บทที่ 50 ข่าวที่ไม่คาดคิด
บทที่ 50 ข่าวที่ไม่คาดคิด
แม้การต่อสู้จะดูเหมือนยาวนาน แต่จริงๆ แล้วมันจบลงอย่างรวดเร็ว
เริ่มจากนักฆ่าที่ลอบโจมตี ถูกอู๋เทียนโต้กลับจนพิการ จากนั้นกลุ่มนักผจญภัยก็รุมล้อมเขา จนกระทั่งอู๋เทียนใช้ทักษะ "เขตแดนแห่งความเงียบงัน" และบุกเข้าสังหารพวกมันอย่างบ้าคลั่ง...
ในเวลาสั้นๆ...
ร้านเหล้าก็กลายเป็นซากปรักหักพัง...
เจ้าของร้านเหล้าและพนักงานต่างพากันหลบหนีอย่างหวาดกลัวไปอยู่หลังร้าน โชคดีที่ไม่มีใครได้รับอันตราย
ส่วนกลุ่มนักผจญภัยนั้น เสียคนไปหลายคนแล้ว!
ไม่ใช่นักผจญภัยทุกคนที่ไม่กลัวตาย ถ้าพวกเขากล้าหาญขนาดนั้น พวกเขาก็คงไม่ทำเรื่องชั่วๆ อย่างการลอบฆ่าคนชิงของแบบนี้
“ท่านครับ! ผมยอมแพ้แล้ว! หลายปีมานี้ผมสะสมเงินจนมีเหรียญทองแห่งกฏได้หนึ่งเหรียญ ถ้าท่านต้องการ ผมจะยกให้ท่านทั้งหมดเลย!”
“พวกเราเป็นนักบวชเหมือนกัน อย่าฆ่าผมเลย!”
นักบวชคนหนึ่งร้องไห้น้ำตาไหลพราก คุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอนขอชีวิต
“ไอ้ขี้ขลาด!”
ชายหนวดเคราร้องด่าอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่กำลังดื่ม "ขวดยาฟื้นฟูพลังชีวิต" และถอยหลังไปเรื่อยๆ
เขาเองก็รับรู้ถึงความน่ากลัวของอู๋เทียนเช่นกัน...
ถึงแม้จะดูเหมือนเป็นแค่ "นักบวชเลเวล 10"
แต่เขาคิดว่าอีกฝ่ายต้องใช้ทักษะหรืออุปกรณ์พิเศษ เพื่อปลอมแปลงข้อมูล ทำให้ทักษะประเมินของนักเวทย์มองผิดพลาดไปแน่ๆ
อันที่จริง อู๋เทียนอาจเป็น "นักรบเลเวล 30" ด้วยซ้ำ!
“แค่เหรียญเดียวเองเหรอ?”
อู๋เทียนยิ้มเยาะ เขาหยิบเหรียญทองแห่งกฏออกมาเหรียญหนึ่ง โยนมันเล่นในอากาศแล้วพูดว่า “แกหมายถึงเจ้าเหรียญนี่?”
“...”
นักบวชเหงื่อแตกพลั่ก นึกขึ้นได้ทันทีว่า...
อีกฝ่ายรวยกว่าเขามาก!
“ผมจะเป็นหมาให้ท่านก็ได้ ขอแค่ท่านยื่นสัญญามา! อย่าฆ่าผมเลย ผมยอมยกเมียผมให้ท่านด้วยก็ได้!”
เห็นได้ชัดว่านักบวชคนนี้เป็นคนที่ขี้ขลาดและเห็นแก่ชีวิต เขาร้องขอชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อู๋เทียนมองเขาอย่างเย็นชา เดินเข้าไปบีบคอของเขา
“โทษที ฉันไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก”
กร๊อบ——!
นักบวช... ตาย!
เมื่อเห็นดังนั้น...
หัวใจของคนอื่นๆ ก็เย็นเยียบ พวกเขารู้ซึ่งแล้วว่าอู๋เทียนเป็นคนที่โหดเหี้ยมเด็ดขาด
วินาทีต่อมา...
พวกเขาก็ล้มเลิกความคิดที่จะหลบหนี และพุ่งเข้าใส่อู๋เทียนอย่างบ้าคลั่ง!
“คิดฆ่าคนอื่น ก็ย่อมต้องถูกฆ่า!”
อู๋เทียนยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย พุ่งเข้าโจมตี
มือปืน... ตายในหมัดเดียว!
นักรบโล่... ตายในสามหมัด!
นักเวทย์... ตายในหมัดเดียว!
...
ไม่นานนัก กลุ่มนักผจญภัยก็เหลือเพียง 2 คน
คนหนึ่งเป็นชายสวมฮู้ดคลุมศีรษะสีฟ้า ยืนหดตัวอยู่ด้านหลัง ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่
และคนสุดท้ายก็คือชายหนวดเครา เขาต้านทานการโจมตีของอู๋เทียนได้ถึง 8 ครั้ง ใช้อุปกรณ์ อาวุธ และยาทั้งหมดที่มี ตอนนี้เขาจนตรอกแล้ว!
“นี่แกคิดจะฆ่าให้หมดทุกคนเลยหรือไง?”
ดวงตาของชายหนวดเคราแดงก่ำด้วยความโกรธ
อู๋เทียนจ้องมองอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ฆ่าคนอื่น ย่อมถูกคนอื่นฆ่า ในเมื่อแกคิดจะฆ่าคนอื่น ก็ต้องเตรียมใจที่จะถูกคนอื่นฆ่า!”
ทันทีที่เขาพูดจบ...
ต่อหน้าสายตาที่สิ้นหวังของชายหนวดเครา อู๋เทียนก็ระเบิดร่างของเขาจนแหลกสลาย
เหลือคนสุดท้าย คือชายสวมฮู้ดสีฟ้า
อีกฝ่ายไม่เคยลงมือเลย...
แต่อู๋เทียนจะไม่ใจอ่อน เขาเดินตรงไปหาชายผู้นั้น
ทันใดนั้น…
ชายสวมฮู้ดสีฟ้าก็ยื่นมือออกมาเป็นสัญญาณให้อู๋เทียนหยุด จากนั้นเขาก็ดึงฮู้ดลง เผยให้เห็นใบหน้าที่แสนเจ้าเล่ห์
“นายคือน้องชายของหยางอี้อี้ใช่มั้ย?”
“แกรู้จักพี่สาวฉัน?”
อู๋เทียนขมวดคิ้ว...
ถ้าคนๆ นี้เป็นเพื่อนของหยางอี้อี้ล่ะก็ เรื่องคงยุ่งยากแน่ๆ
“ใช่! ฉันเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนมัธยมปลายสุ่ยเฉิง เคยร่วมทีมกับหยางอี้อี้มาก่อน ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับนาย แค่ร่วมทีมกับพวกนี้ชั่วคราวเท่านั้น”
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชาเอ่ยขึ้น “ปล่อยฉันไปเถอะ แล้วฉันจะบอกเรื่องสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับหยางอี้อี้!”
“เรื่องอะไร?”
อู๋เทียนยิ้ม...
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชามีท่าทางเคร่งเครียด เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “มีนายน้อยคนหนึ่งหมายปองพี่สาวของนาย เขาติดสินบนฉันและคนอื่นๆ วางแผนที่จะ...”
เขาเปิดเผยข้อมูลออกมา...
มีคนคิดร้ายกับหยางอี้อี้!
หลังจากฟังจบ...
อู๋เทียนผงกหัวรับฟัง แต่ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ไม่แสดงออกว่าโกรธหรือแยแส
อย่างไรก็ตาม...
วินาทีต่อมา...
เขาก็ถอนทักษะ "โลกแห่งความเงียบงัน" ออก
เมื่อม่านพลังหายไป ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วรีบวิ่งหนีไป!
แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต...
พรสวรรค์ลึกลับ อุปกรณ์สีทอง ทักษะ "เขตแดนเงียบงัน" ขนาดใหญ่...
น้องชายของหยางอี้อี้คนนี้ ต้องกุมความลับที่ยิ่งใหญ่เอาไว้อย่างแน่นอน!
เขาคิดในใจว่า เมื่อกลับไปแล้วจะรีบบอกพวกผู้อาวุโสในกิลด์ทันที นำคนมาล้อมฆ่าไอ้เด็กนี่!
บนตัวมันต้องมีสมบัติล้ำค่าอย่างแน่นอน!
แต่ทว่า...
เขายังวิ่งไปได้ไม่ไกล…
เบื้องหลัง...
แสงสว่างก็เปล่งประกายออกมา!!!
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชาหันกลับไปมองด้วยความตกตะลึง เห็นฝ่ามือยักษ์ที่เปล่งประกาย กำลังยื่นมาคว้าตัวเอาไว้!
“อ๊า——!!!”
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังก้องไปทั่วทั้งหมู่บ้านเล็กๆ
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชาถูกฝ่ามือยักษ์คว้าตัวไว้แน่น แล้วดึงกลับไปอย่างรวดเร็ว ร่างของเขากระแทกพื้นอย่างแรง
“ฉันอนุญาตให้แกแล้วรึไง?”
อู๋เทียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชารู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด เขากรีดร้องว่า “นายสัญญาแล้วนี่ว่าจะไม่ฆ่าฉัน!”
“ใช่! ฉันไม่ฆ่าแก แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามคนอื่นฆ่า!”
อู๋เทียนพยักหน้า ก้มลงหยิบปืนกลเบาที่ตกอยู่บนพื้น ยื่นไปตรงหน้าของอาลิเซีย
“อาลิเซีย...”
“ยิงมันซะ!”
