Chapter 970 ผลกระทบของจงซาน.
ภาพหยาง สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.
เสียงโห่ร้องสรรเสริญดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ หลังจากที่จงซานได้โผล่ขึ้นที่กลางลาน.
เหล่าขุนนางในเวลานี้ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้โฮออกมา.
ในเวลานี้เสียงทรงพระเจริญดังก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ทั่วทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยความปีติยินดี ส่งเสียงดังทะลวงหมู่มวลเมฆา.
ลานด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน เหล่าขุนนางที่ดีใจน้ำตาไหลออกมาเอง ชื่นชมเซิ่งหวังไม่หยุด ในเวลานี้ ภายในใจของพวกเขาที่ตื่นเต้น ซาบซึ้ง ห้าปีมาแล้วที่พวกเขาต้องแบกรับภารกิจที่หนักหนา กับการตัดสินใจในเส้นทางที่ถูกต้อง รอคอยเซิ่งหวังกลับมา!
หลังจากที่แสดงความเคารพต่อจงซานแล้ว เหล่าขุนนางที่ไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป ตอนนี้สายตาแห่งความเกลียดชังจดจ้องมองไปยังเซียนโบราณอ๋องฉีหมิงและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา.
จงซานที่เป็นเสาหลักของทุกคน เมื่อเสาหลักมาถึง ความหวาดกลัวก็ไม่มีเหลืออีกต่อไป.
ทว่าที่ไกลออกไปนั้น ภายในหลุมขนาดใหญ่ เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้งที่ได้รับบาดเจ็บถูกกักตัวเอาไว้ ดวงตาเบิกกว้างชำเลืองมองตาโตจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป สมองราวกับถูกฟ้าเผ่าลงมา.
ภายในใจที่รู้สึกแผ่นฟ้าได้พลิกคล่ำไปแล้ว.
ไม่ใช่ว่าจงซานตายแล้วรึ? ยังไม่ตายจริง ๆ รึ? หน้าอกของหลางเจิ้นที่ขึ้น ๆ ลงพะงาบ ๆ จิตสำนึกที่กลายเป็นบ้าคลั่ง จดจ้องมองจงซาน หลางเจิ้นที่มองเห็นอนาคตของต้าเจิ้ง ชะตาของต้าเจิ้งที่สมบูรณ์แบบ? เพียงแค่คิดก็ทำให้ตื่นเต้นแล้ว.
ทว่าคิดถึงตนเองตลอดหลายปีที่ตัวเองได้ทำ.
ทรยศ! กบฏ! จำนนต่อศัตรู!และยังจำนนล้มเหลวอีก?
"ฮ่า ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เซิ่งหวังกลับมาแล้ว เซิ่งหวังมาแล้ว!"หลางเจิ้นที่ราวกับคนบ้าเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้.
อารมณ์ที่ไม่มั่นคง ความนึกคิดที่โถมกระหน่ำอย่างหนักหน่วง เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้น ในเวลานี้เสียสติไปแล้ว ร้องไห้และหัวเราะ สติฟั่นเฟือนไปแล้ว.
ในเวลานี้ ไม่มีใครสนใจหลางเจิ้นแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่กลุ่มของอ๋องฉีหมิง ในสายตาของขุนนางต้าเจิ้งเองก็รับรู้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่ต่อไป.
เสียสติรึ? ถึงเสียสติก็ไม่อาจพ้นโทษที่ตัวเองได้กระทำ!
จงซานที่ดวงตาแหลมคมเต็มไปด้วยประกายแสง อาบไปด้วยความอหังการ จดจ้องมองไปยังอ๋องฉีหมิง.
ดวงตาของอ๋องฉีหมิงที่เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม ใบหน้ากระตุก ยังไม่ตาย จงซานยังมีชีวิตอยู่? เรื่องนี้ เป็นไปได้ด้วยรึ?
จงซานที่จ้องมองศัตรูที่ลอยอยู่บนอากาศ ก่อนที่จะหันกลับมามองเหล่าขุนนางด้านหลัง.
"เสนาธิการทุกท่าน ลำบากแล้ว ข้ากลับมาช้า!"จงซานกล่าว.
"เป็นหน้าที่ของเฉินอยู่แล้ว.
"เป็นสิ่งที่เฉินควรกระทำ!"
"ขุนนางชรารู้ดีว่าเซิ่งหวังจะต้องกลับมา!"
..............................
..................
......
เหล่าขุนนางที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตัน หาได้กล่าวตำหนิ เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกเขานั้นคือข้าราชบริพารที่ล้ำค่าของต้าเจิ้ง.
หลินเซียว สุ่ยจิง สุ่ยอู๋เหิน แววตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยประกายแสงแห่งความตื่นเต้น ทว่าสายตาของจงซานที่จ้องมองมายังพวกเขา เต็มไปด้วยความเชื่อใจและซาบซึ้ง คนทั้งสามเองไม่จำเป็นต้องเอ่ยก็รับรู้ได้ถึงแววตาของจงซาน ความลำบากตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ได้มลายหายไปหมดทันที.
เมื่อกล่าวปลอบขวัญเหล่าขุนนางแล้ว จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า ม่านสีน้ำเงินที่ปกคลุมอยู่.
ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง กล่าวออกมาเบา ๆ "ออกมา!"
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
ภายในร่างของจงซาน ที่มีเสียงของมังกรดังกึกก้องขึ้นมาในทันที.
ขณะที่เสียงมังกรคำรามดังก้อง ทุกคนต่างก็โค้งคำนับไปที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ก่อนที่จะปรากฎคลื่นที่หนักหน่วงรุนแรงปะทุขึ้นมา.
แสงสีทองมากมายที่ปะทุพุ่งออกมาจากร่างของจงซาน แสงสว่างจ้าอาบไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้า ท้องฟ้าได้เปลี่ยนไป แสงที่เจิดจรัสนั้นได้ทะลวงม่านสีน้ำเงิน เวลานี้แสงสีทองที่ส่องประกายกระจายออกไปนับล้านลี้.
มังกรทองวาสนาสองตนที่ผุดออกมาจากร่างจงซาน มังกรทอง 19 เล็บ ได้ปรากฎขึ้นมาอีกแล้ว.
มังกรทองวาสนาที่โผล่พุ่งล่องลอยไปมาบนท้องฟ้า กระแสลมที่หนักหน่วงรุนแรง แสงสีทองที่พุ่งผ่านออกไปทุกทิศทุกทางในทันที.
วาสนาและกรรมวาสนาที่มากมายมหาศาลกำลังแผ่พุ่งออกไปรอบ ๆ .
วาสนาของต้าเจิ้ง และกรรมวาสนา ได้ปรากฎขึ้นมาอีกแล้ว มันได้กระจายปกคลุมท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว.
"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"
........................
..................
......
เสียงแซ่ซ้องที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
ค่ายทหาร ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.
ผ่านมาสามวันแล้ว สามวันที่ไม่มีข่าวจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเลย ทว่าบนเกาะลอยฟ้าหลิงเซียว กับปรากฎม่านสีน้ำเงินปกคลุม เหล่าทหารมากมายต่างก็สงสัย ปรึกษาพูดคุยกันไปต่าง ๆ นานา ทำให้ขวัญกำลังใจกองทัพลดลงเรื่อย ๆ .
ไม่มีตราบัญชาการ ก็ไม่สามารถออกคำสั่งได้ ไม่มีใครกล้าออกไปตรวจสอบเช่นกัน มีเพียงแค่กลุ่มทหารกลุ่มเล็ก ๆ ที่หนีทัพจากไป.
เหล่าแม่ทัพนายกองที่ไม่มีทางเลือก ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าพร้อมทอดถอนใจ ต้าเจิ้งจะล่มสลายจริง ๆ รึ?
ขณะที่ขวัญกำลังใจลดถอยลงเป็นอย่างมาก แม่ทัพนายกองที่ถอยหายใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมังกรคำรามดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ.
ทุกคนที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ในเวลานี้อาบไปด้วยประกายแสงสีทอง.
"วาสนา วาสนาของต้าเจิ้ง!"เหล่าทหารมากมายที่ส่งเสียงอื้ออึงดังขึ้นมาในทันที.
"ชื่อเสียงวาสนาของต้าเจิ้ง กรรมวาสนาของต้าเจิ้ง กลับมาแล้ว ทุกอย่างกลับมาแล้ว!"ทหารคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ต้าเจิ้ง ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"
..............................
............
......
วาสนาที่ปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ขวัญกำลังใจของทุกคนพุ่งสูง ภายในใจที่กลายเป็นผ่อนคลาย! ต้าเจิ้งยังอยู่ ต้าเจิ้งจะคงอยู่ตลอดกาล!
เหล่าทหารทั้งหมดในเวลานี้ความภาคภูมิได้กลับมาแล้ว! ภายในใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข.
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”
วาสนามากมายที่ปรากฎขึ้น สองมังกรทองวาสนาที่ส่งเสียงดังคำรามกึกก้องไปทั่วแผ่นดิน เสียงของมันที่สร้างความฮึกเหิมให้กับประชาชนของต้าเจิ้ง ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวปรากฎความดีใจขึ้นมาในทันที.
"ประชาชนต้าเจิ้ง ข้า จงซาน กลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงของจงซานที่ดังก้อง ไม่ใช่แค่ประชาชนในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเท่านั้น ทว่าตราบเท่าที่เป็นประชาชนของต้าเจิ้ง ทั่วแผ่นดินต่างก็ได้ยินเสียงของจงซาน.
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ได้ยินเสียงของจงซาน ภายในใจที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิขึ้นมาในทันที.
------------------------
ทิศใต้ของศาลเทพต้าเจิ้ง เมืองอู๋ซวัง.
เมืองอู๋ซวัง ในโลกใบเล็กนั้นคือเมืองแรกที่จงซานได้เดินทางมายังทวีปศักดิ์สิทธิ์ เขาที่เคยช่วยบิดาของสุ่ยอู๋เหินชนะการแข่งขันเจ้าเมือง และชื่อของเขาก็ได้เริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คน.
เพราะว่าจงซาน เมืองอู๋ซวังจึงกลายเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงแม้แต่มีรูปปั้นของจงซานที่กลางเมืองอู๋ซวังอีกด้วย.
ประชาชนของเมืองอู๋ซวังนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิ! ทำให้เมืองอู๋ซวังในเวลานี้มีประชากรถึง 40 ล้านคน เป็นหนึ่งในเมืองที่มีขนาดใหญ่เป็นอย่างมากของต้าเจิ้ง.
ทว่าก่อนหน้านี้สามวัน ประตูเมืองทิศใต้ของเมืองอู๋ซวงนั้นได้พังทลายลง!
กองกำลังคุ้มกันเมือง บุตรชายคนโตของหลินเซียว หลินอ้าว.
แม้ว่าหลินอ้าวจะไม่สามารถเทียบได้กับหลินเซียวที่เป็นดั่งเทพสงคราม ทว่าการบัญชาการของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าใครอย่างแน่นอน ตลอดสามวันสามคน หลินอ้าวแทบไม่ได้หลับได้นอน เฝ้าติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด.
"ประตูทิศใต้ กองกำลังที่หนึ่ง กองกำลังที่ 16 กองกำลังที่ 24 เดินทางไปยังทิศใต้! ต้านศัตรูเอาไว้!"
"แม่ทัพ ไม่ได้การแล้ว ประตูทิศเหนือได้ตกไปอยู่ในมือของศัตรูแล้ว!"
"อะไร? ประตูเมืองทิศเหนือตกไปอยู่ในมือศัตรูแล้วอย่างงั้นรึ? ประตูเมืองที่แข็งแกร่งที่สุด จะพังทลายง่าย ๆ ได้อย่างไร?"
"ประตูเมือง ไม่สามารถป้องกันได้แล้ว ค่ายกลได้พังทลายลง ก็ไม่สามารถต้านเอาไว้ได้แล้ว!"
..............................
............
"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"
"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"
........................
............
เสียงของศัตรูที่ดังก้องไปทั่วทุกทิศทุกทาง.
การต่อสู้ปกป้องเมืองนั้นเป็นหน้าที่ของทหาร ส่วนประชาชนทั่วไปนั้นไม่ได้เข้าร่วมแต่อย่างใด ทว่าพวกเขาก็ออกมาปกป้องบ้านเรือนร้านค้าของตนเช่นกัน กล่าวตามตรง การโจมตีของศัตรูนั้นพวกเขาไม่ได้เข้าไปหาเรื่องประชาชนทั่วไป ซึ่งเป็นเรื่องปรกติที่ประชาชนไม่จำเป็นต้องขัดขืน การเปลี่ยนแปลงราชวงศ์นั้นเป็นเรื่องทั่วไป เพียงแค่ประชาชนเปลี่ยนแผ่นดินใหม่เท่านั้น.
ทว่าเมื่อจ้องมองไปยังทหารศัตรูที่เข้าโจมตีทหารของเมืองอู๋ซวัง ประชาชนก็ได้แต่กำหมัดแน่น พวกเขาที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวหากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาไม่ใช่ทหารไม่ได้รวมตัวเป็นกลุ่มเป็นก้อนได้ เนื่องจากไม่ได้ฝึกฝน ประชาชนทั่วไปนั้นอย่างน้อยต้องใช้คนหมื่นคนถึงจะสามารถเทียบกับทหารห้าร้อยคนได้.
"ทั่วทั้งแผ่นดินขอให้ทุกคนจงช่วยกันรับผิดชอบรับหน้าที่ด้วยกัน ข้าจากต้าเจิ้งไปเพียงชั่วคราว ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน!"
นี่คือคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้ มันยังคงตราตรึงในใจของทุกคน ประชาชนมากมายที่ยอมรับต้าเจิ้งลึกลงมาในใจ ดังนั้นภายในใจของพวกเขาที่รู้สึกปวดร้าวเป็นอย่างมาก.
จ้องมองไปยังทหารศัตรูที่กุดหัวทหารประจำเมือง.
"ทำอย่างไรดี?"หลาย ๆ คนที่ส่ายหน้าไปมา แม้แต่ลึก ๆ ต้องการออกไปเสียงตายด้วย.
ทัพของหลินอ้าวเอง ที่ต้านทัพตลอดสามวัน ตอนนี้ถอนร่นมาอยู่ใจกลางเมืองแล้ว เป็นพื้นที่รูปปั้นของจงซานตั้งอยู่.
ศพของต้าเจิ้งเวลานี้กระจัดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ ที่รอดมาได้ก็เต็มไปด้วยบาดแผล.
เมืองอู๋ซวังที่ได้รับความเสียหายอย่างหนัก ศัตรูสามล้านคนได้ล้อมเอาไว้ ชนะเป็นราชา พ่ายแพ้เป็นโจร หลินอ้าวที่นำกลุ่มทหารกลุ่มหนึ่งที่เปียกโชกไปด้วยโลหิตถอยมายังลานจัตุรัสตรงกลาง.
"หลินอ้าว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สองปีมาแล้ว สุดท้ายแล้วก็สามารถยึดครองที่นี่ได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องหาโลงศพหรอกข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ สังหารทหารทุกคนของราชวงศ์เจ้า ข้าจะสังหารทหารทุกคนสังเวยให้กับราชวงศ์ของข้า! ส่วนตัวเจ้า บุตรของหลินเซียว หากสังหารเจ้าได้ ข้าก็จะได้เลื่อนหนึ่งขั้น!"ทหารในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ถึงวันนี้เมืองแห่งนี้จะล่มสลาย เมื่อถึงเวลาต้าเจิ้งของข้าจะคืนเจ้าหนึ่งร้อยเท่า คนอื่นไม่ล่วงเกินข้า ข้าก็จะไม่ล่วงเกินคนอื่น เมื่อไหร่ที่เซิ่งหวังกลับมา จะต้องกลับมาสังหารเจ้าแน่!"หลินอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"เซิ่งหวัง? จงซานนะรึ? คนที่ตายไปแล้วนะรึ?หรือจะให้รอให้มันเกิดใหม่กลับมา!"
"แม่ทัพ จงซานอาจจะเกิดใหม่มาเป็นผู้หญิงก็ได้!"
"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า....................................!”
ศัตรูที่หัวเราะอย่างโอหัง.
เหล่าทหารของต้าเจิ้งในเวลานี้ถึงกับกำหมัดแน่น ดวงตาที่กลายเป็นบ้าคลั่ง เหล่าประชาชนรอบ ๆ ที่จับจ้องมองมาน้ำตาที่ไหลออกมาจากการถูกดูแคลนอย่างที่สุด.
"เมืองอู๋ซวังที่ต้านทานมาได้จนถึงทุกวันนี้ เป็นเพราะรูปปั้นของจงซานอย่างงั้นรึ? นี่คือสิ่งที่พวกเจ้ายึดมั่นสินะ? ส่งคนออกไป ทำลายมันให้ข้า!"แม่ทัพในชุดสีแดงตะโกนออกไปเสียงดัง.
"ตูมมมม!"
รูปปั้นของจงซานที่ระเบิดออกมาในทันที เหล่าประชาชนที่กัดฟันแน่น ความก้อนที่มากมายสั่งสมอยู่ภายในใจ.
"เซิ่งหวัง!"ภายในใจของประชาชนถึงกับครวญครางด้วยความเจ็บปวด.
"รูปปั้นจงซานพังทลายแล้ว เมืองอู๋ซวังตอนนี้ล่มสลายโดยสมบูรณ์แล้ว!"แม่ทัพในชุดสีแดงที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.
เหล่าทหารที่ยังคงเหลืออยู่ถึงกับน้ำตาไหลริน หลาย ๆ คนที่หลับตาลง หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง ในเวลานี้คงทำได้แค่เพียงรอความตายที่กำลังคืนคลานมาหา.
"เซิ่งหวัง เซิ่งหวังท่านอยู่ไหน?"
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”
ทันใดนั้นเหล่าทหารของต้าเจิ้งก็ลืมตาขึ้น แววตาที่ไม่อยากเชื่อ เสียงที่คุ้นเคย? เสียงนี้มัน เสียงมังกร วาสนาของต้าเจิ้ง เสียงของมังกรวาสนาของต้าเจิ้ง?
เหล่าแม่ทัพนายก้องที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ หลายคนที่เผยท่าทางสงสัยออกมา พยายามคาดเดาความจริง ประชาชนมากมายเวลานี้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในทันที.
"ประชาชนต้าเจิ้ง ข้าจงซาน กลับมาแล้ว~~~~~~~~~!”
เสียงของเซิ่งหวัง.
"ท่านพ่อ เซิ่งหวัง เสียงของเซิ่งหวัง!"
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว ต้าเจิ้งของข้ากลับมาแล้ว!"
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว!"
..............................
..................
เหล่าประชาชนภายในเมืองที่ร้องตะโกนออกมาในทันที.
ต่อหน้าฝูงชน แม่ทัพในชุดสีแดงที่ก้าวไปเหยียบหัวรูปปั้นของจงซาน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยท่าทางหยิ่งยะโส "มีปัญหาอะไร? เบิ่งตาดูซะ ยังต้องการจะขัดขืนอีกรึ?"
ทว่าในเวลานี้รอยยิ้มของเหล่าทหารที่เหลืออยู่กำลังเผยออกมา รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิ พร้อมกับน้ำตาแห่งความยินดีปรากฎขึ้นมา.
"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว สังหารผู้บุกรุก!"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
........................
............
ประชาชนเมืองอู๋ซวังกว่า 40 ล้านคนในเวลานี้ทุกคนพร้อมเพียงร้องตะโกนออกมา.