ตอนที่ 29 สำนักจิ่วหยุน

ตอนที่ 29 สำนักจิ่วหยุน

วิชาควบคุมศพเป็นวิชาลับระดับสุดยอดในตำนาน ตามตำนาน มันถูกสร้างขึ้นโดยยอดฝีมือคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน มันมีความสามารถที่ทำให้ทั้งโลกสั่นสะเทือนด้วยพลังอันน่าอัศจรรย์

แต่เนื่องจากวิชานี้ท้าทายสวรรค์เกินไป มันจึงทำให้เกิดการต่อสู้แย่งชิง ดังนั้นมันจึงหายไปจากโลกนี้ และไม่มีใครสามารถศึกษามันได้อีกต่อไป

ตอนนี้วิชาลับที่ซึ่งหายไปนานหลายปีได้ปรากฏขึ้นในใจของฉีเหิง มันทำให้เขาประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง!

"ขอบคุณบรรพบุรุษสำหรับของขวัญ ฉีเหิงรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง!" ฉีเหิงคุกเข่าลงพร้อมกับโขกศีรษะลงหลายครั้งหน้าป้ายวิญญาณของลู่ซุน ด้วยสีหน้าเทิดทูน

แม้ว่าเขาจะแก่แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้โง่ หลังใช้ดอกบัวหยางซินเพื่อฟื้นฟูร่างของบรรพบุรุษ วิชาลับระดับสุดยอดก็ปรากฏอยู่ในใจของเขาโดยตรง

นอกจากบรรพบุรุษแล้ว ใครจะใจดีถึงได้มอบสิ่งที่สุดยอดถึงขนาดนี้ให้กับเขา?

“หรือว่าบรรพบุรุษจะไม่ได้ตายไปแล้วจริงๆ แต่วิญญาณของท่านได้ล่องลอยไปที่อื่น แต่ทำไมท่านถึงเลือกจากร่างนี้ไป?” ทันใดนั้นความคิดดังกล่าวก็ปรากฏขึ้นในใจของฉีเหิง

ท้ายที่สุดแล้ว ฉีเหิงไม่ได้มาจากตระกูลลู่ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าตระกูลลู่นั้นน่ากลัวมาก แต่เขาก็ไม่ได้รู้หลายสิ่งหลายอย่างที่ชัดเจน ดังนั้นเขาจึงมีความคิดเช่นนั้น

“บรรพบุรุษ ท่านโปรดวางใจเถิด ข้าจะพยายามรวบรวมสมบัติฟ้าดินให้มากเท่าที่จะทำได้ และมุ่งมั่นที่จะทำให้ร่างกายของท่านอ้วนพี และขาวผ่อง!” เมื่อฉีเหิงเห็นว่าบรรพบุรุษไม่ตอบกลับ เขาก็รีบพูดอะไรบางอย่างออกมา

"..." ลู่ซุนพูดไม่ออก และขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับชายคนนี้ต่อ

ขุดเขาให้อ้วนทำไปเพื่ออะไร? เพื่อรอตรุษจีนแล้วเอาไปตุ๋นหรือยังไงกัน?

…

ในอีกด้านหนึ่ง ในเมืองๆ หนึ่งที่อยู่ห่างจากตระกูลลู่เพียงไม่กี่ร้อยลี้

เมืองจิ่วหยุนเป็นเมืองที่มีประวัติศาสตร์มายาวนาน ว่ากันว่าผู้ก่อตั้งเมืองนี้มีชื่อว่าปรมาจารย์จิ่วหยุน เขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่ทรงพลังมาก

ปรมาจารย์จิ่วหยุนยังได้ก่อตั้งสำนักที่นี่ มันถูกเรียกว่า ‘สำนักจิ่วหยุน’

“มีข่าวคราวจากตระกูลลู่บ้างหรือไม่?” ชายชราที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“เรียนผู้อาวุโส ไม่มีข่าวจากศิษย์ที่เราแทรกซึมเข้าไปในตระกูลลู่เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว” ผู้ดูแลหมิงกล่าวด้วยความเคารพ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนน้อม

“ฮึ่ม ขยะนั่นคงถูกตระกูลลู่พบตัวแล้ว” หยุนไห่ตะคอกอย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาน่าเกลียดเล็กน้อย

“มันไม่ควรเป็นเช่นนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ศิษย์คนนั้นซ่อนตัวอยู่ในตระกูลลู่มาหลายปีแล้ว เขาจะถูกค้นพบอย่างง่ายดายได้อย่างไร” ผู้ดูแลหมิงตอบเสียงเบา

“ดูเหมือนข้าจะประเมินตระกูลลู่ต่ำเกินไป” ผู้อาวุโสหนึ่ง หยุนไห่ถอนหายใจเบาๆ เขาดูเศร้าโศกเล็กน้อย

เขาวางแผนมาหลายปีเพื่อค้นหามรดกของตระกูลลู่ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่พบอะไรเลย

ตระกูลลู่ตั้งอยู่ในชายขอบของดินแดนตงหวง มันถูกเรียกว่าเขตหยุนจง พื้นที่แถวนั้นค่อนข้างรกร้าง และห่างไกล ด้อยพัฒนาเป็นอย่างมาก มีสำนัก และกองกำลังที่ทรงพลังน้อยมาก

“ผู้อาวุโส ตระกูลลู่เหมือนไม่มีอะไรน่าสนใจ ทำไมท่านถึงกังวลเกี่ยวกับมรดกของพวกเขามากนัก” แววตาแห่งความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของผู้ดูแลหมิง และเขาก็ถามหยุนไห่ออกมาดังๆ

“ทุกคนในเขตหยุนจงต่างรู้ดีว่าแม้ตระกูลลู่จะไม่แข็งแกร่ง แต่ก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้ในขอบเขตเดียวกัน ทักษะยุทธ์ที่พวกเขาฝึกฝนต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่! ข้าติดอยู่ในขอบเขตวิญญาณแรกเริ่มมาหลายปีแล้ว ที่เป็นเช่นนี้ไม่ใช่เพราะพรสวรรค์ของข้านั้นไม่ดี แต่ทักษะยุทธ์ของสำนักจิ่วหยุนนั้นแย่มาก!” หยุนไห่ถอนหายใจเบาๆ พร้อมนัยน์ตาแห่งความโล�

หยุนไห่ได้มาถึงขอบเขตวิญญาณแรกเริ่มเมื่อหลายสิบปีก่อน และกลายเป็นปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงในเขตจงหยุน อย่างไรก็ตาม เขาติดคอขวดอยู่ในขอบเขตนี้มานานหลายทศวรรษ และไม่มีความคืบหน้าใดๆ

การที่หยุนไห่ฝึกฝนจนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญวิญญาณแรกเริ่มได้ในไม่กี่ทศวรรษ พรสวรรค์ของเขาย่อมต้องไม่แย่ ดังนั้นในความคิดของเขา ปัญหาต้องอยู่ที่ทักษะยุทธ์

“ถ้าทักษะยุทธ์ของพวกเขาทรงพลังมากจริงๆ ทำไมพวกเขาถึงต้องซ่อนตัวอยู่ในเขตหยุนจงที่ห่างไกลแห่งนี้ด้วย?” ผู้ดูแลหมิงยังคงมีข้อสงสัยเกี่ยวกับคำพูดของหยุนไห่ ดังนั้นเขาจึงถามเสียงดัง

“แม้ว่าทักษะยุทธ์ที่ตระกูลลู่ใช้ฝึกฝนจะทรงพลัง แต่รากฐานของพวกเขานั้นย่ำแย่มาก ถ้าข้าเป็น บรรพบุรุษของเขา ข้าคงจะโกรธจนควันออกหูแล้ว!” หยุนไห่พูดด้วยอารมณ์

“ช่างน่าปวดหัวจริงๆ” ยิ่งหยุนไห่คิดเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจมากขึ้นเท่านั้น

ในตอนแรก เขาแค่อยากส่งคนไปขโมยมรดกของตระกูลลู่อย่างเงียบๆ

แต่ตระกูลลู่ไม่ใช่คนโง่ พวกเขารักษาคัมภีร์ลับที่เป็นหัวใจหลักของตระกูลได้เป็นอย่างดี และมีเพียงศิษย์หลักเท่านั้นที่สามารถเข้าถึง และฝึกฝนได้

แม้จะผ่านไปหลายปีแล้ว คนของเขาก็ไม่สามารถเข้าถึงคัมภีร์ฮั่นหยวนได้ ดังนั้นหยุนไห่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากล้มเลิกความคิดนี้

ดังนั้น เขาจึงส่งผู้อาวุโสขอบเขตวิญญาณแรกเริ่มไป และพยายามแย่งชิงทักษะยุทธ์จากมือของตระกูลลู่

แต่ใครจะคิดว่าตระกูลลู่ที่เหมือนอยู่ปลายเชือกกลับสามารถสังหารผู้อาวุโสคนนั้นลงได้

สิ่งนี้ทำให้หยุนไห่หวาดกลัวเล็กน้อย และเขาก็แอบดีใจที่ดูเหมือนเขาจะคิดถูกมีความลับบางอย่างอยู่จริงๆ

แต่เขายังไม่กล้าเคลื่อนไหว แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งว่าผู้อาวุโสคนนั้นที่ถูกส่งไป แต่ช่องว่างก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก หากตระกูลลู่สามารถฆ่าผู้อาวุโสคนนั้นได้ อีกฝ่ายก็ย่อมจะสามารถฆ่าเขาได้เช่นกัน!

การแบ่งอำนาจในสำนักจิ่วหยุนนั้นแตกต่างจากกองกำลังอื่นๆ พวกเขาไม่มีเจ้าสำนักหรือผู้อาวุโสสูงสุด แต่มีเพียงเก้าผู้อาวุโสเท่านั้นที่รับผิดชอบดูแลทุกอย่าง

ในบรรดาผู้อาวุโสทั้งเก้าคนนี้ สามคนอยู่ที่ขอบเขตวิญญาณแรกเริ่ม และที่เหลือล้วนอยู่ที่ขอบเขตแก่นทองคำขั้นสูงสุด

ความแข็งแกร่งของพวกเขาด้อยกว่าสำนักดาราเป็นอย่างมาก แต่ภายในเขตหยุนจง เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะครอบงำทุกสิ่ง และไม่มีใครยั่วยุความยิ่งใหญ่ของพวกเขา

“ผู้อาวุโส ข้าได้ยินมาว่าผู้อาวุโสสูงสุดของตระกูลลู่ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญวิญญาณแรกเริ่มเพียงคนเดียวได้ล้มลงแล้ว ทำไมเราไม่ใช้โอกาสนี้โจมตีพวกเขาล่ะ?” ผู้ดูแลหมิงแสดงความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหยุนไห่จึงดูลังเลใจในสถานการณ์เช่นนี้

“แม้ว่าผู้อาวุโสสูงสุดของพวกเขาจะตายไปแล้ว พวกเขาก็ยังสามารถสังหารผู้เชี่ยวชาญวิญญาณที่ข้าส่งไปได้ ข้าจึงต้องระมัดระวัง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่ข้าจะมาถึงแล้ว”

หยุนไห่เหมือนจะนึกได้ถึงบางสิ่ง ทันใดนั้น เขาก็หัวเราะเบา ยิ้มออกมาแล้วค่อย ๆ พูดอะไรบางอย่างดังๆ

“เมื่อตระกูลลู่พบสายลับที่เราไปส่ง ทำไมพวกเขาจึงไม่มาถามหาความกับเราล่ะ นั้นอาจเป็นเพราะพวกเขาไม่มีพลังพอจะต่อกรกับเราได้?”

หยุนไห่พึมพำกับตัวเอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยแสงเจิดจ้า ดูมีพลัง และไม่มีร่องรอยของความชราหลงเหลืออยู่บนร่างกายของเขา

ในความเป็นจริง ตระกูลลู่ลืมไปแล้วเกี่ยวกับสำนักจิ่วหยุน ท้ายที่สุดแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของพวกเขา พวกเขาไม่ได้ให้ความสนใจกับสำนักจิ่วหยุนอีกต่อไป

"เรียกผู้อาวุโสทุกคนให้มารวมตัวกัน เราจะผนึกกำลังกันเพื่อจัดการกับตระกูลลู่! คราวนี้ ข้าจะต้องได้รับทักษะยุทธ์ของพวกเขามา!" หยุนไห่ตบที่เท้าแขนแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง ทันใดนั้น ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ และแม้แต่คอขวดที่เขาไม่สามารถทะลวงมาผ่านเป็นเวลานานก็ยังคลายตัวลงเล็กน้อย

“ขอรับ!” ผู้ดูแลหมิงพูดด้วยความเคารพ จากนั้นรีบหันหลังกลับ และจากไป เริ่มระดมกำลังของสำนักจิ่วหยุน

“ฮ่าๆๆ ข้าเคยคิดว่าตระกูลลู่จะมีไพ่ตายบางอย่างอยู่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่การหลอกลวง” หยุนไห่พูดกับตัวเอง