ตอนที่แล้วChapter 969 การกลับมาของราชา.
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 971 ศาลเทพไท่จีล่มสลาย.

Chapter 970 ผลกระทบของจงซาน.


ภาพหยาง สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน.

เสียงโห่ร้องสรรเสริญดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ หลังจากที่จงซานได้โผล่ขึ้นที่กลางลาน.

เหล่าขุนนางในเวลานี้ถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้โฮออกมา.

ในเวลานี้เสียงทรงพระเจริญดังก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว! ทั่วทั้งเมืองหลวงเต็มไปด้วยความปีติยินดี ส่งเสียงดังทะลวงหมู่มวลเมฆา.

ลานด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน เหล่าขุนนางที่ดีใจน้ำตาไหลออกมาเอง ชื่นชมเซิ่งหวังไม่หยุด ในเวลานี้ ภายในใจของพวกเขาที่ตื่นเต้น ซาบซึ้ง ห้าปีมาแล้วที่พวกเขาต้องแบกรับภารกิจที่หนักหนา กับการตัดสินใจในเส้นทางที่ถูกต้อง รอคอยเซิ่งหวังกลับมา!

หลังจากที่แสดงความเคารพต่อจงซานแล้ว เหล่าขุนนางที่ไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป ตอนนี้สายตาแห่งความเกลียดชังจดจ้องมองไปยังเซียนโบราณอ๋องฉีหมิงและผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา.

จงซานที่เป็นเสาหลักของทุกคน เมื่อเสาหลักมาถึง ความหวาดกลัวก็ไม่มีเหลืออีกต่อไป.

ทว่าที่ไกลออกไปนั้น ภายในหลุมขนาดใหญ่ เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้งที่ได้รับบาดเจ็บถูกกักตัวเอาไว้ ดวงตาเบิกกว้างชำเลืองมองตาโตจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป สมองราวกับถูกฟ้าเผ่าลงมา.

ภายในใจที่รู้สึกแผ่นฟ้าได้พลิกคล่ำไปแล้ว.

ไม่ใช่ว่าจงซานตายแล้วรึ? ยังไม่ตายจริง ๆ รึ? หน้าอกของหลางเจิ้นที่ขึ้น ๆ ลงพะงาบ ๆ  จิตสำนึกที่กลายเป็นบ้าคลั่ง จดจ้องมองจงซาน หลางเจิ้นที่มองเห็นอนาคตของต้าเจิ้ง ชะตาของต้าเจิ้งที่สมบูรณ์แบบ? เพียงแค่คิดก็ทำให้ตื่นเต้นแล้ว.

ทว่าคิดถึงตนเองตลอดหลายปีที่ตัวเองได้ทำ.

ทรยศ! กบฏ! จำนนต่อศัตรู!และยังจำนนล้มเหลวอีก?

"ฮ่า ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เซิ่งหวังกลับมาแล้ว เซิ่งหวังมาแล้ว!"หลางเจิ้นที่ราวกับคนบ้าเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้.

อารมณ์ที่ไม่มั่นคง ความนึกคิดที่โถมกระหน่ำอย่างหนักหน่วง เสนาธิการฝ่ายสงครามหลางเจิ้น ในเวลานี้เสียสติไปแล้ว ร้องไห้และหัวเราะ สติฟั่นเฟือนไปแล้ว.

ในเวลานี้ ไม่มีใครสนใจหลางเจิ้นแม้แต่น้อย ไม่แม้แต่กลุ่มของอ๋องฉีหมิง ในสายตาของขุนนางต้าเจิ้งเองก็รับรู้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว ไม่มีโอกาสมีชีวิตอยู่ต่อไป.

เสียสติรึ? ถึงเสียสติก็ไม่อาจพ้นโทษที่ตัวเองได้กระทำ!

จงซานที่ดวงตาแหลมคมเต็มไปด้วยประกายแสง อาบไปด้วยความอหังการ จดจ้องมองไปยังอ๋องฉีหมิง.

ดวงตาของอ๋องฉีหมิงที่เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม ใบหน้ากระตุก ยังไม่ตาย จงซานยังมีชีวิตอยู่? เรื่องนี้ เป็นไปได้ด้วยรึ?

จงซานที่จ้องมองศัตรูที่ลอยอยู่บนอากาศ ก่อนที่จะหันกลับมามองเหล่าขุนนางด้านหลัง.

"เสนาธิการทุกท่าน ลำบากแล้ว ข้ากลับมาช้า!"จงซานกล่าว.

"เป็นหน้าที่ของเฉินอยู่แล้ว.

"เป็นสิ่งที่เฉินควรกระทำ!"

"ขุนนางชรารู้ดีว่าเซิ่งหวังจะต้องกลับมา!"

..............................

..................

......

เหล่าขุนนางที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตัน หาได้กล่าวตำหนิ เพราะพวกเขารู้ดีว่าพวกเขานั้นคือข้าราชบริพารที่ล้ำค่าของต้าเจิ้ง.

หลินเซียว สุ่ยจิง สุ่ยอู๋เหิน แววตาของพวกเขาที่เต็มไปด้วยประกายแสงแห่งความตื่นเต้น ทว่าสายตาของจงซานที่จ้องมองมายังพวกเขา เต็มไปด้วยความเชื่อใจและซาบซึ้ง คนทั้งสามเองไม่จำเป็นต้องเอ่ยก็รับรู้ได้ถึงแววตาของจงซาน ความลำบากตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ได้มลายหายไปหมดทันที.

เมื่อกล่าวปลอบขวัญเหล่าขุนนางแล้ว จงซานที่เงยหน้าขึ้นมองฟ้า ม่านสีน้ำเงินที่ปกคลุมอยู่.

ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง กล่าวออกมาเบา ๆ  "ออกมา!"

"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”

"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~!”

ภายในร่างของจงซาน ที่มีเสียงของมังกรดังกึกก้องขึ้นมาในทันที.

ขณะที่เสียงมังกรคำรามดังก้อง ทุกคนต่างก็โค้งคำนับไปที่สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ก่อนที่จะปรากฎคลื่นที่หนักหน่วงรุนแรงปะทุขึ้นมา.

แสงสีทองมากมายที่ปะทุพุ่งออกมาจากร่างของจงซาน แสงสว่างจ้าอาบไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้า ท้องฟ้าได้เปลี่ยนไป แสงที่เจิดจรัสนั้นได้ทะลวงม่านสีน้ำเงิน เวลานี้แสงสีทองที่ส่องประกายกระจายออกไปนับล้านลี้.

มังกรทองวาสนาสองตนที่ผุดออกมาจากร่างจงซาน มังกรทอง 19 เล็บ ได้ปรากฎขึ้นมาอีกแล้ว.

มังกรทองวาสนาที่โผล่พุ่งล่องลอยไปมาบนท้องฟ้า กระแสลมที่หนักหน่วงรุนแรง แสงสีทองที่พุ่งผ่านออกไปทุกทิศทุกทางในทันที.

วาสนาและกรรมวาสนาที่มากมายมหาศาลกำลังแผ่พุ่งออกไปรอบ ๆ .

วาสนาของต้าเจิ้ง และกรรมวาสนา ได้ปรากฎขึ้นมาอีกแล้ว มันได้กระจายปกคลุมท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว.

"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"

"เซิ่งหวังทรงพลังเจริญ!"

........................

..................

......

เสียงแซ่ซ้องที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ.

ค่ายทหาร ด้านล่างสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

ผ่านมาสามวันแล้ว สามวันที่ไม่มีข่าวจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเลย ทว่าบนเกาะลอยฟ้าหลิงเซียว กับปรากฎม่านสีน้ำเงินปกคลุม เหล่าทหารมากมายต่างก็สงสัย ปรึกษาพูดคุยกันไปต่าง ๆ นานา  ทำให้ขวัญกำลังใจกองทัพลดลงเรื่อย ๆ .

ไม่มีตราบัญชาการ ก็ไม่สามารถออกคำสั่งได้ ไม่มีใครกล้าออกไปตรวจสอบเช่นกัน มีเพียงแค่กลุ่มทหารกลุ่มเล็ก ๆ ที่หนีทัพจากไป.

เหล่าแม่ทัพนายกองที่ไม่มีทางเลือก ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าพร้อมทอดถอนใจ ต้าเจิ้งจะล่มสลายจริง ๆ รึ?

ขณะที่ขวัญกำลังใจลดถอยลงเป็นอย่างมาก แม่ทัพนายกองที่ถอยหายใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมังกรคำรามดังกึกก้องไปทั่วทุกสารทิศ.

ทุกคนที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ในเวลานี้อาบไปด้วยประกายแสงสีทอง.

"วาสนา วาสนาของต้าเจิ้ง!"เหล่าทหารมากมายที่ส่งเสียงอื้ออึงดังขึ้นมาในทันที.

"ชื่อเสียงวาสนาของต้าเจิ้ง กรรมวาสนาของต้าเจิ้ง กลับมาแล้ว ทุกอย่างกลับมาแล้ว!"ทหารคนหนึ่งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

"ต้าเจิ้ง ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"

"ต้าเจิ้งทรงพระเจริญ!"

..............................

............

......

วาสนาที่ปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ขวัญกำลังใจของทุกคนพุ่งสูง ภายในใจที่กลายเป็นผ่อนคลาย! ต้าเจิ้งยังอยู่ ต้าเจิ้งจะคงอยู่ตลอดกาล!

เหล่าทหารทั้งหมดในเวลานี้ความภาคภูมิได้กลับมาแล้ว! ภายในใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข.

"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”

"โฮกกก~~~~~~~~~~~~~~~~!”

วาสนามากมายที่ปรากฎขึ้น สองมังกรทองวาสนาที่ส่งเสียงดังคำรามกึกก้องไปทั่วแผ่นดิน เสียงของมันที่สร้างความฮึกเหิมให้กับประชาชนของต้าเจิ้ง ทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวปรากฎความดีใจขึ้นมาในทันที.

"ประชาชนต้าเจิ้ง ข้า จงซาน กลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~~!”

เสียงของจงซานที่ดังก้อง ไม่ใช่แค่ประชาชนในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเท่านั้น ทว่าตราบเท่าที่เป็นประชาชนของต้าเจิ้ง ทั่วแผ่นดินต่างก็ได้ยินเสียงของจงซาน.

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่ได้ยินเสียงของจงซาน ภายในใจที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิขึ้นมาในทันที.

------------------------

ทิศใต้ของศาลเทพต้าเจิ้ง เมืองอู๋ซวัง.

เมืองอู๋ซวัง ในโลกใบเล็กนั้นคือเมืองแรกที่จงซานได้เดินทางมายังทวีปศักดิ์สิทธิ์ เขาที่เคยช่วยบิดาของสุ่ยอู๋เหินชนะการแข่งขันเจ้าเมือง และชื่อของเขาก็ได้เริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คน.

เพราะว่าจงซาน เมืองอู๋ซวังจึงกลายเป็นเมืองที่มีชื่อเสียงแม้แต่มีรูปปั้นของจงซานที่กลางเมืองอู๋ซวังอีกด้วย.

ประชาชนของเมืองอู๋ซวังนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิ! ทำให้เมืองอู๋ซวังในเวลานี้มีประชากรถึง 40 ล้านคน เป็นหนึ่งในเมืองที่มีขนาดใหญ่เป็นอย่างมากของต้าเจิ้ง.

ทว่าก่อนหน้านี้สามวัน ประตูเมืองทิศใต้ของเมืองอู๋ซวงนั้นได้พังทลายลง!

กองกำลังคุ้มกันเมือง บุตรชายคนโตของหลินเซียว หลินอ้าว.

แม้ว่าหลินอ้าวจะไม่สามารถเทียบได้กับหลินเซียวที่เป็นดั่งเทพสงคราม ทว่าการบัญชาการของเขานั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าใครอย่างแน่นอน ตลอดสามวันสามคน หลินอ้าวแทบไม่ได้หลับได้นอน เฝ้าติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด.

"ประตูทิศใต้ กองกำลังที่หนึ่ง กองกำลังที่ 16  กองกำลังที่ 24  เดินทางไปยังทิศใต้! ต้านศัตรูเอาไว้!"

"แม่ทัพ ไม่ได้การแล้ว ประตูทิศเหนือได้ตกไปอยู่ในมือของศัตรูแล้ว!"

"อะไร? ประตูเมืองทิศเหนือตกไปอยู่ในมือศัตรูแล้วอย่างงั้นรึ? ประตูเมืองที่แข็งแกร่งที่สุด จะพังทลายง่าย ๆ ได้อย่างไร?"

"ประตูเมือง ไม่สามารถป้องกันได้แล้ว ค่ายกลได้พังทลายลง ก็ไม่สามารถต้านเอาไว้ได้แล้ว!"

..............................

............

"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"

"ต้าเจิ้งล่มสลายแล้ว ยอมจำนนซะแล้วจะไม่สังหาร!"

........................

............

เสียงของศัตรูที่ดังก้องไปทั่วทุกทิศทุกทาง.

การต่อสู้ปกป้องเมืองนั้นเป็นหน้าที่ของทหาร ส่วนประชาชนทั่วไปนั้นไม่ได้เข้าร่วมแต่อย่างใด ทว่าพวกเขาก็ออกมาปกป้องบ้านเรือนร้านค้าของตนเช่นกัน กล่าวตามตรง การโจมตีของศัตรูนั้นพวกเขาไม่ได้เข้าไปหาเรื่องประชาชนทั่วไป ซึ่งเป็นเรื่องปรกติที่ประชาชนไม่จำเป็นต้องขัดขืน การเปลี่ยนแปลงราชวงศ์นั้นเป็นเรื่องทั่วไป เพียงแค่ประชาชนเปลี่ยนแผ่นดินใหม่เท่านั้น.

ทว่าเมื่อจ้องมองไปยังทหารศัตรูที่เข้าโจมตีทหารของเมืองอู๋ซวัง ประชาชนก็ได้แต่กำหมัดแน่น พวกเขาที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวหากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาไม่ใช่ทหารไม่ได้รวมตัวเป็นกลุ่มเป็นก้อนได้ เนื่องจากไม่ได้ฝึกฝน ประชาชนทั่วไปนั้นอย่างน้อยต้องใช้คนหมื่นคนถึงจะสามารถเทียบกับทหารห้าร้อยคนได้.

"ทั่วทั้งแผ่นดินขอให้ทุกคนจงช่วยกันรับผิดชอบรับหน้าที่ด้วยกัน ข้าจากต้าเจิ้งไปเพียงชั่วคราว ขอให้ทุกคนสนับสนุนเป็นกำลังใจให้แก่กันและกัน!"

นี่คือคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้ มันยังคงตราตรึงในใจของทุกคน ประชาชนมากมายที่ยอมรับต้าเจิ้งลึกลงมาในใจ ดังนั้นภายในใจของพวกเขาที่รู้สึกปวดร้าวเป็นอย่างมาก.

จ้องมองไปยังทหารศัตรูที่กุดหัวทหารประจำเมือง.

"ทำอย่างไรดี?"หลาย ๆ คนที่ส่ายหน้าไปมา แม้แต่ลึก ๆ ต้องการออกไปเสียงตายด้วย.

ทัพของหลินอ้าวเอง ที่ต้านทัพตลอดสามวัน ตอนนี้ถอนร่นมาอยู่ใจกลางเมืองแล้ว เป็นพื้นที่รูปปั้นของจงซานตั้งอยู่.

ศพของต้าเจิ้งเวลานี้กระจัดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ ที่รอดมาได้ก็เต็มไปด้วยบาดแผล.

เมืองอู๋ซวังที่ได้รับความเสียหายอย่างหนัก ศัตรูสามล้านคนได้ล้อมเอาไว้ ชนะเป็นราชา พ่ายแพ้เป็นโจร หลินอ้าวที่นำกลุ่มทหารกลุ่มหนึ่งที่เปียกโชกไปด้วยโลหิตถอยมายังลานจัตุรัสตรงกลาง.

"หลินอ้าว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า สองปีมาแล้ว สุดท้ายแล้วก็สามารถยึดครองที่นี่ได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องหาโลงศพหรอกข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ  สังหารทหารทุกคนของราชวงศ์เจ้า ข้าจะสังหารทหารทุกคนสังเวยให้กับราชวงศ์ของข้า! ส่วนตัวเจ้า บุตรของหลินเซียว หากสังหารเจ้าได้ ข้าก็จะได้เลื่อนหนึ่งขั้น!"ทหารในชุดสีแดงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"ถึงวันนี้เมืองแห่งนี้จะล่มสลาย เมื่อถึงเวลาต้าเจิ้งของข้าจะคืนเจ้าหนึ่งร้อยเท่า คนอื่นไม่ล่วงเกินข้า ข้าก็จะไม่ล่วงเกินคนอื่น เมื่อไหร่ที่เซิ่งหวังกลับมา จะต้องกลับมาสังหารเจ้าแน่!"หลินอ้าวที่ได้รับบาดเจ็บที่ไหล่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

"เซิ่งหวัง? จงซานนะรึ? คนที่ตายไปแล้วนะรึ?หรือจะให้รอให้มันเกิดใหม่กลับมา!"

"แม่ทัพ จงซานอาจจะเกิดใหม่มาเป็นผู้หญิงก็ได้!"

"ฮ่าฮ่าฮ่าอ่า....................................!”

ศัตรูที่หัวเราะอย่างโอหัง.

เหล่าทหารของต้าเจิ้งในเวลานี้ถึงกับกำหมัดแน่น ดวงตาที่กลายเป็นบ้าคลั่ง เหล่าประชาชนรอบ ๆ ที่จับจ้องมองมาน้ำตาที่ไหลออกมาจากการถูกดูแคลนอย่างที่สุด.

"เมืองอู๋ซวังที่ต้านทานมาได้จนถึงทุกวันนี้ เป็นเพราะรูปปั้นของจงซานอย่างงั้นรึ? นี่คือสิ่งที่พวกเจ้ายึดมั่นสินะ? ส่งคนออกไป ทำลายมันให้ข้า!"แม่ทัพในชุดสีแดงตะโกนออกไปเสียงดัง.

"ตูมมมม!"

รูปปั้นของจงซานที่ระเบิดออกมาในทันที เหล่าประชาชนที่กัดฟันแน่น ความก้อนที่มากมายสั่งสมอยู่ภายในใจ.

"เซิ่งหวัง!"ภายในใจของประชาชนถึงกับครวญครางด้วยความเจ็บปวด.

"รูปปั้นจงซานพังทลายแล้ว เมืองอู๋ซวังตอนนี้ล่มสลายโดยสมบูรณ์แล้ว!"แม่ทัพในชุดสีแดงที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.

เหล่าทหารที่ยังคงเหลืออยู่ถึงกับน้ำตาไหลริน หลาย ๆ คนที่หลับตาลง หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง ในเวลานี้คงทำได้แค่เพียงรอความตายที่กำลังคืนคลานมาหา.

"เซิ่งหวัง เซิ่งหวังท่านอยู่ไหน?"

"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”

"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~!”

ทันใดนั้นเหล่าทหารของต้าเจิ้งก็ลืมตาขึ้น แววตาที่ไม่อยากเชื่อ เสียงที่คุ้นเคย? เสียงนี้มัน เสียงมังกร วาสนาของต้าเจิ้ง เสียงของมังกรวาสนาของต้าเจิ้ง?

เหล่าแม่ทัพนายก้องที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ หลายคนที่เผยท่าทางสงสัยออกมา พยายามคาดเดาความจริง ประชาชนมากมายเวลานี้เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในทันที.

"ประชาชนต้าเจิ้ง ข้าจงซาน กลับมาแล้ว~~~~~~~~~!”

เสียงของเซิ่งหวัง.

"ท่านพ่อ เซิ่งหวัง เสียงของเซิ่งหวัง!"

"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว ต้าเจิ้งของข้ากลับมาแล้ว!"

"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว!"

..............................

..................

เหล่าประชาชนภายในเมืองที่ร้องตะโกนออกมาในทันที.

ต่อหน้าฝูงชน แม่ทัพในชุดสีแดงที่ก้าวไปเหยียบหัวรูปปั้นของจงซาน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยท่าทางหยิ่งยะโส "มีปัญหาอะไร? เบิ่งตาดูซะ ยังต้องการจะขัดขืนอีกรึ?"

ทว่าในเวลานี้รอยยิ้มของเหล่าทหารที่เหลืออยู่กำลังเผยออกมา รอยยิ้มแห่งความภาคภูมิ พร้อมกับน้ำตาแห่งความยินดีปรากฎขึ้นมา.

"เซิ่งหวังกลับมาแล้ว สังหารผู้บุกรุก!"

"ฆ่า!"

"ฆ่า!"

"ฆ่า!"

........................

............

ประชาชนเมืองอู๋ซวังกว่า 40 ล้านคนในเวลานี้ทุกคนพร้อมเพียงร้องตะโกนออกมา.

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด