บทที่ 50 รับซื้อ
บทที่ 50 รับซื้อ
ตอนกลางคืนไปจับของทะเลอีกหนึ่งแห ขากลับถูกผู้หญิงรูปร่างผอมบางคนหนึ่งขวางทางไว้
ป้าหยุนหลานอึ้งไป "ป้าเซียง เป็นอะไรหรือ"
ฟ้ามืดแล้ว เซี่ยชิงหยาเห็นแค่ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าซีด ดูเหมือนชีวิตไม่ค่อยดี
"หยุนหลาน เมียเฉียนคุน ข้าอยากถามหน่อย"
ป้าเซียงวางถังไม้ตรงหน้าสองคน สีหน้าอ้อนวอน "พวกเจ้ารับซื้อของทะเลไหม?"
กลัวสองคนจะรังเกียจ ป้าเซียงรีบเลื่อนถังไม้เข้าไปอีก เปิดสาหร่ายทะเลหนาๆ ด้านบนออก เผยให้เห็นปูก้อนตัวใหญ่ๆ
"ดูสิ ล้วนแต่ของดีๆ ราคาแพง"
เซี่ยชิงหยาขมวดคิ้ว นางไม่ใช่นักบุญ ซื้อครั้งนี้แล้วต้องซื้อทุกครั้ง
ใครจะคิดว่าป้าหยุนหลานจะดึงนางไปด้านข้าง พูดเสียงเบา "ชิงหยา เรารับซื้อเถอะ ป้าเซียงก็น่าสงสาร ลูกสาวคลอดลูกเสียสุขภาพ โดนสามีส่งกลับมา เฮ้อ"
น่าสงสารก็จริง แต่... เพื่อความปรารถนาดี รับซื้อก็ไม่เป็นไร!
เซี่ยชิงหยาพยักหน้า ถอนหายใจ "ได้ รับซื้อ"
"ป้าเซียง เห็นแก่ป้าหยุนหลาน ข้าจะรับซื้อของทะเลของป้า"
หน้าซีดของป้าเซียงมีสีเลือดฝาด พูดจนตัวสั่น
"ขอบคุณ! เมียเฉียนคุน จะ...ให้ราคาสูงกว่าที่พี่แผลเป็นให้ได้ไหม ท่านวางใจได้ ข้าไม่เอาน้ำเข้าไปผสมแน่นอน รับรองว่าของทะเลที่ขายให้ท่านแห้งสนิท!"
ป้าเซียงอธิบายอย่างร้อนรน กลัวว่าถ้าขึ้นราคา เซี่ยชิงหยาจะเปลี่ยนใจ
ตอนนี้มีป้าๆ หลายคนเข้ามา ทุกคนล้วนขอร้องให้เซี่ยชิงหยารับซื้อของทะเล
"หยุนหลาน ช่วยพูดให้หน่อย ให้เมียเฉียนคุนรับซื้อของทะเลพวกเราด้วยเถอะ!"
"รับซื้อคนเดียวก็รับ สองคนก็รับ เมียเฉียนคุน"
มีป้าหลายคนที่เป็นลูกค้าประจำของบ้านป้าหยุนหลาน เซี่ยชิงหยามองป้าหยุนหลาน เห็นสีหน้าลำบากใจ นางจึงพูดอย่างตรงไปตรงมา "ได้ พวกท่านมาที่บ้านข้า ชั่งน้ำหนักได้เลย!"
ความปรารถนาดี +1!
ความปรารถนาดี +1!
......
รุ่งเช้าวันต่อมา ของทะเลมีมากกว่าเมื่อวานหลายเท่า อู๋ตี๋ตาโต แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
วันนี้ของทะเลขายดีเหมือนเดิม แค่ช่วงเช้า หอยลาย หอยเสียบ หอยเม่นที่มีมากที่สุดก็เหลือแค่สองสามชั่ง เซี่ยชิงหยาโบกมือ "อู๋ตี๋ อาหู ที่เหลือพวกนี้ไม่คุ้มค่าขาย พวกเจ้าสองคนเอากลับบ้านไปเถอะ"
อาหูแอบมองอู๋ตี๋ พี่ใหญ่ยังไม่พูด เขาไม่กล้าแสดงท่าที
"อย่าเพิ่งรีบส่ายหน้า ของพวกนี้ก็ไม่กี่เหวิน ต่อไปพอเราซื้อเรือใหญ่ ทุกวันก็จะได้กินหอยนางรมอ้วนๆ หอยเชลล์ใหญ่ ปูใหญ่ อะไรแพงก็กินอะไรนั้น บางทีอาจจะจับฉลามได้ด้วย!"
เซี่ยชิงหยายัดของให้พวกเขา ไม่งั้นตัวเองขายของทะเลแต่กินไม่ได้ ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
ผ่านเที่ยงไปแล้ว ขายอีกกว่าชั่วโมง เหลือปลาเล็กกุ้งเล็ก เซี่ยชิงหยาให้อู๋ตี๋กับเสือหมด ได้ความปรารถนาดีเพิ่มอีกหลายแต้ม
ได้เงินมา เซี่ยชิงหยาไม่ตระหนี่ เหมารถวัว เตรียมไปบ้านตระกูลเซี่ยเพื่อเพิ่มความปรารถนาดี
ตอนนี้ความปรารถนาดีขาดอีกแค่ 20 แต้ม ไปบ้านตระกูลเซี่ยครั้งหนึ่ง คงจะครบ 100 แต้ม
บ้านตระกูลเซี่ย
"ชิงหยามาแล้ว!"
"เข้าบ้านเร็ว ข้างนอกหนาวมาก"
ท่านยายเซี่ยดึงเซี่ยชิงหยาเข้าบ้าน จับมือนางแน่น
"ที่บ้านมีถุงมือผ้าฝ้าย เกาจ้าน รีบไปหาให้น้องสาวเร็ว! ดูมือสิ หนาวจนเย็นเฉียบ"
ท่านปู่เซี่ยที่นอนอยู่บนเตียงก็พยายามลุกขึ้นนั่ง จ้องมองเซี่ยชิงหยาไม่วางตา
"ลูก กลับบ้านมายังเอาอะไรมาอีก ที่บ้านมีทุกอย่าง ผักก็ไม่ขาด เดี๋ยวให้พี่ชายใหญ่ของเจ้าเอารถเข็นไปรับต้าหยาเอ้อร์หยามา อยู่สักกี่วันดี"
ท่านยายเซี่ยจับมือเซี่ยชิงหยา ไม่ยอมปล่อย
"พ่อเจ้าก็ดีใจน่ะ"
คนแก่สองคนเป็นห่วงลูกสาว ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบไม่หยุด เซี่ยชิงหยาก็ไม่รำคาญ ตอบทีละข้อ
เซี่ยเกาจ้าน เอาถุงมือมา ท่านยายเซี่ยรีบพูด "ลองใส่เร็ว ถ้าเล็กไป แม่จะแก้ให้!"
"ไม่หรอก มือน้องสาวเล็ก ถุงมือนี่ต้องใหญ่พอแน่ๆ! ข้าไปเอาของกิน น้องสาวรอก่อนนะ"
เซี่ยชิงหยารีบลุกขึ้น "พี่ใหญ่ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอก"
พอใส่ถุงมือแล้ว ก็ไม่เล็กจริงๆ
"ถ้าพอดีก็เอาไว้ เดี๋ยวพาต้าหยาเอ้อร์หยามา แม่จะวัดตัวให้ ทำหมวกผ้าฝ้ายให้ ฤดูหนาวใกล้มาแล้ว เสื้อผ้าฝ้าย กางเกงผ้าฝ้ายต้องเตรียมไว้ คนละสองชุด"
ท่านยายเซี่ยพูดพร่ำ "ฤดูหนาวอย่าเพิ่งซัก รอถึงต้นปีหน้าค่อยเอามา แม่จะรื้อซักผ้าให้"
เซี่ยชิงหยารู้สึกอบอุ่นในใจ นี่แหละครอบครัว!
ถึงเวลาแล้ว ท่านยายเซี่ยเตรียมจะไปทำอาหาร
แต่เซี่ยชิงหยาลุกขึ้นห้ามท่านยายเซี่ยไว้ "แม่พักเถอะ คืนนี้ข้าจะโชว์ฝีมือ ทำข้าวปลาสลิดให้ทุกคนกิน!"
"ไม่ได้หรอก เจ้ายุ่งมาทั้งวันแล้ว กลับบ้านมาแล้ว จะให้เจ้าเหนื่อยต่อได้ยังไง"
ท่านยายเซี่ยเป็นห่วงลูกสาว รีบจะวิ่งไปที่ครัว แต่ถูกเซี่ยชิงหยาดึงกลับมาอีก
เซี่ยชิงหยานวดไหล่ให้ท่านยายเซี่ย "แม่ ข้าเป็นลูกสาวของแม่กับพ่อ ทำอาหารให้ครอบครัวตัวเอง จะเหนื่อยอะไร"
ห้องครัวบ้านตระกูลเซี่ยมีเตาสองตา สูงเกือบครึ่งตัวคน ในครัวกองฟืนเป็นมัดๆ ด้านนอกมีไม้จุดไฟสีดำๆ วางอยู่
เซี่ยชิงหยาลงมือตัด ไม่กี่ทีก็ทำความสะอาดปลาสลิดเสร็จ หั่นเป็นชิ้น เอาก้างออก
ตีไข่สามฟอง เทลงในข้าว คลุกให้เข้ากันจนเป็นสีเหลืองไข่
ทำข้าวปลาสลิดหม้อใหญ่ หอยลายผัดเผ็ด ปูทอด ปลาแปดสหายนึ่งกระเทียม แกงจืดสาหร่าย
พอวางอาหารหลากหลายบนโต๊ะ ทุกคนในตระกูลเซี่ยต่างตะลึง
"ข้าจะตั้งโต๊ะเล็กให้พ่อบนเตียง"
เซี่ยเกาจ้าน รีบเอาชามดินออกมา ตักหนึ่งชามไปวางหน้าท่านปู่เซี่ย
ข้าวปลาสลิดสีเหลืองทอง โรยต้นหอมและผักชีสีเขียวสด ดูน่ากินมาก แต่ไม่มีใครลงมือกิน
ท่านยายเซี่ยจ้องมองอาหารอร่อยบนโต๊ะ จู่ๆ น้ำตาก็คลอ
"ไม่นึกเลยว่าชีวิตนี้จะได้กินอาหารที่ลูกสาวทำให้กับมือ!"
แต่ก่อนลูกสาวเกลียดพวกเขาสองคนแก่ ไม่อยากคบหา ท่านยายเซี่ยเก็บกดมาตลอด ฝันถึงลูกสาวกลับมา
ตอนนี้ลูกสาวไม่เพียงกลับมา ยังทำอาหารอร่อยเต็มโต๊ะให้พวกเขา
ท่านยายเซี่ยยกมือเช็ดน้ำตา "ยืนงงอะไรกัน ชิงหยาตั้งใจทำอาหาร รีบกินสิ"
ทุกคนจึงเริ่มลงมือ ตักข้าวปลาสลิดสีเหลืองทองใส่ชาม
ความปรารถนาดี +1!
ความปรารถนาดี +1!
......
ทุกคนหยิบตะเกียบ ไม่มีใครพูดอะไร มีแต่เสียงตะเกียบคนชาม ความปรารถนาดีเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สุดท้ายหยุดที่ 100
เซี่ยชิงหยาเงียบ ครอบครัวตระกูลเซี่ยดีกับนางมาก รักนางสุดหัวใจ แต่นางกลับคิดแต่จะเพิ่มความปรารถนาดี ช่างไม่สมควรเลย
"พ่อแม่ ต่อไปข้าจะกลับมาเยี่ยมพ่อแม่บ่อยๆ!"
ท่านปู่เซี่ยหันหน้าไป น้ำตาไหลออกมาในที่สุด
"เปิดประตู! เปิดประตูให้ข้า!"
