บทที่ 44 ชุดเกราะเบาป่าเขียว
บทที่ 44 ชุดเกราะเบาป่าเขียว
บนเส้นทางเล็กๆ ในป่าทึบ
อู๋เทียนเดินไปพลางตรวจสอบแผงหน้าจอของตัวเองไปพลาง
หลังจากใช้ค่าประสบการณ์ทะลุไปกว่าสองแสน เขาก็กลายเป็นผู้ตื่นรู้เลเวล 10 ในทันที!
ความเร็วขนาดนี้
ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะเทียบได้!
อย่างเช่น หยางอี้อี้ พี่สาวของเขา ยังใช้เวลาถึงหนึ่งปีเต็มๆ กว่าจะเลเวลอัพถึงเลเวล 15
ยิ่งไปกว่านั้น ค่าประสบการณ์ที่หยางอี้อี้ใช้ในการเลเวลอัพ ยังแค่หนึ่งในสิบของเขาเท่านั้น...
“ยังเหลือค่าประสบการณ์อีกตั้งสามแสนกว่า”
อู๋เทียนหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจ
ความรู้สึกตอนเลเวลอัพมันยอดเยี่ยมมาก ยิ่งเลเวลอัพต่อเนื่องยิ่งรู้สึกดีสุดๆ
เขาเปิดแผงสถานะ บนนั้นมีแต้มคุณสมบัติว่างอยู่ 75 แต้ม
แน่นอนอยู่แล้วว่า
อู๋เทียนเพิ่มแต้มทั้งหมดลงในค่าสถานะจิตวิญญาณ
......
【อู๋เทียน】
(ส่วนอื่นๆ ละไว้)
พละกำลัง: 18+30
ความว่องไว: 19+30
ความอดทน: 18+35
จิตวิญญาณ: 165+25
(ค่าสเตตัสพื้นฐาน+ค่าสเตตัสโบนัสจากอุปกรณ์)
ค่าพลังชีวิต: 530/530
ค่าพลังเวทย์: 19000/19000
อัตราฟื้นฟูค่าพลังเวทย์: 190/วินาที
......
ค่าพลังเวทย์เกือบสองหมื่นและอัตราการฟื้นฟู 190 ต่อวินาที เพียงพอที่จะสนับสนุนให้อู๋เทียนต่อสู้ได้อย่างดุเดือด!
ต้องรู้นะว่า
ทักษะหลักเลเวล 10 ของอู๋เทียน “เวทมนตร์แห่งการรักษา” ใช้ค่าพลังเวทย์แค่ครั้งละ 500 เท่านั้น
แค่ 2 วินาทีกว่าๆ ก็ฟื้นฟูเต็มแล้ว!
ส่วนของที่ดรอปจากก็อบลินตัวอื่นๆ ก็มี หนังสือทักษะสีม่วง 《ฟันลมหมุน》 อุปกรณ์สีม่วง 【ขวานปีศาจสามานย์】 รวมถึงอุปกรณ์สีฟ้า 【ชุดเกราะเบาป่าเขียว】 และอุปกรณ์สีฟ้า 【กระบองหัวสุนัข】
ในบรรดาสิ่งของทั้งหมด
มีเพียง 【ชุดเกราะเบาป่าเขียว】 เท่านั้นที่อู๋เทียนสามารถใช้ได้
......
【ชุดเกราะเบาป่าเขียว】
ระดับ: 5
คุณภาพ: ดีเลิศ
คุณสมบัติ: พลังป้องกัน+50, ความอดทน+5, ความว่องไว+5
คำอธิบาย: ชุดเกราะหนังชั้นเยี่ยม ไม่มีน้ำหนักมาก สามารถสวมใส่ได้อย่างคล่องแคล่ว
......
อุปกรณ์นี้ไม่เลวเลย อู๋เทียนสวมใส่มันทันที
ตอนนั้นเอง
ขณะที่เขากำลังดูรายการไอเทมอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากพุ่มหญ้าไกลๆ
ก็อบลินผิวเขียวหลายตัวเดินออกมา มีทั้งก็อบลินพลังยักษ์ ก็อบลินพลธนู
พวกมันเผชิญหน้าเข้ากับอู๋เทียนพอดี!
“มนุษย์!”
“เป็นมนุษย์ผู้ชาย ฆ่ามันซะ!”
เหล่าก็อบลินแสดงออกถึงความโลภและโหดเหี้ยม พุ่งเข้าใส่อู๋เทียน
อู๋เทียนก็เผยรอยยิ้มเช่นกัน
ไอ้น้องเอ๋ย พวกนายมาผิดทางแล้ว!
......
เจ็ดวัน ผ่านไปราวกับพริบตา
ช่วงหลายวันที่ผ่านมา
อู๋เทียนออกไปล่าก็อบลินทุกวัน แทบจะกำจัดก็อบลินรอบๆ จนเกลี้ยง
แต่เขาไม่ได้เจอกับกับบอสระดับวีรบุรุษอีก แต่ก็ฆ่าระดับผู้นำไปหลายตัว
ส่วนก็อบลินทั่วไปยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฆ่าไปหลายพันตัวแล้ว!
ภายในป่าแห่งนี้กลับมาสงบสุขอีกครั้ง
ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างก็มีความสุข พวกเขายิ่งเคารพนับถืออู๋เทียนมากขึ้น
ส่วนอู๋เทียน นอกจากจะออกไป “กำจัดมอนสเตอร์” แล้ว เขายังสร้างสัมพันธ์อันดีกับชาวเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับอาลิเซียและพ่อแม่ของเธอ
ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ตอนนี้เขามีภาพลักษณ์ที่ดีมากแล้ว
วันนี้
อู๋เทียนตื่นขึ้นมาในโรงแรม อาลิเซียเป็นคนดูแลเรื่องการเตรียมน้ำสำหรับล้างหน้าแปรงฟันให้เขา
“พี่ชายคะ แม่ให้หนูเอานมกับขนมปังมาให้ค่ะ!”
หลังจากสนิทกันแล้ว อาลิเซียก็ไม่กลัวเขาอีกต่อไป กลับร่าเริงสดใสขึ้น
บนใบหน้าเล็กๆ มักจะมีรอยยิ้มประดับอยู่เสมอ
อู๋เทียนพยักหน้า นั่งลงที่โต๊ะอาหาร เริ่มเพลิดเพลินกับอาหารเช้าในวันนี้
อาลิเซียนั่งอยู่ข้างๆ เธอวางแขนลงบนโต๊ะ มือเท้าคาง ดวงตากลมโตกะพริบมองอู๋เทียน
“ว่าไง อยากกินด้วยกันเหรอ?”
อู๋เทียนยิ้ม
อาลิเซียหน้าแดงก่ำ พึมพำเบาๆ ว่า “ไม่ใช่คะ”
“ไม่ต้องอาย เอานมแก้วนี้ของพี่ไปกิน!”
อู๋เทียนยกแก้วไม้ขึ้นมา ป้อนอาลิเซียไปหนึ่งอึก
เด็กสาวถูก “จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว” นมในปากพุ่งออกมาเล็กน้อย ทิ้งคราบสีขาวไว้ที่มุมปาก
“พี่ชายคะ อาลิเซียไม่เอาแล้ว!”
อาลิเซียรีบหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก
ทันใดนั้น
ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน ดวงตาสีฟ้าครามเป็นประกายแปลกๆ ขึ้นมา
“อ๊า!!!”
จู่ๆ อาลิเซียก็ร้องเสียงหลง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!
“เกิดอะไรขึ้น?”
อู๋เทียนรีบจับตัวเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ
สักพักหนึ่ง
อาลิเซียจึงสงบลง เธอโผเข้ากอดแขนของอู๋เทียน
“พี่ชายคะ หนู... หนูเห็นพี่ถูกฆ่า!”
“หืม?”
อู๋เทียนขมวดคิ้ว
ฉันถูกฆ่า...?
พรสวรรค์พิเศษของอาลิเซียทำให้เธอเห็นภาพอนาคตเป็นบางครั้ง
นั่นก็หมายความว่า สิ่งที่อาลิเซียเห็นเมื่อกี้คืออนาคต
และฉันจะถูกฆ่า?
“ไม่ต้องกังวล เล่าเรื่องที่หนูเห็นให้พี่ฟังหน่อยสิ”
อู๋เทียนลูบหัวเธอเบาๆ
เด็กสาวค่อยๆ สงบลง ภายใต้การปลอบโยนของเขา เธอก็พูดเสียงเบาว่า “หนูเห็นผู้คนมากมายในโรงแรม พวกเขาเป็นคนแปลกหน้า ตอนที่พี่ชายกำลังคุยกับคนอื่น มีคนๆ นึงปรากฏตัวขึ้นด้านหลังพี่ชาย แล้วใช้มีดแทงเข้าที่หัวของพี่...”
อาลิเซียเห็นแค่ภาพเลือนราง
แต่สถานการณ์ก็ชัดเจนแล้ว
คนแปลกหน้าในเมือง จะลอบสังหารเขาในอนาคต!
“เป็นมนุษย์ที่ลอบสังหารฉัน?”
อู๋เทียนหรี่ตาลง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง
