Chapter 988 วิชาคืนกลับ.

จื่อลู่จากไปแล้ว วิกฤติของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวได้ผ่านไปแล้ว!

อย่างไรก็ตามเรื่องในครั้งนี้ยังไม่จบ สิ่งก่อสร้างมากมายบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวที่พังทลายเสียหาย แม้ว่าจะไม่ถึงกับล่มสลาย แต่ก็จำเป็นต้องสร้างขึ้นใหม่ และจะต้องจัดการอย่างรวดเร็ว เพราะว่าที่นี่ คือเมืองหลวงนั่นเอง!

เมืองหลวงต้าเจิ้ง!

เมืองหลวงตาเจิ้งที่เสียหายไปไม่น้อย เรื่องนี้ส่งผลต่อความเชื่อใจของประชาชนต้าเจิ้งไม่น้อยเช่นกัน.

"อี้เหยี่ยน เจ้ารับหน้าที่ปลอบโยนและสร้างสิ่งก่อสร้างขึ้นไป ให้เคลื่อนทัพ ซ่อมสร้างสิ่งก่อสร้างที่เสียหายบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวขึ้นใหม่ทันที!"จงซานสั่งการ.

"รับทราบ!"อี้เหยี่ยนที่รับคำในทันที.

ทว่าที่มุมหนึ่งบนลานสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของนาจาต่างเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง พวกเขาที่กำลังพยุงร่างของนาจา แววตาที่เผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมากในเวลานี้.

ต้าเจิ้ง? แข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?

ก่อนหน้านี้หลายวันพวกเขาที่เต็มไปด้วยความความมั่นใจ ทว่าเวลานี้รู้สึกอับอายปรากฎขึ้นในใจเป็นอย่างมาก เป็นพวกเขาที่แส่มาหาความตาย โชคดีที่เซิ่งหวังต้าเจิ้งเมตตา.

จงซานที่เปลี่ยนชุด ก่อนที่จะมาพบกับเทียนเสิ่นจื่อ.

"อาวุโส รบกวนแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

เทียนเสิ่นจื่อที่เผยท่าทางประหลาดใจจ้องมองไปยังจงซาน.

"หลายร้อยปีที่ไม่ได้พบกับเจ้า คาดไม่ถึงเลยว่า ตอนนี้เจ้าจะต่อสู้กับเซียนบรรพชนได้! หายาก หายากจริง ๆ !"เทียนเสิ่นจื่อกล่าวพลางทอดถอนใจ.

"ก็ยังด้อยกว่าอาวุโสนัก ที่ช่วยขับไล่เซียนบรรพชนไป!"จงซานกล่าว.

"เข้ามาค่อยพูด!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.

จงซานพยักหน้ารับ ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในตำหนักสีทองพร้อมกับเทียนเสิ่นจื่อ ลึกเข้าไปในห้องโถง เป็นตำหนักที่เขาเคยเข้ามากับเทียนหลิงเอ๋อ.

"เทียนหลิงจื่อล่ะ?"เทียนเสิ่นจื่อเอ่ยถาม.

เทียนหลิงจื่อ แน่นอนก็คือเทียนหลิงเอ๋อนั่นเอง เหล่าตัวตนระดับสูงของตระกูลเทียน ต่างก็จะมีคำว่าจื่อเพิ่มเข้ามาเพื่อบ่งบอกถึงสถานะ.

และในโลกใบใหญ่นั้น จงซานก็รับรู้ด้วยว่า คนที่จะมีคุณสมบัติได้รับคำว่า "จื่อ"ต่อท้ายนั้นก็ผู้ฝึกตนระดับเซียนบรรพชนเท่านั้น ทว่าก็มีข้อยกเว้นสำหรับใครบางคนที่พวกเขามั่นใจ ดังเช่นประมุขตระกูล ที่จะก้าวไปถึงระดับเซียนบรรพชนได้อย่างแน่นอน.

"เมื่อครั้งแยกสวรรค์นั้น ต้าเจิ้งต้องเผชิญเหล่ามารผจญมากมาย หลิงเอ๋อได้กลับไปยังตระกูลฝ่ายมารดาชั่วคราว เพียงแค่เวลาหนึ่งเท่านั้น หลังจากที่พลังฝึกตนของข้าเพียงพอแล้ว ข้าจะรับนางกลับมาอย่างแน่นอน!"จงซานกล่าว.

"ยากที่จะต้านทานได้อย่างงั้นรึ? อืม โลกใบใหญ่เองก็แตกต่างจากโลกใบเล็กมาก ทว่าในเวลาไม่กี่ร้อยปี การที่เจ้าก้าวมาถึงเวลานี้ได้ก็ไม่นับว่าง่าย!"เทียนเสิ่นจื่อพยักหน้ารับ.

"ไม่ง่ายเลย อาวุโสย่อมเห็น หากท่านไม่ออกมา ข้าก็ยากที่จะจัดการจื่อลู่ได้เช่นกัน หรือหากสามารถขับไล่จื่อลู่ออกไปได้ ก็ต้องได้รับบาดเจ็บหนักอย่างแน่นอน ในโลกใบใหญ่นั้น ยิ่งต้าเจิ้งเติบโตเท่าไหร่ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงศัตรูได้!"จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.

"จะมีศัตรูเท่าใดนั้น ขึ้นกับความสามารถ หากเจ้าแข็งแกร่งมีเหรอที่จะมีคนต้องการเป็นศัตรู กับการปรากฎตัวของศัตรูนั่นก็เป็นการกระตุ้นให้เจ้าต้องเร่งรีบแข็งแกร่งขึ้น!"เทียนเสิ่นจื่อไม่ได้กล่าวดูแคลนแต่อย่างใด.

จงซานที่พยักหน้ารับ รับรู้ว่ามันคือเรื่องจริง ทว่าเมื่อกล่าวออกมาแล้วก็ได้แต่ลอบถอนหายใจเหมือนกัน.

"ไม่คิดว่าอาวุโสจะออกมา มีผลอะไรกับท่านหรือไม่?"จงซานสอบถามออกไป.

"มีผลแต่ไม่มากนัก แต่ก็ยังดีกว่าถูกกำจัดไป แต่ว่า ข้าคิดว่าต้าเจิ้งของเจ้าเปราะบางเกินไปจริง ๆ !"เทียนเสิ่นจื่อครุ่นคิดและกล่าวออกมา.

จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด.

"แต่ว่า ในเวลาอันสั้นก้าวมาถึงวันนี้ได้ ก็ต้องถือว่าน่าชื่นชม."เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวปลอบในทันที.

จึงซานทีเผยยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้กล่าวอะไรเช่นกัน เพราะจงซานสามารถมองเห็นได้ เทียนเสิ่นจื่อดูเหมือนว่าต้องการกล่าวอะไร.

"เทียนหลิงจื่อไปอยู่กับตระกูลอื่น ไม่ใช่เรื่องดีนัก เจ้าควรจะไปพบกับนางให้เร็วที่สุด!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.

"อืม! แน่นอนข้ารู้ดี."จงซานที่กล่าวอย่างหนักแน่น.

เทียนเสิ่นจื่อย่อมเข้าใจความคิดของจงซาน นั่นหมายถึงว่าเวลานี้เขาไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ เรื่องนี้จำเป็นต้องรออีกชั่วคราว.

"ภายในร่างของเจ้า ข้าสามารถมองเห็นเงาของวิชาบำเพ็ญช่วงชิงชะตาอยู่?"เทียนเสิ่นจื่อสอบถาม.

"เป็นวิชาลับ สวรรค์ลี้ลับ เมื่อครั้งปราชญ์เทพไปเยือนโลกใบเล็กได้ทิ้งเอาไว้ ขอให้อาวุโสโปรดตรวจสอบได้หรือไม?"จงซานกล่าว.

"อืม!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าวรับ.

จงซานที่นำวิชาลับสวรรค์ลี้ลับซึ่งบันทึกเอาไว้ในขวดหยกมอบออกไป.

เทียนเสิ่นจื่อที่ตรวจสอบ "เป็นวิชาของปราชญ์เทพจริง ๆ  ทว่ามันมีข้อบกพร่องอยู่!"

"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.

"วิชานี้สามารถป้องกันคนอื่นพยากรณ์ได้ ทว่าไม่สามารถปกป้องปราชญ์เทพพยากรณ์ได้!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าวออกมาเล็กน้อย.

"เรื่องนี้ข้ารู้ดี!"จงซานพยักหน้ารับ.

เทียนเสิ่นจื่อที่จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า "ข้าจะปรับปรุงมันเล็กน้อย เพื่อจะได้ไม่มีผลต่อเจ้า!"

"อาวุโส สามารถเปลี่ยนได้จริง ๆ รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.

หากเปลี่ยนได้จริง ๆ ล่ะก็ นับว่าเป็นอะไรที่สำคัญมาก ต้องรู้ด้วยว่าเกี่ยวกับหมี่เทียน จงซานจะต้องพบเจอในไม่ช้าก็เร็ว ทว่าเทียนเสิ่นจื่อนับว่ามากความสามารถจริง ๆ  สามารถเข้าใจเกี่ยวกับวิชาช่วงชิงชะตาด้วยอย่างงั้นรึ?

เทียนเสิ่นจื่อที่ส่งพลังวิเศษเข้าไปในแผ่นริ้วหยก จากนั้นก็ส่งมันคืนให้กับจงซาน!

วิชาสวรรค์ลี้ลับได้ถูกปรับเปลี่ยนแล้ว นอกจากนี้ยังได้เพิ่มวิชาใหม่ให้อีกด้วย.

จงซานที่ปล่อยสัมผัสเทวะออกไป วิชาสวรรค์ลี้ลับที่ถูกเปลี่ยนไป หลังจากที่ตรวจสอบแล้ว ถึงมันจะไม่ได้เปลี่ยนอะไรมากมายนัก ทว่าจงซานสามารถบอกได้ว่ามันสามารถป้องกันปราชญ์เทพหมี่เทียนได้ และนอกจากนี้ยังมีอีกหนึ่งวิชาเพิ่มขึ้นมา.

�วิชาคืนสนอง»

"วิชาคืนกลับ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"เป็นวิชาของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตา ตามธรรมเนียมแล้ว ข้าไม่สามารถสอนวิชาพยากรณ์ให้กับเจ้าได้ ทว่าสามารถส่งทักษะบางอย่างให้ได้ วิชาคืนกลับนี้ไม่สามารถพยากรณ์คนอื่นได้ ทว่าตราบเท่าที่มีคนพยากรณ์เจ้า เจ้าจะสามารถมองเห็นรูปร่างและวิชาของฝ่ายตรงข้ามได้ แน่นอนว่ามันจะเกิดขึ้นในพริบตาเดียวด้วย"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

วิชาคืนกลับ ในเวลานี้ จงซานสามารถรับรู้คุณค่าของมันได้เป็นอย่างมาก หากว่ามีวิชานี้ล่ะก็ จะช่วยเพิ่มความสามารถของจงซานเป็นอย่างมาก.

เป็นวิชาที่ร้ายกาจ น่าเกรงขามนัก!

จงซานที่ไม่เร่งรีบรับและปฏิเสธแต่อย่างใด ทว่ารับรู้ว่าเทียนเสิ่นจื่อนั้นมีเป้าหมายบางอย่าง!

"ไม่รู้ว่าอาวุโสต้องการให้ข้าทำอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาโดยตรง.

"ไม่มีอะไร ทว่าเจ้าเป็นคนดูแลเทียนหลิงจื่อมาเป็นเวลานาน ควรจะได้รับการตอบแทนจากตระกูลเทียน!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.

จงซานที่ส่ายหน้าไปมา "หลิงเอ๋อนั้นเป็นภรรยาข้า หาได้ต้องการคำขอบคุณ มันเป็นสิ่งที่ข้าต้องทำ ส่วนวิชา คืนกลับนี้ ข้าจะขอรับความกรุณาไว้ก่อน แล้วค่อยตอบแทนในภายหลัง!"

ในโลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันให้กินโดยไม่ตอบแทน แน่นอนจงซานเองก็ไม่คิดจะฉวยโอกาสมาเปล่า ๆ เช่นกัน.

กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จงซานที่ครุ่นคิดถึงวิชาอีกวิชาในทันที.

"วิชาลับกายกลาง"

ก่อนหน้านี้เจ้าตำหนักกายกลางได้ส่งร่างจำแลงสัมผัสเทวะไปยังโลกใบเล็ก และยังได้มอบวิชาดังกล่าวนั้นให้กับตัวเขาเพื่อส่งให้เป่าเอ๋อฝึก ทว่าเขาเองนั้นไม่คิดที่จะให้นางฝึกฝนแต่อย่างใด ด้วยเกรงว่าจะมีผลที่ทำให้เจ้าตำหนักกายกลางควบคุมนาง ดังนั้นวิชาดังกล่าวเขาจึงเก็บไว้ หากว่าสามารถแก้ไขได้ หรือพบจุดบกพร่องมันได้แล้วล่ะก็ เรื่องนี้คงจะเป็นการฉีกหน้าของเจ้าตำหนักกายกลางไม่น้อยเลย.

หรือจะให้เทียนเสิ่นจื่อตรวจสอบดู?

ไม่ได้การ ภายในใจของจงซานที่สั่นไหวไปมา เพราะว่าคิดไว้ว่าสิ่งที่เทียนสิ่นจื่อมอบให้มีข้อบกพร่องล่ะ จะเป็นเช่นไร? อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นเขาก็แข็งแกร่งเกินไป จงซานไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน มีแค่ต้องทนไปก่อนเท่านั้น.

"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เทียนเสิ่นจื่อที่เพ่งพิศจ้องมองไปยังจงซาน.

"ไม่มีอะไร!"จงซานที่เร่งรีบส่ายหน้าปฏิเสธในทันที.

"ข้านั้นต้องการให้เจ้านำเทียนหลิงเอ๋อกลับมาที่นี่ ดังนั้นข้าจะมอบของวิเศษอย่างหนึ่งให้กับเจ้า!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.

"หืม?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

เทียนเสิ่นจื่อที่ยื่นมือนำแผ่นวงกลมขนาดหนึ่งจั้งออกมา บนแผ่นวงกลมนั้นมีอักษรรูนมากมายสลักอยู่.

"นี่คือ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

เทียนเสิ่นจื่อที่นำหยกอักขระออกมาอีกสองชิ้น.

"ตราบเท่าที่เจ้าวางแผ่นวงกลมนี้ไว้ภายในภพหยาง ไม่ว่าเจ้าจะไปใหนก็ตามในภพหยางแห่งนี้ ถึงแม้จะเป็นโลกใบเล็กของภพหยางก็ตาม ตราบเท่าที่เจ้าทำลายหยกอักขระนี้ มันจะทำการฉีกมิติย่นเวลา นำเจ้ากลับมาอยู่บนแผ่นวงกลมนี้ได้!"เทียนเสิ่นจื่อกล่าว.

"เคลื่อนย้ายทางไกลอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.

อุปกรณ์วิเศษ ไม่ว่าจะอยู่ที่ใหน ขอเพียงแค่ทำลายหยกอักขระก็สามารถกลับมาได้? นี่มัน ร้ายกาจเกินไปแล้ว!

"อืม นี่เป็นของวิเศษที่ประมุขรุ่นแรกได้หลอมขึ้น ด้วยใช้ทักษะเทวะมิติ เวลานี้มีหยกอักขระแค่สองชิ้นเท่านั้น ควรใช้มันอย่างระมัดระวัง! แล้วนำเทียนหลิงจื่อกลับมา!"เทียนเสิ่นจื่อที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

จงซานที่จ้องมองเทียนเสิ่นจื่อด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่ามองเห็นอะไรบางอย่าง ใบหน้าที่กระตุกเล็กน้อย ทว่าก็พยักหน้ารับ "โปรดวางใจ!"

"อืม!"เทียนเสิ่นจื่อพยักหน้ารับ.

กับสมบัติสองอย่างที่ได้รับมา แน่นอนจงซานรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก ทว่าการจะไปพบเทียนหลิงเอ๋อและนำนางกลับมาได้ จงซานนั้นยังไม่จำเป็นต้องฟังเทียนเสิ่นจื่อ ถึงนำกลับมาก็ไม่สามารถที่จะรับประกันความปลอดภัยของนางได้ จะให้ไปพบนางได้อย่างไร? เว้นแต่เขาจะก้าวไปถึงระดับเซียนโบราณแล้วเท่านั้น.

จงซานที่ออกมาจากตำหนักทองคำ.

หลังจากนั้นตำหนักดังกล่าวก็ค่อย ๆ ผลุบลงไปด้านล่างเทือกเขาเทียนเซี่ยอย่างช้า ๆ .

เทียนเสิ่นจื่อที่เก็บตัวต่อไป ทว่าเหล่าข้าราชบริพารของต้าเจิ้งต่างก็รับรู้ได้ในทันที เทือกเขาดังกล่าวนั้นไม่ธรรมดา บางทีสถานที่แห่งนั้นเป็นเขตแดนหวงห้ามที่แข็งแกร่งที่สุดก็เป็นได้.

หลาย ๆ คนที่เพิ่งเข้าร่วมต้าเจิ้ง เหล่าขุนนางที่กลืนน้ำลายคำโต กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เซิ่งหวังต้าเจิ้งแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?ต้าเจิ้งมีประวัติศาสตร์นานเท่าใดกัน? เซิ่งหวังมีความลับมากมายเท่าไหร่ที่พวกเขายังไม่รู้?

"ทุกคนต่างก็รู้สึกเทิดทูนเคารพต้าเจิ้งขึ้นไปอีก.

-------------------------------------------------------------------

เมืองแห่งหนึ่งภายในต้าเจิ้ง.

เซอคงที่หนีมาซ่อนตัวที่นี่ จนกระทั่งเขาได้ยินข่าวลือบางอย่างในที่โรงเตี้ยมแห่งหนึ่ง.

"เจ้าไม่รู้รึว่าเกิดอะไรขึ้นทีสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เซิ่งหวังนั้นทรงพลังมาก เขาใช้หมัดโจมตีออกไป กระแทกเทพอสูรเซียวจินตกตายคามือเลย! ข้านี้เห็นกับตาตัวเองเลย."

"ผายลมนะซิในเวลานั้นเซิ่งหวังสังหารมันด้วยเท้าต่างหาก ข้าเห็นกับตาเลย เวลานั้นเซิ่งหวังได้ขอยืมพลังจากทุกคน ร่างกายขยายออกมากว่าหมื่นจั้ง พร้อมกับย่ำเทพอสูรเซียวจิน แบนไปเลย!"

"แล้วจื่อลู่ล่ะ ข้าได้ยินมาว่าเขาเป็นศิษย์ของปราชญ์เทพ ผลเป็นอย่างไร.......!"

"เป็นอย่างไรนะรึ?"

"ท้ายที่สุดก็ขี้หดตดหายวิ่งหนีตายไปนะสิ!"

"ไปที่ใหนรึ? ข้าได้ยินมากว่าร่างกายถูกทำลาย เหลือเพียงแค่วิญญาณหนีไป!"

"ไร้สาระ เซิ่งหวังที่เมตตา ถึงกับคุกเข่าอ้อนวอนก่อนที่จะหนีไปเพราะกลัวถูกฆ่า ลูกพี่ลูกน้องของข้าเห็นกับตาเลย!"

........................

............

เสียงพูดคุย ขี้โม้โอ้อวดของฝูงชนที่ดังลั่นอยู่ในโรงเตี้ยม.

ส่วนเซอคงนั้นนั่งฟังเหงื่อตกอยู่ที่มุมหนึ่ง.

"โชคดีที่ข้ามีสมอง ไม่เช่นนั้นคงจบแบบอนาถแน่ แข็งแกร่งเกินไปแล้ว จงซานแปลกเกินไปจริง ๆ !"เซอคงที่พ่นลมหายใจคำโต.

ในเวลานี้ เขาไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว เร่งรีบออกจากเมืองนี้ เดินทางออกจากอาณาเขตเฟิงจง กลับไปยังตระกูลกงอย่างรวดเร็ว.