บทที่ 233 ขอโทษนะคุณลุง ขาไวดีจังนะ! 

"โอ๊ย! ช่างเถอะนะ เราก็อายุมากแล้ว จะเอาอะไรเยอะๆ แค่ขอค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลก็พอ ที่จริงแล้วขาผมทำการผ่าตัดบายพาสไปแล้ว ซึ่งเป็นการผ่าตัดที่แพงมาก ค่าผ่าตัดก็ตกหลายหมื่น นอกจากนี้ยังมีค่าบำรุงรักษาและค่าใช้จ่ายอื่นๆ ผมใช้เวลารักษาตัวเองใหม่อีกหน่อย อาจต้องผ่าตัดบายพาสอีกครั้ง ค่าใช้จ่ายรวมๆ ก็ประมาณหนึ่งล้านก็พอครับ!" ชายชราแสดงความเห็นอกเห็นใจให้กับเล่ยหมิง

"หนุ่มน้อย คุณไม่ขอบคุณคนแก่บ้างเหรอ? คนแก่อย่างนี้หายากนะ รู้ว่าพวกคุณคนหนุ่มสาวติดคุกไม่ดี"

"หนุ่มน้อย เรารู้ว่าคุณไม่ขาดเงิน ใช้โอกาสนี้ก่อนที่เรื่องจะบานปลาย รีบจ่ายเงินซะ ไม่งั้นถ้าเรื่องราวถึงตำรวจและมีการสอบสวน อาจจะต้องเสียเงินมากกว่านี้"

"นอกจากนี้ ถ้าบริษัทของคุณโดนเปิดเผยก็อาจจะล่มได้ คิดให้ดีนะ!"

เล่ยหมิงเกือบหลุดขำออกมา!

เขาเคยได้ยินเรื่องการทำบายพาสหัวใจ แต่ไม่เคยได้ยินว่าขาก็ทำบายพาสได้เหมือนกัน

"การผ่าตัดนี่แพงขนาดนั้นเลยเหรอ?" เย่เซียนเอ๋อร์งุนงงถาม

เล่ยหมิงไม่ได้ตอบ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหา

"ชิงเอ๋อร์! ผมมีเรื่องจะถาม"

เขาโทรหาหยุนชิง

"มีอะไรเหรอ?" หยุนชิงตอบด้วยเสียงอ่อนหวาน ทำให้เล่ยหมิงรู้สึกอบอุ่น

"เอ่อ คือผมชนคนแก่เข้า ถ้าชนตายต้องจ่ายเท่าไหร่?" เล่ยหมิงถาม

"โดยปกติคนที่มีครอบครัวและลูกหลานต้องจ่ายเยอะ ถ้าชนตายอาจจะต้องจ่ายน้อยกว่า แต่ถ้าเป็นคนที่ต้องรักษาในโรงพยาบาล ค่าใช้จ่ายจะสูงกว่ามาก คุณไม่ได้ชนคนจริงๆ ใช่ไหม?" หยุนชิงถามอย่างกังวล

"เอ่อ ตอนนี้ยังไม่ได้ชน แต่ดูเหมือนจะชนแล้ว คุณคิดว่าเท่าไหร่?" เล่ยหมิงถาม

"ก็ประมาณสี่ถึงห้าแสนหยวน" ยุนชิงตอบ

เล่ยหมิงพยักหน้าและวางสาย

เขามองชายชราอย่างไม่พอใจ "คุณลุง ผมได้ยินว่าชนตายประหยัดกว่าห้าแสนหยวน ขอโทษนะครับ!"

เขารีบกลับขึ้นรถและสตาร์ทรถ

แล้วเขาก็เหยียบคันเร่งเสียงดัง

เสียงรถแลมโบกินีดังสนั่น ทำให้ชายชราตกใจสุดขีด ลุกขึ้นทันทีและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ขาไวดีจังคุณลุง!

ทั้งที่ยังทิ้งเลือดปลอมไว้

ทุกคนตกตะลึง

พวกคนที่มุงอยู่รอบๆ ก็รีบแยกย้าย

คนที่มุงดูอยู่ก็มองหน้ากันและตกตะลึง

แม้แต่เย่เซียนเอ๋อร์ก็ยังงง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"ที่แท้คุณลุงเป็นคนจงใจหลอกลวง!"

"น่าเกลียด ใช้ความเห็นอกเห็นใจของเรา!"

"ถ้าเป็นคนทั่วไปก็คงโดนหลอกแล้ว หนุ่มคนนี้แหละแน่จริง!"

"มีเงินก็ทำได้ทุกอย่าง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงต้องจ่ายเงินอย่างเดียว ฉันเชื่อแล้ว! ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ"

เย่เซียนเอ๋อร์ขึ้นนั่งในรถ

เธอมองเล่ยหมิงแล้วหัวเราะ "เล่ยหมิง คุณคิดวิธีนี้ได้ยังไง?"

"มันชัดเจนมาก! คุณลุงต้องการเงิน เขาคิดว่าเราจะเจรจาต่อรอง ผมมีเงินแต่เงินไม่หล่นมาจากฟ้า ถ้าเขาเป็นคนจนจริงๆ ผมจะให้เงินช่วยเหลือ แต่เขากลับมาหลอกลวง เปิดปากเรียกร้องหนึ่งล้าน ทำไมผมต้องเสียเงิน ถ้าผมจ่ายเงินห้าแสนให้เซียนเอ๋อร์ซื้อเนื้อไม่ดีกว่าเหรอ ดูซิคุณผอมขนาดนี้" เล่ยหมิงกล่าว

"คุณเข้าใจอะไร! ถ้าฉันอ้วนก็ไม่สวยแล้ว คุณคงไม่ต้องการฉันแล้ว" เย่เซียนเอ๋อร์บ่น

"ก็ขึ้นอยู่กับคุณจะอ้วนตรงไหน" เล่ยหมิงขยิบตา

"เจ้าคนขี้โกง!" เย่เซียนเอ๋อร์บ่น

แต่เย่เซียนเอ๋อร์รู้สึกดีขึ้นมาก

เล่ยหมิงมองนาฬิกา เห็นว่าใกล้ห้าโมงแล้ว เลยพาเย่เซียนเอ๋อร์ไปหาที่กินข้าว

ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการไปสนามบิน

"ฉันเห็นในโต่วอินว่ามีร้านอาหารสุดหรูในตึกตงจิง เป็นร้านอาหารหมุน เราไปทานที่นั่นกันดีไหม?"

"โอเค! ฉันจะทำตามคำขอของภรรยา" เล่ยหมิงพยักหน้าและค้นหาที่อยู่ในแผนที่ ก่อนจะขับรถไป

ใบหน้าเย่เซียนเอ๋อร์แดงก่ำ

ตึกตงจิงเป็นหนึ่งในตึกสูงที่สุดในเมือง เป็นจุดสำคัญของเมือง

ในตึกมีโรงแรม ร้านอาหาร และสถานบันเทิงหรูหรา

เล่ยหมิงก็เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก

แค่ขึ้นไปชั้นบนสุดก็ต้องจ่ายค่าตั๋วมากกว่าพันหยวน

ร้านอาหารสุดหรูของตึกนี้เสิร์ฟอาหารในชิงช้า

คุณสั่งอาหารแล้วนั่งรอในชิงช้า จะได้รับประสบการณ์ที่น่าจดจำ

"ขอล็อบสเตอร์ออสเตรเลีย... คาเวียร์รัสเซีย ฟัวกราส์ฝรั่งเศส เห็ดทรัฟเฟิล ปูจักรพรรดิ และน้ำบลูเบอร์รี่ของกรีนแลนด์!"

เล่ยหมิงสั่งอาหาร

"คุณรู้ได้ไงว่าฉันชอบอะไร?" เย่เซียนเอ๋อร์ถาม

"เป็นความลับ!" เล่ยหมิงยิ้ม ก่อนจะหันไปหาผู้จัดการ "เย่เซียนเอ๋อร์ รอที่นี่นะ ฉันจะไปแป๊บเดียว"

"โอเค" เย่เซียนเอ๋อร์พยักหน้า