Chapter 997 แผนหลอกชิงสาวงาม.
เมืองยามา ตำหนักยามา!
ภายในตำหนักยามา บนบัลลังก์ขนาดใหญ่มีชายคนหนึ่งที่ใบหน้าดำมืด รูปร่างเหมือนกับปุถุชนที่มีอายุห้าสิบปี มีหนวดมากมายจนแทบจะปกคลุมไปทั่วใบหน้า.
แน่นอนว่าคนที่จะนั่งอยู่บัลลังก์ก็คือผู้ปกครองนรกแห่งนี้ อ๋องยามา!
ที่ด้านหน้าของอ๋องยามานั้น มีผู้ใต้บังคับบัญชา 5-6 คนยืนอยู่.
"องค์ยามา พรุ่งนี้ก็เป็นงานแต่งของท่านแล้ว มีอะไรต้องกังวลอย่างงั้นรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่เอ่ยสอบถาม.
"ข้ากำลังคิดถึงเนี่ยนโหยวโหยว!"อ๋องยามาที่ขมวดคิ้วไปมาครุ่นคิด.
"องค์ยามา ด้วยสถานะของท่านแล้ว มีสตรีคนใหนไม่ต้องการ ไม่ต้องเอ่ยเลยว่าจะเป็นเนี่ยนโหยวโหยว? นางมีความงดงามที่โดดเด่น เป็นสตรีที่งามที่สุดในนรกเวลานี้ ใครกันเล่าจะไม่ต้องการจะเป็นหวังโห่ว?"ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนที่เอ่ยออกมาทันที.
"เจ้าไม่เข้าใจ ข้าไม่เคยชอบใครมากมายขนาดนี้ นอกจากนี้สายโลหิตของนาง บรรพชนของนางนั้น... เพ่ย แล้วทำไมข้าต้องอธิบายให้เจ้าฟังด้วย?"อ๋องยามาที่ชำเลืองมองออกไป.
"ผู้น้อยผิดไปแล้ว ทว่าองค์ยามาไม่เห็นจำเป็นต้องกังวลเรื่องเนี่ยนโหยวโหยวเลย ในเมื่อนางได้ตอบตกลงแต่งงานกับท่านแล้ว!"ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนกล่าวออกมาในทันที.
"มันยังไม่พอ ข้าไม่ใช่แค่ต้องการร่างกายนาง ข้าต้องการหัวใจนางด้วย! ข้าพอจะเห็นว่า นางแต่งงานกลับข้าเพราะพี่ชายทั้งสองของนางเท่านั้น!"อ๋องยามาที่ส่ายหน้าไปมา.
"เรื่องนี้?"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ครุ่นคิดราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง.
"องค์ยามา ที่จริงแล้ว ผู้น้อยมีความคิดบางอย่างอย่าง!"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
"หืม ลู่พาน เจ้ามีวิธีอะไรอย่างงั้นรึ?"อ๋องยามาที่ดวงตาเปล่งประกาย.
"องค์ยามา ท่านคิดว่าบุรุษแบบใหนที่สตรีชื่นชอบมากที่สุดกัน?"ลู่พ่านกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"กล่าวต่อ!"
"ครับ! สตรีนั้นชื่นชอบวีรบุรุษที่สุด โดยเฉพาะการที่เป็นวีรบุรุษช่วยสาวงาม องค์ยามาท่านคิดว่าท่านสามารถเป็นวีรบุรุษเช่นนั้นได้หรือไม่?"ลู่พ่านที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หืม? แล้วต้องทำเช่นไร?"อ๋องยามาที่กล่าวออกมาด้วยความสนใจ.
"เราสามารถสร้างเหตุการณ์ให้คนไปชิงสาวงามแล้วองค์ยามาก็ก้าวออกมาช่วย จัดการเหล่าร้าย!เพื่อสร้างภาพพจน์ดี ๆ ในใจของเนี่ยนโหยวโหยว."ลู่พานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"อืม ความคิดดี!"อ๋องยามาที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
"ข้าจะเตรียมการส่งโจรร้ายเพื่อสร้างภาพพจน์ให้กับองค์ยามาเอง!"ลู่พานที่กล่าวออกมาด้วยความนอบน้อม.
"ดี ดี ดีมาก ฮ่าฮ่าฮ่า...........................!”
--------------------------------------------------------
เย็นวันหนึ่ง ที่ห้องโถงห้องหนึ่งของตำหนักยามา.
เนี่ยนเปินและไท่จื่อใหญ่จ้องมองลู่พ่านที่เพิ่งออกไป.
"พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนเปิ่นที่จ้องมองไปไท่จื่อใหญ่ด้วยความประหลาดใจ.
ไท่จื่อใหญ่ที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า "อ๋องยามาบอกว่าพรุ่งนี้พวกเขาจะสร้างสถานการณ์ขึ้น บอกว่าพวกเราห้ามลงมือ เกี่ยวกับสถานการณ์ดังกล่าวนั้น อ๋องยามาจะเป็นคนจัดการเอง?เรื่องนี้ดูเหมือนว่าจะมีอะไรแปลก ๆ."
"ทำไมถึงไม่ให้พวกเราลงมืออย่างงั้นรึ?"เนี่ยนเปิ่นที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่ให้ลงมือ หมายความว่าพรุ่งนี้กำลังเตรียมละครฉากหนึ่งสินะ เป็นอ๋องยามาที่เตรียมการและเขาก็จะออกไปแก้ปัญหาเอง."ไท่จื่อสามที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"เตรียมการอย่างงั้นรึ?"
"คงจะเป็นเช่นนั้น ในเมื่ออ๋องยามาแจ้งมา แน่นอนว่าคงต้องการทำให้พวกเราประหลาดใจ โดยไม่ต้องการให้เราเข้าไปขวาง."ไท่จื่อสามที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม ข้าต้องการเห็นจริง ๆ ว่าพวกเขาวางแผนอะไรกันไว้กันแน่."
----------------------------------------------------
เมืองยามา โรงเตี้ยมที่ใหญ่ที่สุด.
กลุ่มของจงซานที่เช่าสวนแห่งหนึ่ง เพื่อที่จะสามารถวางโลงศพเอาไว้ได้ ต้องไม่ลืมว่าที่พักทั่วไปนั้น ไม่เหมะที่จะใช้วางโลงศพ.
ขณะที่พวกเขานำโลงศพเข้ามาภายในสวน จงซานที่ได้ยินเสียง ๆ หนึ่งดังขึ้นมา.
"ตาเฒ่าอู๋ เจ้าช่วยเตรียมคนอัปลักษณ์เพื่อไปช่วยองค์ยามาหน่อยได้หรือไม่?"
"ไม่คิดเลยว่าองค์ยามาจะยังจำข้าได้ ข้าเฒ่าอู๋จะต้องส่งคนไปอย่างแน่นอน!"
"ว่าแต่ไปทำเรื่องอะไรอย่างงั้นรึ?"
"จะมีเรื่องอะไรเล่า เรื่องนี้เพื่อที่จะช่วยอ๋องยามาสร้างความประทับใจให้กับหวังเฟยคนใหม่นะสิ!"
..................
............
เสียงของคนห้องถัดไปนั้นยังคงพูดคุยกันอยู่ ทำให้ดวงตาของจงซานเปล่งประกาย.
"โหลวซิงเฉิน ไปจับคนในห้องถัดไปมาให้ข้า! ข้าต้องการสอบสวนพวกเขา!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หืม!"
-------------------------------------------------------
วันถัดมา งานแต่งงานใหญ่อย่างเป็นทางการของอ๋องยามาก็เริ่มขึ้น.
ทั่วทั้งเมืองยามาเวลานี้ต่างคึกคักเสียงดังคึกครื้นยิ่งกว่าเมื่อวานอีก.
ตำหนักยามาหลักที่ไม่เคยเปิดมาก่อนได้เปิดขึ้นแล้ว เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็เดินทางมาอวยพรร่วมแสดงความยินดี.
ทว่า ผู้ฝึกตนมากมายอีกมากมาย ที่ไม่ได้เข้าไปด้านในตำหนัก พวกเขาอยู่บนลานด้านนอกของตำหนักยามาเท่านั้น ส่งเสียงดังเจี้ยวจ้าวดังไปทั่วบริเวณ.
องค์รักษ์ภูตมากมายที่กระจายออกไปเต็มไปทั่วบริเวณและรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด.
เนี่ยนโหยวโหยวยังไม่ออกมา มีเพียงอ๋องยามาที่ยืนต้อนรับแขกอยู่บนลาน พร้อมกับทักทายเหล่าแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน.
"อรหันต์หมี่เล่อ? เป็นเกียรติยิ่งนัก เชิญ ๆ ..........!”
"อรหันต์หลันเติ้ง? วิหารใต้เหล่ยหยินถึงกับส่งอรหันต์หลันเติ้งมา ตำหนักยามารู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนัก เชิญ ๆ ........!”
"ไท่จื่อสาม นาจา? ศาลสวรรค์ถึงกับส่งไท่จื่อสามมา ผู้น้อยซาบซึ้งยิ่งนัก เชิญ ๆ เชิญเลย.................!”
"อ๋องพันปิศาจ? เชิญ!"
..............................
............
......
ภพหยาง เจ้าหุบเขา ศาลเทพและวิหารใต้เหล่ยหยิน อ๋องยามาที่ต่างส่งบัตรเชิญไปทั่ว ไม่ว่าอย่างไร ตัวตนของอ๋องยามาก็นับเป็นหนึ่งในผู้อิทธิพลเช่นกัน.
วิหารใต้เหล่ยหยิน หลันเติ้งและหมี่เล่อนั้น เพิ่งเสร็จสิ้นการแย่งชิงสมบัติจากเทือกเขาเซิ่งซือ.
ส่วนนาจานั้น หลังจากที่กลับมาจากอาณาเขตเฟิงจง แน่นอนว่าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเป็นอย่างมาก กับท่าทางเช่นนี้ เทียนตี้จึงได้ส่งเขามาเพื่อที่จะผ่อนคลายเรื่องดังกล่าว.
แน่นอนว่า มีกลุ่มอิทธิพลใหญ่ไม่น้อย.
งานแต่งงานใหญ่ของอ๋องยามา ไม่ธรรมดา ภายในตำหนักยามา เวลานี้มีโต๊ะอันทรงเกียรติของแขกต่าง ๆ ถูกจัดเอาไว้ ขณะที่ทุกคนเข้าไปประจำที เพื่อเข้าร่วมงานพิธีฉลองงานแต่งงานอย่างเป็นทางการ.
อ๋องยามานั้นให้ความสำคัญกับงานแต่งแห่งนี้เป็นอย่างมาก จึงได้เชิญเหล่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่มากมายเข้าร่วมงาน.
เหล่าแขกผู้ทรงเกียรติที่เข้าประจำที่กันมากขึ้นและก็มากขึ้นทำให้อ๋องยามามีความสุขเป็นอย่างมาก แม้แต่ผู้ฝึกตนบนลานด้านนอกเองก็มีมากมายมหาศาล.
มีผู้ฝึกตนมากมายขนาดนี้เลยรึ?กลุ่มอิทธิพลมากมายด้วยเช่นกัน? ดูเหมือนว่างานนี้อ๋องยามาจริงจังเป็นอย่างมาก.
ทั้งที่อ๋องยามาเองก็มีสนมอยู่เป็นจำนวนมาก.
ในมุมหนึ่งของตำหนักยามา เนี่ยนโหยวโหยวในชุดสีแดง.
"พี่ใหญ่ พี่สาม สถานการณ์เวลานี้ ยังจะให้เริ่มอีกอย่างงั้นรึ? ท่านก็ควรจะเห็น สถานการณ์เวลานี้พวกเราควรจะหนีได้แล้ว?"เนี่ยนโหยวโหยวที่โอดครวญ.
"มาถึงขั้นนี้แล้ว น้องเล็ก เจ้าดำเนินแผนต่อไป! รอให้เจ้าได้สิ่งของดังกล่าว พวกเราจะหนีทันที!"เนี่ยนเปินที่กล่าวออกมาทันที.
"หนีรึ? หนีอย่างไร? ข้ารู้ว่าท่านมีระดับเซียนโบราณ ทว่าเซียนโบราณแล้วอย่างไร อรหันต์หมี่เล๋อและอรหันต์หลันเติ้งพวกเขาก็เป็นเซียนโบราณไม่ใช่รึ? ท่านจะพาข้าหนีจริง ๆ รึ? ข้าไม่เชื่อ!"เนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"น้องเล็ก ในเวลานี้ เจ้าไม่ควรคิดอะไร งานแต่งนี้ มันผูกรัดจนยากที่จะแก้ไขได้แล้ว."ไท่จื่อใหญ่ที่กล่าวออกมา.
ขณะที่กล่าวนั้น เขาทำมุทราปล่อยพลังไปยังเนี่ยนโหยวโหยว.
"เจ้า!"เนี่ยนโหยวโหยวที่เผยความโกรธเกรี้ยวออกมา.
"เจ้าโปรดวางใจข้าผนึกพลังฝึกตนของเจ้าเอาไว้ เพื่อป้องกันเจ้าสร้างปัญหา เมื่องานแต่งงานใหญ่จบลง ได้สิ่งของดังกล่าวแล้ว พวกเราจะหนีไปอย่างแน่นอน!"ไท่จื่อใหญ่ที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ไปให้พ้น ไปให้พ้นหน้าข้าเลย!"เนี่ยนโหยวโหยวที่ตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความโกรธเกรี้ยว.
คนทั้งสองที่จากไปในทันที เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองออกไปด้วยความโดดเดี่ยวเย็นชา.
"ชิ!"เนี่ยนโหยวโหยวที่แค่นเสียงเย็นชา แววตาที่เผยความขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก.
ส่วนไท่จื่อใหญ่และเนี่ยนเปิ่นที่ออกมาจากตำหนักเนี่ยนโหยวโหยว.
"พี่ใหญ่ท่านจะไม่ช่วยน้องเล็กจริง ๆ รึ?"เนี่ยนเปิ่นสอบถามออกไป.
"เจ้าไม่เข้าใจถึงความสำคัญตำราชีวิตและความตาย การเสียสละเนี่ยนโหยวโหยวเพื่อได้มันมา ก็ถือว่าคุ้มค่า."ไท่จื่อใหญ่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"เนี่ยนเปินพยักหน้ารับ.
"ไปเถอะ พวกเราไปดูดีกว่า ที่ด้านนอกนั้น อ๋องยามากำลังจะแสดงอะไรให้พวกเราดู!"
"อืม!"
---------------------------------------
อ๋องยามาที่ทักทายแขกทุกคน ในเวลานี้เหล่าผู้ฝึกตนที่เข้าประจำที่นั่งหมดแล้ว อ๋องยามาที่รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะหันหน้าไปหาลู่พาน.
ลู่พานพยักหน้ารับ จ้องมองอ๋องยามารับรอง.
เห็นสัญลักษณ์ของลู่พานแล้ว อ๋องยามาที่รู้สึกวางใจ ภายในใจที่รู้สึกตื่นเต้น ไม่เพียงแค่เป็นวีรบุรุษในสายตาของเนี่ยนโหยวโหยว ยังอยู่ต่อหน้าผู้ฝึกตนมากมายทั่วหล้าอีก ภารกิจช่วยหญิงงาม กำลังจะเกิดขึ้นนี้ ทำให้อ๋องยามาแทบรอไม่ไหว!
"ได้เวลามงคล~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของพิธีกรที่ดังขึ้น ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ เงียบเสียงไปในทันที พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นเงียบงัน ก่อนที่เสียงดนตรีและกลองเริ่มดังขึ้น.
"เชิญเจ้าสาว!"พิธีการกล่าวเสียงดัง.
สตรีชราในชุดสีแดงเดินถือริบบิ้นแดง นำเนี่ยนโหยวโหยวในชุดสีแดงก้าวออกมาช้า ๆ .
เนี่ยนโหยวโหยวที่งดงามน่าดึงดูด ใบหน้าของนางที่ดูเฉิดฉาย พร้อมกับสวมมงกุฏหงสีแดง ทว่าก็ไม่สามารถปกปิดความงามของนางเอาไว้ได้.
"ไม่แปลกใจอ๋องยามาหลงนางถึงเพียงนี้ งดงามยิ่งนัก.!"
"ใช่ หากว่าข้าได้แต่งกับสตรีเช่นนี้ ถึงข้าตายไปก็คุ้มค่า!"
"เจ้าเป็นภูต ยังคิดว่าตัวเองยังไม่ตายอีกรึ?"
..............................
..................
......
เสียงของผู้คนมากมายดังเซ็งแซ่เต็มไปด้วยความอิจฉา ดังก้องไปทั่วงาน ทำให้อ๋องยามารู้สึกเป็นปลื้มยิ่งนัก.
"อ๋องยามา แม่สื่อได้ส่งมอบเจ้าสาวให้เจ้าแล้ว เจ้าจงดูแลนางให้ดี!"สตรีชราในชุดสีแดงที่ยื่นริบบิ้นสีแดงให้กับอ๋องยามา.
"อืม!"อ๋องยามาพยักหน้า.
"เอาล่ะได้เวลาแล้ว เตรียมไหว้ฟ้าดิน!"แม่สื่อที่ก้าวถอนออกมา.
"ยินดีกับอ๋องยามา!" "ยินดีกับอ๋องยามา!" ......................
เสียงยินดีที่ดังกึกก้องดังขึ้นไปทั่วในทันที.
อ๋องยามาที่หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข.
ทว่าเนี่ยนโหยวโหยวที่อยู่ข้าง ๆ นางที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางพบว่าตัวเองไร้ซึ่งพลังไม่สามารถทำอะไรได้เลย ความพ่ายแพ้ที่บาดลึก มันได้กระตุ้นจิตสำนึกของนางให้คิดถึงบุรุษในชุดสีดำผู้หนึ่ง หากในเวลานี้ เขามาปรากฎกายขึ้นที่นี่ จะดีขนาดใหน.
