บทที่ 183 พ่อลูกจองหอง
ขณะที่หลิงเฟยเฟยเห็นหยวนจุนเฟิงและหยวนจี๋เฉียง ความทรงจำเก่าๆ ทั้งหมดก็กลับมาท่วมท้นในใจทันที เธอกลัวจนกอดเล่ยหมิงแน่น ขาทั้งสองข้างก็พันรอบตัวเขาในท่าทางที่แสนจะสนิทสนม
แม้ว่าหลิงเฟยเฟยจะมีเงามืดในใจเกี่ยวกับผู้ชาย แต่ในตอนนี้ในจิตใต้สำนึกของเธอ คนเดียวที่พึ่งพาได้คือเล่ยหมิง
เล่ยหมิงอุ้มเธอขึ้น ปล่อยให้เธอโอบคอเขาไว้ แล้วหันไปมองหยวนจุนเฟิงและหยวนจี๋เฉียงด้วยสายตาเย็นชา
“ตอนนี้ฉันให้โอกาสพวกนายมีชีวิตอยู่ รีบไสหัวไปจากที่นี่!” เล่ยหมิงพูดเสียงเย็นชา
“โอ้โฮ! หนุ่มน้อย ดูเหมือนนายจะเป็นแฟนของพี่สาวฉันนะ ตอนนี้จ่ายเงินมาเถอะ พ่อฉันเลี้ยงดูผู้หญิงคนนี้จนโต นายไม่คิดจะจ่ายค่าเลี้ยงดูหน่อยเหรอ?” หยวนจุนเฟิงจุดบุหรี่และยิ้มเยาะ
“ฮึ! ถ้าฉันไม่เลี้ยงดูผู้หญิงคนนี้ เธอคงตายไปแล้ว ตอนฉันเข้าคุก เธอยังเอาเงินไปหลายหมื่นหยวน แล้วทิ้งลูกชายฉันไป ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเราพ่อลูกจะตกต่ำถึงขั้นต้องติดคุกเหรอ?” หยวนจี๋เฉียงพูดเยาะเย้ย
“แล้วพวกนายต้องการเท่าไหร่ถึงจะพอ?” เล่ยหมิงถามอย่างเล่นลิ้น
“อย่างน้อยก็ต้องให้สักหนึ่งแสนหยวนล่ะ”
สองคนมองเล่ยหมิงอย่างประเมินค่า เล่ยหมิงดูแต่งตัวดี ก็เลยขอมากหน่อย
“พวกนายอย่าเกินไปนะ! ครั้งที่แล้วเจอฉัน ฉันก็ให้พวกนายไปหลายหมื่นหยวนแล้ว ตกลงกันว่าจะไม่มายุ่งกันอีก ตอนนี้กลับมาขอเงินอีก ฉันไม่ติดค้างอะไรพวกนาย!” หลิงเฟยเฟยพูดด้วยใบหน้าซีดเผือด
“แฟนฉันบอกว่าไม่ให้เงินพวกนาย ดังนั้นพวกนายจะรีบไสหัวไป หรือให้ฉันโยนพวกนายออกไป?” เล่ยหมิงพูดอย่างไม่แยแส
“ฮึฮึ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราไม่สุภาพแล้ว” หยวนจุนเฟิงหัวเราะเยาะ
เขาปรบมือ
ห้องนอนของหลิงเฟยเฟยถูกเปิดออก
เผยให้เห็นภาพที่น่าตกใจ
มีผู้ชายหลายคนใส่แค่กางเกงในออกมา มีคนกำลังทำกิจกรรมบางอย่าง สภาพวุ่นวายสุดๆ
ผู้ชายประมาณเจ็ดแปดคน มีผู้หญิงเพียงคนเดียว
“พวกนายกล้าทำเรื่องแบบนี้ในห้องฉัน! ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกนาย” หลิงเฟยเฟยโกรธจัด
“แจ้งไปเถอะ! เพื่อนพี่ชายของฉันเป็นตำรวจ เราไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องจับเรา?” หยวนจุนเฟิงหัวเราะเยาะ
“จริงเหรอ?”
เล่ยหมิงหัวเราะเบาๆ เขาไม่เชื่อว่าเหตุการณ์นี้จะไม่เพียงพอให้จับคนพวกนี้
เขาโทรหาเล่ยเล่ย
แน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้สาวงามตำรวจไม่พอใจ
แต่เมื่อเล่ยหมิงสัญญาว่าจะไปออกเดทกับเธอ เธอก็ดีใจขึ้นมาทันทีและบอกว่าจะรีบมา
แน่นอนว่าเรื่องยังไม่จบ เล่ยหมิงติดต่อหยุนชิงเพื่อเตรียมฟ้องร้องคนพวกนี้ในนามหลิงเฟยเฟย!
ไม่อย่างนั้น ใครๆ ก็สามารถบุกรุกบ้านคนอื่นได้ง่ายๆ งั้นเหรอ?
“หนุ่มน้อย นายยังกล้าโทรอยู่อีกเหรอ!”
เมื่อเห็นเล่ยหมิงวางสาย หยวนจุนเฟิงก็ลุกขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
เขาหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจ
คนอื่นๆ ก็เดินเข้ามา ล้อมเล่ยหมิงและหลิงเฟยเฟยไว้
หลิงเฟยเฟยที่กลัวอยู่แล้วก็ยิ่งกลัวมากขึ้น เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว
“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ตรงนี้” เล่ยหมิงปลอบโยนเธอ
“หนุ่มน้อย นายจะจ่ายเงินให้แฟนนาย หรือให้เราต่อยนายแล้วทำอะไรกับแฟนนายต่อหน้า?”
หยวนจุนเฟิงหัวเราะเยาะ “นายต้องรู้ว่าเมื่อสิบปีก่อน ฉันก็อยากจะทำอะไรแบบนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้สวยมาก...พ่อ คิดว่าไง ผู้หญิงคนนี้ดีกว่าแม่เลี้ยงเยอะใช่ไหม?”
“แน่นอน ผู้หญิงคนนี้มีแม่ที่ไม่รู้จักอาย พาลูกสาวมาแต่งงานใหม่ ฉันพาเธอเล่นอะไรสนุกๆ เธอกลับทำตัวสะดีดสะดิ้ง สุดท้ายก็ฆ่าตัวตาย นี่ฉันไม่คาดคิดเลย!”
หยวนจี๋เฉียงพูดอย่างไม่แยแส
หลิงเฟยเฟยเบิกตากว้าง
ทันใดนั้นเธอโกรธจนสุดจะทน มองหยวนจี๋เฉียงด้วยความโกรธ “นายพูดว่าแม่ฉันฆ่าตัวตายเพราะนายบังคับให้เธอทำสิ่งที่ไม่อยากทำ? นายมันสัตว์เดรัจฉาน!”
เธอรู้ดีว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนเลว
เดิมคิดว่าการตายของแม่เกิดจากความเครียดสะสม แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเพราะพ่อเลี้ยงที่เลวทราม
ตอนนี้คิดดูแล้ว ตอนนั้นเธอช่างไร้เดียงสาเกินไป ไม่คิดเลยว่าทำไมแม่ถึงเครียด?
คิดว่าก็คงเป็นพ่อเลี้ยงที่พาเธอไปเล่นเกมสนุกๆ
หลิงเฟยเฟยมีสีหน้าแค้น นี่เป็นครั้งแรกที่เล่ยหมิงเห็นเธอในสภาพนี้
“ปล่อยให้ฉันจัดการเอง ชายคนนี้จะใช้ชีวิตที่เหลือในคุก” เล่ยหมิงปลอบโยน
“อืม”
หลิงเฟยเฟยกัดริมฝีปากแน่น มองหยวนจี๋เฉียงที่หัวเราะเสียงดัง
“เรื่องผ่านมาสิบปีแล้ว ไม่มีหลักฐานอะไร นายคิดว่าจะจับฉันได้ง่ายๆ เหรอ? และบอกแล้วว่าเพื่อนฉันมีคนที่มีตำแหน่งสูง นายควรคิดถึงสถานการณ์ของตัวเองก่อนพูด” หยวนจุนเฟิงหัวเราะเสียงดัง
เขาปรบมืออีกครั้ง คนในห้องทั้งหมดออกมา ล้อมรอบกัน
มองคนตรงหน้า หลิงเฟยเฟยก็รู้สึกตัวขึ้นบ้าง เธอมีเล่ยหมิงเป็นที่พึ่ง แต่เล่ยหมิงคนเดียวจะสู้กับผู้ชายเจ็ดแปดคนนี้ได้ยังไง?
“เล่ยหมิง...พวกเราไปกันเถอะ” หลิงเฟยเฟยพูดอย่างกลัวๆ
“ไม่ต้องห่วง ฉันบอกว่าจะปกป้องเธอ ก็จะปกป้องเธอ” เล่ยหมิงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
จัดการกับคนกระจอกๆ พวกนี้ ไม่ใช่เรื่องยาก
“ฮ่าฮ่าฮ่า! หนุ่มน้อย นายหยิ่งมากเหรอ? เห็นพวกเรามากมาย นายก็ยังไม่คิดจะไป...นายคิดว่านายจะสู้พวกเราได้งั้นเหรอ” หยวนจุนเฟิงหัวเราะเสียงดัง
คนอื่นๆ ก็หัวเราะเยาะเล่ยหมิง
เล่ยหมิงยักไหล่ พูดอย่างไม่แยแสว่า “ฉันไม่ได้ดูถูกใครคนใดคนหนึ่ง แต่ดูถูกทุกคนที่นี่ ทุกคนเป็นขยะ มีผิดอะไรไหม?”
“เวรเอ้ย!”
“นายหาที่ตายแล้ว!”
“คนเดียวจะสู้พวกเรามากมาย เป็นไปได้ยังไง?”
“พวกเรารุมมันเลย!”
ทุกคนโกรธจัด ด่าทอออกมา
เล่ยหมิงยิ้มกว้าง บอกตามตรง...หลังจากได้ความสามารถการต่อสู้ เขาไม่ได้ลงมือมานาน
วันนี้ดูเหมือนจะได้ออกแรงบ้างแล้ว!
