บทที่ 48 เรื่องวุ่นวายเกี่ยวกับของปลอม

บทที่ 48 เรื่องวุ่นวายเกี่ยวกับของปลอม

ซ่งหยุนเฉาสุภาพขอให้ชาวบ้านที่รวมตัวกันอยู่หน้าประตูกลับไป บอกว่าจะสืบสวนให้กระจ่าง

เห็นดังนั้น ชาวบ้านจึงทยอยแยกย้ายกันไป

ซ่งหยุนเฉาปิดประตู นั่งลงข้างซิ่วเจิน ถามว่า "นี่ไม่ใช่มาส์กหน้าของบ้านข้า มันมาจากไหน?"

เห็นนางพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ซ่งหยุนเฉาจึงเคร่งขรึมขึ้น

"เจ้ารู้ไหม ถ้าไม่ได้มาหาข้าทันเวลา หน้าเจ้าก็คงเสียโฉมแล้ว ถ้าเจ้าไม่บอกข้า ต่อไปก็จะมีคนเป็นแบบเจ้ามากขึ้น" ซ่งหยุนเฉาอธิบายด้วยเหตุผล

แล้วจูงใจด้วยผลประโยชน์ "แค่เจ้าบอกความจริงกับข้า ข้าไม่เพียงไม่เปิดเผยเรื่องของเจ้า แต่จะให้มาส์กหน้าเจ้าอีกสองกระปุก รับรองว่าผิวเจ้าจะกลับมาใหม่เหมือนเดิม"

ซิ่วเจินลังเล "จริงๆ แล้วข้าก็ถูกหลอกเหมือนกัน"

ความจริงทำให้ซ่งหยุนเฉาโกรธ

นางไม่คิดว่าในสมัยโบราณก็มีพ่อค้าของปลอม

"ข้าได้ยินคนพูดว่า 'รอยยิ้มของหญิงงาม' เป็นร้านที่หมอเทวดาซ่งเปิด มาส์กหน้าทำให้ผิวเปล่งปลั่งไร้ที่ติ ข้าก็เลยสนใจ"

นางรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แสดงท่าทางลำบากใจ "แต่บ้านข้าไม่มีเงินมากขนาดนั้น วันนั้นบังเอิญเจอหลินซวินยวน "

"นางบอกว่ามีคนให้มาส์กหน้า 'รอยยิ้มของหญิงงาม' มาหนึ่งกระปุก อยากแลกกับข้า ข้าเลยเอาไข่ไก่หนึ่งฟองไปแลกมา..." นางพูดเสียงเบาลงเรื่อยๆ ก้มหน้าจนเกือบจรดขา

ซ่งหยุนเฉารู้สึกอึ้ง ผ่านไปพักใหญ่จึงพูด "เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าหลินซวินยวน ไม่ถูกกับข้ามาตลอด?"

"ข้า...ข้ารู้ แต่นางบอกว่านี่เป็นของที่คนอื่นให้มา นางไม่อยากใช้ ข้าคิดว่าเพราะเป็นผลิตภัณฑ์ของหมอเทวดา นางถึงได้รังเกียจแบบนั้น ก็เลยแลกมา" ซิ่วเจินพึมพำ

ซ่งหยุนเฉาถอนหายใจ ซิ่วเจินก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม

"ช่างเถอะ เรื่องนี้เจ้าก็เป็นผู้เสียหายเหมือนกัน แต่ต่อไปอย่าเชื่อคนอื่นง่ายๆ อีก"

พูดพลางหยิบมาส์กหน้าสองกระปุกส่งให้ซิ่วเจิน

"นี่คือสิ่งที่ข้าสัญญากับเจ้าแต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากให้เจ้าช่วย"

ซิ่วเจินได้ยินเช่นนั้นก็รีบพยักหน้า "โชคดีที่หมอเทวดายอมช่วยข้า ข้าเกือบทำลายชื่อเสียงของเจ้า เจ้าพูดมาเถอะ แค่ข้าทำได้ ข้าจะทำตามแน่นอน"

"ก็ไม่ได้ให้เจ้าทำอะไรมาก ข้าแค่อยากให้นางเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ดูแลหน้าเจ้าให้ดี" ซ่งหยุนเฉาหยุดครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อ "เมื่อหน้าเจ้าเรียบเนียนขาวใสแล้ว ให้ไปเดินผ่านหน้าหลินซวินยวน บ่อยๆ"

ซิ่วเจินถามอย่างงงๆ "เพื่อให้หลินซวินยวน รู้ว่านางสู้หมอเทวดาไม่ได้หรือ?"

แต่ซ่งหยุนเฉากลับส่ายหน้า

ซ่งหยุนเฉาพูดเสียงเรียบ "ข้าอยากให้เจ้าทำให้หลินซวินยวน คิดว่ามาส์กหน้าของนางได้ผล ใช้ดีเท่ากับของข้า"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซิ่วเจินดูเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ แต่ก็พยักหน้า "ข้าจะทำตาม"

ใช้มาส์กหน้าไปไม่กี่วัน สิวบนหน้าของซิ่วเจินก็หายหมด ไม่เพียงไม่มีหนองไหลแล้ว หน้ายังขาวเหมือนไข่ต้มปอกเปลือก เรียบเนียนขาวใส

ซิ่วเจินเชื่อฟังมาก เดินผ่านหน้าหลินซวินยวน ทุกวัน

บางครั้งเห็นหลินซวินยวน แต่ไกล ยังต้องเรียกชื่อนางดังๆ เพื่อให้หลินซวินยวน สังเกตเห็นตัวเอง

แน่นอน ในที่สุดหลินซวินยวน ก็สังเกตเห็นใบหน้าของซิ่วเจินในวันหนึ่ง

"พี่ซิ่ว หน้าสวยขึ้นมากเลยนะ" หลินซวินยวน พูดอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าของที่ตัวเองทำตามสูตรจะใช้ได้ผลขนาดนี้

ซิ่วเจินอยากด่านางในใจ แต่นึกถึงคำสั่งของซ่งหยุนเฉา จึงยิ้มแบบเสแสร้ง พูดอย่างหลอกๆ ว่า "ใช่แล้ว ต้องขอบคุณที่วันนั้นเจ้าเอามาส์กหน้ามาแลกกับข้าด้วยนะ"

"จริงหรือ? ใช้ได้ผลขนาดนั้นเลย?" หลินซวินยวน อดไม่ได้ พูดความสงสัยในใจออกมา

"แน่นอนอยู่แล้ว" พูดจบ ซิ่วเจินยังก้มหน้าอย่างเขินอาย ลดเสียงลง "ช่วงนี้สามีข้าก็ชมว่าข้าสวยตลอดเลย"

หลินซวินยวน มองสำรวจซิ่วเจิน

จริงๆ แล้ว ซิ่วเจินที่ปกติดูแค่หน้าตาดี พอไม่มีจุดแดงๆ บนหน้าแล้ว กลับกลายเป็นคนสวยไปเลย

"ดีแล้วล่ะ ข้ายังกังวลว่ายาของซ่งหยุนเฉาจะใช้ไม่ได้ผลเลย" หลินซวินยวน ยิ้ม ในใจมีความคิดอื่นทันที

พูดจบ หลินซวินยวน ก็เดินจากไป

มองเงาหลังของหลินซวินยวน ซิ่วเจินอดไม่ได้ที่จะถ่มน้ำลายอย่างแรง

สมแล้วที่แกล้งทำตัวเสแสร้ง น่ารังเกียจที่สุด

มีคนเห็นท่าทางของนางแบบนั้น จึงถามว่าเป็นอะไร

ซิ่วเจินรีบเก็บอาการ "ไม่มีอะไร แค่มียุงเข้าปาก"

"พี่ซิ่ว พี่ไม่ได้เกลียดหลินซวินยวน หรอกหรือ? ทำไมถึงสนิทกับนางขนาดนี้ล่ะ?"

มีเด็กสาวที่สนิทกับซิ่วเจินมาถาม

นางรู้ว่าปกติแล้วซิ่วเจินเกลียดท่าทางเสแสร้งของหลินซวินยวน ที่สุด

ซิ่วเจินตกใจ ตั้งใจจะบอกความจริง แต่นึกถึงคำกำชับของซ่งหยุนเฉา จึงกลืนคำพูดที่จะหลุดออกมาลงไป

"เมื่อวานนางเอามาส์กหน้า 'รอยยิ้มของหญิงงาม' มาแลกกับข้า ข้าใช้แล้วดีมาก"

เด็กสาวรู้อยู่แล้วว่าซิ่วเจินใช้มาส์กหน้า 'รอยยิ้มของหญิงงาม' แต่เดิมยังสงสัยว่าทำไมซิ่วเจินถึงยอมเสียเงินขนาดนั้น แต่พอได้ยินว่าหลินซวินยวน ให้มา ก็แปลกใจมาก

"ดีขนาดนั้นเลยหรือ?" เด็กสาวคิดครู่หนึ่ง มองหน้าซิ่วเจิน ผ่านไปพักใหญ่จึงตัดสินใจ "ข้าก็จะไปขอแลกกับนางมาใช้บ้าง"

เด็กสาวมีคนที่ชอบ เรื่องนี้ก็ไม่ใช่ความลับในหมู่เพื่อนสาว

นึกถึงตัวเองที่สวยขึ้น ทำให้คนรักหลงใหล ใบหน้าของเด็กสาวก็แดงระเรื่อทันที

เห็นเพื่อนสาวกำลังจะหันหลังไป นางจะทนดูเพื่อนต้องทุกข์ทรมานจากใบหน้าที่เสียหายแบบนางได้อย่างไร

ซิ่วเจินรีบดึงเพื่อนสาวไว้ พูดว่า "ข้ายังมีเหลืออยู่ ไปกับข้าเถอะ ข้าจะหยิบให้เจ้า เจ้าลองใช้ก่อนก็ได้"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เพื่อนสาวก็พูดอย่างเกรงใจ "แบบนี้จะดีเหรอ พี่ซิ่วเก็บไว้ใช้เองเถอะ"

"ข้าก็ใช้ไม่หมดหรอก เอาน่า ไปกันเถอะ"

พูดจบ ซิ่วเจินก็รีบดึงนางเดินไปอีกทาง

ส่วนหลินซวินยวน เห็นครีมที่ตัวเองทำได้รับความนิยมขนาดนั้น ก็เกิดความคิดไม่ดี

นางปรึกษากับแม่ วันรุ่งขึ้นทั้งสองคนก็ไปตั้งแผงขายของในตัวเมือง

หลินซวินยวน อ้างว่าตนได้มาส์กหน้า 'รอยยิ้มของหญิงงาม' มาจากช่องทางพิเศษ ราคาถูกกว่าในร้าน แต่ประสิทธิภาพไม่ด้อยไปกว่ากันเลย

ตอนแรกทุกคนยังลังเล มีเพียงไม่กี่คนที่อยากลองเพราะราคาถูก

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ร้าน 'รอยยิ้มของหญิงงาม' ก็ไม่ได้ทำอะไร เช่นคัดค้านหรือไล่ออกไป

ทุกคนจึงวางใจ สาวๆ รีบใช้บนใบหน้า แม่ซื้อกลับบ้านให้ลูกสาวที่กำลังจะแต่งงานใช้ ผู้ชายซื้อให้ผู้หญิงของตัวเองมากมาย

ในชั่วพริบตา ไม่ว่าจะแก่หรือหนุ่ม รวยหรือจน ผู้หญิงในเมืองก็ใช้มาส์กหน้า 'รอยยิ้มของหญิงงาม' กันทั้งนั้น

แต่ธุรกิจของร้าน 'รอยยิ้มของหญิงงาม' กลับซบเซาลงเรื่อยๆ

เจ้าของร้านเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็ร้อนใจมาก เดินวนไปมาในร้านอย่างกระวนกระวายราวกับมดบนกระทะร้อน

ซ่งหยุนเฉาเอามือยันหน้าผากอย่างจนปัญญา ยิ้มพูด "เจ้าของร้าน ทำไมถึงร้อนใจขนาดนี้ นั่งลงดื่มชาสักถ้วยเถอะ"

เจ้าของร้านเห็นท่าทางสบายๆ ของนาง สะบัดแขนเสื้อถอนหายใจยาว "คุณหนู ไม่ใช่ข้าจะพูดนะ แต่ทำไมเจ้าถึงไม่รีบร้อนเลยสักนิด?"