Chapter 1672 โลกใบใหญ่ที่ขยายตัว(จบบริบูรณ์)
โลกใบใหญ่ ทวีปเหนือ.
สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ได้คืนกลับสู่ทวีปเหนืออีกครั้งแล้ว จงซานที่นั่งอยู่ที่ทวีปเหนือหันหน้ามายังทิศใต้ ก่อนที่จะกวาดตามองไปทั่วหล้า.
บนลานตำหนักซ่างเฉิน เหล่าเสนาธิการต้าเจิ้งที่ยืนอยู่เป็นจำนวนมาก เหล่าหวงโหวที่ต่างก็เผยใบหน้าท่าทางสงสัย เหล่าไท่จื่อที่จดจ้องมองจงซานด้วยความคาดหวังเช่นกัน.
ที่ด้านข้างของเสนาธิการต้าเจิ้ง มีเหล่าผู้กล้าจากสวรรค์เหนือสวรรค์ ยวีหวง จวงจื่อและอีกหลายคน.
ไป๋หวงที่ฟื้นคืนปราณหยวนแล้ว ได้นำเหล่าผู้เยาว์ตระกูลไป๋มายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเช่นกัน.
เจี้ยนอ้าว เสวียนหยวน แม้แต่สองพี่น้องเฟยเกอและจูกานเองก็กลับมาเยือนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เพื่อรวมพิธีใหญ่ในครั้งนี้.
สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองจงซานที่ยืนอยู่บนลานตำหนักซ่างเฉิน ที่กำลังกวาดตามองทั่วหล้า.
“เหล่าประชาชนทั่วหล้าโปรดฟัง!”เสียงของจงซานที่เอ่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึมออกมา.
เสียงของจงซานที่ส่งผ่านสวรรค์และปฐพีไปทั่วหล้า.
แทบจะในทันที ทั่วทุกคนในโลกใบใหญ่ ทุกสิ่งมีชีวิตที่หยุดทุกอย่างลงในทันที.
ภายในเมืองแห่งหนึ่ง.
“เริ่มแล้ว?”
“หุบปากห้ามพูด ฟังเทียนตี้จะกล่าวอะไร!”
“สนใจความปลอดภัยของตัวเองด้วย!”
........................
..................
......
เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังไปทั่ว ก่อนที่จะค่อย ๆ สงบลง.
จงซานที่กวาดตามองไปทั่วหล้า รับรู้ว่าถึงเวลาแล้ว ก่อนที่จะยื่นมือทำมุทรา.
โลกเขตแดนเทวะ โลกเขตแดนหลุมอเวจีที่ปรากฎขึ้นมาทันที อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้กับไม่ใหญ่นัก เป็นลูกโลกทรงกลมที่ลอยอยู่ด้านหน้าของจงซาน.
จงซานจ้องมองเนตรเทียนฟาในโลกเขตแดนเทวะ ก่อนที่จะสูดหายใจลึกพร้อมกับกล่าวออกมาว่า “นับจากวันนี้ เจ้าจะกลายเป็นเทียนชูใหม่ โคจรไปทั่วสวรรค์และปฐพี ขยับขยายโลกใบใหญ่ให้เติบโตขึ้น!”
“รับทราบ!”เนตรเทียนฟาในโลกใบใหญ่ที่ส่งเสียงออกมาด้วยความเคารพ.
“เนตรเทียนฟา โลกเขตแดนเทวะและโลกเขตแดนหลุมอเวจีของข้า จะหลอมรวมเข้ากับโลกใบใหญ่ เพื่อเพิ่มดินแดนของโลกใบใหญ่ เจ้าจะรับผิดชอบในการคุ้มกันโลกใบใหญ่ ไม่ให้มันพังทลายสลายไป!”จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
“รับทราบ!”เนตรเทียนฟาที่กล่าวตอบรับอีกครั้ง.
จงซานที่ยื่นมือกดไปด้านหน้า.
“ซูมมมมม!”
โลกเขตแดนเทวะที่ยืดขยายออกไปเสียงดังกึกก้อง ก่อนที่จะหลอมรวมเข้ากับโลกใบใหญ่ทันที.
“ครืนนนนน!”
จากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ห้วงมิติที่ยืดขยายออกไปอย่างบ้าคลั่ง เกิดเป็นคลื่นที่สั่นเป็นระลอก กระจายไปทั่วโลกใบใหญ่ สั่นสะเทือนไปทั่วทุกหนแห่ง.
เมฆฤกษ์งามยามดีที่ปรากฎขึ้นอีกครั้ง ชื่อเสียงวาสนามากมายที่พวยพุ่ง ภาพเงาเทพอสูรปกคลุมท้องฟ้าจากทั่วทุกสารทิศ เหล่าภาพเงานกระเรียนที่กำลังออกมาแสดงความยินดี.
ผืนแผ่นดินที่ยืดขยาย แม่น้ำที่แตกระแหงขยายใหญ่ออกมา เปลี่ยนเป็นกว้างและยาวขึ้น!
เมื่อโลกใบใหญ่หลอมรวมเข้ากับโลกเขตแดนเทวะ และโลกเขตแดนหลุมอเวจี มันก็กว้างขวางยืดยาวขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ .
ผืนปฐพีที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง พลังชีวิตมากมายที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์.
“เปรี้ยง!”
ท้องทะเลที่ยืดขยาย ภายในทะเล ปรากฎเกาะต่าง ๆ มากมาย ที่ขยายขึ้นมาอย่างบ้าคล่ง ใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้น จวบจนกลายเป็นดินแดนขนาดใหญ่แห่งใหม่.
บนอวกาศ ดวงดารามากมายที่ขยายขึ้น อวกาศที่ยืดขยายออกไปไกลกว่าเดิม.
ภายในดินแดนอนันต์ ทรงกลมที่ปกคลุมโลกใบใหญ่ยืดขยายออกไปอย่างบ้าคลั่ง.
กว้างใหญ่ และเติบโตขึ้นอย่างน่าพรั่นพรึง.
เหนือลิขิต ไม่เพียงแต่มีพลังที่ยิ่งใหญ่ ทว่าด้วยโลกเขตแดนที่เขามี สามารถเปลี่ยนมันให้กลายเป็นน่าเกรงขามยิ่งกว่าเดิม.
บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ท้องฟ้าและเมฆที่เปลี่ยนไป ทุกคนบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่จ้องมองการเปลี่ยนแปลงไม่วางตา พร้อมกับถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า.
“โลกกำลังขยาย!”ยวีหวงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
“คาดไม่ถึงเลยว่า ในช่วงชีวิตของข้า จะได้เห็น!”ราชันย์เทพเซิ่งจี่เอ่ยกล่าวพลางถอนหายใจ.
“ใช่ การขยายของโลกใบใหญ่ เติบโตขึ้นมากมาย!”จักรพรรดิซือที่พยักหน้าพลางถอนหายใจ.
“วูซซซซซ!”
ที่ทิศใต้สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เนตรเทียนฟาที่ปรากฎขึ้น เห็นชัดเจนว่าเวลานี้มันได้หลอมรวมเข้ากับโลกใบใหญ่แล้ว.
“นับจากนี้จงขยายมันต่อไป!”จงซานเอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
“รับทราบ!”เนตรเทียนฟาเอ่ยกล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
“เปรี้ยง!”
สวรรค์และปฐพีที่ยังคงเติบโตขยายออกไป จงซานที่ไม่จำเป็นต้องควบคุมมันด้วยตัวเอง.
“ฟู่หวง? เวลานี้โลกใบใหญ่ขยายไปเท่าใด?”จงซือจิวที่เอ่ยกล่าวสอบถามด้วยความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด.
“เวลานี้ได้ขยายไปหนึ่งร้อยเท่าแล้ว ทว่ายังไม่จบเท่านี้ จากนี้ จะสามารถเติบโตขึ้นช้า ๆ รอให้เติบโตได้อย่างสมบูรณ์ จะมีขนาดราว ๆ 200 เท่าจากเดิม!”จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
“โฮกกกกก!”
ลานตำหนักซ่างเฉิน เหล่าผู้กล้าที่เวลานี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก.
ใหญ่ ใหญ่ขนาดนี้เลย!
200 เท่า?
ตอนแรก ภพหยางที่มีเก้าทวีป หากเสร็จสิ้น ไม่มี 1800 ทวีปเลยรึ? นี่แค่ภพหยาง และภพหยินอีกจะมีมากมายถึง 1200 ทวีป.
กับพื้นที่ที่ขยายใหญ่ นั่นก็หมายความความแข็งแกร่งของผู้ฝึกตนก็จะเพิ่มมากขึ้น เหล่ายอดฝีมือของโลกใบใหญ่ก็จะมีมากขึ้นเรื่อย ๆ .
“ต้าเฉียนไร้เทียมทาน!”
“ต้าเฉียนเป็นนิรันดร!”
“ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!”
..............................
..................
......
บนลานตำหนักซ่างเฉิน เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม.
สายตาของจงซานที่กวาดตามองทุกคนพร้อมกับเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
จากนั้นก็หันหน้าจดจ้องมองผ่านโลกใบใหญ่ ข้ามผ่านดินแดนอนันต์.
แววตาของจงซานที่ไม่ได้ง่าย ๆ สบาย ๆ เวลานี้เขาเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ลุกโชน.
“เทียนกัง?”
“เหลียนเฉิน?”
“หยิง!”
---------------------------------
หลังจากนั้นสองสามปี บนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ตำหนักหวงโหว.
เป่ยชิงซือที่ลูบคลำท้องตัวเองเบา ๆ ท้องของนางที่ป่องออกมาด้านหน้า.
จงซานที่ยืนอยู่เคียงข้าง.
“สามี ท่านเดาสิ ว่าเป็นชาย หรือหญิง?”เป่ยชิงซือเอ่ยกล่าวด้วยเสียงอบอุ่น.
“ให้ข้ามองดู!”จงซานเอ่ยกล่าวออกมาทันที.
“ไม่อนุญาตให้มอง!”เป่ยชิงซือที่ปิดท้องของนางเอาไว้ทันที.
จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
เป่ยชิงซือกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและกล่าวออกมาทันที “ทุกคนต้องคาดเดา เหล่าเจี่ยเจี่ยเองได้เดิมพันกัน ไม่มีใครอนุญาตให้มอง รอคอยให้กำเนิด ทุกคนจะได้รู้พร้อมกัน.”
“ไม่สงสัย ไม่แปลกใจเลยว่ากุยเอ๋อ เป่าเอ๋อ พวกนางไม่ยอมให้ข้ามอง!”จงซานที่เผยยิ้มออกมาในทันที.
เป่ยชิงซือที่ใบหน้าแดงระเรื่อ.
---------------------------------------------
ตำหนักจื่อเซียว บนโลก ประเทศจีน เมืองแห่งหนึ่ง!
ในตระกูลแห่งหนึ่ง.
เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยกมือถือ พร้อมกับกดหมายเลขด้วยมือที่สั่นไหว.
“รายงานการสอบเข้า! โปรดกรอกหมายเลขผู้สมัคร!”เด็กหนุ่มคนดังกล่าวที่เริ่มกดหมายเลขผู้สมัครสอบลงไปในทันที.
หลังจากนั้นก็มีเสียงที่ทำให้เด็กหนุ่มคนดังกล่าวใบหน้าซีดขาว.
“จบ มันจบแล้ว!”ชายหนุ่มที่วางโทรศัพท์ลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเป็นอย่างมาก.
ขณะเดียวกันเขาที่จดจ้องมองไปยังกองหนังสือที่สูงเป็นภูเขา ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มโศกเศร้าเข้าไปอีก!
“ตกภาษาจีน! ตกภาษาอังกฤษ! ตกคณิตศาสตร์! ทั้งที่อ่านหนังสือมากมาย ท้ายที่สุดกลับตก แล้วจะให้ทำอย่างไร จะทำอย่างไร!”ชายหนุ่มที่ราวกับสายฟ้าผ่าลงมากลางกบาล.
“ตึก ๆ !”
ในเวลานั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นในทันที.
“ใคร!”ชายหนุ่มที่เดินไปหน้าประตูด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก.
ที่ด้านหน้าประตู.
ที่ด้านหน้าประตูนั้นมีบุรุษในชุดคลุมเต๋า ถือแส้ พร้อมกับเผยยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้กับเขา.
ทันที่ที่เห็นชายคนดังกล่าว ชายหนุ่มที่คิดขึ้นมาทันที กำลังถ่ายหนังอยู่รึ? อีกความคิด คนบ้าเปล่าว่ะ?
“บำเพ็ญชื่อเสียง คงไม่เหมาะ เจ้าสนใจที่จะเข้าร่วมศาลสวรรค์ต้าเจิ้งหรือไม่ เจ้าสามารถบำเพ็ญฮวงจุ้ย บำเพ็ญกรรม บำเพ็ญโชค! แน่นอน ด้วยรากร่างกายที่ยอดเยี่ยม ลิขิตหยวนที่มากล้น ข้าสามารถนำเจ้าไปยังโลกใบใหญ่ทางใต้ได้ ที่นั่น ศาลสวรรค์ต้าเจิ้งของพวกเราไม่ขยายตัวนานแล้ว เจ้าสามารถบำเพ็ญชีวิตได้!”บุรุษในชุดเต๋าเผยยิ้มออกมา.
“คุณ เป็นใคร?”ชายหนุ่มที่เอ่ยกล่าวด้วยท่าทางไม่สู้ดีนัก.
“ตัวเรา ศาลสวรรค์ต้าเจิ้ง จอมพลสวรรค์ที่ 11 เซิ่งกงเป้า!”บุรุษในชุดคลุมเต๋าเอ่ยกล่าวออกมา.
--------------
อีกเมืองหนึ่ง บนสนามหญ้าสวนสาธารณะ.
เด็กสาวที่จูงสนัขสองตัว เส้นหนึ่งรัดคอสนุขตัวเล็กเสี่ยวผี อีกเส้นรัดสุนัขตัวใหญ่เท็ดดี้.
“เท็ดดี อย่ารังแกเสี่ยวผี ที่นี่สวนสาธารณะอย่าส่งเสียงดัง!”เด็กสาวกำลังดึงรั้งไม่ให้สนัขสองตัวกัดกัน.
“โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!”สุนัขเท็ดดียังคงเห่าสุนัขเสี่ยวผี.
สาวน้อยที่ดึงสุนัขไม่ให้พวกมันกระโจนเข้าหากัน.
ขณะดึงรั้งอย่างยากลำบากนั้น ขณะเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้น ก็ปรากฎบุรุษในชุดโบราณจ้องมองมายังหญิงสาว พร้อมกับเผยยิ้มให้.
“นี่คุณ คุณจะทำอะไร?”สาวน้อยที่ตกใจขึ้นมาทันที.
“เจ้าคือ จงเมิ่งซี่อย่างงั้นรึ?”ชายในชุดโบราณเอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
“คุณเป็นใคร? รู้จักชื่อหนูได้อย่างไร?”สาวน้อยที่เอ่ยกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
“ข้ามีนามว่าจงซือจิว บิดาของข้าจงซาน!”บุรุษในชุดโบราณกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
“จงซาน? ลุงหนูรึ? นี่เขายังมีชีวิตอยู่รึ? ไม่ใช่ว่าเขาหายสาบสูญหรอกรึ? นี่คุณหลอกหนูหรือไม่?”สาวน้อยที่ตื่นตกใจเผยท่าทางระมัดระวังออกมา.
“ไม่ บิดาของข้าสั่งให้ข้ามา ให้ไปพบกับครอบครัวของเจ้าและนำไปยังโลกใบใหญ่!”จงซือจิวเอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
-------------
ทางเข้าตึกแห่งหนึ่ง.
บุรุษคนหนึ่งที่ถือกระเป๋าเงินที่แฟบ ใบหน้าไม่สู้ดีขณะกำลังเดินเข้าไปในตึก.
“ลดเงินเดือน เจ้าคนขี้เหนียวเอ่ย ตอนนี้แทบใช้ไม่พออยู่แล้ว จากนี้จะอยู่ยังไงล่ะ!”ชายคนดังกล่าวที่ใบหน้าซีดขาวเป็นอย่างมาก.
ในเวลาเดียวกัน ทันใดนั้นก็ปรากฎชายในชุดสีขาวขวางทางเขาเอาไว้.
ชายในชุดสีขาว มือถือพัดขนนก แผ่กลิ่นอายของกุนซือแม่ทัพที่เชี่ยวชาญการวางแผนออกมา.
“คุณ มาขวางทางผมทำไมกัน? สวมชุดโบราณ ถือพัดขนนก คิดว่าตัวเองเป็นจูกัดเหลียง(ขงเบ้ง)หรือไง!”ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยด้วยความเศร้า.
“ตัวเรา ศาลสวรรค์ต้าเจิ้ง สุ่ยจิง ข้าคอยค้นหาผู้มีลิขิตหยวนที่ลึกล้ำ หวังว่าเจ้าจะสนใจเดินทางไปยังโลกใบใหญ่ เพิ่มความแข็งแกร่งให้ตัวเอง เข้าร่วมต่อสู้กับปิศาจสวรรค์เหนือสวรรค์!”ชายในชุดสีขาวสุ่ยจิงเอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
ชายคนดังกล่าว“............!”
--------------
ที่ทางเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง.
เด็กอ้วนคนหนึ่งอายุราว ๆ สี่ขวบ เวลานี้เขากำลังถืออมยิ้มพลางเลียเป็นระยะ มืออีกข้างที่ถือกระดิ่งขนาดเล็กอยู่ พร้อมกับสั่นไปมาเล่นอย่างสนุกสนาน.
ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งก็ปรากฎขึ้นที่ด้านหน้า.
เด็กอ้วนยังคงเลียอมยิ้ม สายตาจดจ้องมองชายในชุดสีดำที่ปรากฎขึ้นด้านหน้าในทันทีทันใด.
ชายในชุดดำที่จดจ้องมองกระดิ่งขนาดเล็กในมือเด็กอ้วนที่กำลังเล่นอยู่ และนำกระดิ่งอีกใบออกมา.
“นี่คือ กระดิ่งผนึกวิญญาณ เป็นของขวัญที่ข้ามอบให้กับเจ้า จำเอาไว้ นับจากนี้ ข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า ข้ามีนามว่า เซียนเซิงซือ.”
-----------
ริมแม่น้ำสายหนึ่ง.
“อย่าขวางข้า ปล่อยให้ข้าตาย น้องฮัวไม่ต้องการข้าแล้ว ฮือฮือ ข้าขอตายดีกว่า!”
“ตาย นั่นไม่ใช่วิธีแก้ไขปัญหา ตัวข้าหนานกงเซิ่ง ข้าเห็นว่าเจ้ามีลิขิตหยวนที่ลึกล้ำ มีร่างกายที่สามารถสืบทอดวิชาของข้าได้ ไม่รู้ว่าเจ้ายินดีที่จะรับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?”หนานกงเซิ่งผู้ขวางทางชายคนดังกล่าว เผยยิ้มออกมา.
“? เจ้ากำลังพูดอะไร?”ชายคนดังกล่าวที่ปาดน้ำตาด้วยความงงงวย.
-----------
ทางเข้าร้านอินเตอร์เน็ตแห่งหนึ่ง!
ผู้เยาว์กลุ่มหนึ่งที่กำลังผลักประตูร้านออกมา.
“เสี่ยวหมิง ฝีมือยิงของ แกร้ายกาจเกินไปแล้ว พรุ่งนี้ต้องแก้มือใหม่แล้ว!”ชายหนุ่มเอ่ยกล่าวออกมา.
“เจอได้ทุกเมื่อ มาได้เสมอ เดี่ยวฉันจะยิงระเบิดหัวแกอีก!”ชายหนุ่มอีกคนที่เอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
ในเวลานั้นปรากฎชายคนหนึ่งที่ถือธนูยืนขวางทางอยู่.
“นี่ลุง ยืนขวางทางผมทำไม?”เสี่ยวหมิงที่เอ่ยกล่าวออกมาในทันที.
“ข้าเห็นฝีมือการยิงเจ้ายอดเยี่ยมมาก เจ้ามีสายตาที่ดี ข้าโหลวซิงเฉิน ไม่รู้ว่าเจ้ายินดีรับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?”บุรุษที่ถือธนูเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม.
“ห๋า?”เหล่าเด็กหนุ่มที่กลายเป็นงงงวย.
--------
อีก ซอกมุมหนึ่ง.
“ข้ามีนามว่าจ้าวโส่วเซี่ยง ข้าเห็นเจ้ามีลิขิตหยวนที่ลึกล้ำ ท่าทางของเจ้าดูเหมาะสมที่จะใช้หอกมาก เจ้ายินดีที่จะรับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?”
จบบริบูรณ์ครับ.
