลดลงอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม
เนื่องจากพวกมันโจมตีธรรมดาได้เท่านั้น ทำให้การโจมตีที่โดนตัวอู๋เทียนในแต่ละครั้งนั้นมีไม่มาก
ประกอบกับความเร็วของอู๋เทียนทำให้แม้จะถูกรุมจากปีศาจเกือบร้อยตัว แต่โดยรวมแล้ว พลังชีวิตของเขาก็ลดลงเพียงแค่หลักร้อยต่อวินาทีเท่านั้น
พลังชีวิตแค่หลักร้อยที่เสียไป สำหรับเขาที่ตอนนี้มีพลังชีวิตมากกว่า 6,000 มันถือว่าไม่มากเลย
ยิ่งไปกว่านั้น
เมื่อทักษะติดตัว "รัวกำปั้น" ของเขาทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ หมัดของเขาก็ยิ่งเร็วและรุนแรงขึ้น
แถมทุกหมัดที่ซัดออกไป ยังสามารถรักษาตัวเองได้อีกด้วย
ผลัดกันรุกผลัดกันรับ
ไม่กี่นาทีต่อมา บนพื้นก็เต็มไปด้วยซากศพของฝูงปีศาจ ส่วนอู๋เทียนที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลาง ยิ่งสู้ก็ยิ่งเดือด!
พลังชีวิตของเขาเกือบจะเต็มอยู่ตลอดเวลา!
“ฆ่า!”
อู๋เทียนตะโกนอย่างตื่นเต้น หมัดเดียวของเขาสามารถทุบหัวปีศาจตัวหนึ่งจนแหลกได้
เลือดและมันสมองกระเด็นไปโดนปีศาจระดับผู้นำที่อยู่ด้านหลัง ทำให้มันอดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้
“อสูรกาย มันคืออสูรกาย!”
ในฐานะปีศาจจาก "แดนใต้พิภพ" พวกมันเป็นนักล่าที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหารมาโดยตลอด
ทำให้พวกมันไม่เคยคิดเลย ว่าวันหนึ่งจะได้สัมผัสกับความสิ้นหวังจากสิ่งมีชีวิตอื่นเช่นนี้
เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง!
หมัดของอู๋เทียนพุ่งออกไปราวกับกระสุน ปล่อยภาพติดตาจนนับไม่ถ้วน ภายในเวลาเพียงหนึ่งวินาที เขาก็สามารถฆ่าปีศาจที่มีพลังชีวิตหลักหมื่นให้ตายได้!
เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ร่างกายพุ่งทะยานราวกับสายลม ข้ามผ่านระยะทางหลายสิบเมตรไปหยุดอยู่ตรงหน้าปีศาจอีกตัว ก่อนที่พายุหมัดอันบ้าคลั่งจะโหมกระหน่ำใส่
......
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
พื้นดินเต็มไปด้วยซากศพของปีศาจ
"ติ๊ง! สังหารปีศาจระดับชั้นยอดได้ 117 ตัว สังหารปีศาจระดับผู้นำได้ 1 ตัว ได้รับประสบการณ์ทั้งหมด 74,500 แต้ม ได้รับเหรียญเงินแห่งกฎ 320 เหรียญ ได้รับอุปกรณ์ระดับฟ้า [บาซูก้า] ได้รับอุปกรณ์ระดับฟ้า [ปืนแก็ตลิ่งลาวา (รุ่นพิเศษ)] ได้รับอุปกรณ์ระดับเขียว ...... (ขอไม่กล่าวถึงไอเท็มขยะ)"
......
แม้ว่าอู๋เทียนจะเป็นคนเดียวที่จัดการปีศาจไปกว่าร้อยตัว
และแม้ว่าเลเวลของปีศาจเหล่านี้จะไม่ได้ต่างจากเขามากนัก
แต่รางวัลที่ได้กลับมาเรียกได้ว่าคุ้มค่าสุดๆ ทั้งค่าประสบการณ์กว่าเจ็ดหมื่นแต้ม เหรียญเงินกว่าสามร้อยเหรียญ อุปกรณ์ระดับฟ้าสองชิ้น และอุปกรณ์ระดับเขียวอีกเจ็ดชิ้น!
ถ้ามู่หวงเออร์กับคนอื่นๆ รู้ว่าอู๋เทียนดรอปของมากมายขนาดนี้ภายในเวลาแค่ชั่วโมงเดียว พวกเธอคงอ้าปากค้าง หรืออาจลืมหายใจจนถึงขั้นขาดใจตาย!
"ทำไมปีศาจถึงดรอปอุปกรณ์แบบนี้ได้เนี่ย!"
อู๋เทียนพูดขณะพักผ่อนและตรวจดูไอเท็มที่ได้มา
อุปกรณ์ระดับเขียวมีค่าสเตตัสธรรมดา ไม่เหมาะกับเขา
แต่อุปกรณ์ระดับฟ้านี่สิ ที่ทำให้เขาประหลาดใจมาก!
[บาซูก้า]!
[ปืนแก็ตลิ่งลาวา]!
ใช่แล้ว
อุปกรณ์ทั้งสองชิ้นนี้เป็นอาวุธไฮเทค!
"หรือว่าในโลกปีศาจใบนี้จะมีวิวัฒนาการทางเทคโนโลยีด้วย?"
อู๋เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกไม่สบายใจ
โดยปกติแล้ว
ไอเท็มที่ดรอปจากมอนสเตอร์ จะต้องเกี่ยวข้องกับตัวมอนสเตอร์หรือภูมิหลังของโลกใบนั้นๆ
อย่างเช่นโลกก็อบลินก่อนหน้านี้ ไอเท็มที่ดรอปก็ล้วนเกี่ยวข้องกับก็อบลินหรือโลกใบนั้นๆ ทั้งสิ้น
"ช่างเถอะ ยังไงฉันก็มาที่นี่เพื่อปกป้องพี่สาว คิดมากไปก็เท่านั้น"
เมื่อนึกถึงเกาะลอยฟ้าที่เขาเห็นในวันนั้น อู๋เทียนก็เลิกคิดมาก
ฟ้าถล่มก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกระดับสูงจัดการ ไป
การคิดมากของเขาไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น
หลังจากพักผ่อนสักพัก อู๋เทียนก็เดินทางกลับ
......
อีกด้านหนึ่ง
เมื่อกองทัพปีศาจ "หายไป" ทางฝั่งรังปีศาจก็ได้รับรายงานจากหน่วยลาดตระเวนอย่างรวดเร็ว
หน่วยล่า... ถูกกำจัดแล้ว!
"บัดซบ!"
ภายในค่าย
ปีศาจเฒ่าที่ประดับประดาด้วยกระดูกสีขาวคำรามลั่นอย่างโกรธเกรี้ยว มันทุบหัวกะโหลกของสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ลงกับพื้นอย่างแรง
"พวกมนุษย์ช่างน่ารังเกียจนัก หากไม่ติดว่าเป็นช่วงเวลาพิธีบูชายัญ ข้าคงออกไปจัดการพวกมันเองตั้งนานแล้ว!"
"แต่ตอนนี้ พวกมันกล้าลงมือก่อนกับหน่วยล่าของเรา!"
"พิธีบูชายัญไม่ต้องทำแล้ว! ฆ่ามัน! จับพวกมนุษย์หน้าเลือดพวกนั้นมาเป็นเครื่องสังเวย!"
เสียงคำรามอย่างเกรี้ยวโกรธของปีศาจเฒ่าดังกึกก้อง
เหล่าปีศาจที่เหลืออยู่ในค่ายต่างพากันคำรามตอบรับ ก่อนจะกรูกันออกไปพร้อมกับปีศาจเฒ่า…
