ตอนที่ 206 ข้าเพียงแค่ต้องการอยู่กับเจ้า
ตอนที่ 206 ข้าเพียงแค่ต้องการอยู่กับเจ้า
ดอกบัวน้อยติดเชื้ออารมณ์ของไอร่า มันลดกลีบลงและลูบหลังมือของบุหรง มันร้องออกมาอย่างเศร้า ๆ “ท่านพ่อ~”
บุหรงแตะดอกบัวเล็ก ๆ แล้วพูดเบา ๆ “หลังจากที่ข้าจากไปแล้ว เจ้าต้องดูแลแม่ของเจ้าแทนข้าให้ดี”
ไอร่ามองเขาทั้งน้ำตา มือเล็ก ๆ ของเธอจับแขนเสื้อของเขาไว้แน่น
บุหรงถามอย่างช่วยไม่ได้ “ก่อนที่ข้าจะจากไป เจ้าสัญญาอะไรกับข้าได้หรือไม่”
ไอร่าพยักหน้าอย่างเข้มแข็ง “บอกข้าสิ ข้าจะยอมทำทุกอย่าง”
“ข้าไม่อยากตายอย่างโดดเดี่ยว ข้าขอเป็นคู่ครองของเจ้าได้หรือไม่”
ไอร่าตอบทั้งน้ำตา “ได้สิ”
บุหรงมองเธออย่างลึกซึ้ง “จริงหรือ เจ้าไม่คิดว่าตอนนี้ข้าดูน่าเกลียดไปหรอกหรือ ในอนาคตเจ้าจะเสียใจหรือไม่”
“ไม่” ไอร่าจับแขนเสื้อของเขาแน่นขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา “ข้าจะไม่เสียใจ”
บุหรงหัวเราะเบา ๆ
เขายื่นสร้อยคอที่มีขนนกสีแดงขนาดเท่าหัวแม่มือไว้ที่ปลาย
ขนมีสีแดงมากและเผยให้เห็นถึงสีทองที่แวววาว
“พวกเราเผ่านก หากตัวผู้พบตัวเมียที่ตนเองชอบ เราจะมอบขนนกที่สวยที่สุดให้กับนาง” บุหรงวางสร้อยคอขนนกไว้ในมือของเธออย่างสั่น ๆ “อย่าทิ้งมันไปอีกนะ ได้หรือไม่”
นี่เป็นครั้งที่สามที่ไอร่าได้รับขนนกจากบุหรง
สองครั้งแรกเธอปฏิเสธเขาด้วยความดูถูกเหยียดหยามอย่างยิ่ง เธอไม่รู้ว่าในเผ่านก ตัวผู้จะติดพันตัวเมียด้วยการมอบขนนกให้
ไอร่ามองลงไปที่ขนนกสีแดงในมือของเธอ และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้
“ข้าเสียใจ ข้าคิดว่าท่านชอบผู้อื่น ท่านเพียงแค่ล้อข้าเล่น...”
“ใช่แล้วล่ะ” รอยยิ้มของบุหรงดูซีดมาก “ข้าจงใจแสร้งทำเป็นล้อเล่นเพื่อให้เจ้าเข้าใจความตั้งใจของข้าผิดไป ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองในเรื่องนี้”
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงขมวดคิ้วราวกับว่าเขากำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดอันแหลมคมในร่างกายของเขา
ไอร่ารีบจับไหล่ของเขาไว้ “เจ็บหรือไม่ ข้าจะทำยาให้ท่าน รอก่อนนะ...”
“อย่าไป” บุหรงจับมือของเธอ “ข้าอยากอยู่กับเจ้า”
“แต่ท่าน--”
“อีกไม่นานข้าก็จะตาย จนกว่าจะถึงตอนนั้น ข้าเพียงแค่อยากอยู่กับเจ้า อย่าทิ้งข้าไปได้หรือไม่”
บุหรงที่มักจะครอบงำกำลังขอร้องอยู่ในขณะนี้ หัวใจของไอร่าเจ็บปวด เธอรีบพยักหน้าและตกลง “ได้ ข้าจะอยู่ที่นี่กับท่าน ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
บุหรงยิ้มอย่างมีความสุข “ตราบใดที่เจ้าอยู่เคียงข้างข้า ถึงตายข้าก็ไม่เสียใจ”
ไอร่ารู้สึกแย่มาก “อย่าพูดเช่นนี้...”
“ได้ ข้าจะหยุดพูด” บุหรงเปลี่ยนเรื่อง “ตามธรรมเนียมของเผ่าขนนกของเรา หลังจากที่สตรีรับขนนกจากตัวผู้ นั่นหมายความว่านางตกลงที่จะสมสู่กับเขา ขณะเดียวกับนางจะมอบของขวัญกลับให้กับตัวผู้ เจ้าจะมอบของขวัญอะไรให้กับข้า”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง ราวกับเด็กไร้เดียงสาที่รอคอยของขวัญจากซานต้า
ไอร่าตัวแข็ง
เธอจะหาของขวัญได้ที่ไหนในเวลาอันสั้นเช่นนี้
เธอสัมผัสแหวนบนนิ้วนางของเธอจนติดเป็นนิสัย ทันใดนั้น เธอก็จำได้ว่าเธอยังมีแหวนพันธสัญญาที่ไม่มีเจ้าของอีกวง มีความคิดเกิดขึ้นกับเธอ เธอรีบหยิบแหวนสัญญาออกมา
“ท่านต้องการแหวนวงนี้มาโดยตลอดไม่ใช่หรือ ข้าจะมอบมันเป็นของขวัญให้กับท่าน”
บุหรงยกมือขวาขึ้นมาด้วยความยากลำบาก “เจ้าช่วยสวมให้ได้หรือไม่”
ไอร่าจับนิ้วนางของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือสวมแหวนพันธสัญญาอย่างระมัดระวังแหวนได้รับการปรับขนาดให้เหมาะสมที่สุดโดยอัตโนมัติและสวมไว้รอบนิ้วนางอย่างแน่นหนา นิ้วที่ชัดเจนของเขาดูเรียวและสวยงามยิ่งขึ้น
บุหรงยิ้ม “สวย ข้าชอบมัน”
เขามองไปที่ไอร่าและถามอย่างไม่แน่นอนว่า “หลังจากสวมแล้ว ข้าจะไม่สามารถถอดแหวนนี้ออกได้ ในอนาคตเจ้าจะไม่เสียใจใช่หรือไม่”
ไอร่าไม่เข้าใจว่าทำไมเขาเอาแต่ถามคำถามนี้ราวกับว่าเขากังวลว่าเธอจะเสียใจ เธอพูดอย่างชัดเจนอีกครั้งว่า “ข้าจะไม่เสียใจ”
“เจ้ารักข้าหรือไม่”
ไอร่ามองเขาอย่างว่างเปล่า ไม่รู้จะตอบคำถามอย่างไร
“เหตุใดถึงไม่ตอบ” การจ้องมองของบุหรงขมขื่น “เจ้าไม่ตอบ เพราะเจ้าไม่ชอบข้าใช่หรือไม่”
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบท่าน--”
ดวงตาของบุหรงสว่างขึ้น “แล้วเจ้าชอบข้าหรือไม่”
“ข้าไม่รู้” ไอร่าพูด เธอเกาศีรษะด้วยความทุกข์ใจ “ข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน ไม่รู้จะตอบท่านเช่นไร”
เธอไม่เคยคิดที่จะเป็นคู่ครองของบุหรง ดังนั้นเธอจึงไม่คิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาในทิศทางนั้น แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงครั้งหรือสองครั้ง แต่ก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น หลังจากนั้นเธอก็กลับมาเป็นปกติ
ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถตอบคำถามของบุหรงได้จริง ๆ
ในแง่ของความชอบ อารมณ์ของเธอที่มีต่อเขาดูเหมือนจะขาด ๆ หาย ๆ
แต่เธอไม่สามารถพูดได้ว่าเธอไม่ชอบเขาเลย ท้ายที่สุดแล้ว เธอถูกล่อลวงจริง ๆ ตั้งหลายครั้ง เธอไม่สามารถโกหกตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้
บุหรงหรี่ตาลงด้วยความผิดหวัง
เธอเห็นว่าใบหน้าบุหรงซีดลงเรื่อย ๆ ราวกับว่าเขากำลังจะหมดสติไปทุกขณะ เธอยิ่งกังวลและไม่สบายใจมากขึ้นไปอีก
ไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับบุหรง เธอก็ไม่สามารถยอมรับความตายของเขาได้
ไอร่าเสี่ยงต่อการถูกบุหรงจับได้ เธอเรียกระบบด้วยเสียงต่ำ
“เด็กสารเลว มีวิธีรักษาพิษงูไหม”
ระบบ 438 กล่าวว่า “เลือดของคุณสามารถรักษาพิษได้นับร้อย รวมทั้งพิษงูด้วย”
“แต่ฉันเพิ่งให้เลือดของฉันกับบุหรงไป มันไม่ได้ผลเลย เขายังดูเหมือนกำลังเจ็บปวดอยู่นะ”
ระบบก็สงบ “เขาโกหกคุณ”
“อะไรนะ” ไอร่าไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้”
ใครจะโกหกเรื่องแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล
ระบบบอกว่า “เด็กโง่ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ก็ทดสอบเขาดูสิ”
การจ้องมองอย่างงุนงงของไอร่า เธอเดินไปใกล้บุหรงราวกับว่าเธอลังเลว่าจะทำอย่างไร
บุหรงสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอจึงถามว่า “ใครคือเด็กสารเลว เจ้าพูดคุยกับผู้ใด”
ไอร่าไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทันใดนั้นเธอก็มีความคิด
เธอคลุมศีรษะและพูดด้วยความเจ็บปวดว่า “มีเสียงแปลก ๆ เข้ามาในใจของข้า ข้าไม่เชื่อและอยากจะเอามันออกไปจากใจ ข้าปวดหัว ราวกับมันจะระเบิด ข้าจะตายแล้ว”
บุหรงจับไหล่ของเธอไว้ “ใจเย็น ๆ อย่ากลัว ข้าอยู่นี่ ข้าจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าอย่างแน่นอน”
“ข้าปวดหัว” ไอร่าผลักมือของเขาออกไปแล้วก้าวถอยหลัง เธอลื่นล้มลงจากต้นไม้
บุหรงกางปีกของเขาทันทีและบินลงไป เขากอดเธอด้วยมือทั้งสองและทรุดตัวลงบนพื้นอย่างมั่นคง
เขาเป็นกังวล “อดทนหน่อยนะ ข้าจะพาเจ้าไปที่หมู่บ้านใกล้ ๆ เผื่อจะเจอหมอพ่อมดที่นั่น”
ไอร่าพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขา และถอยหลังไปสองก้าวเพื่อดึงตัวออกจากเขา
เธอมองเขาอย่างเย็นชา “ท่านไม่ใช่ว่าจะตายด้วยพิษงูหรืออย่างไร ทำไมจู่ ๆ ถึงบินและกระโดดได้เหมือนปกติ”
บุหรง “...”
