บทที่ 25 การจัดการ

ทุกคำพูดของซ่ง ฮั่นเหมย ทำให้ปลายจมูกของหยิ่ง ซื่อซื่อ รู้สึกเจ็บและคอแทบจะสะอื้น

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้

ไม่ใช่เพราะซ่ง ฮั่นเหมย ใจร้าย แต่เป็นเพราะพ่อของเธอยอมให้อีกฝ่ายรังแกเธอโดยปริยาย

เธอพูดอย่างเรียบเฉย: "หนูจะทำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

ใครบอกให้เธอมาอาศัยอยู่บ้านคนอื่นล่ะ?

ซ่ง ฮั่นเหมย แค่นเสียงอย่างดูถูก: "อย่าแค่พูดสิ ตอนเช้านึ่งซาลาเปา ตอนเที่ยงซักผ้า ตอนบ่ายทอดซาลาเปา ทำน้อยกว่านี้ละก็ พรุ่งนี้เธอจะย้ายไปบ้านตระกูลชินทันที ถ้าใครถาม ฉันก็จะบอกว่าเธอยืนกรานจะไปเอง ใครจะอายล่ะ"

เธอเดินจากไป

หยิ่ง ซื่อซื่อ กำหมัดแน่น เธอตกลงทำงานแล้ว ทำไมยังต้องขู่ด้วยเรื่องชื่อเสียงที่เธอใส่ใจอีก?

นี่ก็รังแกกันเกินไปแล้ว

เธอสามารถต่อสู้กับชิน เหยียนฉือ ที่ถูกหลี่ ยู่เหวย ทำให้เป็นปีศาจด้วยท่าทีเสี่ยงตายได้

ทำไมเธอถึงจัดการกับซ่ง ฮั่นเหมย ที่คอยยั่วยุเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ได้ล่ะ?

เธอคิดสักครู่และตัดสินใจใช้ชิน เหยียนฉือ สอนบทเรียนให้ซ่ง ฮั่นเหมย อย่างจริงจัง

หลังจากวางแผนแล้ว เธอก็ลุกขึ้นและพับขากางเกงขึ้น ข้อเท้ายังคงบวมแดง แต่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก

เธอหยิบยาขี้ผึ้งมาทาอีกครั้ง แล้วจัดการตัวเองก่อนเข้าครัว

ในชามไม่เพียงมีเนื้อหมูสามชั้นชิ้นใหญ่ แต่ยังมีปลาเงินตัวใหญ่สองตัวและไก่หนึ่งตัว

เธอสับเนื้อหมูสามชั้นเป็นไส้

ระหว่างนั้นก็ฆ่าปลาและหั่นเป็นชิ้น ตัดเนื้อปลาส่วนที่ดีที่สุดสองชิ้นจากตรงกลางและหมักเกลือส่วนที่เหลือ

ตอนนี้แป้งก็กำลังร้อนขึ้น

เธอเริ่มนวดแป้งอีกครั้ง นึ่งซาลาเปาและนึ่งบะจ่าง

เธอยุ่งจนถึงตอนบ่ายก่อนจะได้กินอาหารเช้า

เมื่อกินอิ่มแล้ว เธอก็ควรเอาบะจ่างใหญ่สองชิ้นและปลาสองชิ้น ใส่ในขวดแก้วพร้อมน้ำมันและเครื่องปรุง แล้วนั่งรถไปที่ลานบ้านตระกูล

ชิน เหยียนฉือ กำลังทบทวนบทเรียนอยู่ที่บ้าน เมื่อเห็นเธอ เขาก็ประหลาดใจและพูดว่า: "ภรรยา" เขารีบเดินเข้ามาจับมือเธอ: "มือเย็นจังเลย หนาวเหรอ?"

"อุ่นขึ้นแล้วล่ะค่ะ" หยิ่ง ซื่อซื่อ ดึงมือน้อยๆ ของเธอกลับมาถู เธอหยิบบะจ่างออกจากถุงและห่อด้วยผ้าห่มเล็กๆ: "กินข้าวหรือยังคะ? ยังอุ่นอยู่นะ"

"เธอเอาบะจ่างมาเยอะเกินไปแล้ว" ดวงตาของชิน เหยียนฉือ เป็นประกาย ภรรยาของเขาคิดถึงเขาตลอดเวลา ช่างดีจริงๆ

เขาหยิบบะจ่างอุ่นๆ ขึ้นมากัดคำหนึ่ง กลิ่นหอมของน้ำซุปและเนื้อค่อยๆ แผ่ออกมา ทำให้เขารู้สึกมีความสุขขึ้นเล็กน้อย "อร่อยจัง ดีกว่าที่ขายในร้านบะจ่างอีก"

"ฉันจะทำปลาให้คุณอีกสองชิ้นนะคะ" หยิ่ง ซื่อซื่อ เดินเข้าครัว ยกหม้อน้ำเดือดลงจากเตา

ชิน เหยียนฉือ: "กินบะจ่างก็พอแล้วละ"

"ไม่ได้หรอกค่ะ การอ่านหนังสือใช้สมองเยอะ คุณต้องบำรุงให้มากขึ้น"

ชิน เหยียนฉือ ตามมาและเห็นขวดสีเข้มใบหนึ่งในมือเธอ: "นี่อย่าบอกนะว่าเป็นเครื่องปรุง"

"ใช่ค่ะ"

ชิน เหยียนฉือ หัวเราะดังลั่น: "เธอมีเล่ห์เหลี่ยมจริงๆ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม?"

"ไม่ต้องค่ะ" หยิ่ง ซื่อซื่อ ผลักเขาออกจากครัว

ชิน เหยียนฉือ จู่ๆ ก็สังเกตเห็นว่าขาของเธอไม่คล่องแคล่วเหมือนเมื่อวาน: "ภรรยา ขาเป็นอะไรหรือเปล่า?"

"ฉันข้อเท้าแพลง ทายาแล้วค่ะ ไม่เป็นไร"

"ให้ฉันดูหน่อย" ชิน เหยียนฉือ ลากเธอออกจากครัว วางเธอบนเก้าอี้ และพับขากางเกงขึ้น เห็นข้อเท้าที่บวมแดงเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกสงสารขึ้นมาในใจ: "บวมขนาดนี้เลยเหรอ เธอยังทำบะจ่างให้ฉันและเดินทางไกลมาขนาดนี้อีก"

ใครกันที่อยากทำร้ายเธอให้ตายล่ะ?

"ไม่ต้องเดินก็ทำบะจ่างได้ค่ะ ฉันนั่งรถมา"

ชิน เหยียนฉือ: "คืนนี้เธอไม่ได้รับอนุญาตให้กลับ"

หยิ่ง ซื่อซื่อ รอคำพูดนี้อยู่แล้ว: "ของใช้ส่วนตัวของฉันอยู่ที่บ้านหมดเลย"

"ซื้อใหม่ก็ได้"

"หนังสือที่คุณให้ฉันก็อยู่ที่บ้านด้วย"

ชิน เหยียนฉือ ตัดสินใจไปสักทริป: "ฉันจะไปเอาเอง"

หยิ่ง ซื่อซื่อ ชี้ไปที่ครัว: "ปลาใกล้จะสุกแล้ว ฉันทำเป็นพิเศษสำหรับคุณนะ"

ชิน เหยียนฉือ กินอะไรไม่ลง คิดว่าเธอทำเป็นพิเศษเพื่อเขา เขาก็ไม่อยากให้ความพยายามของเธอสูญเปล่า

เขากินบะจ่างใหญ่สองชิ้นและปลาจนหมดก่อนจะออกไป เขาเพิ่งเข้ามาในลานบ้านตระกูลหลี่

แล้วก็ได้ยินเสียงของซ่ง ฮั่นเหมย

โปรดติดตามต่อไป~~~

(จบบท)