บทที่ 18 วิสัยทัศน์

"คุณไม่สามารถได้ทั้งพร้อมกันได้ ทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน ในฐานะผู้ใหญ่ อาฉือคงคิดถึงสิ่งที่จะเสียไปจากการเลือกเรียนมหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหมคะ อาฉือ"

เสียงของหยิ่ง ซื่อซื่อนุ่มนวลและอ่อนโยน ราวกับสายลมอุ่นๆ ในฤดูใบไม้ผลิที่พัดเข้าสู่หัวใจของชายหนุ่มอย่างช้าๆ

เขายิ้มให้เธอ "ใช่ครับ"

สายตาลึกล้ำของพ่อชินกวาดมองชิน เหยียนฉือ ก่อนจะหยุดที่หยิ่ง ซื่อซื่อ ถ้าผู้หญิงคนอื่นรู้ว่าสามีของตนสละงานที่มั่นคงและเลือกอนาคตที่ไม่แน่นอน พวกเธอคงจะเสียสติไปแล้ว แต่เธอกลับไม่ส่งเสียงหรือวุ่นวายใดๆ แต่วิเคราะห์สถานการณ์อย่างใจเย็น

เธอช่างมีวิสัยทัศน์ไกล

"พ่อของเธอบอกว่าเธอไม่เคยเรียนหนังสือ แต่เธอกลับรู้เรื่องมากนะ"

หยิ่ง ซื่อซื่อรู้สึกเขินอาย "หนูเรียนรู้มาจากผู้อาวุโสในหมู่บ้านค่ะ ถ้าหนูพูดอะไรผิดไป โปรดอย่าหัวเราะเยาะหนูนะคะ"

"เรียนรู้ได้ดีมาก"

ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น แม่ชินและพี่ชายคนโตของตระกูลชิน ชิน จิน ก็กลับมาพร้อมของไหว้สำหรับปีใหม่

หยิ่ง ซื่อซื่อลุกขึ้นทักทายทั้งสองคน และก้าวไปช่วยจัดการของไหว้ปีใหม่

แม่ชินยิ้มและพูดว่า "เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วตั้งแต่ตอนนี้ ไม่ต้องมากพิธีหรอก" เธอชำเลืองมองหญิงสาวขณะที่พูด

การเคลื่อนไหวของเธอรวดเร็วและคล่องแคล่ว ดูเป็นคนขยันขันแข็งตั้งแต่แรกเห็น

อดรู้สึกชอบเธอไม่ได้ จึงเริ่มคุยเรื่องงานบ้านงานเรือน เช่น การเตรียมของไหว้ปีใหม่เป็นอย่างไรบ้าง

ญาติๆ ที่จะมาเยี่ยมหลังปีใหม่

คนที่ต้องการสื่อสารกับคนนอกควรบอกทุกอย่างที่รู้

หลังจากจัดเก็บของไหว้ปีใหม่เสร็จแล้ว

หยิ่ง ซื่อซื่อตามแม่ชินเข้าครัว ล้างข้าว ล้างผัก และสับไส้กรอกเตรียมทำโครเกต์

ตอนแรกแม่ชินทำด้วยกัน แต่ต่อมาลู่ เยว่ชุนเรียกสองสามครั้ง

แม่ชินจึงอยู่ในบ้านหลัก

หยิ่ง ซื่อซื่อจึงต้องจุดไฟและดูแลกระทะน้ำมันเอง

ชิน เหยียนฉือเข้ามาหลายครั้ง สีหน้าของเขาดูมืดลงเรื่อยๆ

หลังจากที่หยิ่ง ซื่อซื่อสังเกตเห็น ข่าวลือเกี่ยวกับเขาก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเธออย่างช่วยไม่ได้ ทำให้เธอนึกภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เขาอาจทำอะไรกับเธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว เธอจึงพูดอย่างตื่นตระหนก "อาฉือ คุณหนาวหรือเปล่าคะ? ทำไมไม่มาช่วยฉันจุดไฟล่ะ?"

ถ้าเขากล้าลงมือ เธอก็แค่สาดน้ำมันร้อนใส่เขาและปราบเขาในคราวเดียว ทำให้เขากลัวเธอแทน

ฮึ่ม!

ตอนนั้นเธอไม่ได้บอบบางเหมือนตอนนี้

เธอจะให้เขารู้ว่าแม่ยายขี้บ่นเป็นยังไง

"ไม่หนาว"

ชิน เหยียนฉือไม่แสดงสีหน้าใดๆ เขาดูกระวนกระวายเล็กน้อยหลังจากนั่งลงและคอยเติมฟืนเข้าเตาไม่หยุด

"อาฉือ ไฟแรงเกินไปแล้วค่ะ ฉันยืนอยู่ตรงนี้ร้อนจะตายอยู่แล้ว"

ชิน เหยียนฉือรีบดึงฟืนออก

หยิ่ง ซื่อซื่อมองการเคลื่อนไหวของเขาและคิดว่าถ้าเขาจะทำร้ายเธอ มันคงสะดวกกว่าที่จะไม่รบกวนเธอ แต่หาเหตุผลเรียกเธอเข้าห้องและปิดปากเธอ เธอสงสัยว่าเขาหิวหรือเปล่า คนมักจะหงุดหงิดเมื่อหิว เธอจึงหยิบลูกชิ้นที่อุ่นๆ ป้อนเข้าปากเขา "ลองชิมดูสิคะ"

ชิน เหยียนฉือมองเธอด้วยสายตาอบอุ่นขณะที่กัดลูกชิ้น เคี้ยวสองครั้งแล้วพูดว่า "อร่อย" รสชาติกำลังดี นุ่มและอร่อย "คุณเหนื่อยไหม?" ทันทีที่มาถึงบ้านเขา เธอแทบไม่ได้นั่งพักเลย ทำงานไม่หยุด และตอนนี้ก็เกือบค่ำแล้ว แต่เธอก็ยังทำงานไม่หยุด

เดิมทีสิ่งเหล่านี้เป็นงานของแม่

ถ้าเธอไม่อยากทำ เธอก็บอกพี่ชายของเธอ บอกเขาได้

ทำไมถึงทิ้งภาระให้ภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่ของเขา?

แค่เพราะเธออายุน้อย เป็นคนนอก และพูดด้วยง่าย เธอจึงถูกเอาเปรียบให้เป็นคนรับใช้ได้เหรอ?

"ฉันไม่เหนื่อยค่ะ" หยิ่ง ซื่อซื่อสังเกตว่าหลังจากกินลูกชิ้น สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมาก

แน่ใจว่าเขาหิว

อดขำไม่ได้

หัวเราะที่เขาเป็นเด็กๆ

ฉันยังหัวเราะตัวเองที่คิดร้ายกับสามีซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะถูกคนอื่นยุยง

เธอเปิดฝาหม้อบนเตาดินและตักข้าวใส่ชามใบใหญ่ให้เขา เธอยังคัดเนื้อตุ๋นและขาหมูจากหม้อใส่ลงในชามด้วย "คุณหิวใช่ไหมคะ? กินเร็วๆ สิคะ ต่อไปถ้าฉันทำอาหาร มาช่วยฉันจุดไฟนะคะ ฉันจะเก็บเนื้อชิ้นที่ดีที่สุดไว้ให้คุณ"

(จบบทนี้)