Chapter 998 เรียกข้าว่าจงซาน!
เหล่าภูตมากมายต่างแสดงความยินดีออกมา เหล่ากลุ่มอิทธิพลต่าง ๆ เองก็เช่นกัน และยังมีสองพี่น้องที่แววตาของเนี่ยนโหยวโหยวจดจ้องมองออกไปด้วยความเย็นชา.
อ๋องยามาที่หันหน้าไปมองลูผานอีกครั้ง ซึ่งลูผานเองก็ให้สัญญาณอ๋องยามาให้วางใจอีกครั้ง.
อ๋องยามาที่เชิดหน้า จดจ้องมองไปยังเหล่าแขกเหรื่อมากมายที่มาร่วมงาน.
"ประชาชนชาวนรก งานแต่งงานใหญ่ครั้งนี้ของข้า ทุกคนที่มาร่วมอวยพรในวันนี้! ข้าขอบคุณทุกคนด้วยใจ!"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ยินดีกับอ๋องยามา!"
"ยินดีกับอ๋องยามายิ่งนัก!"
........................
............
......
ทั่วทั้งห้องโถงเสียงดังเซ็งแซ่ แสดงความยินดีดังก้อง ทว่าทันใดนั้นก็ปรากฎเสียงที่ดังกว่าใครเพื่อนดังขึ้นมาทันที.
"ข้าขอคัดค้านการแต่งงาน!"
ภายในฝูงชน ที่ได้ยินเปลี่ยนเป็นเงียบอ้าปากค้างกันในทันที.
เงียบกริบ เสียงชื่นชมยินดีหยุดลงในพริบตาเดียว.
ใครที่ใจกล้านัก ที่นี่คือแดนนรก และยังเป็นงานแต่งงานใหญ่ของอ๋องยามาใครกันที่กล้าคัดค้าน? ไม่ใช่ว่า ไม่ต้องการมีชีวิตหรอกรึ?
เหล่าผู้ฝึกตนภูตทั้งหมดต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจออกมา.
อรหันต์หลันเติ้งและหมี่เล่อ อ๋องพันปิศาจ นาจา ที่เผยท่าทางประหลาดใจ จ้องมองไปยังทิศทางของเสียงดังกล่าวทันที.
เนี่ยนเปิ่นและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน.
"เริ่มแล้วอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนเปิ่นที่กล่าวออกมาด้วยความสนใจ.
ใช่แล้ว เมื่อคืนนี้ลู่พานได้เดินทางมาแจ้งเขาด้วยตัวเอง กำลังเริ่มแล้วอย่างงั้นรึ? อ๋องยามาต้องการทำสิ่งใด? เขาวางแผนชั่วร้ายอะไรเอาไว้อย่างงั้นรึ?
หลังจากที่เสียงตะโกนดังลั่นบังเกิดขึ้น เหล่าผู้ฝึกตนภูตที่เริ่มเปิดเป็นทาง.
ปิศาจกบที่ปรากฎขึ้นต่อหน้าทุกคน คนที่ตะโกนก่อนหน้านี้คือปิศาจกบอย่างงั้นรึ? คาดไม่ถึงเลยว่าหัวของปิศาจกบที่ไม่ได้เปลี่ยนรูปเป็นมนุษย์ เป็นปิศาจกบที่ดูอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก.
"อ๋องยามา วันนี้เป็นงานมงคลของท่าน ข้าจะช่วยจัดการให้เอง!"อ๋องพันปิศาจที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น!"อ๋องยามาที่เอ่ยออกมาในทันที.
กับโอกาสยากลำบากที่เขาสร้างขึ้น รอคอยด้วยใจจดจ่อ ที่จะกลายเป็นวีรบุรุษต่อหน้าเนี่ยนโหยวโหยว เขาจะปล่อยให้กับคนอื่นได้อย่างไร?
อ๋องพันปิศาจที่ตกใจเล็กน้อย พยักหน้ารับก่อนที่จะนั่งลง จดจ้องมองไปยังท่าทางของอ๋องยามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น.
อ๋องยามาที่ยังคงสุขุม ชำเลืองมองไปยังปิศาจกบและกล่าวออกมา "เจ้าเป็นใคร ถึงได้กล้ามาสร้างปัญหาในงานแต่งงานของข้า?"
"ข้ามีนามว่าเจาต้า ไม่อาจทนเห็นงานแต่งของอ๋องยามาในวันนี้ได้."ปิศาจกบที่เอ่ยออกมา.
"อืม? ทำไม?"อ๋องยามาที่แสดงเป็นคนใจกว้าง ให้โอกาสกับคนที่โอหังต่อเขาได้พูด.
"เนี่ยนโหยวโหยวที่เดินทางมายังเมืองยามา พวกเราก็เห็นทุกคน ทำไมยามาถึงได้นางไปครองเล่า? พวกเราปฏิเสธที่จะยอมรับ กับนางเซียนที่งดงามเช่นนี้ ข้าเองก็ต้องการ ข้าขอคัดค้านอ๋องยามา!ข้าเผ่ากบที่หล่อเหลา ข้าเองก็ต้องการครอบครองเนี่ยนโหยวโหยว ข้าต้องการนำเนี่ยนโหยวโหยวไป!"ปิศาจกบที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ต้องการนำเนี่ยนโหยวโหยวไปอย่างงั้นรึ? เหล่าผู้ฝึกตนทั้งหมดเวลานี้ถึงกับเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม นี่เขากำลังทำอะไร? นี่มั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว!คิดว่าตัวเองหล่อเหลาขนาดนั้นเลยรึ?
อ๋องพันปิศาจที่ดวงตาเบิกกว้าง หลันเติ้งและหมี่เล่อที่เผยท่าทางแปลกประหลาด ส่วนนาจาที่เศร้าใจมาตลอดหลายปีท้ายที่สุดก็ยิ้มออก.
เนี่ยนเปิ่นและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี.
ลูพานที่เผยท่าทางพึงพอใจ ปิศาจกบแสดงได้ดี.
เพื่อที่จะให้เนี่ยนโหยวโหยวมองเขาใหม่? เพื่อที่จะให้เนี่ยนโหยวโหยวรู้สึกดีกับนิสัยใจคอให้อ๋องยามา เขาที่ไม่เผยท่าทางหวาดกลัวออกมา แสดงความอหังการและสงบมาก
อ๋องยามาที่เต็มไปด้วยความสุขุม.
"เจ้าคิดจะชิงหญิงงามกับข้าอย่างงั้นรึ?"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ใช่ ข้าไม่ต้องการให้สตรีที่งดงามต้องตกอยู่ในมือของเจ้า ข้าจะมอบความสุขให้กับนางเอง!"ปิศาจกบที่กล่าวด้วยความหลงตัวเอง.
"แหวะ!"
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่อยู่รอบ ๆ แทบอาเจียนออกมาไม่สามารถทานทนได้.
เป็นภาพเหตุการณ์ที่ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
"ข้าอ๋องยามานั้นเป็นคนดีมีเมตตา รับฟังเหตุผลของทุกคน ข้าจะไม่ตำหนิที่เจ้าต้องการชิงหญิงงาม ทว่าเจ้านั้นหาได้มีความสามารถพอที่จะกล่าวเช่นนี้ อย่าได้แส่หาความตาย ข้าจะให้โอกาสเจ้าก็แล้วกัน ว่าเจ้าจะมีความสามารถเพียงใด!"อ๋องยามาที่ก้าวออกมาด้านหน้าด้วยความ
"เข้ามา!"ปิศาจกบที่เอ่ยออกมาเสียงดังพลางก้าวเข้ามา.
การเป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจซะแล้ว เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ได้เปิดทางให้ทั้งคู่ รอคอยดูสถานการณ์ที่แปลก ๆ นี้.
"ปิศาจกบ คิดจะมาสร้างความวุ่นวายในงานแต่งานอย่างงั้นรึ? ไม่รู้จักเจียมตัว!"เหล่าแขกที่เริ่มแสดงท่าทางทนไม่ได้เอ่ยออกมาเสียงดัง.
อ๋องยามาที่ดูเคร่งขรึม ไม่เร่งรีบลงมือ "ทุกท่าน วันนี้เป็นงานมงคลในดินแดนของข้า ข้ารับปากจะให้โอกาสกับคนที่ไม่เห็นด้วย ทุก ๆ ท่านไม่ต้องลงมือ ข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างเปิดเผย ให้ทุกคนได้เห็นชัยชนะอันงดงามของข้า!"
“..................!”
จะให้เหล่าแขกพูดอะไร? ในเมื่อกล่าวว่าจะจัดการด้วยตัวเอง พวกเขาจะออกไปยุ่งเกี่ยวอย่างงั้นรึ?
ในเวลานี้ ปิศาจกบที่ก้าวเข้ามากลางลาน มือถือค้อนยักษ์ จ้องมองไปยังอ๋องยามา "เข้ามา!"
ปิศาจกบที่ไม่กลัวว่าอ๋องยามาจะรับการโจมตีของเขาได้หรือไม่!
"ฟิ้ว!"
ค้อนยักษ์ที่ฟาดออกมา ตัดผ่านอากาศดังหวีดหวิว.
"ตูมมม!"
มือข้างหนึ่งของอ๋องยามาที่รับค้อนไว้ ก่อนที่อีกข้างจะต่อยออกไปที่ท้องของปิศาจกบอย่างรุนแรง.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ปิศาจกบที่ถูกต่อยที่ท้องจริง ๆ ลอยโด่งไปบนอากาศ โลหิตสาดกระจาย หมัดของอ๋องยามานั้นทรงพลังมาก.
พ่ายแพ้พ่ายในกระบวนท่าเดียว!
"อ๋องยามาร้ายกาจมาก!"
"เป็นหมัดที่ทรงพลังไร้เทียมทาน!"
"เยี่ยม!"
........................
............
เสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วงาน.
ปิศาจกบที่ร่วงหล่นลงพื้น ค่อย ๆ พยุงร่างกายของตัวเองกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด.
"อ๋องยามาไร้เทียมทานนัก เจาต้าขอยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยใจ ดูเหมือนว่าข้าจะตาต่ำ อ๋องยามาคู่ควรกับเนี่ยนโหยวโหยวที่โดดเด่นแล้ว!"ปิศาจกบที่กล่าวออกมาด้วยความอับอาย.
หลันเติ้งและหมี่เล่อมองตากันและกัน เนียนเปินและไท่จื่อใหญ่จ้องมองกัน รู้สึกราวกับว่ากำลังมองเรื่องไร้สาระอยู่.
"ต่อไปเป็นใคร?"อ๋องยามาที่เอ่ยออกมาด้วยความฮึกเหิม.
"ข้า ไป๋กู!"เสียง ๆ หนึ่งที่ดังขึ้น.
เป็นโครงกระดูกโครงหนึ่ง ที่ก้าวออกมา พร้อมกับตะโกนเสียงดัง.
"ดี วันนี้ข้าจะให้เจ้ายอมรับด้วยใจ!"อ๋องยามาที่โจมตีออกไปหนึ่งกระบวนท่าเหมือนกับก่อนหน้านี้.
จากนั้น อ๋องยามาก็แสดงความไร้เทียมทาน จัดการเหล่าคนที่ต้องการชิงหญิงงามพ่ายแพ้ไปตาม ๆ กันเพียงแค่หมัดเดียว.
ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวภายในมงกุฎม่านแดง เผยแววตาดูแคลนเหยียดหยันออกมา.
เหล่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่ที่มาร่วมงานในเวลานี้ กำลังจดจ้องมองด้วยความสนใจ สายตาของพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อนเพียงหนึ่งกระบวนท่า พวกเขาที่รู้จักอ๋องยามา มาก่อน ที่เป็นเพียงหุ่นเชิดของศาลสวรรค์ ไม่น่าจะมีความสามารถขนาดนี้ เขามีพลังขนาดนั้นเลยรึ?
เนี่ยนเปิ่นและไท่จื่อใหญ่ที่จ้องมองหน้ากันและกัน รู้สึกราวกับว่าพวกเขาประเมินอ๋องยามาต่ำไปขนาดนี้เลยรึ?
กับการแสดงของอ๋องยามาในครั้งนี้ ทำให้เหล่าผู้ชมต่างรู้สึกตื่นเต้นรุ่มร้อนขึ้นมาในทันที.
"ต่อไปเป็นใคร?"อ่องยามาที่คำรามออกมาเสียงดัง.
อ๋องยามาที่แสดงท่าทางมั่นอกมั่นใจ ราวกับว่าเป็นผู้ไร้เทียมทานในโลกหล้า ยืนอยู่บนจุดสูงสุด จนไม่สามารถหาคู่ต่อสู้ได้!
ในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีเสียงใครแล้ว ไม่มีใครตะโกนออกมาอีก.
เนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความดูแคลน ดวงตาของนางที่กระพริบไปมา กลุ่มของขยะโดยแท้ หากจงซานอยู่ที่นี่ เพียงแค่ฝ่ามือเดียวก็ตกตายกันไปหมดแล้ว.
ไม่รู้ว่าทำไมเช่นกัน เนี่ยนโหยวโหยวที่ตระเวนไปทั่วหล้า แต่ภายในใจของนางก็ยังมีชายคนหนึ่งที่คิดถึงไม่จางหาย.
"ใครอีก? ไม่มีแล้วรึ?"อ๋องยามาที่ตะโกนออกไปอีกครั้ง.
ด้านล่างที่กลายเป็นเงียบงัน คงจะไม่มีใครแล้ว ขณะที่อ๋องยามาเตรียมที่จะรับหัวใจของเนี่ยนโหยวโหยว เสียงที่ดูทรงพลังแข็งแกร่งก็ดังขึ้น!
"ข้า!"
เสียงที่ดังก้องไปทั่วงาน สายตาของทุกคนที่กวาดตามองหาต้นเสียง.
เสียงดังกล่าวนี้ อ๋องพันปิศาจ นาจา หลันเติ้ง หมี่เล่อ แม้แต่เนียนเปินที่ดวงตาหดเกร็ง.
เสียงนี้? ดูคุ้นเคยยิ่งนัก?
ส่วนเนี่ยนโหยวโหยวที่ราวกับว่ากำลังร่วงหล่นลงบนหุบเหวแล้ว หัวใจของนางที่หดเกร็ง.
สายตาของฝูงชุนที่ค้นหาจ้องมองไปยังต้นเสียงที่ปล่อยออกมา.
จากที่ไกลออกไปนั้น มีคนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ หนึ่งในนั้น สวมชุดสีดำ ดวงตาที่เจิดจรัสเคร่งขรึม ปลดปล่อยความสูงศักดิ์แผ่กระจายข่มขู่ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ทำให้สั่นไปถึงจิตวิญญาณ ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเองก็ดูไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย.
จงซาน เสียงที่ดังขึ้นก่อนหน้านี้ เป็นเสียงของจงซานนั่นเอง.
"พรึบ!" "พรึบ!" "พรึบ!" "พรึบ!" ........................
พริบตาเดียวที่เห็นจงซาน หลันเติ้ง หมี่เล่อ เนี่ยนเปิ่น ไท่จื่อใหญ่ อ๋องพันปิศาจ นาจาที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที.
"ทุกท่าน ไม่ต้องกังวล ที่นี่มีข้าอยู่! ไม่จำเป็นต้องหวั่นเกรง ไม่ต้องลงมือ ให้เป็นหน้าที่ข้าเอง!"อ๋องยามาที่กล่าวกับกลุ่มคนที่อยู่รอบ ๆ ในทันที.
ไม่ต้องลงมือ ให้เป็นหน้าที่ของข้าเองอย่างงั้นรึ?
อ๋องพันปิศาจ นาจา หลันเติ้ง หมี่เล่อ ที่จ้องมองอ๋องยามาด้วยความซับซ้อน.
ส่วนอ๋องยามานั้นยังคิดว่าสี่ผู้ฝึกตนที่โผล่ออกมานั้น เป็นกลุ่มคนที่เขาได้เตรียมการเอาไว้ ภายในใจยิ่งรู้สึกเพลิดเพลินเป็นอย่างมาก.
เนี่ยนเปิ่นและไท่จื่อใหญ่เวลานี้ดวงตาเบิกกว้าง เนี่ยนเปิ่นที่ต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง ทว่าไท่จื่อใหญ่ได้ห้ามเอาไว้.
"พี่ใหญ่ นี่มัน?"
"เจ้าต้องการกล่าวอะไร?"
“........................!”
"ดูไปก่อน!"
"ครับ!"
ลู่ผานที่ดวงตาแทบถลนออกมา เต็มไปด้วยความสงสัย คนกลุ่มนี้ เขาไม่ได้เตรียมการเอาไว้ ทว่าเขาจะเร่งรีบแจ้งอ๋องยามาได้อย่างงั้นรึ? อ๋องยามาในเวลานี้ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ หากเวลานี้เข้าไปหยุดจะไม่เป็นปัญหาหรอกรึ? หากเผยความจริงออกมาเวลานี้ไม่ต้องทำให้ขายหน้าต่อคนทั่วหล้าหรอกรึ? ทว่าคนกลุ่มนี้เป็นกลุ่มคนที่จ้องจะมาแย่งชิงหญิงงามจริง ๆ รึไม่?
เนี่ยนโหยวโหยวที่จดจ้องมองไปยังจงซาน แววตาที่เผยความดีใจประหลาดใจออกมาในทันที เป็นเขา เขามาจริง ๆ รึ?
ทว่าทันใดนั้นนางก็รู้สึกอัดอั้นสะอึกอาบไปด้วยความขมขื่น นางที่รู้สึกหวาดกลัว มันเข้ามาแทนที่ความประหลาดใจดีใจ เพราะคิดถึงการกระทำของตัวเอง นางที่ได้กระทำการไม่ยุติธรรมกับจงซานตั้งหลายอย่างไม่ใช่รึ?
อารมณ์ของเนี่ยนโหยวโหยวที่ส่ายไปมา ร่างกายที่ดูสั่นไหวจนทำให้คนอื่น ๆ จดจ้องมองนางด้วยความแปลกประหลาดและซับซ้อน.
อ๋องยามาที่กล่าวห้ามคนอื่น ๆ ไม่ให้ช่วย ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน.
พริบตาเดียวที่จ้องมองไปยังจงซาน ภายในใจของอ๋องยามาที่เผยความอิจฉาออกมา คนผู้นี้ ไม่เพียงแค่หล่อเหลาเท่านั้น ทว่ากลับมีกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่จนทำให้เขารู้สึกอับอาย กลิ่นอายของวีรบุรุษสง่างาม ดูยิ่งใหญ่จนตัวเองไม่สามารถเทียบได้.
เทียบกับตัวเองที่ตัวดำและยังชรา อ๋องยามาเต็มไปด้วยแววตาอิจฉา.
ลู่พานจัดการเรื่องนี้อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ข้าบอกว่าหาคนที่ไร้ประโยชน์อัปลักษณ์มาหรอกรึ? แล้วไปหาคนเช่นนี้มาอีก? ชิ ก็ดี ในเวลานี้ข้าจะให้คนเห็นความสง่างามของข้า!
"เจ้าเป็นใคร กล้ามาสร้างปัญหาในงานแต่งของข้า?"อ๋องยามาสอบถามออกไป.
"เรียกข้าว่าจงซาน!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม ก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปหาเนี่ยนโหยวโหยวช้า ๆ .