บทที่ 22: คนในฝัน

โร้ดกลับมาสู่อดีตอีกครั้ง

เสียงประกาศจากลำโพงที่ดังซ้ำๆ ซากๆ เพดานสีขาวโพลนน่าเบื่อ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ชวนคิดถึงและน่ารังเกียจ แพทย์และพยาบาลที่วุ่นวาย เสียงร้องไห้เศร้าสร้อยของผู้คน ทุกอย่างดูเหนือจริง ความรู้สึกแสบร้อนและชาหนึบแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้

เขาหันศีรษะไปด้านข้าง เห็นร่างผอมบางนอนหลับตาอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ สีหน้าสงบนิ่งของเธอดูงดงามราวกับเจ้าหญิงนิทรา ในตอนนั้น ราวกับว่าเธอถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง

ผู้คนที่วุ่นวายเริ่มสลายตัวไปทีละน้อย เหลือเพียงสองร่างที่คุกเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียง

เสียงประกาศจากลำโพงเบาลง และอาการชาของเขาก็ค่อยๆ หายไป แต่เขาดีใจไม่ลง สิ่งที่เขาทำได้คือจ้องมองไปที่ร่างนั้น และรอคอยความจริงที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ในที่สุด เขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้โหยหวน จากนั้นห้องผู้ป่วยก็เงียบสงัด

ในตอนนั้น โร้ดรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาหยุดเต้น

นานมากแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้ ตอนนี้ เขากลับรู้สึกถึงมันอีกครั้ง

เด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เธอมีผมยาวสีดำขลับเป็นเงางาม ร่วงหล่นลงมาบนบ่า ราวกับทูตสวรรค์ ชุดคนไข้ห่อหุ้มร่างกายที่บอบบางของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตาที่พร้อมจะแตกสลายได้ทุกเมื่อ เธอมีใบหน้าที่แทบจะเหมือนกับโร้ด แต่ต่างจากรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูอ่อนแอ ดวงตาสีดำกลมโตของเธอเปล่งประกายความมุ่งมั่น ขณะที่จ้องมองไปที่โร้ด

แม้ว่าจะมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกัน แต่บุคลิกของพวกเขานั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง โร้ดมักจะมีสีหน้าจริงจัง เขาเป็นคนที่สงบนิ่งและกล้าหาญ แต่เด็กสาวนั้นอ่อนโยนและสมบูรณ์แบบในทุกๆ ด้าน ไม่ว่าใครก็ตาม พวกเขาคงคิดว่าเธอคือ 'ผู้หญิงในฝัน' ฉลาด สวยงาม อ่อนโยน และน่ารัก

"พี่ชาย..." เด็กสาวยื่นมือขวาออกมา ใบหน้าของเธอฉายแววสงสัย

"ที่นี่ที่ไหน? ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่?"

"..."

โร้ดอ้าปาก แต่กลับพูดไม่ออก ในขณะเดียวกัน จิตใต้สำนึกของเขาก็เริ่มสลายความกังวลใจในหัวใจของเขา เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นต้องระวังตัวต่อหน้าเธอ เธอคือน้องสาวของเขา ใช่ไหม?

ไม่ นี่มันผิดปกติ!

โร้ดตื่นจากภวังค์อย่างกะทันหัน

น้องสาวของเขาตายไปนานแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่น้องสาวของเขา!

มันไม่ตรงกับความทรงจำของเขา!

โร้ดรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง ในเกม เขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เมื่อเขาคิดทบทวนอย่างละเอียด เขาก็ตระหนักว่าความกังวลใจของเขาอาจเกิดจากคำอธิบายเบื้องหลังเนื้อหาของเกมและความขัดแย้งระหว่างประสบการณ์ของผู้เล่นเอง

แน่นอนว่า NPC ในเกมไม่สามารถแอบเข้าไปในความทรงจำของผู้เล่นเพื่อใช้ประสบการณ์เหล่านั้นต่อกรกับผู้เล่นคนอื่นๆ ได้ แต่สถานการณ์ในตอนนี้แตกต่างออกไป! เขาไม่ได้อยู่ในโลกเสมือนจริงอีกต่อไป หมายความว่ามันต้องมีการเปลี่ยนแปลง!

โร้ดตั้งสติ เขามองดูเด็กสาวตรงหน้าอย่างเงียบๆ

ฉันควรทำยังไงดี?

ในเกม เงาน่าจะแปลงร่างเป็นภาพสะท้อนของผู้เล่น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสามารถสังหารมันได้โดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้ล่ะ? คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ภาพสะท้อนของเขา แต่เป็นน้องสาวของเขา มันทำให้โร้ดลังเล แม้ว่าสมองของเขาจะบอกเขาว่าคนตรงหน้าเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา แต่เด็กสาวตรงหน้าเขานั้นสมจริงมาก มันยากที่จะมองว่าเธอเป็นแค่ภาพลวงตา

"พี่ชาย?"

เด็กสาวก้าวไปข้างหน้า ยื่นมือขวาออกมา

"ทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลยล่ะ?"

เมื่อเงาของเธอเคลื่อนไหว โร้ดก็รู้สึกว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวค่อยๆ มืดลง อากาศรอบๆ ตัวก็หนักอึ้งขึ้น ทำให้เขาหายใจลำบาก เขาอ้าปาก แต่กลับรู้สึกว่าอากาศที่เข้าไปในปอดของเขานั้นเย็นยะเยือก

ความมืดแผ่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับหยดหมึกที่ตกลงไปในน้ำ ในชั่วพริบตา หมอกก็ห่อหุ้มร่างของโร้ดเอาไว้

"คุณโร้ดคงไม่เป็นไรใช่ไหม?"

แมตต์ยืนอยู่ไกลๆ เขามองดูหมอกที่ไหลวนด้วยสีหน้ากังวล เขากอดกระเป๋าแน่น ดวงตาของเขากวาดมองไปมา สำรวจหมอกที่เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำ แม้แต่แมตต์ก็ยังมองออกว่ามันผิดปกติ

"..."

ไลซ์ไม่ได้ตอบคำถามของแมตต์ เธอกำมือแน่น วางไว้ตรงหน้าอก

ในตอนนั้น เธออยากจะวิ่งเข้าไปดูอาการของโร้ด ในฐานะทหารรับจ้าง เธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ในที่สุด เธอก็กัดฟัน กลั้นความต้องการที่จะวิ่งเข้าไป เพราะคำพูดของโร้ดยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามเข้าใกล้ฉันโดยเด็ดขาด แม้ว่าพวกเธอจะเห็นเงาของฉัน แต่ถ้าฉันไม่ได้เดินไปหาพวกเธอ พวกเธอทั้งสองคนห้ามขยับ เงานั้นเจ้าเล่ห์และอันตรายมาก ฉันไม่อยากให้พวกเธอตกอยู่ในอันตราย พูดตามตรง ถ้าพวกเธอทำอะไรโดยพลการ มันจะยิ่งทำให้ฉันตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นไปอีก"

เมื่อได้ยินโร้ดพูดกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไร้อารมณ์ พวกเขาก็รู้สึกเจ็บปวด ไลซ์ตกใจกับคำพูดที่รุนแรงของเขา แต่ในฐานะทหารรับจ้างมืออาชีพ เธอเข้าใจเหตุผลว่าทำไมเขาถึงพูดเช่นนั้น ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นเรื่องความเป็นความตาย

ไลซ์ถอนหายใจและเงียบลง แต่มือของเธอกำแน่น

ในขณะเดียวกัน ภายในหมอกมืด เด็กสาวยื่นมือออกไป กอดคอของโร้ดเอาไว้

"ทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลยล่ะ?"

รอยยิ้มของเด็กสาวยังคงหวานหยดเช่นเคย หลายปีผ่านไป แต่รอยยิ้มของเธอก็ยังคงอ่อนโยนราวกับสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ เธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอ

โร้ดถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เขารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอ ใบหน้าของเธออยู่ใกล้มากจนเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำเมื่อเจ็ดปีก่อน ในเวลานั้น เธอก็ทำตัวแบบนี้ เธอนั่งอยู่บนเตียง กอดเขาเอาไว้ ขณะที่เขาเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นข้างนอกให้เธอฟัง

"มาคุยกันเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอกเหมือนเมื่อก่อนดีไหม? พี่มาที่นี่ได้ยังไง? ที่นี่ที่ไหน?"

เสียงของเธออ่อนโยนและตรงไปยังหัวใจของโร้ด

เมื่อมองดูเธอ โร้ดก็ยิ้มออกมาอย่างกะทันหัน

ถ้าไลซ์เห็นเขาในตอนนี้ เธอคงตกตะลึง นับตั้งแต่ที่โร้ดมาถึงโลกนี้ เขาไม่เคยยิ้มมาก่อน แต่ตอนนี้ เขากลับหัวเราะออกมา

และหลังจากเห็นสีหน้าของโร้ด รอยยิ้มของเด็กสาวก็ยิ่งสดใสมากขึ้น

"พี่ชาย..."

แต่ครั้งนี้ เธอพูดไม่จบ

คมดาบสีขาวพุ่งผ่านความมืดมาอย่างฉับพลัน ทะลุผ่านร่างกายของเธอ

"———!!!"

เธอส่งเสียงกรีดร้องอย่างกะทันหัน ร่างกายของเธอเริ่มบิดเบี้ยว และรีบล่าถอยไป พร้อมกับการเคลื่อนไหวของเธอ หมอกก็เริ่มจางลง

"เฮ้อ..."

โร้ดสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลง แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยังคงอยู่ เมื่อโร้ดยกมือขึ้น เขาก็เห็นแหวนสีดำที่นิ้วชี้ของเขาเปล่งประกายแสงเวทมนตร์ออกมา

"ขอบคุณมากที่ทำให้ฉันได้ฝันถึงช่วงเวลาแห่งความสุขอีกครั้ง"

เขาจ้องมองไปที่เด็กสาวตรงหน้า เปลี่ยนกลับมาใช้น้ำเสียง 'เย็นชา'

"แต่ฉันขอโทษ ฉันรีบ" โร้ดกระซิบ แต่มือของเขาก็ไม่ได้หยุด ในความเป็นจริง เมื่อเด็กสาวถอยกลับ เขาก็ใช้แสงจันทร์โจมตีไปแล้ว และมันก็พุ่งตรงไปยังเป้าหมาย

เนื่องจากบาดแผล เธอจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีครั้งนี้ได้ เมื่อเธอพยายามหลบไปทางซ้าย หน้าอกและไหล่ของเธอก็ถูกดาบของโร้ดโจมตี สำหรับคนทั่วไปแล้ว บาดแผลแบบนี้ก็เพียงพอที่จะฆ่าคนหรือทำให้พวกเขาเกือบตาย แต่เห็นได้ชัดว่า เด็กสาวตรงหน้าเขาไม่ใช่คนธรรมดา

เด็กสาวกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ทำให้หมอกสีดำไหลวนและรวมตัวกันเป็นเกราะป้องกันหมอกตรงหน้าเธอ ในขณะเดียวกัน ดาบของโร้ดก็พุ่งเข้ามาหาเธอ

"โครม!!"

เกราะป้องกันหมอกสั่นสะเทือนและบางลง แต่มันก็ยังคงสามารถป้องกันการโจมตีของโร้ดได้ เมื่อเด็กสาวเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเธอก็เผยให้เห็นถึงความโล่งใจ — แต่ในวินาทีต่อมา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากโล่งใจเป็นหวาดกลัว

หนึ่ง สอง สาม

เกราะป้องกันหมอกที่สามารถต้านทานแสงจันทร์ได้ พังทลายลงหลังจากการโจมตีครั้งที่สี่ มันทะลุผ่านเกราะป้องกันหมอกได้อย่างง่ายดาย และโจมตีเข้าที่ร่างกายของเด็กสาวอย่างโหดเหี้ยม ครั้งนี้ เด็กสาวที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้วไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีนั้นได้ เธอกรีดร้อง แล้วล้มลงกับพื้น

โร้ดเดินไปข้างหน้าเธอ

เขาคุ้นเคยกับสัตว์ประหลาดอย่างเงามาก เนื่องจากพลังของมันไม่แข็งแกร่ง มันจึงใช้ทักษะของมันในการคัดลอกความสามารถของผู้เล่น มันจึงเป็นศัตรูที่น่ารำคาญ

แต่มันแอบมองเข้าไปในหัวใจของโร้ดเพื่อหาคนที่มันจะคัดลอก มันจึงทำให้เขาเสียเปรียบ เงาเองก็สูญเสียพลังเช่นเดียวกับในเกม เนื่องจากมันเป็นบอสที่ผู้เล่นใช้ฝึกฝน 'การต่อสู้กับบอสแบบเดี่ยว' เมื่อมันสูญเสียข้อได้เปรียบเพียงหนึ่งเดียว มันก็กลายเป็นกระสอบทราย

แต่โร้ดก็รู้สึกหนักใจเช่นกัน โชคดีที่เขาเปิดใช้งานแหวนแห่งเจตจำนงทันเวลา ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา มันไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่ง แต่คำพูดของมันกลับตรงไปยังหัวใจของเขา คำถามทุกคำที่มันถามทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหว มันทำให้เขาสงสัยในตัวเอง โชคดีที่เขาเคยเจอกับบอสแบบนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงมีภูมิคุ้มกันต่อกับดักของมัน ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจจะตกหลุมพรางไปแล้ว

จากจุดนี้จะเห็นได้ว่าเงานั้นเป็นสัตว์ประหลาดที่อันตรายมาก แต่มันก็มีจุดอ่อนใหญ่ นั่นคือ HP ที่ต่ำ

ในเวลานี้ เงาที่นอนอยู่บนพื้นก็สูญเสียรูปลักษณ์ไป ใบหน้าของเด็กสาวบิดเบี้ยว และรูปลักษณ์ของเธอก็พร่ามัว เมื่อเธออ้าปาก ก็เห็นเพียงแค่ความมืดมิด แม้แต่แขนขาของเธอก็ยังหายไปอย่างไร้ร่องรอย เงามองไปที่โร้ดที่กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ มันตัวสั่นด้วยความกลัว จากนั้นมันก็อ้าปากกรีดร้องอีกครั้ง

"———!!!"

การโจมตีที่รุนแรงซึ่งมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าพุ่งผ่านอากาศ แต่มันกลับกลายเป็นสายลมที่ไม่มีภัยคุกคามใดๆ

การป้องกันของแหวนแห่งเจตจำนงนั้นไม่ธรรมดา

เมื่อเห็นว่าการโจมตีของมันไร้ประโยชน์ มันก็กรีดร้องอีกครั้ง มันพยายามล่าถอยอย่างสิ้นหวัง แต่ก่อนที่มันจะกลับไปที่หมอก มันก็เห็นดาบของโร้ดอีกครั้ง ร่างกายของโร้ดเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ในพริบตา เขาก็ปรากฏตัวข้างๆ เงา และโจมตีมันอีกครั้ง

คมดาบสีขาวทะลุผ่านร่างกายของเงา มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มันอ้าปากกว้าง ดวงตาของมันมืดมิดและว่างเปล่า ใบหน้าที่บิดเบี้ยวดูน่าขยะแขยงมาก

แต่โร้ดกลับรู้สึกโล่งใจ เนื่องจากก่อนหน้านี้มันใช้รูปลักษณ์ของน้องสาวของเขา ทำให้เขายังคงลังเลอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ใบหน้าของมันกลับคืนสู่รูปร่างที่บิดเบี้ยว ความลังเลทั้งหมดก็หายไป

ในตอนนี้ เงามอบการโจมตีครั้งสุดท้าย มันยื่นมือขวาออกมา ฟาดใส่โร้ด

แต่โร้ดคาดการณ์การโจมตีนี้เอาไว้แล้ว ในตอนที่เงายื่นมือออกมา เขาจึงก้าวหลบไปด้านข้าง และเปิดใช้งานเงาฉายา พุ่งเข้าใส่ตัวมัน

เงาไม่ทันตั้งตัว มันยกมือซ้ายขึ้นมาพยายามป้องกัน แต่น่าเสียดายที่มันสายเกินไป

เปิดใช้งาน ดาวทะลวง

คมดาบเปล่งประกายแสงรูปดาว มันทะลุผ่านความมืดและส่องสว่างสภาพแวดล้อมโดยรอบ ในชั่วพริบตา หมอกที่ห่อหุ้มโร้ดก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ราวกับมีดร้อนๆ กำลังตัดผ่านเนย เมื่อแสงสว่างถึงจุดสูงสุด ดาบที่ส่องประกายระยิบระยับก็ฟาดฟันลงมา

"——————!!!"

เงาแยกออกเป็นสองส่วน และหยุดดิ้นรนในที่สุด ร่างกายของมันกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่จะหดตัวลง จากนั้น มันก็กลายเป็นลูกบอลแสงเล็กๆ ที่เต้นรำอยู่ในอากาศ ทำให้หมอกหนาทึบจางลง แสงนั้นสลายไปในอากาศ ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรอยู่ตรงนั้นมาก่อน

เมื่อเห็นปรากฏการณ์นี้ โร้ดก็วางดาบลง