บทที่208 หมู่บ้านคุโมะงาคุเระที่สิ้นหวัง ฟรี

“ด ด ได้... ได้ยังไงกัน?” ทุกสิ่งหยุดนิ่ง ไม่มีนินจาคนไหนเคลื่อนไหวหรือพูดอะไร พวกเขาต่างหยุดยืนนิ่งทีละคน ๆ

สายตามองไปยังสัตว์หางสองตัวซ้ายขวา ความตื่นตระหนกปรากฏในสายตาทุกคน

ก่อนหน้านี้หมู่บ้านคุโมะงาคุเระยังมีนินจาเกือบหมื่นคนซึ่งกำลังฮึกเหิม รวมถึงไรคาเงะ รุ่นที่ 4กับสัตว์หางอีกสองตัว

ดังนั้นในสายตาพวกเขา แม้ริวอุนจะต่อสู้ได้อยู่แต่ด้วยการใขช้จักระขนาดใหญ่อย่างต่อเนื่อง ริวอุนก็ยังคงต้องพ่ายแพ้หากการต่อสู้กินระยะเวลานานต่อไปอีกสักพัก แต่ไม่มีใครคิดเลยว่าเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้

ไม่มีใครคิดว่าริวอุนจะสามารถควบคุมสองหางและอัญเชิญสามหางออกมา หากอีกฝ่ายได้รับการช่วยเหลือจากสัตว์หางทั้งสอง เช่นนั้นสถาการณ์คงพลิกผัน

“นั่นมัน ดวงตาของตาแก่หกวิถีเหรอ!” แปดหางกิวคิโอดครวญ สายตาที่มันมองไปยังริวอุนมีความกลัวแฝงไว้เต็มเปี่ยม

“เนตรสังสาระ!” ไรคาเงะพึมพำ สังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นในใจเป็นครั้งแรก

เมื่อสักครู่นี้ ขนาดนินจาทั้งหมู่บ้าน เขา สถิตร่างสองคนร่วมมือกันยังล้มริวอุนลงไม่ได้ ตอนนี้ริวอุนได้เผยเนตรสังสาระพร้อมกับสัตว์หางอีกสองตัวมาช่วย หมู่บ้านคุโมะจะป้องกันไม่ให้หมู่บ้านพังทลายลงได้ไหมยังไม่รู้ ไม่ต้องพูดถึงการฆ่าริวอุนเลย

ในเวลานั้นเอง ริวอุนก็ได้กระโดดขึ้นมาขี่หลังของสามหาง

“เดิมที ฉันไม่ได้ต้องการโจมตีห้าหมู่บ้านใหญ่เร็วขนาดนี้หรอกนะ แต่นายมันโง่ อยากกระโดดออกมาหาความตายเอง ฉันก็ทำได้แค่เติมเต็มความต้องการของพวกนายเท่านั้น” ริวอุนมองหน้าเอด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

สิ่งที่เขาพูดออกมาคือความจริง หลังจากที่เขาขึ้นเป็นมิซึคาเงะแล้ว เขาก็ยังไม่ได้มีความคิดจะไปโจมตีที่ไหนเลย เขาแค่คิดถึงการฟื้นฟูหมู่บ้านคิริงาคุเระและทำให้นินจารุ่นใหม่เติบโตให้เร็วขึ้นเท่านั้น

ทว่าทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้นก็เพราะไรคาเงะ รุ่นที่ 4 ต้องการให้เขาส่งตัวเมย์มาให้ ในเมื่อต้องการยุ่งกับลูกศิษย์สุดหวงแหนของเขา ริวอุนก็เลยไม่มีทางเลือก

เอแทบกระอักเลือด ตั้งแต่แรกเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่ามันจะทำให้หมู่บ้านเกิดภาวะสงครามแบบนี้ขึ้น สิ่งที่เขาคาดหวังตอนแรกก็คือเพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของคิริงาคุเระและรับผลประโยชน์บางอย่างมาเท่านั้นเอง

เขาไม่คิดว่าปฏิกิริยาการตอบโต้ของริวอุนจะรุนแรงขนาดนี้ ผ่านไปเพียงวันเดียว เขาก็บุกเข้ามาโจมตีคุโมะงาคุเระ ไม่มีการพูดคุย ไม่มีการเจรจากันทั้งสิ้น

พอริวอุนพูดถึงเรื่องนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ไรคาเงะรู้สึกเสียใจหลังการตัดสินใจอะไรสักอย่างไป

“อืม... คุยกันพอหอมปากหอมคอเถอะ วันนี้หมู่บ้านคุโมะของพวกนายจะต้องถูกทำลาย” ริวอุนปรบมือ จากนั้นแสงสีม่วงจากเนตรสังสาระก็เรืองแสงออกมา

สัตว์หางสองตัวต่างคำรามลั่น มาทาทาบิและอิโซบุอ้าปาก กระสุนสัตว์หางอัดแน่นจากนั้นก็ยิงเข้าไปกลางวงนินจาคุโมะงาคุเระ

“อย่าหวังเลย!” แปดหางตะโกน

มันพ่นกระสุนสัตว์หางออกมาปะทะกับกระสุนสัตว์หางสองลูกของสองหางกับสามหาง

ตูมมมม!

กระสุนสัตว์หางซึ่งเป็นแหล่งรวมจักระของสัตว์หางชนกัน พลังงานอันบ้าคลั่ง ปั่นป่วนกระจัดกระจายไปเกือบครึ่งหนึ่งของหมู่บ้าน กดอาณาเขตโดยรอบลงจนกลายเป็นหลุมลึก

สองหางกับสามหางพุ่งเข้าใส่แปดหางอย่างไร้สติ ในไม่ช้าสัตว์หางทั้งสามตัวก็เข้าต่อสู้กันเอง ร่างมหึมาเมื่อบ้าคลั่งก็ทำลายอาคารบ้านเรือน เพียงพริบตาจากเศษซากครึ่งหนึ่งของหมู่บ้านก็พังลง ตอนนี้หมู่บ้านคุโมะได้พังไปแล้วสองส่วน

“เรามาสู้กันต่อเถอะ” ริวอุนมองการต่อสู้ของสัตว์หางทั้งสามตัวก็ถอนหายใจออกมา สายตาเขาเบนไปยังนินจาทุกคนด้านล่างแล้วค่อย ๆร่อนร่างตัวเองมาลงยืนบนพื้น

“ตายซะ!” ริวอุนใช้ข่ายเทพพิชิตฟ้าของเนตรสังสาระเป็นว่าเล่น บนขยี้ทำลายนินจาทุกคนที่กรูกันเข้ามา

ข่ายเทพพิชิตฟ้าของเขาไม่ได้รุนแรงเหมือนเพน ไม่ใช่ว่าเขาใช้ไม่ได้แต่เขาไม่อยากใช้เอง การทำลายหมู่บ้านคุโมะโดยไม่ได้อะไรเลย ไม่ใช่แนวทางของเขาจริง ๆ

“ไอ้เวรนี่!” เอสบถ เขารีบวิ่งทะยานเข้าไปหาริวอุนทันที แต่สิ่งที่รอเออยู่กลับเป็นเพียงแรงผลักอันทรงพลัง

นินจาทั่วไปไม่ว่าจะเป็นหน่วยลับหรือนินจาพลเรือนต่างถูกแรงผลักกระแทกจนร่างกายแหลกเละ เลือดสาดกระจายไปทั่วท้องฟ้า

ไรคาเงะฝืนทนข่ายเทพพิชิตฟ้าของริวอุนได้เพราะมีอาภรณ์สายฟ้าอยู่บนตัว เขากระโดดขึ้นไปเหนือหัวริวอุน

“ไร้เดียงสาจริง ๆ” ริวอุนหัวเราะ จากนั้นอาภรณ์สายฟ้าของริวอุนก็ปรากฏขึ้นมา ร่างของเขาหายไปเร็วกว่าการโจมตีของไรคาเงะ

ตูม!

ริวอุนไปโผล่ด้านซ้ายมือไรคาเงะแล้วตวัดขาเตะเข้าไปกลางลำตัว จนร่างเอลอยกระเด็นออกไป

เอนอนจมกองเศษซากอาคาร เขาพยายามยันตัวลึกขึ้นมาแล้วสะบัดหัวไล่ความมึนงง

“หนอย!” เอกัดฟัด “ชิบะ ริวอุนแข็งแกร่งเกินไป จะทำยังไงดี ตอนนี้ต่อให้รวมพลังทั้งหมู่บ้านก็ยังสู้ไม่ได้!!”

เอไม่อยากยอมแพ้ แต่สายตาของเขาดูเศร้าสร้อยมาก เขารู้ว่าวันนี้หมู่บ้านคุโมะงาคุเระได้พ่ายแพ้ไปแล้วและเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ด้วย

สุดท้ายหากไม่เลือกอพยพคนออกไปแล้วอยู่สู้กับริวอุนจนถึงที่สุด ทุกคนจะถูกกำจัดอย่างแน่นอน

เอฝืนอัตตาในใจของเขา เขาเป็นไรคาเงะ เรื่องหมู่บ้านต้องมาเป็นที่หนึ่ง

“นินจาคุโมะทุกคนฟังคำสั่งฉัน!”

“ครับท่านไรคาเงะ!” นินจาทุกคนขานรับเสียงดัง

“แบ่งกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ พยายามอพยพพลเรือนออกไปเดี๋ยวนี้” สีหน้าของเอดูบิดเบี้ยว ในที่สุดเขาก็กล้ำกลืนความอัปยศแล้วออกคำสั่งนี้ออกมา

ไม่สำคัญว่าหมู่บ้านจะถูกทำลายหรือเปล่า หมู่บ้านก็เป็นเพียงหมู่บ้าน ตราบใดยังมีคนอยู่ มันก็ยังสามารถสร้างหมู่บ้านแห่งใหม่ได้ ดังนั้นการปล่อยให้นินจาคุโมะทุกคนละทิ้งหมู่บ้าน จึงเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยชีวิตคุโมะงาคุเระได้

“ท... ท่านไรคาเงะ?” สีหน้าทุกคนพอได้ฟังคำสั่งก็ดูว่างเปล่า ไม่คิดว่าไรคาเงะจะออกคำสั่งดูไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้

“เรื่องในครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะฉัน ดังนั้นฉันควรรับผลของมันคนเดียว!” แววตามุ่งมั่นฉายขึ้นมาในสายตาของเอ

หากเขาไม่ยืนกรานจะส่งคนไปทดสอบคิริงาคุเระ เรื่องในวันนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น เขายืนกรานไม่ฟังคำแนะนำของดาริว ผลที่ได้จึงย้อนกลับมาแบบนี้

ขอเพียงนินจาคุโมะทุกคนออกไปได้ ต่อให้เขาจะตายคนเดียวในที่แห่งนี้ก็ไม่เป็นอะไร

“ท่านไรคาเงะ!!” นินจาทุกคนสีหน้าเศร้าและเต็มไปด้วยความโกรธ

เอหันหน้าไปทางน้องชายของเขา “บี นายให้แปดหางช่วยหยุดสองหางกับสามหางเอาไว้ก่อน ส่วนนายก็ถอยทัพไปกับนินจาทุกคนซะ ถ้าฉันตายไป นายจะเป็นไรคาเงะ รุ่นที่ 5และงานสร้างหมู่บ้านขึ้นใหม่จะเป็นหน้าที่ของนาย!”

“ทราบแล้วพี่” บีตอบรับ ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาเสียใจอีกแล้ว

ท่ามกลางสีหน้าหม่นหมอง บีได้ออกคำสั่งถอนทัพให้กับนินจาคุโมะ

หมู่บ้านหายไปได้ก็สร้างใหม่ได้ แต่หากนินจาเกือบหมื่นคนในปัจจุบันถูกสังหาร หมู่บ้านคุโมะจะพินาศจริง ๆ ไม่ว่าจะอับอายแค่ไหน เขาก็ต้องทำ เพราะนั่นเป็นทางเดียวที่หมู่บ้านจะปลอดภัย!

************************