Chapter 977 คำสาปเผ่าจิ้งจอก.

"มุกซิงเฉิน?"เฉินซิ่วจ้องมองไปยังอันหวงที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย.

"เซียนเซิงเฉินซิ่ว ท่านรู้จักของวิเศษนั่นอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.

"เดิมทีมันเป็นของต้าเจิ้งในโลกใบเล็ก เป็นหนึ่งในสิบสุดยอดของวิเศษโบราณ มุกซิงเฉิน ได้ข่าวมาว่ามันถูกนำมาจากโลกใบใหญ่ หลอมขึ้นมาจากดวงดาว!"เฉินซิ่วที่กล่าวออกมาตามจริง.

"ดวงดาว?"ทุกคนที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.

"ไม่แปลกใจ!"อาวุโสชุดม่วงที่พยักหน้ารับ หลอมขึ้นมาจากดวงดารานี้เอง ไม่สงสัยเลยว่าฝ่ามือที่โจมตีไปทั้งสองข้างกลับไม่มีผลอะไรเลย และยังสามารถขยายออกมาได้ใหญ่โต.

"ฟิ้ว!"

จากบนท้องฟ้าการต่อสู้ของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยและอ๋องจงหยงจบแล้ว อ๋องจงหยงที่กลับมา.

อ๋องจงหยงที่จ้องมองไปยังอ๋องเหวินอู๋ที่ได้รับบาดเจ็บที่คอและท่าทางของคนอื่น ๆ ที่กำลังอยู่ในภาวะเคร่งขรึม.

"ฝ่าบาท!"อ๋องจงหย๋งกล่าว.

"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยตายแล้วอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ไม่ แต่ก็ไม่ต่างจากตาย เขาได้รับบาดเจ็บหนัก ตอนนี้คงกำลังหนีอยู่!"อ๋องจงหยงกล่าว.

"อืม!"

ซือหม่าชิงพยักหน้ารับ.

"สหายเฉิง เจ้าคิดว่าอย่างไร?"ซือหม่าชิงที่จ้องมองไปยังเฉิงไป่อี้.

เฉิงไป๋อี้ที่ใบหน้าบิดเบี้ยว ทว่าก็พยามระงับความโกรธในใจเอาไว้.

"อาวุโสหม่า ท่านสามารถควบคุมแหฟ้าตาข่ายดินได้หรือไม่?"เฉิงไปอี้ที่จ้องมองไปยังอาวุโสชุดม่วงที่ต่อสู้กับอันหวงก่อนหน้านี้.

อาวุโสหม่าส่ายหน้าไปมา "แหฟ้าตาข่ายดินนั้นผู้ก่อตั้งมอบให้กับอาวุโสหวง ไม่มีใครกล้าร้องขอ หากว่าต้องหลอมประสานละก็ อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหกเดือน.

ผู้ก่อตั้งเซียนโบราณรึ? ซือหม่าชิงและคนอื่นที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

ใบหน้าของเฉิงไป่อี้ถึงกับกลายเป็นน่าเกลียด ไม่สามารถใช้งานแหฟ้าตาข่ายดินได้ ไม่สามารถทำอะไรสตรีทั้งสองด้านในได้อย่างงั้นรึ? เช่นนั้นไม่ใช่การคุมขังแล้ว แต่กลายเป็นม่านป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกนางไปแล้วหรอกรึ?

"สหายเฉิง? เป็นไปได้ว่ายกเว้นอาวุโสหวง ไม่มีใครสามารถใช้งานแหฟ้าตาข่ายดินได้อย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงที่สอบถามออกไป.

เฉิงไปอี้ถึงกับพูดไม่ออก ทว่าก็พยักหน้ารับ.

ทุกคนที่อยู่ในสภาพอักอ่วน ไม่สามารถใช้พลังขู่เข็ญเซิ่งหวังไท่ชูได้แล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าสถานการณ์จะแปรเปลี่ยนไปเช่นนี้?

"นำอดีตขุนนางมานี้!"ซือหม่าชิงที่ออกคำสั่งในทันที.

"โครม!"

เหล่าขุนนางของไท่ชูที่ถูกผนึกพลังฝึกตนถูกลากมากลางลานต่อหน้ากรงของเซิ่งหวังไท่ชู.

"เซิ่งหวังไท่ชู บอกมา โลกจิ้งจอกเปิดอย่างไร! ทุก ๆ ห้าลมหายใจ ข้าจะสังหารมันหนึ่งคน จนกว่าจะจะบอกถึงจะหยุด!"ซือหม่าชิงกล่าวด้วยคำพูดที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร.

แหฟ้าตาข่ายดิน สตรีทั้งสองด้านในดวงตาเบิกกว้าง อ้าปากราวจะเอ่ยอะไร ทว่าก็ไม่มีเสียงออกมา.

"ได้เวลา ฆ่า!"

"อ๊าก!!"

เสียงร้องน่าสงสารก่อนที่คอจะหลุดจากบ่า.

"ซือหม่าชิงเจ้าต้องตายเหมือนหมา!"

"ซือหม่าชิงเจ้าสารเลวปิศาจร้าย!"

..................

............

......

เสียงของเหล่าขุนนางที่คำรามออกมาเสียงดัง ทว่าซือหม่าชิงหาได้สนใจ ทว่ายังคงจ้องมองไปยังแหฟ้าตาข่ายดิน.

ที่ด้านใน กงจูจิวเหว่ยที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าที่แดงซาน อ้าปากเหมือนจะพูดแต่ไม่มีเสียงออกมา.

"สังหารต่อไป!"

"ช้าก่อน!"อาวุโสหม่าที่เอ่ยออกมาในทันที.

ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังอาวุโสหม่า!

ใบหน้าของอาวุโสหม่าที่ซับซ้อนแปลก ๆ  จดจ้องมองไปยังแหฟ้าตาข่ายดินและกล่าวออกมาว่า "ดูเหมือนพวกเขาจะพูดแต่เสียงนั้นไม่สามารถผ่านออกมาได้."

ทุกคน"...................!”

"เอาล่ะ ไม่จำเป็นต้องถามแล้ว ข้ายังมีวิธีเปิดโลกจิ้งจอก!"เฉินซิ่วที่อยู่ข้าง ๆ ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.

"เซียนเซิงมีวิธีอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของซือหม่าชิงเป็นประกาย.

"ใช่ หลายปีมานี้ข้าได้เฝ้ามองฮวงจุ้ยของชิงชิว สามารถที่จะเปิดมันได้ด้วยการเสียสละอะไรบางอย่าง!"เฉินซิ่วครุ่นคิดและกล่าวออกมา.

"อะไร?"

"ข้าสามารถที่จะเปิดโลกจิ้งจอกได้ด้วยอำนาจฮวงจุ้ย ทว่าจำเป็นต้องใช้ชื่อเสียงวาสนาบนท้องฟ้าทั้งหมด และประชาชนทั่วทั้งเมือง!"เฉินซิ่วกล่าวออกมาเบา ๆ .

เฉินซิ่วที่กล่าวออกมาอย่างใจเย็น ทว่าคนอื่นที่ลอบสั่นสะท้านในใจ ใช้ชื่อเสียงวาสนาทั้งหมด และประชาชนทั่วเมืองอย่างงั้นรึ?

ทุกคนที่ขมวดคิ้วแน่น ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังซือหม่าชิง.

แววตาของซือหม่าชิงที่เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า "ตกลง รบกวนเซียนเซิงด้วย!"

"อืม!"เฉินซิ่วพยักหน้ารับ.

-----------------------------------------------------------------------------

หลังจากนั้นสามวัน ที่ด้านนอกชิงชิว จงซานที่นำอาวุโสเทียน เดินทางด้วยความเร็วสูงสุดท้ายที่สุดก็มาถึง!

ทว่าก่อนที่จะเข้าไปในชิงชิว จงซานและอาวุโสเทียนที่หยุดลง พร้อมกับจ้องมองเข้าไปด้านใน แววตาที่เต็มไปด้วยท่าทางหวาดผวา.

นี่คือชิงชิวอย่างงั้นรึ?

จากที่ไกลออกไป ได้ยินเสียงดังโหยหวน เจ็บปวดทรมาน.

"อ๊ากกกก~~~~~~~~~! ”

"ช่วยด้วย~~~~~~~!”

"ฮืออออ~~~~~!”

..................

............

......

ทั่วทั้งชิงชิวเวลานี้ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกโลหิต นอกจากนี้ภายในหมอกโลหิตนั้น ยังเต็มไปด้วยเสียงโหยหวน ศพโลหิตมากมาย ที่ไม่สามารถกลายเป็นวิญญาณเพื่อเกิดใหม่ได้.

ทั่วทั้งชิงชิวได้กลายเป็นนรกบนดินไปแล้ว บนท้องฟ้า เมฆที่มืดครึ้ม เมฆสายฟ้ามากมายที่ส่องประกายวับวาว ทว่าบรรยากาศรอบ ๆ กับเต็มไปด้วยความมืดมิด.

นี่มัน?

จงซานแทบไม่อยากเชื่อกับภาพฉากที่อยู่ตรงหนา เป็นใครกัน? ที่ใจกล้ายิ่งนัก ประชาชนกว่า 80 ล้านคนภายในชิงชิว ถูกนำมาหลอมอย่างงั้นรึ? เป็นกรรมก้อนใหญ่นัก!

"อาวุโสเทียน พอจะทำอะไรได้หรือไม่?"จงซานสอบถามออกไป.

ใบหน้าของอาวุโสเซียนที่กลายเป็นซับซ้อนกระตุกไปมา ท้ายที่สุดก็กล่าวออกมาด้วยความอัศจรรย์ใจ "เซิ่งหวัง ท่านมั่นใจว่าที่อยู่ด้านในนั้นก็ผู้ฝึกตนฮวงจุ้ยเฉินซิ่ว?"

"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"

"ไม่เหมือน ไม่ถูกต้องนัก!"อาวุโสเทียนที่ส่ายหน้าไปมา.

"มี่เหมือนตรงใหนอย่างงั้นรึ?"

"นี่คือค่ายกลฮวงจุ้ยที่ร้ายกาย ไม่ควรจะเป็นเฉินซิ่วเป็นคนจัดเตรียม มันเป็นค่ายกลฮวงจุ้ยบรรพกาล เทพปิศาจ 24 สวรรค์!"อาวุโสเทียนกล่าว.

"เทพปิศาจ 24 สวรรค์อย่างงั้นรึ? ค่ายกลบรรพกาล? สืบทอดมาจากโบราณหรือไม่? หรือว่ามันมีมาแต่โบราณแล้ว?"จงซานที่เต็มไปด้วยความสงสัย.

อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังจงซาน พยักหน้ารับและกล่าวออกมาว่า "ค่ายกลนี้ ตามบันทึกของตระกูลเทียนนั้น ซึ่งมีบันทึกเอาไว้ในโลกใบใหญ่ ขณะที่ตระกูลเทียนสาขาหลักถดถอยนั้น ได้ถอยออกมาเก็บตัว มันก็ได้หายไปพร้อมกับพวกเรา ตามข่าวลือมันได้สูญหายไปเรียบร้อยแล้ว ทว่ามันมาปรากฎในมือของเฉินซิ่วได้อย่างไร?"

จงซานพยักหน้ารับ.

"คิดว่าอย่างไร?"จงซานที่จ้องมองสอบถามหวนจี เพราะว่าใบหน้าของนางเวลานี้ดูจริงจังเป็นอย่างมาก.

"เป็นพลังปิศาจที่หนักหน่วงรุนแรงนัก!"หวนจีกล่าว.

"ปิศาจ?"

"พลังปิศาจนี้เหมือนข้าเคยเห็นมาก่อน!"หวนจีที่ขมวดคิ้วไปมาราวกับกำลังครุ่นคิด.

"ขอข้าคิดสักหน่อย!"

"อะไร?"

"นี่เป็นคำสาป เป็นคำสาปที่ทรงพลังมาก ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นเห่าเม่ยลี่ใช้พลังคำสาป พลังปิศาจนี้ เมื่อเมื่อครั้งที่นางใช้คำสาปเลย นอกจากนี้ยังมากมายมหาศาล มีจำนวนมาก! เป็นคำสาปที่ทรงพลังนัก!"หวนจีที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.

----------------------------------

จงซานที่ไม่สามารถมองลึกเข้ามาในชิงชิวได้ ทว่าภายในวังหลวงเวลานี้ ขณะที่เฉินซิ่วกำลังดำเนินการนั้น ทุกคนที่เห็นกำลังตื่นตะลึงเป็นอย่างมา.

ร่างของเหล่าขุนนางเวลานี้สั่นไปด้วยความหวาดกลัว เฉิงไป่อี้ที่เผยท่าทางอัศจรรย์ใจออกมา จดจ้องมองอาวุโสหม่า ด้วยแววตาที่จริงจัง.

สามวันสามคืน ชื่อเสียงวาสนาและหมอกโลหิตที่หมุนวนไปมา ก่อนที่มันจะเปิดทางเข้าขึ้นบนอากาศขึ้นมา.

ทางเข้าที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ  ชื่อเสียงวาสนาที่ใช้ไปมากขึ้นและก็มากขึ้น รวมทั้งเลือดเนื้อโลหิตของประชาชนทั่วชิงชิว แม้แต่ดวงวิญญาณเองก็ถูกผลาญ เพื่อสร้างทางเข้านี้ขึ้นมา.

ขณะที่ทางเข้าถูกเปิดขึ้นมานั้น แววตาของซือหม่าชิงเผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.

ที่ทางเข้านั้น หมอกสีดำทมิฬที่พวยพุ่งแผ่พุ่งออกมา หมอกสีดำที่ผุดออกมาไม่หยุด แผ่ออกมาปนกำลับหมอกโลหิตย้อมสีเป็นสีดำ ปราณทมิฬนั้นดูเหมือนว่าจะทรงพลังน่าเกรงขามมาก.

"คำสาป? นี่คือคำสาปเผ่าจิ้งจอกในอดีต?"เฉินซิ่วที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

"ผนึกในตำนาน นี่คือผนึกในตำนาน!"ซือหม่าชิงที่กลืนน้ำลายคำโตลงคอ.

"ตำนานอะไร?"เฉิงไป่อี้ที่เอ่ยออกมาด้วยความสงสัย.

"มีเรื่องเล่าว่า เผ่าจิ้งจอกนั้นในอดีตได้ล่วงเกินผู้ฝึกตนคำสาปที่น่าเกรงขามเข้า และผู้ฝึกตนคำสาปใด้ใช้ชีวิตของตัวเอง สาปเผ่าจิ้งจอกทุกรุ่น ทำให้เผ่าจิ้งจอกในเทือกเขาชิงชิวนั้น ถึงกับถดถอยลง ในเวลานั้น จื่อจุ้นเผ่าจิ้งจอก มีความแข็งแกร่งที่ปฐพีสะท้านสวรรค์สะเทือน ได้จัดการคำสาปนี้ ด้วยการผนึกมันเอาไว้ ด้วยชีวิตของตัวเอง คาดไม่ถึงเลยว่าจะผนึกมันเอาไว้ในโลกจิ้งจอก เมื่อโลกจิ้งจอกถูกเปิดขึ้น คำสาปก็จะกลับมาส่งผลต่อเผ่าจิ้งจอกทั่วหล้าอีกครั้ง."