(ตอนพิเศษ) บทที่ 67 พวกแก...โดนฉันล้อมแล้ว!

(ตอนพิเศษ) บทที่ 67 พวกแก...โดนฉันล้อมแล้ว!

แสงสว่าง ไล่ความมืดมิดของรัตติกาลให้หายวับไปในพริบตา

แม้แต่ในโลกใต้พิภพ แสงสว่างก็ยังคงส่องถึง แต่ทว่ากลับไร้ซึ่งแสงตะวันและแสงจันทร์ มีเพียงแต่ความมืดมิดอันแสนลึกลับที่ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

ดังนั้น เหล่าปีศาจที่อาศัยอยู่ในใต้พิภพส่วนใหญ่ จึงไม่เคยได้พบเห็นแสงสว่างที่แท้จริง!

ทว่าในวินาทีนี้

แสงเจิดจ้าพลันเปล่งประกาย จนทำให้ดวงตาของเหล่าปีศาจแสบร้อน บางตนถึงขั้นร้องโหยหวน น้ำตาไหลอาบแก้ม

“ไป!”

อู๋เทียนควบคุม “หัตถ์เจิดจรัส” ทั้ง 10ช่วงแรกเขารู้สึกควบคุมได้ไม่ค่อยดีนัก แต่ก็รีบตั้งสติแล้วเพ่งสมาธิสั่งการมันพุ่งเข้าหาเหล่าปีศาจ!

ตูม!

หัตถ์เจิดจรัสกางออกอย่างรวดเร็ว คว้าจับปีศาจได้ตัวหนึ่ง

ด้วยขนาดอันใหญ่โตของหัตถ์เจิดจรัส หัตถ์แต่ละข้างจึงสามารถคว้าจับปีศาจได้อย่างน้อยสองตัว

ในชั่วพริบตา ก็สามารถจับปีศาจได้เกือบ 20 ตัว แล้วลากพวกมันกลับมาทางอู๋เทียน!

“เวทมนตร์รักษา!”

อู๋เทียนควบคุมหัตถ์เจิดจรัส บีบอัดเหล่าปีศาจให้รวมกันเป็นกระจุก จากนั้นก็ร่ายเวทมนตร์รักษาใส่พวกมันทีละตัว

เนื่องจากเอฟเฟกต์ “เงียบ(ใบ้)” และ “มึนงง” ของหัตถ์เจิดจรัส เหล่าปีศาจจึงไม่สามารถขัดขืนได้ ค่าพลังชีวิตของพวกมันลดลงอย่างรวดเร็ว!

แม้มีระดับพลังขั้นชั้นยอดและทุกตนล้วยเลเวลสูงกว่า 10 ประกอบกับมีพลังป้องกันที่ดีมาก

แต่ท้ายที่สุด พวกมันก็ไม่ใช่สายแทงค์!

ภายใต้พลังโจมตีเงา 5,000 แต้มของเวทมนตร์รักษา ค่าพลังชีวิตของพวกมันจึงลดลงฮวบฮาบ!

-3500! -2300! -1900! -2900! -3100!

......

ตัวเลขความเสียหายปรากฏขึ้นทีละตัว

เหล่าปีศาจถูกกัดกร่อนด้วยพิษมืด ร่างกายอันใหญ่โตของพวกมันเน่าเปื่อย ผิวหนังแตกออก เนื้อหนังเหี่ยวเฉา แม้แต่อวัยวะภายในก็ยังหดตัว

ฉากนี้ช่างน่าสยดสยอง

แม้แต่เผ่าพันธุ์ปีศาจที่ได้เห็นฉากนี้ ก็ยังเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

เบื้องหน้า

เหล่าปีศาจที่เพิ่งจะได้สติจากแสงเจิดจ้า ก็ได้เห็นภาพตรงหน้าเข้าอย่างจัง!

“ไอ้ผู้บุกรุกชั่วช้า!”

“ฆ่ามันซะ!”

“นักเวทย์ปีศาจเตรียมลูกไฟ ปีศาจสามแขนบุกเข้าไป ปีศาจเวหาทุกตนบินขึ้นไป โจมตีด้วยเวทมนตร์แห่งรัตติกาล!”

ปีศาจระดับผู้นำตนหนึ่งอ้าปากออกคำสั่ง เผยให้เห็นเขี้ยวอันแหลมคมข้างใน

ทันใดนั้น

เหล่าปีศาจที่กำลังจะกรูกันเข้ามาอย่างโกลาหล ก็กลับเป็นระเบียบขึ้นมาทันที พวกมันกำลังเตรียมใช้กลยุทธ์อย่างจริงจัง

กว่าร้อยตัว รุมเล่นงานอู๋เทียนเพียงคนเดียว!

ต้องยอมรับว่า ปีศาจระดับผู้นำตนนี้ เป็น “บุคลากร” ที่ฉลาดและรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง

“เป็นปีศาจที่หัวแหลมไม่เบา แต่ ..!”

อู๋เทียนยิ้มมุมปาก พริบตานั้นแสงสีแดงเลือดพุ่งออกมาจากสร้อยคอของเขา!

เขตแดนโลกแห่งความเงียบงัน!

ผ่านไปนาน ทักษะติดตัวของอุปกรณ์สีทองชิ้นนี้ก็คูลดาวน์เสร็จสิ้นแล้ว

ถัดมา

ม่านแสงสีแดงเลือดแผ่กว้างออกไป กักขังเหล่าปีศาจและอู๋เทียนไว้ด้วยกัน

เหล่าปีศาจเวหาที่กำลังลอยขึ้นหัวโขกเข้ากับม่านแสงร้องโหยหวนก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น

เหล่านักเวทย์ปีศาจที่กำลังร่ายเวทมนตร์ลูกไฟ พลังเวทย์ของพวกมันพลันถูกปิดกั้น ลูกไฟในมือแตกกระจายอย่างกะทันหัน ระเบิดโดนตัวเองทำให้ค่าพลังชีวิตของพวกมันลดลงไปมาก

ในชั่วพริบตา นักเวทย์ปีศาจกว่าสิบตัวก็ตายเพราะพลังเวทย์ตีกลับ

“ทักษะใบ้...?”

ปีศาจระดับผู้นำจ้องมองอู๋เทียนอย่างเคร่งเครียด มันพึมพำอะไรบางอย่าง

จากนั้นก็กรีดแขนตัวเอง พยายามใช้เวทมนตร์ต้องห้ามบางอย่าง

แต่ไม่นานนัก

ใบหน้าของมันก็มืดครึ้มลง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่สามารถทำลายได้? พลังของผู้บุกรุกคนนี้ แข็งแกร่งกว่าข้า!”

“อะไรนะ แข็งแกร่งกว่าท่านผู้นำอย่างงั้นเรอะ?”

เหล่าปีศาจต่างตกตะลึง

พวกมันรู้สึกได้ว่าพลังเวทย์ของตัวเองถูกปิดกั้น

นั่นเท่ากับว่าความสามารถในการต่อสู้แปดในสิบส่วนของพวกมัน ไม่สามารถใช้ได้!

เขตแดนแห่งความเงียบงันนี้ ทำให้พวกมันหวาดกลัว!

“ไม่เป็นไร อีกฝ่ายก็ไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้เหมือนกัน พวกเรามีกว่าร้อยตน จะไปกลัวอะไร!”

ปีศาจระดับผู้นำไม่ได้ใส่ใจ

ในเวลานี้

อู๋เทียนที่สังหารนักเวทย์ปีศาจไปกว่าสิบตน ก็เดินตรงเข้ามา

เผชิญหน้ากับปีศาจเกือบร้อยตน เขาเพียงยิ้มมุมปากอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งยังแผ่กลิ่นอายที่แฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง

“พวกแก...”

“โดนฉันล้อมแล้ว!”

“ไอ้ผู้บุกรุกโง่เขลา พวกข้าต่างหากที่ล้อมเจ้าไว้  วันนี้พวกข้าจะทำให้เจ้าได้ลิ้มรสชาติของความเจ็บปวด!”

ปีศาจระดับผู้นำเผยรอยยิ้มอันน่าสยดสยอง

มันเปรียบเทียบร่างกายที่แข็งแกร่งของตัวเอง กับร่างกายที่ผอมบางของอีกฝ่าย

แล้วก็หัวเราะออกมา

แบบนี้ข้าจะแพ้ได้ยังไง?

“ตายซะ!”

ปีศาจระดับผู้นำพุ่งเข้าใส่ กำปั้นอันน่าเกรงขามฟาดลงมา!

อู๋เทียนทำหน้าเรียบเฉย ยกกำปั้นขึ้นรับ!

ปัง!

ทั้งคู่โจมตีพร้อมกัน!

-1300! -150!

......

“......”

ปีศาจระดับผู้นำอ้าปากค้าง ยืนนิ่งอยู่กับที่

จากนั้น มันก็ก้มลงมองไปที่บาดแผลเหวอะหวะบนหน้าอก ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

ดาเมจ 1,300 แต้มที่เด้งขึ้นมา แน่นอนว่าเป็นฝีมือของอู๋เทียน!

“ขอโทษทีนะ กำปั้นของแกไม่มีทางแรงไปกว่าฉันหรอก!”

อู๋เทียนยิ้มมุมปาก ก่อนจะเหวี่ยงหมัดอีกครั้ง!

ตูม!

-1300! +150!

ทักษะติดตัวและทักษะรัศมีทำงานพร้อมกัน ความเร็วในการโจมตีของอู๋เทียนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน ค่าพลังชีวิตของเขาก็กลับมาเต็มเปี่ยม!

“เอาล่ะ มาสนุกกันเถอะ!”

อู๋เทียนชอบความรู้สึกแบบนี้

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้พลุ่งพล่าน เลือดในกายเดือดพล่าน!

ฆ่า!!