บทที่ 177 ให้มาเรียลติดตามข้าเถอะ (ฟรี)

วินเรสซาในฐานะฮีโร่ประเภทต่อสู้ ไม่เหมาะที่จะรับผิดชอบด้านการสนับสนุนและการปกครองโดยเฉพาะ

ดังนั้น ฮีโร่ด้านการสนับสนุนจึงมีความสำคัญต่อการพัฒนาอาณาเขตเป็นอย่างมาก!

จงเซินเข้าใจแล้วว่าในโลกต่างมิตินี้ หากต้องการพัฒนา จะพึ่งพาผู้นำเพียงคนเดียวไม่ได้ แต่ต้องการฮีโร่ระดับสูงจำนวนมาก

บุคคลเหล่านี้เปรียบเสมือนจุดเชื่อมต่อที่เชื่อมโยงกันรอบ ๆ ผู้นำ ราวกับการกลิ้งหิมะที่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว และช่วยผู้นำจัดการเรื่องต่าง ๆ ของอาณาเขต

เมื่ออาณาเขตขยายตัวหรือสร้างเมืองมากขึ้น ฮีโร่ใหญ่ที่อยู่ภายใต้การปกครองก็สามารถรับผิดชอบหน้าที่ต่าง ๆ ได้เอง และสามารถดึงดูดฮีโร่คนอื่น ๆ มาร่วมงานได้จริง ๆ ก่อให้เกิดระบบปกครองที่มั่นคง

ตามที่ว่า "ต้นไม้เดียวไม่เป็นป่า" จึงเป็นเช่นนี้ ผู้นำหรือฮีโร่เพียงคนเดียวที่มีคะแนนปกครองเป็นสิบ ร้อย หรือพันก็ไม่สามารถสร้างกำลังที่ยิ่งใหญ่และมั่นคงได้

“เฮ้ งั้นวันนี้ข้าขอรบกวนพี่มารีสหน่อยนะ”

จงเซินมีเป้าหมายในใจชัดเจน เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาหัวเราะเบา ๆ และไม่เรียกมารีสว่า "ท่าน" อีกแล้ว เปลี่ยนมาเรียกว่า "พี่"

“ไม่รบกวน ไม่รบกวน ตามข้ามาเลย”

ใบหน้ากลมของท่านมารีสยิ้มอย่างสดใส มีริ้วรอยขึ้นเป็นช่อ ๆ เมื่อเขายิ้ม

หลังจากนั้นก็พาพวกเขาเดินเข้าหมู่บ้าน จากทางเข้าหมู่บ้านไปไม่ไกล ก็มีสวนที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง

ข้างประตูเตี้ย ๆ เต็มไปด้วยดอกผักบุ้งสีชมพูขาว เมื่อท่านมารีสเดินไปถึงประตู ก็มีคนรับใช้มาเปิดประตูเหล็กให้

ลานนั้นกว้างขวาง พื้นปูด้วยหินอย่างเรียบร้อย

กำแพงทั้งสองข้างเต็มไปด้วยดอกไม้หลายชนิด มาเรียลกำลังถือที่รดน้ำรดน้ำอยู่ข้างแปลงดอกไม้

เมื่อท่านมารีสพาจงเซินและทหารหมาป่าที่ตัวใหญ่เข้ามาในลาน มาเรียลก็หันมาเห็นจงเซิน

“พี่ใหญ่…”

“สวัสดีมาเรียล!”

จงเซินยิ้มและทักทายเธอ

ทหารหมาป่าลงจากหลังหมาป่า หมาป่าตัวใหญ่ไม่มีที่พัก คนรับใช้ของท่านมารีสไม่กล้าเข้าไปต้อนรับ

ในที่สุดจงเซินชี้ไปที่มุมหนึ่งของลาน ให้ทหารหมาป่าจัดหมาป่าไว้ที่นั่น

หมาป่าเหล่านี้ในสนามรบเป็นสัตว์ป่าที่ดุร้าย

แต่ต่อหน้าจงเซินและทหารหมาป่าพวกมันเชื่อฟังมาก มีการควบคุมตนเองสูง ผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวด

หลังจากจัดการหมาป่าเสร็จ ท่านมารีสเรียกเด็กหนุ่มที่คล่องแคล่วคนหนึ่ง และสั่งให้เขาไปเตรียมเสบียงที่จงเซินต้องการ เนื้อแห้งที่ท่านมารีสสามารถจัดหาได้เอง เพราะเขาเป็นเจ้าของฟาร์มเลี้ยงวัวในหมู่บ้าน

จากนั้น ทหารหมาป่าทั้งสิบสองคนเดินตามจงเซิน ท่านมารีส และมาเรียลเข้าไปในบ้าน

บ้านหลังนี้ใหญ่ ชั้นหนึ่งมีแค่สองส่วนคือห้องนั่งเล่นและห้องอาหาร

โดยเฉพาะห้องอาหาร ตกแต่งหรูหรามาก ตู้ไวน์สามแถววางเรียงอยู่ข้างผนัง ตรงกลางเป็นโต๊ะไม้ยาวที่รองรับคนได้สองสามสิบคน โต๊ะยาวนี้สามารถวางอาหารได้มากมาย

ห้องนั่งเล่นก็หรูหราเช่นกัน มีหน้าต่างบานใหญ่ตกแต่งด้วยกระจกสีฟ้า พื้นปูพรมสวยงามและนุ่ม

ตรงข้ามหน้าต่างบานใหญ่ มีเก้าอี้ที่มีเบาะนุ่มล้อมรอบ ทุกเบาะมีลวดลายสวยงามที่เย็บด้วยมือด้วยเส้นด้ายสีทอง

“แหม เจ้าของหมู่บ้านร่ำรวยขนาดนี้เชียวหรือ?”

จงเซินคิดในใจ หากเทียบกับชีวิตของตนเองที่เป็นผู้นำแล้ว ยังถือว่าสมถะมาก

ชีวิตประจำวันยุ่งมาก ความกดดันในการพัฒนาและการสำรวจสูง ในอาณาเขตยังไม่มีฮีโร่ระดับสูงเพียงพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระจงเซิน

ตามการพัฒนาอาณาเขต ปัญหานี้จะค่อย ๆ ได้รับการแก้ไข

ตอนนี้ยังไม่ถึงห้าโมงเย็น การทานอาหารเย็นยังเร็วไป ท่านมารีสพาพวกเขามาที่ห้องนั่งเล่น นั่งเก้าอี้เบาะนุ่ม

จงเซินและท่านมารีสนั่งที่ที่นั่งหลัก มาเรียลนั่งข้าง ๆ ทหารหมาป่านั่งทั้งสองข้าง

“สองวันไม่เจอ ท่านดูหล่อเหลาและแข็งแกร่งขึ้น!”

“หากข้าหนุ่มขึ้นอีกสิบปี ข้าจะทิ้งมรดกและติดตามท่านไปแสวงหาอุดมการณ์”

“เสียดายที่มาเรียลเป็นหญิง ถ้าเป็นชายก็คงดี จะได้ติดตามท่าน”

ท่านมารีสเริ่มพูดชมจงเซิน สายตาเหลือบมองทหารหมาป่าอย่างไม่หยุด

จงเซินฟังคำชมของเขาและเดาได้ว่าเหตุใดชายคนนี้ถึงมีน้ำใจมาก

เขาพูดถึงมาเรียลพอดี จงเซินจึงตามน้ำไป

“ไม่ ๆ ๆ พี่มารีส หญิงก็เก่งกว่าชายได้ อย่างที่ว่า ‘ผู้หญิงก็เป็นครึ่งหนึ่งของฟ้าได้’”

“อาณาเขตของข้าต้องการเด็กหญิงอย่างมาเรียล มาช่วยจัดการงานสนับสนุน”

“ให้มาเรียลติดตามข้าเถอะ ให้เธออยู่ที่ซิตาโนเป็นชาวบ้านตลอดชีวิตไม่ยุติธรรม ทุกคนมีสิทธิ์ตามหาอนาคตของตนเอง”

จงเซินพูดตรง ๆ ไม่ปิดบังจุดประสงค์ ทำให้ท่านมารีสรู้สึกไม่ทันตั้งตัว

“ท่าน… ข้าว่าความสามารถของมาเรียลมีจำกัด เกรงว่าจะช่วยท่านไม่ได้ จะเป็นภาระเสียมากกว่า…”

จงเซินหันไปมองเขาและยังคงยิ้มอยู่

“พี่มารีสไม่ต้องรีบปฏิเสธ หากมาเรียลเข้าร่วมกับข้า พวกเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน”

“หากมีปัญหา ข้าและลูกน้องของข้าจะช่วยเหลือ”

พอพูดจบ ทหารหมาป่าทั้งสองข้างเงยหน้ามองท่านมารีส

ทำให้เขาคิดในใจ

พ่อของท่านมารีสเคยเป็นขุนนางรุ่นใหม่ของบอสสปอนที่ล้มเหลว ถูกขุนนางท้องถิ่นขับไล่ จึงต้องมาตั้งถิ่นฐานที่หมู่บ้านซิตาโน

หากส่งมาเรียลไปเมืองบอสสปอน มีโอกาสถูกขุนนางรุ่นใหม่ทำร้าย

เมื่อได้ยินคำพูดของจงเซิน ตาของมาเรียลก็เต็มไปด้วยความหวัง

ตั้งแต่เห็นจงเซินนำทหารเอาชนะโจรคาร์ลและพวกเธอทั้งหมด หัวใจของเธอก็เริ่มต้องการโลกภายนอกมาก

เธอเบื่อหน่ายชีวิตที่สงบและอ่อนแอในหมู่บ้านซิตาโน อยากแข็งแกร่ง ไม่อยากเป็นลูกแกะที่อ่อนแอ

“ไม่…ท่าน ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”

“มาเรียลเป็นลูกสาวที่ข้ารักมากที่สุด”

“……”

มาเรียลที่อยู่ข้าง ๆ ดึงแขนของท่านมารีส

“พ่อ ข้าอยากติด

ตามพี่ใหญ่ ข้าไม่อยากเป็นกบในกะลาตลอดชีวิตในหมู่บ้านซิตาโน”

“ประวัติศาสตร์ของดินแดนนี้เต็มไปด้วยสงคราม ข้าอยากค้นหาทางของข้าเอง”

เธอพูดด้วยความมั่นใจ เสียงแม้จะยังเด็ก แต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น