บทที่ 40 ความแตกต่าง

บทที่ 40 ความแตกต่าง

ดยุค ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่า โซล ซึ่งขัดแย้งกับเขาได้รับงานจากอาจาร์ยแคซ

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องกังวล เขาคงไม่ผ่านการทดสอบครั้งแรกอย่างแน่นอน เจ้าไม่เห็นหรือว่าพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ของเขาย่ำแย่ขนาดไหนตอนเรียน ไม่ว่าเขาจะเรียนรู้ได้เร็วแค่ไหน แต่เมื่อไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้มันจะมีประโยชน์อะไร?" น้ำเสียงของโดซไม่สู้ดีนัก หลังจากถูกโซลกระตุ้น

เขาเดาว่า "จากคำพูดของอาจาร์ยดูโก้ พ่อมดฝึกหัดที่ไม่ผ่านการทดสอบจะถูกลงโทษอย่างหนัก บางที โซล อาจจะถูกไล่กลับไปเป็นข้ารับใช้ในที่สุด! ร๊อคกี้ เจ้าก้คิดอย่างนั้นใช่ไหม"

"อะ อ่า ใช่" ร็อคกี้ตอบอย่างขอไปที

"หือ?" เจนน่ารู้สึกเห็นใจโซลไม่น้อย "น่าเสียดายจริงๆ"

"ใช่" ร๊อคกี้กล่าวเสริมอีกครั้งทันที

เมื่อเห็นเพื่อนของเขาแอบมองเจนน่าอยู่เสมอ โดซ ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ

ขณะที่หลายคนกำลังพูดอย่างสนุกสนาน ประตูห้อง 603 ก็เปิดออกอีกครั้ง

การพูดคุยหยุดลงทันที

โซลเดินไปยังห้องพัก 604 ที่อยู่ห้องถัดไปและตระหนักเรียกเคลี่ที่กำลังศึกษาตำราอยู่ข้างใน

"หือ มีคนใหม่เข้ามาในหอคอยด้วยงั้นหรือ?"

"อืม? น่าจะใช่นะ เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ ข้าคิดว่าเจ้าไม่สนใจเรื่องพวกนี้นะอีก"

เคลี่ ยังคงถือม้วนกระดาษหนาๆ ในมือและมองดูโซลด้วยความประหลาดใจ

"มีคนใหม่ในหมู่ผู้มาใหม่ ที่เชี่ยวชาญธาตุมืดบ้างไหม?" โซลถามขึ้น

เคลี่ กางมือของนางออก กระดาษหนาเหล่านั้นก็สีเข้ากับประตู "แล้วเจ้าคิดว่าข้าสนใจเรื่องพวกนี้งั้นหรือ?"

โซลถูกเคลี่ ถามซ้ำอีกครั้ง เขาก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"ข้าคิดว่า เจ้าจะให้ความสนใจกับผู้มีความสามารถซะอีก"

"กาลเวลาเปลี่ยนแปลงไปแล้ว จนกว่าจะมีคนตามข้าทัน" เคลี่ ขมวดคิ้ว มองไปที่โซล แล้วนำมือไปจับที่คาง "เจ้าดูสนใจนะ เจ้าอยากให้ข้าช่วยหาไหม"

"ไม่ต้องหรอก"

โซลพับแขนเสื้อขึ้นและจากไปด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด ปล่อยให้เคลี่อยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่สับสัน

"เขาเป็นบ้าอะไรเนี้ย ทรมานข้าด้วยความอยากรู้อยากเห็นงั้นหรือ?"

เคลี่ เม้มปากและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามา นางก็รีบกลับเข้าไปในห้องและกระแทกประตูปิด

ดยุค ถูกปฏิเสธอย่างเยือกเย็น รอยยิ้มบนใบหน้าอันอบอุ่นของเขากลายเป็นมืดมนทันที

ราวกับถูกเยาะเย้ย มันทำให้เขากำหมัดแน่นต้องการที่จะทุบประตูห้องพักที่อยู่ตรงหน้าเขา

แต่ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่า เคลี่ เป็นลูกรักของอาจาร์ยดูโก้ และมักจะถูกพาไปด้วยเสมอ

นี้คือ การดูแลพิเศษที่พ่อมดฝึกหัดหลายคนใฝ่ฝัน

มีข่าวลือในหมู่พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ว่า นางจะเป็นคนแรกที่จะกลายเป็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 2 และก้าวเข้าสู่ระดับ 3 ในที่สุด

ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนต้องการใกล้ชิดกับ เครลี่ แม้ว่าพวกเขาจะได้ทรัพยากรเพียงเล็กน้อยจากนาง มันก้อาจเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะเอาตัวรอดจากการทดสอบ

แต่เคลี่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับใจของนาง นางอยากอยู่แต่กับโซล

ความร่างเริงและความพยายามทั้งหมดนั้นมอบให้กับโซล เท่านั้น

สิ่งนี้ทำให้เหล่าพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ไม่พอใจต่อโซลอย่างรุนแรงโดยไม่ได้ตั้งใจ

อย่างไรก็ตาม ตัวเขาผู้ถูกเกลียดชังไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย

ตอนนี้ เป็นเวลาตี 3 ครึ่ง

ทันใดนั้นโซลก็ลืมตาตื่นขึ้น สมองของเขาปั่นป่วนราวกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว ก่อนที่เขาจะกลับมาได้สติอีกครั้ง

จอร์จได้รับ รายชื่อมาให้โซลเมื่อไม่กี่วันก่อน

วันนี้ถึงเวลาที่บราวน์ ลูกน้องคนหนึ่งของซิด ต้องมาทำความสะอาดทางเดิน

โซล รีบสวมเสื้อผ้าของเขา หยิบ ดวงตาเสียงภูติผี ที่ได้รับการดูแลอย่างดี ออกจากห้องพัก

.....

บราวน์ซึ่งสูงกว่าโซล ครึ่งหัว ผลักรถเข็นอย่างเกียจค้านไปบนทางเดินของหอคอยตะวันตก

เขายกมือขึ้นกระชับคอเสื้อเป็นครั้งคราว

อุณหภูมิภายใน หอคอยพ่อมด ลดต่ำลง ทำให้ทุกที่หนาวเย็น

นับตั้งแต่ที่โซลกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด บราวน์ก็ต้องกลับมาทำความสะอาดทางเดินอีกครั้ง

นี่เป็นงานที่มีอัตราการตายสูงสุดในบรรดาข้ารับใช้ มันอาจจะใช้เวลาเพียง 10 วันหรือนานนับเดือน ที่มักจะมีคนออกไปแต่เช้าและไม่กลับมาอีกเลย

"นับเป็นโชคดีของ เจ้าสารเลวจอร์จที่เลีย โซลได้อย่างรวดเร็ว"

จอร์จได้รับมอบหมายงานอื่นๆ จากท่านพ่อบ้าน และไม่ได้เข้าร่วมในการทำความสะอาดทางเดินตอนเช้า ทุกคนรู้ว่าจอร์จเป็นเด็กของโซล

ทำให้ทัศนคติขิงพวกเขาเปลี่ยนทันที จอร์จที่เคยถูกรังแกก้าวขึ้นไปบนจุดสูงสุดทันที

จอร์จนอนบนทางขวาทั้ง 2 แทนที่บราวน์

บราวน์สูญเสียอำนาจนับตั้งแต่นั้นมา แต่ยังดีที่ไม่มีใครรังแกเขา

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสูญเสียสถานะที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่เหนือตามธรรมชาติ เขาต้องทำงานหลายอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน

ทำให้มีความเสี่ยงเป็นธรรมดา

โชคดีที่บราวน์ไม่มีความกังวล ที่จะต้องเผชิญกับงานทำความสะอาดในตอนเช้าที่แสนอันตราย ตัวเขายังมั่นใจว่าเขาจะสามารถกลับไปได้อย่างปลอดภัย

แต่โซลกลายเป็นพ่อมดฝึกหัด พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ผู้นั้นก็ไม่เคยมาหาบราวน์อีกเลย แต่ครั้งหนึ่งเขาเคยใช้บราวน์ราวกับเป็นเครื่องมือที่มีชีวิต

บราวน์กระชับปกเสื้ออีกครั้งและสัมผัส เม็ดลูกปัดเล็กๆ บนปกเสื้อของเขา

มันเป็นลูกปัดโปร่งแสงที่ถูกร้อยด้วยเชือกสีดำขนาดเท่าหัวแม่มือ โดยหนอนสีดำตัวเล็กๆ อยู่ภายในนั้น

บราวน์ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 บอกเขาว่า ลูกปัดเล็กนี้ สามารถปกป้องบราวน์จากสิ่งที่แปลกประหลาดได้

นี่เป็นสิ่งตอบแทนที่บราวน์ได้จากการรังแกโซลก่อนหน้านี้

น่าเสียดายหลังจากที่โซลจากไป พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ก็ไม่ได้ติดต่อกับบราวน์อีก ไม่ต้องพูดถึงการรับบราวน์เป็นข้ารับใช้พิเศษเลย

ไม่อย่างนั้น เขาจะต้องหวาดกลัวจอร์จทำไม?

แม้แต่ท่านพ่อบ้านก็ยังยิ้มให้กับเขา

แม้ว่าบราวน์จะรู้สึกเสียใจ แต่เขาก็ยังบีบลูกปัดเล็กๆ นั้นอย่างมีความสุข ด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์นี้ เขาจะปลอดภัย

ความมั่นใจของบราวน์ที่เกิดจากลูกปัดเม็ดเล็กๆ นี้อยู่ได้ไม่นานนักก่อนที่เขาจะถูกบรรยายกาศแปลกๆ ของหอคอยพ่อมดยามค่ำคืนกลืนกินอีกครั้ง

"เมื่อไหร่ข้าจะไปจากสถานที่เวรนี้สักที ? ถ้ารู้ว่าจะต้องมาเป็นข้ารับใช้เช่นนี้ ข้าคง...กลับไปหมู่บ้านและทำฟาร์มยังดีซะกว่า"

ความเสียใจเป็นอารมณ์ที่ไร้สาระให้ ทำให้เจตจำนงของเขาอ่อนแอลงเท่านั้น

บราวน์ถอนหายใจออกมาและดันรถเข็นไปข้างหน้า

เขายังคงนิ่งเงียบก่อนจะก้าวขึ้นสู่ชั้น 6

ทันใดนั้นล้อก็ติดอยู่ในรอยแยกของก้อนอิฐ เขาไม่สามารถผลักออกไปได้ว่าจะออกแรงมากแค่ไหนก็ตาม

"เกิดอะไรขึ้น?" บราวน์นั่งลงยองๆ อย่างฉุนเฉียว พยายามที่จะยกล้อขึ้น

ทันใดนั้นเท้าของเขาก็เผลอไปเหยียบรอยแยกของก้อนอิฐเข้า

เท้าเล็กๆ ที่ผอมแห้งของเขา บิดงอเป็นรอยช้ำสีม่วง

เท้าของเขาบิดอีกทาง

ซึ่งเป็นทิศทางตรงข้ามกับอีกเท้าเลย

บัดซบบ!!

บราวน์ ไม่ได้สนใจรถเข็นอีกต่อไป เขาดึงลูกปัดเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้คอเสื้อออกมา และยกมันขึ้นเหนือหัว เขาหลับตาลง หวังว่าลูปปัดเล็กๆ นั้นจะขจัดความกลัวออกมา

แต่ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นอยู่นาน

บราวน์ค่อยๆเปิดตาของเขา

ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน

มีขาเปล่ามากมายอยู่รอบตัวเขาและรถเข็น

ขาเหล่านั้นเรียงรายกันด้วยลักษะที่หันตรงและกลับด้าน แต่ละข้างแตกต่างกันออกไป บางอันเป็นของผู้ใหญ่ บางอันเป็นของเด็ก บางอันเป็นของผู้เฒ่า

"ฮู... อู..."

ลมหายใจของบราวน์เริ่มสั่นสะท้าน

ด้วยฉากตรงหน้าที่แปลกประหลาด

แต่ที่น่าตกตะลึงยิ่งกว่าก็คือ บราวน์เคยเห็นฉากนี้มาก่อน

เมื่อตอนที่เขาอายุได้ 10 ขวบ

มันเป็นตอนที่คนเถื่อนบุกหมู่บ้านของเขา รวบรวมสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่พวกเขาจับมาได้

ทั้งมนุษย์ สัตว์ พวกมันถูกแยกออกเป็น 2 ส่วน คนหนึ่งหันไปข้างหน้าอีกคนหันไปข้างหลัง ถูกแทงด้วยเสาไม้ลอยขึ้นไปในอากาศ