Chapter 971 ศาลเทพไท่จีล่มสลาย.

ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน!

จงซานที่ปล่อยมังกรวาสนาออกมาจากร่าง วาสนามากมายที่ถูกปล่อยออกมา.

แววตาของอ๋องฉีหมิงที่ส่ายไปมา! เขาตระหนักได้ว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก.

เป็นจริงซานจริง ๆ  ไม่ผิดแน่ มีเพียงแค่จงซานที่สามารถเก็บวาสนาต้าเจิ้งเอาไว้ได้ แท้จริงแล้วเขายังมีชีวิตอยู่!

มหาเซียน จงซาน?

เรื่องน่าขัน ความแข็งแกร่งของจงซานเพียงแค่มหาเซียนอย่างงั้นรึ? อ๋องฉีหมิงไม่ได้เข้าไปในโลกนวีหวา เรื่องนี้เขาจึงไม่เข้าใจได้ชัดเจนนัก.

จงซานแข็งแกร่งอย่างงั้นรึ?

กับเรื่องที่บอกเล่าต่อกันมานั้น เขาสามารถเคลื่อนย้ายวิถีสวรรค์ ทำลายเนตรดอกเหมยของบรรพชนเสวี๋ยเหมย ทำลายผังกระดองเต่าสวรรค์ ทำลายกระบี่เสวี๋ยเหม่ย ตัดแขนบรรพชนชราเสวี๋ยเหมย ข้อมูลนี้ถูกส่งมาถึงอ๋องฉีหมิงเช่นกัน ทำให้ดวงตาของเขาสั่นไหวไปมา.

เซียนโบราณเองก็ย่อมมีความอหังการเป็นของตัวเอง.

ในเวลานี้อ๋องฉีหมิงไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวมากมายนัก.

เพราะอ๋องฉีหมิงรู้ดี แม้นว่าจงซานจะแข็งแกร่ง ทว่าเขาก็ยังเป็นมหาเซียน ความเร็วของเขาย่อมมีจำกัด สำหรับตัวเขาหากต้องการจะหนี จงซานไม่มีทางขวางเขาเอาไว้ได้ เว้นแต่จะยืมพลังของตาเจิ้ง ครอบครองมังกรแท้! ช่างน่าเสียดาย ที่ในเวลานี้เขาเพิ่งปล่อยมันออกไปจากร่างกาย.

"เซิ่งหวังจง ได้ยินเรื่องของท่านมาไม่น้อย!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.

จงซานที่จ้องมองไปยังอ๋องฉีหมิงด้วยสายตาเย็นชา กล่าวออกมาเล็กน้อย "ก่อนหน้านี้เจ้าต้องการสังหารขุนนางของข้าอย่างงั้นรึ?"

"เรื่องในวันนี้ ไว้จะให้เซิ่งหวังไท่จีมาอธิบายต่อท่านอย่างแน่นอน ทว่าในเมื่อท่านเพิ่งกลับมา อ๋องเช่นข้าคงจะไม่ขอรบกวน ไว้เจอกันในสนามรบก็แล้วกัน!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาเบา ๆ .

กล่าวเสร็จ เขาที่เตรียมนำผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาเตรียมจากไปในทันที.

ทว่าในเวลานี้เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่ามหาเซียน ทุกคนกลับไม่ขยับ ดวงตาเลื่อนลอย ราวกับไม่ได้ยินคำสั่งของอ๋องต้าหมิงเลย.

คิ้วของอ๋องฉีหมิงขมวดไปมา หัวใจถึงกับสะดุ้ง จดจ้องมองไปยังด้านล่าง จงซานที่ยังไม่ลงมือ แล้วใครกันควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา?

เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

"ต้าเจิ้งไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว คิดต้องการจะมาก็มา จะไปก็ไปอย่างงั้นรึ?!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม.

ดวงตาของอ๋องฉีหมิงที่สั่นไหวไปมา นี่เขาเป็นคนควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาจริง ๆ รึ?

แทบจะในทันทีเหล่าขุนนางที่จดจ้องมองไปยังจงซานด้วยความเคารพเทิดทูน เพราะว่าพวกเขามองเห็นกลุ่มมหาเซียนผู้ใต้บังคับบัญชาของอ๋องฉีหมิงไม่สามารถขยับได้.

เซิ่งหวังร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?

ภายในใจของอ๋องฉีหมิงที่กำลังสั่นไหวไปมา แปลกเกินไปแล้ว นี่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาถูกควบคุมอย่างงั้นรึ?

เขาไม่กล้ารั้งรออีกต่อไป อ๋องฉีหมิงที่พุ่งหนีไปด้วยความเร็วสูงในทันที.

"ตูมมมม!"

เกิดระเบิดดังสนั่น ร่างของอ๋องฉีหมินที่ลอยกลับมา แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ได้ขวางทางอ๋องฉีหมิงเอาไว้ในทันที แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเป็นตัวตนที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก ในโลกนวีหวานั้น มันได้กลืนร่างของเซิ่งหวังไท่อี้และเหยี่ยนฮุยเข้าไป!

เห็นแปดหางสวรรค์ที่ปรากฎขึ้นมา อ๋องฉีหมิงที่ขนลุกทั่วร่าง ไม่กล้าประมาทอีกต่อไป.

"ข้าบอกไปแล้วในเมื่อมาแล้ว ก็ไม่สามารถไปใหนได้!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

เสียงของจงซาน ที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.

"จงซาน เจ้าต้องการทำอะไร?"อ๋องฉีหมิงที่ไม่สามารถใจเย็นเอาไว้ได้อีก.

"ไม่มีอะไร ข้าคิดที่จะแยกวิญญาณออกและนำร่างของเจ้าไปแขวนประจานสักหน่อย."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

แม้นว่าจงซานจะชื่อชมความสามารถของอ๋องฉีหมิง ทว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยเขาไป เพื่อปลอบประโลมคนทั่วแผ่นดิน จำเป็นต้องสังหารเขาและนำร่างของเขาแขวนประจานเพื่อแจ้งต่อผู้คนประชาชนของเขา!

"เจ้ากล้า!"อ๋องฉีหมิงที่ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.

"แล้วทำไมข้าจะไม่กล้า?"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.

"วูซซซซ!"

ร่างของอ๋องฉีหมิงที่หายใจติดขัดขึ้นมาทันที ราวกับรับรู้อะไรบางอย่าง.

"มารสวรรค์ นี่คือมารสวรรค์ ภาวะไร้รูป? เป็นมารสวรรค์ไร้รูปอย่างงั้นรึ? นี่เจ้าครอบครองมารสวรรค์ไร้รูปได้อย่างไร?"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.

"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา.

แปดหางสวรรค์ที่เคลื่อนที่เข้าหาอ๋องฉีหมิง ทว่าอ๋องฉีหมิงที่เร่งรีบหลบไม่กล้าเข้าปะทะ ร่างกายของเขาที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว ทว่ากลับถูกมารสวรรค์ไร้รูปขวางเอาไว้ด้วย.

อ๋องฉีหมิงที่รู้สึกว่ามารสวรรค์อยู่ทั่วทุกสารทิศ มารสวรรค์ไร้รูปปกปิดเส้นทางทุกทิศของเขาเอาไว้หมดแล้ว.

“!”

อ๋องฉีหมิงที่กลายเป็นบ้าคลั่ง เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

มารสวรรค์ไร้รูปนั้น เป็นตัวตนที่โปร่งใส ไม่สามารถมองเห็นได้ แม้แต่สัมผัสเทวะก็ไม่สามารถตรวจจับได้ หากแต่เมื่อสัมผัสกับร่างกายก็จะสัมผัสได้ มีเพียงแค่ประมุขนิกายที่มีความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับมารสวรรค์เท่านั้นถึงจะสามารถจับกุมมารสวรรค์ไร้รูปได้ และมีคนเหล่านี้อยู่น้อยมาก ๆ .

ทว่ามันมาปรากฎขึ้นที่นี่ได้อย่างไร?

อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความเศร้า พบว่าพื้นที่รอบ ๆ เต็มไปด้วยมารสวรรค์ หมื่น แสน ล้านตนอย่างงั้นรึ?

อ๋องฉีหมิงไม่กล้าคาดเดาจำนวนเลย รู้แต่มีมารสวรรค์อยู่ทุกที่ มันได้ออกมาขวางเขาแม้แต่ซึมเข้ามาในร่างของเขา.

น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว! นี่มัน โลกเขตแดนมารสวรรค์?

"ครืนนนนน!"

และทันทีที่อ๋องฉีหมิงเผลอก็ถูกหางของแปดหางสวรรค์จับกุมเอาไว้ในที่สุด หางสีม่วงที่มีอำนาจของกระบี่จู่เซียนปรากฎอยู่ด้านหน้าอ๋องฉีหมิง.

อ๋องฉีหมิงที่ไม่สามารถขยับได้!

อ๋องฉีหมิงที่ถูกหางของแปดหางสวรรค์จับกุมขณะที่ดิ้นรนไปมา เขารู้ดี ตัวเขาเองไม่ใช่คู่มือของเซิ่งหวังไท่อี้ กับแปดหางสวรรค์ที่กินเซิ่งหวังไท่อี้ไปแล้ว ตัวเขามีเหรอที่จะรอด?

"จงซาน ทางที่ดีเจ้าควรจะปล่อยข้าไป ไม่เช่นนั้นเซิ่งหวังไท่จีจะต้องไม่ปล่อยเจ้าแน่ เขาจะต้องทำลายล้างต้าเจิ้งแน่นอน!"อ๋องฉีหมิงที่ตะโกนเสียงดัง.

ที่เขาทำได้ในเวลานี้คงมีเพียงแค่นำศาลเทพไท่จีออกมาข่มขู่เท่านั้น.

"เจ้าคิดว่าข้ากลัวศาลเทพไท่จีอย่างงั้นรึ? คิดว่าในโลกนี้มีเซิ่งหวังไท่จีอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ดวงตาหรี่เล็กลง.

"เจ้า เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"อ๋องฉีหมิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

-----------------------------------------

ภพหยาง จงซานที่กลับมาแล้ว พร้อมกับปล่อยมังกรออกมา วาสนาได้กลับมาปรากฎขึ้นที่บนท้องฟ้าแล้ว.

ภพหยิง เมืองซ่าง ตำหนักปู่ซือจงซานที่ก้าวออกมาจากด้านในจดจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมกับปลดปล่อยวาสนาออกไป เสียงมังกรที่คำรามลั่นไปทั่วสวรรค์ เหล่าเสนาธิการที่รู้สึกวางใจได้ในที่สุด.

เพราะในเวลานี้วาสนาของเมืองซ่างได้กลับมาปกติและแผ่พุ่งไปยังร่างของข้าราชบริพารทุกคนแล้ว.

ความรู้สึกที่เหมือนดั่งเช่นในอดีตได้กลับคืนมาแล้ว.

ในเวลาเดียวกัน อี้เหยี่ยนที่เข้ามาหาจงซานด้านหน้าและกล่าวรายงานออกมาว่า "เซิ่งหวัง ข้าได้ส่งสัญญาณไปแล้ว!"

"อืม!"จงซานพยักหน้า.

ภพหยาง อาณาเขตเฟิงจงทิศตะวันออกเฉียงเหนือ สถานที่แห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวงไท่จี.

โหลวซิงเฉินที่ยืนอยู่บนเทือกเขาแห่งหนึ่ง ขณะที่ได้รับสัญญาณบางอย่างมา ดวงตาของโหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา เวลานี้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ.

โหลวซิงเฉินที่ยื่นมืออกไป ก่อนที่จะนำคันศรยาวออกมา พร้อมกับนำลูกศรสีทองที่ล้ำค่าออกมา.

สายตาของเขาที่จ้องมองเข้าไปในเมืองหลวงไท่จี.

"เซิ่งหวังสามารถทำให้เซียนบรรพชนได้รับบาดเจ็บหนัก แม้แต่ไม่ตาย ข้าโหลวซิงเฉินที่ลอบโจมตีเซียนโบราณด้วยทักษะเวลา หากไม่สำเร็จ คงไม่มีหน้าไปพบเซิ่งหวังแน่!"โหลวซิงเฉินที่กล่าวกับตัวเอง.

--------------------------------------

ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.

"เจ้า เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"อ๋องฉีหมิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

เห็นใบหน้าของจงซานแล้ว อ๋องฉีหมิงที่รู้สึกไม่ดีนัก มันคืออะไร?

"พรุด!"

ร่างของอ๋องฉีหมิงที่สั่นสะท้าน ดวงตาเบิกกว้างกลมโต แววตาไม่อยากเชื่อ "เจ้า วาสนาของข้า? วาสนาข้า?เซิ่งหวังสิ้นแล้ว?"

เป็นไปได้ว่า เซิ่งหวังสิ้นแล้ว?

"เจ้าสังหารเซิ่งหวังอย่างงั้นรึ? เป็นเจ้าอย่างงั้นรึ?"อ๋องฉีหมิงที่ร้องออกมาด้วยความตกอกตกใจ.

จงซานหาได้สนใจอ๋องฉีหมิงแต่อย่างใด เพราะว่าไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ศาลเทพไท่จีได้จบสิ้นแล้ว นอกจากนี้เขายังสามารถใช้อ๋องฉีหมิงยืนยันภารกิจของโหลวซิงเฉินได้อีกด้วย.

ในเวลานี้อ่องฉีหมิงต้องตาย คนผู้นี้ต้องตาย หากแต่ยังจำเป็นต้องใช้ประโยชน์สักเล็กน้อย.

"อาวุโสเทียน!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.

ที่ไกลออกไปนั้น ปรากฎร่าง ๆ หนึ่งขึ้นมา.

"เซิ่งหวัง!"อาวุโสเทียนที่กล่าวด้วยความเคารพ.

"ข้าขอมอบคนผู้นี้ให้เจ้าจัดการ แยกวิญญาณของเขาออกมา นำศพไปแขวนที่ประตูสวรรค์ทิศใต้."จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย.

"น้อมรับคำสั่ง!"อาวุโสเทียนที่กล่าวตอบรับในทันที.

"เจ้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้ จงซาน เจ้าไม่สามารถทำเช่นนี้ได้!"อ๋องฉีหมิงที่เวลานี้กำลังหวาดผวาอกสั่นขวัญหาย.

แน่นอนจงซานไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง อ๋องฉีหมิงก็ต้องตาย เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาากลุ่มมหาเซียนต้องตาย จงซานที่ต้องการบอกกล่าวต่อเหล่าขุนนางและทุกคนทั่วแผ่นดิน.

ด้วยการร่วมมือของแปดหางและอาวุโสเทียน สามารถที่จะสังหารทุกคนให้ตกตายไปทั้งหมด.

จงซานที่จัดการอ๋องฉีหมิงแล้ว ก็หันหน้ากลับมามองเหล่าเสนาธิการทุกคน.

"เสนาธิการทุกคน!"จงซานเอ่ย.

"เซิ่งหวัง!"เหล่าขุนนางทุกคนที่แสดงความเคารพ.

ในเวลานี้ เหล่าขุนนางทุกคนที่เต็มไปด้วยความเทิดทูนในตัวจงซาน เซิ่งหวังทรงพลังยิ่งนัก อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความอหังการก่อนหน้านี้ ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว เซิ่งหวังแข็งแกร่งจริง ๆ  ไร้เทียมทานยิ่งนัก!

"สิ่งที่ทุกท่านได้ทำ ข้าจะจดจำเอาไว้อย่างดี วันนี้ ทุกคนเหนื่อยมามากแล้ว ข้าอนุญาตพิเศษให้กลับไปพักเป็นเวลาสองวัน สองวันหลังจากนี้ให้เดินทางเข้าร่วมประชุมที่ตำหนักซ่างเฉิง!"จงซานกล่าว.

"รับด้วยเกล้า!"เหล่าขุนนางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

เพียงแค่คำพูดเล็กน้อยของเซิ่งหวัง ก็ทำให้พวกเขาผ่อนคลายได้ในที่สุด!

เหล่าขุนนางได้จากไปแล้ว เหลือเพียงแค่หลินเซียว สุ่ยอู่เหินและสุ่ยจิง.

"เซิ่งหวัง ท้ายที่สุดท่านก็กลับมา!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

หลินเซียวและสุ่ยจิงที่พยักหน้าเช่นเดียวกัน.

"อืม หลายปีมานี้ ลำบากพวกเจ้าจริง ๆ !"จงซานพยักหน้ารับ.

"ไม่ลำบากเลย ขอเพียงแค่เซิ่งหวังกลับมา ทุกอย่างหาได้ลำบากอะไร!"สุ่ยอู๋เหินกล่าว.

"อืม ดูเหมือนว่าผมของพวกเจ้าจะแซมขาวไม่น้อย วันนี้กลับไปหลับให้สะบาย พักผ่อนสักวัน พรุ่งนี้ตอนเย็นค่อยมาพบข้าที่ห้องอักษรพร้อม ๆ กัน!"จงซานกล่าว.

"รับทราบ!"คนทั้งสามที่รับคำสั่งในทันที.

พวกเขาทั้งสามที่ต้องเคร่งเครียดกับภารกิจของต้าเจิ้งมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ความจริงก็แทบหมดแรง นอนไม่เต็มตื่นเป็นเวลานาน วันนี้ จงซานกลับมา ท้ายที่สุดก็สามารถผ่อนคลายได้.

เมื่อเหล่าขุนนางจากไปหมดแล้ว จงซานที่กลับไปยังห้องอักษรของตัวเอง.

บนโต๊ะอักษรของเขา มีแผ่นริ้วหยกวางอยู่.

จงซานที่นั่งลง พร้อมกับหยิบแผ่นริ้วหยกขึ้นมาเบา ๆ

"จงซาน เจ้าคงคำนวณไว้หมดแล้ว กว่าร้อยปีมานี้ ไม่มีใครคุยกับข้า ข้ารู้สึกเหี่ยวแห้งไปหมดแล้ว!"

ภายในห้องอักษรเสียงที่หวานแหววของสตรีผู้หนึ่งก็ดังขึ้น.

"ตั้งแต่ที่ข้าไม่อยู่ เจ้าร้ายกาจขึ้นมากนัก ก่อนที่ข้าจะไปเจ้าเป็นมารสวรรค์ระดับสูง ตอนนี้ได้กลายเป็นมารสวรรค์ไร้รูปไปแล้วรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.

แม้นว่าคนอื่นจะมองไม่เห็นทว่าจงซานสามารถมองเห็นรูปร่างทั้งหมดของนางได้ เวลานี้นางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แกว่งเท้าไปมา.

"นี่คือ!"สตรีคนดังกล่าวที่เอ่ยถามออกมา.

จงซานที่จ้องมองไปยังแผ่นริ้วหยก และกล่าวออกมาว่า "นี่คือข้อมูลที่องค์รักษ์เงารวบรวมมา ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องดูอะไรมากมายนัก เจ้าลองบอกซิว่าตลอดหลายปีมานี้มีอะไรเกิดขึ้นภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว?"

"ได้แน่นอน เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวไม่มีสิ่งใดที่หลุดพ้นสายตาของข้าได้!"สตรีคนดังกล่าวที่กล่าวเสียงขึ้นจมูกด้วยความมั่นใจ.