บทที่ 14 ช่างโง่เหลือเกิน

กรอกข้อมูลเสร็จแล้ว ทั้งสองคนได้รับใบทะเบียนสมรสคนละฉบับ หยิ่ง ซื่อซื่อ ถือใบทะเบียนสมรสไว้ในมือ จิตใจเต็มไปด้วยความวิตกกังวลถึงอนาคต จู่ๆ มือก็ว่างเปล่า ชิน เหยียนฉือ เอาใบทะเบียนสมรสไปและพูดว่า "ฉันจะเก็บไว้ให้เธอเอง เธอรออยู่ข้างนอกก่อนนะ" หยิ่ง ซื่อซื่อ พยักหน้าอย่างว่าง่าย "ค่ะ" หลี่ ยู่เหวย กลอกตาใส่ เดินเข้าไปหาหยิ่ง ซื่อซื่อ และกระซิบเบาๆ "พี่สาว พี่ต้องเก็บใบทะเบียนสมรสไว้เอง ไม่งั้นจะหย่าไม่ได้ในอนาคต มีเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องเตือนพี่ ฉันได้ยินมาว่าชิน เหยียนฉือ มีปัญหาทางจิต และชอบทะเลาะวิวาทกับคนอื่นเป็นพิเศษ ตอนนี้พวกพี่แต่งงานกันตามกฎหมายแล้ว ถ้าเขาทำร้ายพี่ มันก็เป็นแค่เรื่องภายในครอบครัว คนนอกได้แต่ห้ามปราม แต่ก้าวก่ายไม่ได้ พี่ต้องระวังนะ เขาอาจจะระบายอารมณ์ใส่พี่"

หยิ่ง ซื่อซื่อ เตรียมใจไว้แล้ว แต่พอหลี่ ยู่เหวย พูดออกมา ธรรมชาติของเรื่องก็เปลี่ยนไป เริ่มสงสัยว่า พ่อของหลี่ก็คงรู้เรื่องนี้ด้วย แม่ของเธอคลอดเธอมาอย่างยากลำบาก ปู่ย่าเลี้ยงดูเธอจนอายุสิบห้า แล้วคู่สามีภรรยาแก่ก็จากไปทีละคน ลุงกับป้าแย่งบ้านที่พวกท่านทิ้งไว้ให้เธอ และวางแผนจะยกเธอให้แต่งงานกับคนโสดแก่แลกกับสินสอด ตอนนั้นเองที่พ่อของเธอปรากฏตัว เธอคิดว่าในที่สุดเธอก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างมั่นคง แต่ใครจะคิดว่าคนพวกนั้นตามหาเธอเพียงเพื่อจะปีนเกาะ เธอโกรธมาก

"ในเมื่อเธอรู้ ทำไมถึงมาบอกฉันตอนนี้? เธออยากเห็นฉันกลัวจริงๆ หรือไง?" จุดประสงค์ของหลี่ ยู่เหวย ถูกเปิดเผย เธอโกรธขึ้นมา "พี่สาว ฉันเตือนพี่ด้วยความหวังดี ทำไมพี่ถึงตีความผิดไปแบบนี้? ไม่แปลกเลยที่แม่บอกว่าพี่โง่ มันไม่ใช่การตัดสินที่ไม่ยุติธรรมต่อพี่เลย รอโดนตีไปเถอะ" เธอหันหลังเดินจากไป

เธอคิดทบทวนและรู้สึกว่าเหตุผลที่ชีวิตนี้แตกต่างออกไปก็เพราะคู่หมั้นที่ต่างกัน สิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ล้วนเป็นการแสดงของเขา เมื่อไม่มีใครอยู่ ก็ถึงเวลาที่เขาจะเผยธาตุแท้

หยิ่ง ซื่อซื่อ เม้มปากและกำมือแน่นด้วยความโกรธ เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น "ภรรยา หลี่ ยู่เหวย ทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือ?" หยิ่ง ซื่อซื่อ ได้สติและหน้าแดง เธอยังปรับตัวไม่ได้กับคำเรียกของเขา พวกเขาเพิ่งเจอกันไม่ถึงสามวัน แต่เขาดูเหมือนจะเรียกเธอแบบนี้มาหลายปีแล้ว

เธอปฏิเสธในตอนแรก แล้วพูดอย่างโกรธๆ ว่า "เธอบอกว่าฉันได้รับใบทะเบียนสมรสแล้วควรย้ายไปอยู่บ้านคุณ เรายังไม่ได้จัดงานแต่งงานเลย ถ้าข่าวแพร่ออกไปคงจะน่าอึดอัดมาก คุณไม่คิดอย่างนั้นหรือ?"

ชิน เหยียนฉือ ตกตะลึง เขาคิดว่าหลังจากได้รับใบทะเบียนสมรส พวกเขาก็แต่งงานกันตามกฎหมายแล้ว และสามารถให้เธออยู่คืนนี้ได้ แต่เมื่อเธอไม่เต็มใจ ก็ไม่เสียหายอะไรที่จะรอ "ใช่ เราไปช็อปปิ้งกันไหม หรือจะกลับบ้านก่อนดี?"

"กลับบ้านกันเถอะ" หยิ่ง ซื่อซื่อ อยากรู้จนทนไม่ไหวว่ามีเงินเท่าไหร่ในซองแดง

ขณะที่เดิน หยิ่ง ซื่อซื่อ รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

"อาฉือ ทำไมคุณไม่กลับบ้านก่อนล่ะ?" ถนนเส้นนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ทางกลับบ้าน และไม่ใช่ทางกลับไปที่ลานบ้านด้วย

ชิน เหยียนฉือ ไม่ได้เป็นอย่างที่หลี่ ยู่เหวย บรรยาย ไม่ได้ชอบใช้ความรุนแรงและวางแผนจะพาเธอไปยังที่ลับๆ เพื่อทรมานเธอจริงๆ ใช่ไหม? ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งกลัว เสียงของเธอสั่น "อาฉือ คุณจะพาฉันไปไหน?"

"เดี๋ยวเธอก็รู้เอง" ชิน เหยียนฉือ ถอดผ้าพันคอออกและคล้องมันไว้รอบคอเธอ "ใส่ซะ เสียงเย็นๆ จะทำให้เสียงเปลี่ยนได้"

ผ้าพันคอเปื้อนไปด้วยอุณหภูมิร่างกายของชายหนุ่ม คอของหยิ่ง ซื่อซื่อ รู้สึกอบอุ่น และด้วยการเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลของเขา เขาผูกผ้าพันคอให้เธอ แม้กระทั่งเกลี่ยผมของเธอกลับอย่างใส่ใจ มันช่วยปลอบประโลมหัวใจที่หวาดกลัวของเธอในทันที หลังจากสงบลง เธอรู้สึกขบขันกับความคิดของตัวเอง เธอช่างโง่เหลือเกินที่เชื่อหลี่ ยู่เหวย

ชิน เหยียนฉือ ทำงานอยู่ในฟาร์มภายใต้การจัดการของทหาร เป็นไปได้หรือที่เขาจะมีปัญหาทางจิตและยังอยู่ที่นั่นได้เป็นเวลาสิบปี?

(จบบทนี้)