Chapter 975 คราวทุกข์ของไท่ชู.
ศาลเทพไท่ชู ชิงชิว!
เสียงสวดมนต์ได้หายไปแล้ว ไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด ทว่าจุดตำแหน่งของประมุขตระกูลซือหม่านั้นได้หายไปแล้ว แม้แต่เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ไม่เหลือสักคน ตกตายไปทั้งหมด! พระราชวงศ์ฝั่งตะวันออกก็ปรากฎม่านพลังคุ้มกันที่แข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน.
ทุก ๆ คนสามารถคาดเดาได้ อรหันต์ก่อนหน้านี้นั่นเป็นเทพอรหันต์ซึ่งได้กำจัดซือหม่าหยวนไปแล้ว!
และตอนนี้เองก็ได้จากไปเรียบร้อยแล้ว.
ซือหม่าหยวนตายไป ซือหม่าชิงบุตรของเขาที่ไม่เสียใจแม้แต่น้อย หนำซ้ำเขายังได้ก้าวเข้าไปแทนสถานะของซือหม่าหยวน ประมุขตระกูลซือหม่าอย่างเต็มตัว!
"บุกเข้าไป ค่ายกลไท่ชูอย่างงั้นรึ? จะสามารถต้านได้อีกนานเท่าไหร่กัน!"ซือหม่าชิงที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
--------------------------
ภายในวังหลวง ที่ด้านหน้าห้องโถงนั้น มีเหล่าองค์รักษ์ที่ซื่อสัตย์หลายสิบคนที่คอยปกป้องพื้นที่แห่งนี้อยู่ ซึ่งนำโดยเซียนเซิงหลี่และปรมาจารย์หมากซือเหม่ย.
ค่ายกลด้านหน้าพวกเขาที่กำลังส่ายไปมา เซียนเซิงหลี่ที่ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"ไท่ชูที่ยิ่งใหญ่ คงถึงกาลล่มสลายแล้ว!"เซียนเซิงหลี่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซิ่งหวังยังไม่กลับมา หากกลับมาแล้วจะสามารถทำให้สถานการณ์ดีขึ้นได้รึ?!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่กล่าวออกมาด้วยความหวัง.
"ไม่ เซิ่งหวังไม่สามารถกลับมาได้!"เซียนเซิงหลี่ที่ส่ายหน้าไปมา.
"อะไรนะ?"
"เพื่อรักษาขวัญกำลังใจของขุนนางทุกคน ข้าจึงไม่ได้บอกกล่าวว่า ตระกูลซือหม่าได้ก่อกบฏ ตอนนี้เหลืออ๋องสองคน หนึ่งคนเป็นคนของตระกูลซือหม่า และนอกจากนี้ซือหม่าชิงยังร่วมมือกับประมุขนิกายจื่อเซียวอีก เจ้าคิดว่าเรื่องนี้มันน่าประหลาดใจหรือไม่?"เซียนเซิงหลี่ที่ส่ายหน้าไปมา.
"เจ้ากำลังจะบอกว่าตระกูลซือหม่านั้นได้วางแผนที่จะก่อกบฏตั้งแต่แรกเริ่มแล้วอย่างงั้นรึ?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.
"ใช่แล้ว ตระกูลซือหม่าได้ขยายอิทธิพลของตัวเองไปทั่วไท่ชู ไม่เพียงแค่แข็งแกร่ง พวกเขายังฉวยโอกาสเมื่อโลกนวีหวาเปิด เมื่อเซิ่งหวังเดินทางไปยังพื้นที่ดังกล่าว และบางทีเซิ่งหวังเองเวลานี้คงจะได้รับบาดเจ็บมาจากที่นั่นด้วย!"เซียนเซิงหลี่ที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ชื่อเสียงวาสนาไท่ชูเองเวลานี้ก็ยังคงอยู่ แน่นอนว่าเซิ่งหวังยังไม่เป็นไร!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่เอ่ยอกมาด้วยความกังวล.
"หวังไว้เช่นนั้น!"เซียนเซิงหลี่ที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ขุนนางหลายสิบคนที่คงอยู่เวลานี้ พวกเขาที่มองหน้ากันและกันไม่ได้กล่าวสิ่งใด พวกเขาที่เป็นเสนาธิการของเซิ่งหวังก่อนหน้า แม้นว่าจะพบกับวิกฤติ ทว่าก็ยังคงช่วยกันปกป้องศาลเทพไท่ชูเหมือนก่อน.
"ท่านพ่อกล่าวมาในอดีต ไม่ได้มอบบัลลังก์ให้กับข้า เพราะว่าข้าด้อยกว่าท่านพี่จริง ๆ รึ?!"เซียนเซิงหลี่ที่ฝืนยิ้มออกมา.
"กำลังพังทลายแล้ว!"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยขมวดคิ้วไปมา.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ค่ายกลที่พังทลายลง ทั่วทุกหนแห่งกลายเป็นเศษผลึกร่วงหล่นลงบนพื้น ก่อนที่จะสลายหายไปเป็นพลังวิญญาณเซียนหายไปทั้งหมด.
ที่ด้านนอกตำหนักหลวงเวลานี้ พวกเขาสามารถมองเห็นฉากที่น่าหวาดผวาได้ มือธนูเซียนที่ง้างชี้ตรงมายังภายในตำหนักหลวงกว่าหนึ่งแสนคน.
"พังลงแล้ว ค่ายกลพังแล้ว.
"เซิ่งหวังยังไม่กลับมา พวกเราจะทำอย่างไรดี?"
........................
............
ขุนนางกลุ่มหนึ่งที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ทว่ายังคงยืนอยู่อย่างมั่นคงด้านหลังเซียนเซิงหลี่.
ทิศของวังหลวงทิศใต้ ซือหม่าชิงที่บุกเข้ามาช้า ๆ .
ซือหมาชิงที่สวมชุดเก้ามังกร ที่ด้านหลังมีขุนนางกลุ่มหนึ่งเข้ามาภายในห้องโถง.
"ซือหม่าชิง เจ้าคนทรยศ กล้าสวมชุดมังกร ก้าวเข้ามาในนี้อย่างงั้นรึ?"ขุนนางคนหนึ่งที่กล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว ด่าว่าซือหม่าชิงในทันที.
ซือหม่าชิงจ้องมองเขาด้วยควาเย็นชา.
"วูซ!"
ศรเซียนที่พุ่งออกไปเกิดระเบิดดังสนั่น.
"ปัง!"
ศรเซียนถูกหยุดเอาไว้ก่อนที่จะถูกยิ่งไปยังขุนนางคนดังกล่าว เป็นปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ยื่นมือออกไปคว้าไว้ได้ทัน.
ขุนนางคนดังกล่าวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ากล่าวสิ่งใดออกมาอีก.
"ปรมาจารย์หมาซือเหม่ย เจ้าเป็นคนของเผ่าจิ้งจอก นี่เป็นเรื่องของไท่ชู เจ้ามีสิทธิ์เข้ามายุ่งอย่างงั้นรึ?เกี่ยวกับราชวงศ์ชื่อเสียงวาสนา เผ่าจิ้งจอกไม่เคยเข้ามายุ่ง ในเมื่อเป็นอาณาจักรคู่บารมี บรรพชนของพวกเจ้าไม่เคยสั่งสอนอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า "ไท่ชูนั้นก็คือเผ่าจิ้งจอก และอีกอย่างข้าไม่ฟังคำพูดของเจ้า!"
"งั้น คิดจะต่อต้านอย่างงั้นรึ?"ซือหม่าชิงกล่าว.
ระหว่างที่กล่าวนั้น ที่ด้านหลังซือหม่าชิงปรากฎชายในชุดสีฟ้าก้าวออกมา.
"อ๋องจงหยง เจ้าก็เป็นหนึ่งในสามอ๋องไท่ชู เจ้าเองก็ต้องการก่อกบฏอย่างงั้นรึ?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ดวงตาส่ายไปมา.
"สามอ๋องร่วมมือกันก่อกบฏอย่างงั้นรึ?"ขุนนางคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตะหนักตกใจ.
สามอ๋องไท่ชู หนึ่งซือหม่าหยวน สองอ๋องเหวินอู๋ เดิมที่เขาเคยเป็นหนึ่งในตระกูลสาขาของตระกูลซือหม่าเพียงแค่เปลี่ยนชื่อเท่านั้น แน่นอนว่าย่อมเป็นกบฏอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะเขาควบคุมทหารตระกูลซือหม่า และอ๋องคนสุดท้าย อ๋องจงหยง.
แม้แต่อ๋องคนสุดท้ายยังก่อกบฏอย่างงั้นรึ?
"เซิ่งหวังไท่ชูแท้จริงได้ตายไปแล้ว หากว่าเป็นเซิ่งหวังคนเก่าข้ายินดีที่จะภัคดี ทว่าตอนนี้เป็นเพียงเด็กสาวที่มีพลังเท่านั้น ข้าปฏิเสธที่จะยอมรับ นอกจากนี้การที่เซิ่งหวังคนเดิมตายไป ทำไมไม่มีใครแจ้งต่อข้าและคนอื่น? ปรมาจารย์หมากซือเหม่ย ล่วงเกินแล้ว!"
อ๋องจงหยงกล่าวเสร็จก็พุ่งตรงไปยังปรมาจารย์หมากซือเหม่ยในทันที.
"ตูมมมม!"
การต่อสู้ของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยและอ๋องจงหยงเริ่มขึ้นแล้ว ร่างของพวกเขาทั้งคู่ที่ลอยขึ้นบนอากาศ พร้อมกับโจมตีใส่กันเสียงดังสนั่น.
"เอาล่ะ เซียนโบราณคนสุดท้ายก็ถูกแยกออกไปแล้ว ส่งคนออกไป จับตัวพวกเขาทั้งหมดเอาไว้!"ซือหม่าชิงที่เอ่ยออกมาทันที.
"พวกกบฏ ต้องตายเหมือนหมา!"
เหล่าขุนนางที่ตะโกนออกไปเสียงดัง แต่น่าเศร้าที่ด้านหลังซือหม่าชิงยังมีเซียนโบราณอีกคน เป็น อ๋องเหว่ยอู๋นั่นเอง!
อ๋องเหว่ยอู๋ทันทีที่ลงมือ ก็ไม่มีใครสามารถต้านทานได้ เซียนเซิงหลี่เองก็เช่นกัน ในเวลานี้พวกเขาถูกส่งต่อให้องค์รักษ์คุมตัวเอาไว้.
ซือหม่าชิงที่ก้าวเข้าไปในท้องพระโรง สายตาของขุนนางมากมายที่จ้องมองไปด้วยความโกรธ บัลลังก์เก้ามังกร ซือหม่าชิงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ก้าวขึ้นไปช้า ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ นั่งลง.
ทันทีที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ซือหม่าชิงที่รู้สึกกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่กล้าแกร่ง ดูมีความสุขเป็นอย่างมาก.
"ครืนนนน~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
ชื่อเสียงวาสนาของชิงชิวที่กลายเป็นบ้าคลั่ง บัลลังก์มังกรที่ถูกยึด ช่างน่าเศร้า เซิ่งหวังไม่อยู่ ไม่มีใครสามารถทำอะไรได้!
"นับจากวันนี้เป็นต้นไป ข้าจะขอสถาปนาเปิดราชวงศ์สวรรค์!"ซือหม่าชิงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
ราชวงศ์สวรรค์ แน่นอนว่าซือหม่าชิงในเวลานี้ทำได้แค่สสถาปนาราชวงศ์สวรรค์ เป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวไปถึงศาลเทพเลย มันยังมีเงื่อนไขอีกหลายอย่าง.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน!"
ทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่ตะโกนออกมาเสียงดัง บนบัลลังก์มังกร ซือหม่าชิงที่หลับตาลง เต็มไปด้วยความเพลิดเพลิน.
เหล่าขุนนางทั้งหมดของศาลเทพไท่ชูถูกผนึกพลังฝึกตนทั้งหมด ใบหน้าแววตาที่จ้องมองไปยังซือหม่าชิงด้วยความโกรธ.
"เซิ่งหวังกลับมาเมื่อไหร่ เจ้าจะต้องถูกกุดหัวเก้าชั่วโคตรแน่นอน!"ขุนนางที่ถูกผนึกพลังฝึกตนที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
ซือหม่าชิงที่ไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย ทว่ากลับเพลิดเพลินกับบัลลังก์มังกรที่นั่งอยู่เป็นอย่างมาก.
"วูซซซซซ!"
จากพื้นที่ไกลออกไปปรากฎริ้วแสงที่พุ่งตรงมายังตำหนักหลวง.
เหล่าองค์รักษ์ที่เตรียมตัวตั้งรับ ทว่าซือหม่าชิงที่อยู่ในท้องพระโรงเพียงแค่มองออกไปเล็กน้อยและกล่าวออกมาเบา ๆ ว่า "ถอยออกมา!"
"รับทราบ!"เหล่าแม่ทัพนายกองที่รับคำทันที.
"ฟิ้ว!"คนกลุ่มหนึ่งที่ร่อนลงที่ลานตรงกลาง.
ซือหม่าชิงที่ลุกขึ้นจากบัลลังก์มังกร ก่อนที่จะก้าวออกมาช้า ๆ .
เป็นเฉิงไป๋อี้และคนของนิกายจื่อเซียวนั่นเอง ที่ด้านข้างของเขามีชายในชุดสีม่วงสองคน ทว่าพวกเขาทั้งสามคนนั้น กำลังแบกกรงขนาดใหญ่เข้ามา.
กรงดังกล่าวนั้นมีเส้นแสงสีดำทมิฬ ที่ด้านในนั้นมีสตรีสองคนนั่งอยู่ เป็นเซิ่งหวังไท่ชูและกงจูจิวเหว่ย พวกนางทั้งสองนั่งบำเพ็ญ อยู่ในสภาพอ่อนแอ กำลังต้านอำนาจกัดกร่อนของกรงขังทมิฬนี้อยู่.
"เซิ่งหวัง!"เหล่าขุนนางที่ถูกผนึกต่างก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ.
เฉินไป่อี้ที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยจ้องมองไปยังซือหม่าชิง "โชคดี ที่ข้าไม่ได้มาสาย!"
"สหายเฉิง รบกวนเจ้าแล้ว!"ซือหม่าชิงที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หาได้มีอะไรไม่ ข้าและอาวุโสทั้งสองของนิกายจื่อเซียว ต้องใช้พลังและเวลาไปกว่าห้าปี ด้วยการใช้แหฟ้าตาข่ายดินท้ายที่สุดก็สามารถจับกุมหญิงงามทั้งสองคนนี้ได้!"เฉิงไป๋อี้กล่าว.