บทที่ 45 กองอัศวิน
บทที่ 45 กองอัศวิน
มนุษย์...
ลอบสังหารฉัน!
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พวกมันต้องเป็นนักฆ่าหรือโจรแน่ๆ!
มีสองความเป็นไปได้...
หนึ่ง พวกมันเป็นนักฆ่าจากโลกหลักที่ต้องการสังหารอู๋เทียน
สอง พวกมันเป็นวีรบุรุษนักฆ่าจากโลกนี้ ที่หมายจะเอาชีวิตฉัน!
“ความเป็นไปได้ที่สองมีน้อย เพราะฉันสร้างชื่อเสียงไปทั่วโลกนี้แล้ว แถมความสัมพันธ์กับทุกคนก็อยู่ในระดับเป็นมิตร”
อู๋เทียนครุ่นคิด
เขาได้กวาดล้างค่ายก็อบลินไปมากมาย รวมถึงชุมชนก็อบลิน แถมยังสังหารก็อบลินวีรบุรุษได้แบบตัวต่อตัว เรียกได้ว่าเป็นหนึ่งใน “พันธมิตรมนุษย์” ของจริง
ค่าความสัมพันธ์ของเขากับทุกเผ่าพันธุ์ก็เพิ่มขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ เอลฟ์ ออร์ค หรือคนแคระ ต่างก็อยู่ในระดับเป็นมิตร
โดยเฉพาะกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่สูงที่สุด จนเกือบจะถึงระดับ “หวังดี” แล้ว
ด้วยสถานการณ์แบบนี้ ความเป็นไปได้ที่ชาวพื้นเมืองจะมาลอบสังหารเขานั้นแทบจะเป็นศูนย์ นอกเสียจากจะไปเจอพวกนิสัยโหดร้ายโดยกำเนิด
ส่วนพวกผู้ตื่นรู้...
พวกผู้ตื่นรู้จากโลกหลักนี่สิ คาดเดายาก!
หรือว่า...ความจริงแล้วอาจจะเป็นไปได้สูงมาก!
“ไม่ต้องรอนานหรอก จากที่อาลิเซียเห็น พวกมันน่าจะลงมือเร็วๆนี้ เตรียมตัวให้พร้อมก็พอแล้ว!”
อู๋เทียนสงบสติอารมณ์ลง พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างเย็นชา
“พี่ชาย เป็นอะไรรึเปล่าคะ”
อาลิเซียมองอู๋เทียนด้วยความเป็นห่วง
อู๋เทียนส่ายหน้าแล้วตอบเสียงเบาว่า “ไม่มีอะไร แค่เรื่องเล็กน้อย”
“ค่ะ!”
อาลิเซียนับถืออู๋เทียนมาก เธอจึงเชื่อมั่นในตัวเขาอย่างสนิทใจ
ไม่นานนัก...
ขณะที่อู๋เทียนกำลังจะออกไปข้างนอก...
ชายร่างใหญ่ในชุดผ้าหยาบสีเทาก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเขา พร้อมกับพูดอย่างเหนื่อยหอบ
“ท่านวีรบุรุษ! ผู้ใหญ่บ้าน...ผู้ใหญ่บ้านให้ฉันมาแจ้งข่าว!”
“เชิญพูดมาได้เลย”
อู๋เทียนยิ้มให้พร้อมกับพูดด้วยท่าทีที่เป็นมิตร
“ผู้ใหญ่บ้านให้ฉันมา...”
ชายร่างใหญ่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะพูดต่อว่า “เมื่อหลายวันก่อน ท่านวีรบุรุษได้กวาดล้างพวกก็อบลินแถวนี้จนเป็นที่เลื่องลือไปถึงเมืองนิวฮาร์ด ล่าสุดเมื่อไม่กี่วันก่อน ทางเมืองนิวฮาร์ทได้ส่งกองอัศวินมาที่เมืองเรา พวกเขามาถึงแล้ว! ผู้ใหญ่บ้านออกไปต้อนรับพวกเขาอยู่ ส่วนฉันถูกสั่งให้มาแจ้งท่านวีรบุรุษว่า เดี๋ยวพวกเขาจะมาพบ”
“เข้าใจแล้ว!”
อู๋เทียนพยักหน้ารับรู้ ภายในใจเริ่มครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ชายร่างใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะขอตัวกลับไป
เบื้องหลัง...
อาลิเซียชะเง้อมองอย่างสงสัย เธอดึงชายเสื้อของอู๋เทียนเบาๆ
“พี่ชาย พวกนั้นอาจจะเป็นคนที่ลอบสังหารพี่ก็ได้นะคะ”
“หนูจำหน้าตาคนที่ทำร้ายพี่ในนิมิตได้ไหม”
อู๋เทียนถามกลับ
อาลิเซียกัดนิ้วพลางครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนจะตอบว่า “อาลิเซียจำหน้าตาคนที่ทำร้ายพี่ไม่ได้ค่ะ แต่จำหน้าคนอื่นๆที่อยู่แถวนั้นได้!”
“แล้วสถานที่ในนิมิต อาลิเซียว่ามันน่าจะเป็นร้านเหล้าในเมืองค่ะ ปกติที่นั่นจะมีคนไม่เยอะ แต่ในนิมิต คนเยอะมากเลยค่ะ!”
เมื่อได้ยินดังนั้น...
อู๋เทียนจึงรู้แล้วว่าควรทำอย่างไร เขาอุ้มเด็กสาวผมเงินขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไป
…
“ท่านอัศวินโดลัน!”
ผู้ใหญ่บ้านอย่างผู้เฒ่าคาร์ล นำชาวบ้านมาต้อนรับที่หน้าเมืองด้วยท่าทีนอบน้อม
เบื้องหน้าประตูเมือง คนกลุ่มหนึ่งกำลังขี่ม้าอยู่ บุคคลที่ดูน่าเกรงขามที่สุดคืออัศวินที่ชื่อโดลัน
“สวัสดี ท่านผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านกรีน”
โดลันลงจากหลังม้าแล้วพูดว่า “ช่วงนี้พวกเราจะขออาศัยอยู่ในหมู่บ้านงกรีนสักพัก รบกวนท่านผู้ใหญ่บ้านด้วย”
“ไม่มีปัญหา! ไม่มีปัญหา!”
คาร์ลตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ฉันได้สั่งให้คนเตรียมที่พักไว้ให้พวกท่านแล้ว!”
ทันใดนั้น...
อัศวินหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังโดลันก็พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ผู้ใหญ่บ้าน ไม่ต้องเสียเวลากับเรื่องไร้สาระหรอก พวกเรามาที่นี่ก็แค่มาบันทึกเรื่องราวของวีรบุรุษคนใหม่”
“แล้วก็มาสำรวจป่าด้วย เวลาของพวกเรามีค่า จะมาเสียเวลาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆแบบนี้ได้ยังไง”
คาร์ลรู้สึกอับอายอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าโต้เถียงอะไร ได้แต่บ่ายเบี่ยงว่า
“งั้น...ฉันขอตัวไปสั่งให้พ่อครัวเตรียมอาหารกลางวันก่อนดีกว่า”
เหล่าอัศวินเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ชุดเกราะสีเงินที่พวกเขาสวมใส่ดึงดูดสายตาของชาวบ้านเป็นอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดดูภูมิใจในตัวเอง ยกเว้นโดลันที่ยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย
ขณะที่พวกเขากำลังเดินไปที่โรงแรม ชายหนุ่มผมสั้นในชุดแปลกตาก็กำลังเดินตรงเข้ามาหา อีกฝ่ายกำลังอุ้มเด็กสาวอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
โดลันมองชายหนุ่มด้วยความสนใจ...
เขารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มคนนี้มีออร่าที่ไม่ธรรมดา ไม่ใช่คนทั่วไปอย่างแน่นอน
“ท่านนักบวช เชิญทางนี้ครับ”
ผู้เฒ่าคาร์ลเอ่ยเรียกชายหนุ่ม ซึ่งก็คืออู๋เทียนนั่นเอง
เขาอุ้มอาลิเซียมาเพื่อดูหน้าค่าตาของเหล่าอัศวิน
อาลิเซียเบิกตากว้าง เธอจ้องมองไปที่เหล่าอัศวิน ก่อนจะกระซิบข้างหูอู๋เทียนเบาๆ “พี่ชาย อาลิเซียเจอคนพวกนี้ในนิมิตด้วยค่ะ...”
