บทที่ 20 คุณกำลังทำให้เธอเจ็บไปทั้งตัวหรือ

หลี่ ยู่เหว่ยถอยหลังด้วยความเจ็บปวด กรีดร้องในใจ แม่จ๋า อย่าไปมองของขวัญของชิน เหยียนฉือเลย เขาถูกบังคับจากพ่อแม่และไม่มีทางเลือก รีบให้ถึงพรุ่งนี้เถอะ เขาจะหันหลังกลับและเอามันคืน อีกอย่าง เมื่อฉันแต่งงานกับเฟิง ซวงซี ฉันจะต้องการของพวกนี้สักกี่ชิ้น?

ในตอนนั้น หลี่ จุ้นหลู่ออกมาจากห้อง ถือซองแดงไว้ในมือ รู้สึกเจ็บเล็กน้อยในร่างกาย ในนี้มีเงินสามสิบหยวน เป็นเงินเดือนส่วนใหญ่ของเขา เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายของทั้งครอบครัวเป็นเวลาหนึ่งเดือน ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเด็กผู้หญิงตายซากคนนี้

เขากดความไม่พอใจเอาไว้และพูดว่า "อาฉือ ลูกสาวสุดที่รักของฉันฝากไว้กับเธอ เธอต้องดูแลเธอให้ดีนะ" พูดพลางยื่นซองแดงให้

ชิน เหยียนฉือพูดอย่างจริงจัง "แน่นอนครับ ผมอยากให้เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ดี"

หลี่ ยู่เหว่ยคิดในใจ คุณกำลังทำให้เธอเจ็บไปทั้งตัวหรือ?

ชิน เหยียนฉือนั่งลงสักครู่แล้วบอกลา ทั้งครอบครัวส่งเขาออกไป ชิน เหยียนฉือมองผ่านฝูงชนและจบลงที่หยิ่ง ซื่อซื่อ "พ่อครับ ผมอยากจะพูดสักสองสามคำกับภรรยาของผม"

"เอ่อ" หลี่ จุ้นหลู่ยอมโดยอัตโนมัติและพาซ่ง ฮั่นเหมยออกไป

ซ่ง ฮั่นเหมยดึงหลี่ ยู่เหว่ยอีกครั้งและถอนหายใจ "เหยียนฉือดูเหมือนจะรักภรรยาของเขามาก บอกแม่สิว่า มันยากแค่ไหนที่ลูกต้องยอมสละคู่ชีวิตที่ดีแบบนี้ให้กับหยิ่ง ซื่อซื่อ และทุกคนก็ดูถูกเธอ เฟิง เอ้อร์หวงจื่อถามว่า 'เธอกินยาผิดหรือไง?'"

เธอเพิ่งได้ยินเหล่าหลี่พูดถึงเรื่องนี้ ปอดกำลังจะระเบิด

ตอนนี้ที่ได้เห็นชิน เหยียนฉือ ผู้ชายที่สูงและหล่อ เธอจริงๆ อยากจะงัดเปิดสมองของลูกสาวคนนี้และดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน

"แม่ เฟิง ซวงซีไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะ"

"ถ้าเธอกล้าพูดถึงคนนั้นอีก แม่เตือนเธอให้อยู่ห่างๆ จากเขา คนนั้นไม่ใช่คนดีตั้งแต่แรกเห็นแล้ว"

"แม่พูดเกินไปแล้ว!" หลี่ ยู่เหว่ยวิ่งออกไปอย่างโกรธ

หยิ่ง ซื่อซื่อกำลังส่งชิน เหยียนฉือกลับ เมื่อเห็นหลี่ ยู่เหว่ยวิ่งออกจากประตูด้วยหัวที่ก้มต่ำ วินาทีถัดมาเธอได้ยินเสียงด่าของซ่ง ฮั่นเหมย "ถ้าไม่กลับมาก็ไม่ต้องกลับ"

หยิ่ง ซื่อซื่อกังวลว่าจะถูกลูกหลงด้วย จึงเดินกลับเข้าบ้าน เอาซองแดงออกมา ชิน เหยียนฉือเพิ่งได้รับมันจากหลี่ จุ้นหลู่ เขาบอกว่าซองแดงทั้งหมดที่ได้รับในงานแต่งงานจะมอบให้เธอเก็บรักษาไว้

พอดีเลย เธอสามารถใช้เงินนี้ไปทำธุรกิจได้ เธอซ่อนเงินไว้ ทำความสะอาดตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วเข้านอน

เมื่อตื่นขึ้นมา ท้องฟ้ายังคงมืดสลัวและสว่าง ลุกขึ้นทำอาหารเช้าให้ครอบครัว คว้าซาลาเปาสองลูกและรีบไปที่ตลาดเช้าพร้อมกับถุงสำหรับใส่ลายฉลุหน้าต่าง

ซื้อกระดาษสีแดงกองใหญ่จากที่นั่นและตรงไปที่ลานบ้านของครอบครัวเพื่อตัดลายฉลุหน้าต่าง ตอนแรกเธอวางแผนจะขายวันละครั้ง แต่เธอไม่มีจักรยาน ทำให้การขนส่งลำบาก จึงเปลี่ยนเป็นครึ่งวันเตรียมของและครึ่งวันขาย

หลังจากทำงานหนักทั้งเช้า หยิ่ง ซื่อซื่อก็ทำงานเสร็จในที่สุด กวาดเศษกระดาษในห้องและเดินไปที่ตลาดมืดพร้อมกับถุงในมือ เหมือนครั้งที่แล้ว หาทำเลที่ไม่ดีหรือไม่แย่เกินไปเพื่อตั้งแผง

ธุรกิจดีมาก หลังจากผ่านไปสักพัก ขายไปได้หนึ่งกองหนา ขณะที่เธอกำลังดีใจ เสียงคุ้นหูดังขึ้น

"ลูกสะใภ้?!"

หยิ่ง ซื่อซื่อหันไปมอง ม่านตาของเธอตึงขึ้น เธอสูดลมหายใจเย็นเฉียบและกลั้นหายใจ เป็นชิน เหยียนฉือ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่?

วันนี้เธอเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าฝ้าย ใบหน้าถูกปิดบังอย่างแน่นหนา เหลือเพียงดวงตาที่เปิดเผย แต่เขาสามารถจำเธอได้จริงๆ "อา อาฉือ" เธอพูดติดอ่าง

ชิน เหยียนฉือเดินเข้ามา ขมวดคิ้วแทบไม่เห็น มองเธอแล้วมองไปที่แผง "ของเธอเหรอ?"

"อืม ใช่ค่ะ" หยิ่ง ซื่อซื่อไม่สามารถปฏิเสธได้ โลกทุกวันนี้ดูถูกพ่อค้าแม่ค้า คิดว่าพวกเขาเป็นนักเก็งกำไรและไม่ทำงานอย่างเหมาะสม ตระกูลชินเป็นตระกูลที่มั่นคง และลูกสะใภ้ของพวกเขามาตั้งแผงขายของที่นี่ ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป เธออาจจะถูกส่งกลับใช่ไหม?

เธอไม่กล้ามองเขาในตอนนี้และก้มคิ้ว เธอไม่ได้สนใจลูกค้าที่กำลังซื้อของด้วยซ้ำ เป็นชิน เหยียนฉือที่พูดว่า "มีคนถามคุณว่าขายของยังไง"

(จบบทนี้)