บทที่ 146 ทางเลือกของเว่ยฉางเทียน
เกิดเรื่องที่จวนชุนอ๋อง
เมื่อได้ยินคำนี้ สายตาของเว่ยฉางเทียนเปลี่ยนเป็นเข้มข้นขึ้นทันที เขาเหลือบมองหนิงอวี้เค่อที่ดูสับสนเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนจากก้อนหิน
“องค์หญิง ข้ามีเรื่องด่วนต้องจัดการ ขอท่านรอสักครู่”
“อืม คุณชายไม่ต้องห่วงข้า” หนิงอวี้เค่อพยักหน้าเบาๆ
“ขออภัยด้วย”
เว่ยฉางเทียนยิ้มและโค้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกห่างมากับจางซาน สายตาเขากลับเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด
“เกิดอะไรขึ้น? พวกเขารู้ว่าหนิงอวี้เค่อหายไปหรือ?”
“ไม่ใช่ขอรับ”
จางซานตอบเสียงต่ำ “คุณชาย พี่น้องที่เฝ้าจวนรายงานว่าเห็นคนชุดดำหลายสิบคนแอบเข้าจวน เมื่อพวกเขารู้เรื่องก็รีบส่งคนมาบอกข่าว ตอนนี้ผ่านไปครึ่งชั่วยามแล้ว”
“คนชุดดำ? เข้าไปในจวน?”
เสียงเว่ยฉางเทียนหยุดชะงัก ดวงตาหรี่ลง “นอกจากนั้นล่ะ? พาสายลับมาให้ข้า!”
“ขอรับ!”
จางซานโบกมือ ชายร่างเล็กที่รออยู่ข้าง ๆ รีบเข้ามาและเล่าเรื่องในจวนอย่างละเอียด
คนชุดดำติดอาวุธ ฝีมือดี หลังจากเข้าไปในจวนก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอีก
เว่ยฉางเทียนฟังพร้อมกับคิดอย่างรวดเร็ว
จากที่นักสืบพูด กลุ่มนี้มีความเป็นไปได้สองอย่าง
หนึ่งคือพวกของหนิงชิงอวี่ สองคือพวกของหนิงหย่งเหนียน
เว่ยฉางเทียนคิดว่าความเป็นไปได้แรกน่าจะมากกว่า
เพราะ "คณะสอบสวนร่วม" ยังอยู่ในซูโจว คดีลอบสังหารอ๋องยังอยู่ในระหว่างการสอบสวน หนิงหย่งเหนียนไม่น่าจะลงมือในช่วงนี้
แต่ก็ไม่แน่
ถ้าเป็นนักฆ่าจริงๆ เว่ยฉางเทียนไม่อยากยุ่งเกี่ยว ถ้าคนเหล่านั้นเป็นนักฆ่าที่หนิงหย่งเหนียนส่งมา เขาไม่มีทางไปช่วยหนิงชิงอวี่อีกครั้ง
แต่หนิงอวี้เค่อล่ะ?
จะส่งเธอกลับไป หรือส่งเข้าไปในปากเสือ?
จะเก็บเธอไว้ ปกป้องเธออย่างดี?
หรือปล่อยเธอไป ให้เธอดูแลตัวเอง?
“พาหนิงอวี้เค่อไปด้วย เตรียมรถม้า กลับเมือง”
สักพักหนึ่ง เว่ยฉางเทียนก็ตัดสินใจ
“ขอรับ”
จางซานพยักหน้า แล้วก็ยืนยัน “คุณชาย เราจะกลับจวน หรือว่า...”
“ไปจวนชุนอ๋องก่อน”
“คุณชาย เกิดอะไรขึ้นหรือ?”
หนึ่งธูปต่อมา รถม้าสีดำเคลื่อนออกจากเชิงเขาหยุนอวิ๋น แล่นไปตามถนนสู่เมืองซูโจว
หนิงอวี้เค่อมองเว่ยฉางเทียนที่ไม่พูดอะไรด้วยความกังวล และพูดด้วยเสียงนุ่มนวล “ข้าเห็นสีหน้าคุณชายดูไม่ดีเลย”
“ขอบคุณที่เป็นห่วง”
เว่ยฉางเทียนส่ายหัว “ไม่มีอะไร เป็นแค่คิดเรื่องบางอย่างเท่านั้น”
“โอ้”
หนิงอวี้เค่อเห็นเว่ยฉางเทียนไม่อยากพูดก็ไม่ถามต่อ แค่หันมองออกไปนอกหน้าต่าง
ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่เมื่อครู่เธอรู้สึกใจไม่ดีและกังวล
เมฆบังจันทร์ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ใครน่ะ?!”
ประตูทิศใต้ของเมืองซูโจว ทหารเฝ้าประตูโบกมือหยุดรถม้าของเว่ยฉางเทียน เตรียมตรวจสอบตามปกติ
จางซานกระโดดลงจากรถ เดินไปหาทหารและเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อ
เขามีตราของหน่วยเซวียนจิ้งและทหารชุดเขียวติดตัวอยู่เสมอ แค่แสดงตราใดตราหนึ่งก็สามารถผ่านทั่วเมืองซูโจวได้
แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้เอาตราออกมา แต่เป็นเงินแท่งสีขาว
“ทหาร ข้าน้อยขอร้อง นายท่านของข้าหลับอยู่ อย่ารบกวนเขาได้หรือไม่?”
“อืม?”
ทหารมองซ้ายขวา ยิ้มรับเงินและเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ
“ดึกแล้ว เหนื่อยกันหมด เข้าใจได้”
“ดูไม่เหมือนคนร้าย เราจะไม่ตรวจ เจ้าจงเข้าไปเถอะ”
“ขอบคุณท่านทหาร!”
จางซานคำนับ รถม้าสีดำแล่นเข้ามาในเมืองและมุ่งหน้าสู่จวนชุนอ๋อง
เวลานั้นเป็นยามสาม อีกสองชั่วโมงฟ้าจะสาง
แม้ต้าหนิงไม่มีการห้ามออกนอกเคหะสถาน แต่ก็ไม่มีใครออกมาเดินเล่นตอนกลางดึกเช่นนี้
ถนนว่างเปล่า ประตูหน้าต่างทุกบ้านปิดสนิท มีเพียงขอทานและคนเมาหลับอยู่ริมทาง
ทุกอย่างดูเหมือนคืนอื่นๆ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
หรือว่าข้าคิดมากไป?
เว่ยฉางเทียนมองบรรยากาศในยามค่ำผ่านม่านรถ และถอนหายใจเบาๆ
ตอนนี้คนชุดดำเข้าไปในจวนชุนอ๋องเกือบชั่วโมงแล้ว ถ้าเป็นนักฆ่าจริงๆ เมืองคงจะวุ่นวายไปนานแล้ว ไม่เงียบสงบแบบนี้
“ฟู่”
แบบนี้ดีที่สุด
“องค์หญิง ข้าจะจอดรถม้าใกล้จวน แล้วให้จางซานพาท่านเข้าไป”
เว่ยฉางเทียนหันมาพูดเบาๆ กับหนิงอวี้เค่อที่กำลังคิดอะไรอยู่ “เรื่องคืนนี้ขออย่าบอกใคร”
“อ๊ะ”
หนิงอวี้เค่อตื่นจากความคิด และพยักหน้า “คุณชายวางใจ ข้าจะไม่บอกใคร”
“ดีแล้ว”
เว่ยฉางเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบของสิ่งหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ
“องค์หญิง ได้โปรดรับสิ่งนี้คืนไป”
“นี่คือ...”
หนิงอวี้เค่อมองด้วยแสงเทียนในรถ เห็นถุงหอมพื้นขาวลายทองปักคำว่า "ปลอดภัย" ร่างกายเธอสั่นเทา
“คุณชายเว่ย”
ใบหน้าเธอยิ้ม แต่เสียงมีความเว้าวอน “ท่านไม่ชอบถุงหอมนี้หรือ?”
“หรือต้องการให้ข้าปักใหม่...”
“ไม่จำเป็น”
เว่ยฉางเทียนส่ายหัวเบาๆ วางถุงหอมข้างหนิงอวี้เค่อ
เขาตั้งใจจะพูดอะไรอีก แต่สุดท้ายก็พูดเพียง
“องค์หญิง ขอให้ท่านดูแลตัวเอง”
“...”
เสียงฝีเท้าม้าที่ดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วหยุดลง
หนิงอวี้เค่อกัดริมฝีปากแน่น มือจับถุงหอมที่เธอเย็บด้วยตัวเองไว้แน่น น้ำตาแทบจะไหลออกมา
“คุณชาย ถึงจวนแล้ว”
เสียงของจางซานดังจากนอกหน้าต่าง เว่ยฉางเทียนมองหนิงอวี้เค่อ และถามผ่านม่าน
“มีสิ่งผิดปกติหรือไม่?”
“ทุกอย่างปกติ”
“ดี...”
เว่ยฉางเทียนหันกลับมาพูดเบาๆ “องค์หญิง ท่านต้องไปแล้ว”
“...”
ลมเย็นพัดเข้ามาในรถ เสียงลมกระทบเส้นผมหนิงอวี้เค่อเบาๆ
หนิงอวี้เค่อไม่ปฏิเสธ แค่หันมามองเว่ยฉางเทียนอย่างลึกซึ้ง
เธอรู้ดีว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้พบเว่ยฉางเทียน จึงต้องการจดจำใบหน้าของเขาไว้ในใจ
“คุณชาย...ขอให้ท่านดูแลตัวเองด้วย”
ลมตะวันตกพัดผ่าน ผู้คนแปรเปลี่ยน
หนิงอวี้เค่อหันหน้าไปทางอื่น พยายามกลั้นน้ำตา ก้มตัวเตรียมลงจากรถ
แต่ทันใดนั้น
“ปั๊บ!”
มือใหญ่จับแขนเธอและดึงกลับเข้ามาในรถ
“อ๊ะ!”
หนิงอวี้เค่อร้องออกมาด้วยความตกใจ พยายามหันกลับไปมองเว่ยฉางเทียน
แต่ยังไม่ทันหันไป ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นข้างหู
“จางซาน ไป!!”
