Chapter 969 การกลับมาของราชา.

"แม่ทัพใหญ่ ท่านยังดื้อดึงไม่ยอมรับผิดอีกรึ?"

ในเวลาเดียวกันนั้น หลางเจิ้นที่ก้าวออกมาในทันที ดวงตาที่จ้องมองเขม็งไปยังหลินเซียว.

หลางเจิ้นที่ก้าวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง กล่าวออกมาเสียงดังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในเวลานี้ราวกับว่าเขาเต็มไปด้วยความฮึกเหิมตาต่อตาฟันต่อฟัน.

หลินเซียวที่เงยหน้าจดจ้องมองไปยังหลางเจิ้น.

"ผิดไม่สำนึกอย่างงั้นรึ? เสนาธิการฝ่ายสงคราม โปรดจำไว้ว่าเจ้ามีสถานะใด ก่อนที่จะพูด ควรคิดก่อนว่าจะได้รับผลเช่นใด!"ดวงตาของหลินเซียวที่เบิกกว้างจดจ้องมองออกไป.

"ชิ ผลกระทบใดอย่างงั้นรึ? ข้าไม่เคยบอกรึไงว่าท่านกำลังทำอะไร ต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินจะถูกทำลายในมือของเจ้า เมืองอู๋ซวังพ่ายแพ้ เจ้าสามารถที่จะรับผิดชอบได้อย่างงั้นรึ? หากว่าไม่เพราะเจ้ากลัวตาย จะเกิดเรื่องเช่นนี้นะรึ? ในเมื่อไร้ซึ่งความสามารถ ก็จะมอบหน้าที่ให้คนอื่น ส่งตราบัญชาการทหารมาซะ เจ้าคืออาชญากรของต้าเจิ้ง!"หลางเจิ้งที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

"ขอให้แม่ทัพใหญ่มอบตราแม่ทัพออกมาด้วย!"

มี 20 ขุนนางที่ร่วมกันกล่าวออกมาพร้อมกันในทันที.

หลินเซียวที่ดวงตาหรี่เล็ก แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา.

"เจ้าเป็นห่วงต้าเจิ้งจริง ๆ รึ?"หลินเซียวกล่าวด้วยเสียงเย็นชา.

"ข้าและคนอื่น ๆ ต่างก็คิดถึงประโยชน์ของต้าเจิ้ง โปรดส่งมอบตราแม่ทัพออกมา ข้าจะเป็นคนช่วยต้าเจิ้งเอง!"หลางเจิ้นกล่าวออกมาอีกครั้ง.

"ขอให้แม่ทัพใหญ่ส่งมอบตราบัญชาการทหารออกมา!"

ขุนนางทั้ง 30 กล่าวออกมาพร้อม ๆ กัน.

พวกเขาที่ทำการกดดันหลินเซียวอย่างงั้นรึ?

เหล่าขุนนางที่แยกออกเป็นสองฝั่งทันที ฝั่งหนึ่งที่ยังคงเงียบ จ้องมองหน้ากันและกันด้วยความประหลาด เรื่องนี้?

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หลินเซียวที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.

"แม่ทัพใหญ่มีอะไรจะพูดอย่างงั้นรึ?"หลางเจิ้นที่กล่าวด้วยความมั่นใจ ราวกับว่าตัวเองกำลังได้ชัยชนะ.

"ก่อนที่เซิ่งหวังจะจากไปได้ทิ้งคำพูดเอาไว้ พวกเจ้าลืมแล้วอย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

ได้ยินคำพูดของหลินเซียว ใบหน้าของหลางเจิ้นที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน ขุนนางอีกสามสิบคนเองก็ไม่ต่างกัน.

------------

"ข้าก็หวังว่าจะเป็นเหมือนดั่งสวรรค์ ต้าเจิ้งจะคงอยู่ชั่วนิรันดร์ ดังนั้นข้าจะเตรียมการให้กับต้าเจิ้ง จำไว้ให้ดี การเตรียมการในวันนี้ของข้า ถือว่าเป็นราชโองการสูงสุด ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด ห้ามใครเปลี่ยนแปลง หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"

--------

"ราชโองการสูงสุด ไม่ว่าจะเกิดสถานการณ์ใด ห้ามใครเปลี่ยนแปลง หากใครกล้าให้ลงโทษขั้นสูงสุด!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

คำพูดของหลินเซียว ทำให้เหล่าขุนนางถึงกับตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาในทันที.

"ส่งคนเข้ามา จับกุมตัวกบฏในทันที!"หลินเซียวที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

"รับทราบ!"ที่ด้านนอกเหล่าองค์รักษ์ส่งเสียงดังเร่งรีบเข้ามาในทันที.

ใบหน้าของหลางเจิ้นที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน เพราะว่าหลังจากคำพูดของหลินเซียว บุคคลด้านนอกนั้นได้เผยออกมาให้เห็นในทันที.

หยินโหลวหรี่ กุยเสอ? เหล่านักรบเผ่าอสูร กลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดของต้าเจิ้ง?

พริบตานั้น หลางเจิ้นที่ตระหนักได้ในทันที หลินเซียว จงใจที่จะกล่าวรายงานให้เขาโจมตีอย่างงั้นรึ?

ไม่แม้แต่ขอความเมตตา หลางเจิ้นที่ตะโกนออกไปเสียงดัง "หนี!"

ขุนนางสามสิบคนที่เร่งรีบ หลบหนีตามหลางเจิ้นทันที ทุกคนที่ฉวยโอกาสหนีไปคนละทิศละทาง.

"วูซซซ!"พริบตานั้น คนทั้งสามสิบเอ็ดคนที่เคลื่อนไหว.

เหล่าขุนนางที่เหลืออยู่เวลานี้ตื่นตกใจเล็กน้อย หลาย ๆ คนที่ประหลาดใจ รับรู้ว่าสถานการณ์เวลานี้กลายเป็นเคร่งเครียด ทว่าพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องร้อนรน?กบฏ? หนีรึ?

"ทุก ๆ ท่านร่วมมือกัน!"สุ่ยอู๋เหินที่เอ่ยออกมาในทันที.

เหล่าขุนนางที่ยังอยู่เข้าใจความคิดของสุ่ยอู๋เหินในทันที.

"กบฏของต้าเจิ้ง ขอให้แม่ทัพทุกคน ร่วมมือกันจับกุม!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาในทันที.

คำพูดของสุ่ยอู๋เหินที่ทำให้เหล่าขุนนางอื่น ๆ ขมวดคิ้วไปมา พร้อมกับจ้องมองไปยังขันทีชราผู้หนึ่งในทันที.

"แม่ทัพใหญ่ ความแข็งแกร่งของอาณาจักรนั้นสำคัญ หลางเจิ้นและขุนนางอื่น ๆ ที่กำลังกระวนกระวายใจจึงได้กระทำเช่นนั้น ความผิดของพวกเขาแม้ว่าสมควรตาย ทว่าพวกเขาก็ทำเพื่อต้าเจิ้งของพวกเรา ขอให้แม่ทัพใหญ่โปรดผ่อนปรน!"ขุนนางชราคนหนึ่งที่เอ่ยออกมา.

หลินเซียวที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าว ไม่ได้รู้สึกโกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด พยักหน้าและกล่าวออกมา "รองเสนาธิการฝ่ายพิธีการ ภายในอาณาจักรแห่งนี้ หลินเซียวชื่นชมท่านทั้งหัวใจ เพียงแต่ว่า เรื่องนี้ไม่ใช่อะไรง่าย ๆ เช่นนั้น!"

"หืม?"

"ทุก ๆ ท่าน โปรดตามข้าออกมา จ้องมองให้ประจักษ์!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

เหล่าขุนนางที่พร้อมที่จะตายไปเพราะความภัคดีต่อต้าเจิ้ง แน่นอนหลินเซียวเต็มไปด้วยความเคารพนักถือ แม้นว่าเชาว์ปัญญาของพวกเขาจะไม่โดดเด่น ทว่าความภัคดีที่พวกเขามีนั้น ยังเหนือล้ำกว่าคนที่มีความสามารถนับร้อยเท่า.

แม้นคนมากมายต่างก็คิดว่าจงซานตายแล้ว หากแต่พวกเขายังคงเชื่อมั่นว่าจงซานยังคงมีชีวิตอยู่ และพร้อมที่จะตายไปพร้อมกับแผ่นดินต้าเจิ้ง กับคนเช่นนี้ คือบุคคลที่ล้ำค่าที่สุดของต้าเจิ้ง.

"หืม? ยังมีคนอื่นอีกอย่างงั้นรึ?"

เหล่าขุนนางที่เหลือเผยท่าทางประหลาดใจ บางคนเองก็พอจะคาดเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้เช่นกัน.

สุ่ยอู๋เหิน สุ่ยจิง และหลินเซียวที่ก้าวออกมาจากห้องโถงท้องพระโรงช้า ๆ .

ที่ด้านนอกตำหนักนั้น หลางเจิ้นและกลุ่มขุนนาง ถูกล้อมเอาไว้ด้วยเหล่ายอดฝีมือของต้าเจิ้งเป็นจำนวนมาก.

กับเหล่ายอดฝีมือมากมายที่ล้อมกรอบทำให้กลุ่มของหลางเจิ้นไม่มีที่ให้หนี!

"หลานเจิ้น อย่าได้ขัดขืน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

"อย่าขัดขืนอย่างงั้นรึ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

ในเวลาเดียวกัน ที่ไกลออกไปปรากฎควันและเปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงขึ้นมาในทันที.

"พรึบ ๆ  ๆ !"เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงอย่างรุนแรง.

แววตาของหลางเจิ้นที่ส่องประกายขึ้นมาในทันที พร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา.

"อย่าขัดขืนควรจะเป็นพวกเจ้ามากกว่า ตอนนี้ ภายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอยู่ในการควบคุมของข้าแล้ว ทุกป้อมปรากฎ เป็นคนของข้าทั้งหมด ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าอย่าได้ขัดขืนดีกว่า?"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดังในทันที.

"วูซซซซซซ!"

ในเวลานั้น รอบ ๆ ตำหนักซ่างเฉินในเวลานี้ เหล่าทหารมากมายที่ปรากฎขึ้นนับหมื่น แต่ละคนถือคันศรง้างเอาไว้ ชี้ตรงมายังตำหนักซ่างเฉิน.

"ภายในวังหลวงมีค่ายกลอยู่ไม่ใช่รึ? พวกเขาเข้ามาได้อย่างไร?"เสนาบดีฝ่ายพิธิการที่อุทานออกมาในทันที.

"เข้ามาได้อย่างไรอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าเหล่าผู้คุ้มกันค่ายกลนั้น ได้ถูกเปลี่ยนเป็นคนของข้าเรียบร้อยแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.

"หลางเจิ้น พวกเจ้า ยอมรับว่าเป็นกบฏจริง ๆ สินะ!"สายตาของสุ่ยอู๋เหินที่เผยท่าทางเสียใจ.

สายตาของทุกคนที่มาจากโลกใบเล็กจดจ้องมองไปยังหลางเจิ้น กว่าที่เขาจะก้าวมาถึงตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายสงครามได้นั้น นับว่าหาได้ยาก คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเปลี่ยนไป คาดไม่ถึงเลยว่าจะตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างงั้นรึ?

"กบฏอย่างงั้นรึ? อาณาจักรนี้มีอะไร? ตอนนี้สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอยู่ในมือข้าแล้ว ทุกอย่างต้องมอบให้กับคนที่มีความสามารถ ต้าเจิ้งไม่มีอีกแล้ว มีใครบ้างที่ไม่ต้องการเข้าร่วมศาลเทพไท่จีพร้อมกับข้า!"หลางเจิ้นที่หัวเราะออกมาเสียงดัง.

ราวกับว่าตัวเองได้รับชัยชนะเรียบร้อยแล้ว! หลานเจิ้นที่เต็มไปด้วยความอหังการ.

"อย่างงั้นรึ?"หลินเซียวที่แค่นเสียงเย็นช้า.

"ถุยยย หลินเซียว ส่งมอบตราแม่ทัพมาซะ แล้วข้าจะไม่เอาเรื่องในอดีต หากว่าไม่ล่ะก็ เช่นนั้นครอบครัวของจ้า........!"หลางเจิ้นที่เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา.

เห็นชัดเจนว่าเขาได้ข่มขู่หลินเซียวด้วยคนในครอบครัว.

"จับตัว คนพวกนี้ป่วยการที่จะพูดคุย!"สุ่ยอู๋เหินที่ส่ายหน้าไปมา.

หยินโหลวหรี่และคนอื่น ๆ พยักหน้ารับ ขณะที่พวกเขากำลังลงมือ.

"จับตัวรึ? แส่หาความตาย?"หลางเจิ้นที่ดวงตาเบิกกว้าง.

เขาที่โบกมือให้ทหารทั้งหมื่นคนลงมือ ทว่าทหารทั้งหมดกลับบินลงมากช้า ๆ  ทำให้ดวงตาของหลางเจิ้นดวงตาเบิกกว้าง สัญญาณมือของเขาผิดพลาดอย่างงั้นรึ?

"มาก็ดีแล้ว สังหารพวกมันซะ ยังไม่ลงมืออีก?"หลางเจิ้นที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

ทว่าทหารเหล่านั้นเหมือนว่าจะไม่ได้ยิน พวกเขาก็บินลงมาเท่านั้น.

ใบหน้าของขุนนางทั้งสามสิบเอ็ดคน ใบหน้าท่าทางไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.

"เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร? เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"

"ไร้ประโยชน์ สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว เหล่ากลุ่มอิทธิพลมืดของเจ้าถูกทำลายไปทั้งหมดแล้ว แม้แต่ทูตไท่จีที่อยู่ในตระกูลจ้าวก็ด้วย หลางเจิ้น การที่เจ้าตัดสินใจเช่นนี้ ข้ารู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก! ทว่า กฎหมายของดินแดนแห่งนี้ กบฏต้องลงโทษเก้าชั่วโคตร ตอนนี้ครอบครัวของเจ้าเหลือเพียงแค่เจ้าคนเดียวแล้ว!"สุ่ยอู๋เหินที่ส่ายหน้าไปมา.

"ไม่ มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!"หลางเจิ้นที่เผยสีหน้าแววตาไม่อยากเชื่อ.

เหล่าขุนนางอีกสามสิบคนที่ใบหน้าซีดเซียวไม่ต่างกัน.

"ต่อสู้กับพวกเขา!"หลา’เจิ้นที่ตะโกนเสียงดัง.

"ลุย!"สามสิบขุนนางที่พุ่งออกไป เข้าต่อสู้กับหยินโหลวหรี่และคนอื่น ๆ .

ทว่าหลานเจิ้นนั้นเมื่อเห็นคนอื่นออกไปสู้แล้ว ตัวเองกับถอยหนีออกมาอย่างรวดเร็ว.

"หนีรึ? คิดจะหนีไปใหน?"

ที่ด้านหน้าของหลานเจิ้นปรากฎคนผู้หนึ่งขึ้น จื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬ กุยเสอ!

"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~!”

ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน การต่อสู้ได้เริ่มขึ้น ยากที่จะหยุดได้! การต่อสู้ที่รุนแรง ส่องประกายแสงวับวาว กระจายไปทั่วพื้นที่ตำหนักหลวง ทำให้สามารถมองเห็นได้ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว.

ตั้งแต่เช้าจนเย็น เหล่าขุนนางสามสิบคนก็ตกตายไปทั้งหมด เวลานี้เหลือเพียงแค่หลางเจิ้นอยู่ในสภาพอนาถ.

ร่างของหลานเจิ้นที่ชโลมไปด้วยโลหิต ใบหน้ายังคงมุ่งมั่น ทว่าหลางเจิ้นนั้นไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อยที่จงซานตายไป ต้าเจิ้งเวลานี้ไม่คู่ควรให้เขาอาวรณ์ แค่คาดไม่ถึงว่าอ๋องจื่อเฉินและคนอื่น ๆ จะระมัดระวังตัวกันขนาดนี้ พวกเขารับรู้มาตั้งแต่ต้นอย่างงั้นรึ?

พวกเขาอาจรับรู้ตั้งแต่แรก?

เหล่าขุนนางที่ภัคดีจ้องมองไปยังกลุ่มคนทรยศหาได้มีเยื่อใยหรือสงสารแต่อย่างใด หลังจากที่ต่อสู้มาเกือบครึ่งค่อนวัน.

"เฮ้ ยังไม่จบอีกเหรอ!"

ทันใดนั้นก็ปรากฎเสียงที่ดูเรียบง่ายสบาย ๆ ก็ดังขึ้น.

ทันทีที่เสียงดังกล่าวดังขึ้น ภายในใจของทุกคนที่หยุดนิ่งตะลึงงันเต็มไปด้วยความสงสัย จดจ้องมองขึ้นไปบนอากาศ.

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บนอากาศนั้นได้ปรากฎคนกลุ่มหนึ่งขึ้นมา.

ชายในชุดสีม่วง และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ใบหน้าที่เผยท่าทางเย้ยหยัน ส่วนคนอื่น ๆ เองก็เต็มไปด้วยความอหังการ สายตาที่จ้องมองลงมากลุ่มคนด้านล่างด้วยท่าทางดูแคลนเป็นอย่างมาก.

"อ๋องฉีหมิง ท้ายที่สุดท่านก็มา!"หลางเจิ้นที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจขึ้นมาในทันที.

"อ๋องฉีหมิง ศาลเทพไท่จี?"เสียงของสุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.

ทุกคนที่มารวมตัวกันรอบ ๆ สุ่ยอู๋เหินในทันที.

"ช่างยอดเยี่ยมนัก สามเสาหลักของต้าเจิ้ง ไม่สามารถประเมินได้เลย! คาดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับกลุ่มมือมืดที่ซ่อนตัวอยู่ได้? ดูเหมือนว่าหลางเจิ้นจะยังห่างชั้นเมื่อเทียบกับพวกเจ้าจริง ๆ !"อ๋องฉีหมิงที่พยักหน้ารับ.

หลางเจิ้นที่ได้ยินคำพูดของอ๋องฉีหมิง ใบหน้าถึงกับเปลี่ยนเป็นอัปลักษณ์.

"ท่านอ๋อง ข้า!"หลางเจิ้นที่ต้องการจะกล่าวอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดลง.

"เจ้าอะไร? ข้าให้เจ้าไปชิงตราบัญชาการแม้ทัพมา จนถึงวันนี้ก็ยังไม่สำเร็จ แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าและคนในตระกูลของเจ้ายังตายหมด ขยะ! สวะเช่นนี้ ศาลเทพไท่จีไม่ต้องการ!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

"ท่านอ๋อง ท่านรับปากข้าแล้ว ท่านรับปากข้าแล้ว!"หลางเจิ้นที่ร้อนรน ใบหน้าไม่อยากเชื่อ ไม่คิดเลยว่าอ๋องฉีหมิงจะผิดคำสัญญา?

"หุบปาก!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาเบา ๆ .

"ตูมมมม!"

ปรากฎเป็นหลุมขนาดใหญ่ขึ้นโถมทับลงมาบนร่างของหลางเจิ้นบุบลงไปในลานตำหนักซ่างเฉิน.

หลางเจิ้นที่ถูกอ๋องฉีหมิงทำลาย ทำให้เหล่าขุนนางต้าเจิ้งรู้สึกสั่นสะท้าน นี่คือผลกรรมของเหล่าคนทรยศ!

ส่วนหลางเจิ้นเวลานี้นอนนิ่งอยู่ในหลุมยักษ์ ค่อย ๆ เงยหน้ามองอ๋องฉีหมิงด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?หลางเจิ้นรู้สึกราวกับว่าผืนปฐพีกำลังพลิกกลับไปแล้ว.

"จงซานตายไปแล้ว สุ่ยอู๋เหิน สุ่ยจิง หลินเซียว ข้าจะถามพวกเจ้าอีกครั้ง พวกเจ้าต้องการเข้าร่วมศาลเทพไท่จีของข้าหรือไม่?"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ฮ่าฮ่าฮ่า อ๋องฉีหมิง ทำไมต้องกล่าวถามในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว? ภัคดีต่อศาลเทพไท่จีอย่างงั้นรึ? ดูสภาพคนที่มันภัคดีต่อพวกเจ้า เจ้าคิดว่าพวกเราต้องการมีสภาพเช่นนั้นรึอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวเหน็บแนม.

กับคำเย้ยหยันดังกล่าวนั้น ทำให้หลางเจิ้นแทบพ่นโลหิตออกมา.

หลางเจิ้นที่รู้สึกราวกับว่าจะขาดอากาศหายใจ ส่วนผู้ใต้บังคับบัญชาของพวกเขาเองใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นซับซ้อน มีเพียงแค่อ๋องฉีหมิงที่ยังคงสุขุม.

"ค่ายกล!"อ่องฉีหมิงที่กล่าวออกมาในทันที.

ทันใดนั้นทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวก็ปรากฎม่านสีน้ำเงินขึ้นในทันที มันปกคลุมทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอาไว้.

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทันทีทันใด เป็นเหตุให้ผู้คนมากมายในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หลาย ๆ คนที่บินออกไปทันที.

"ตูมมม!"ขณะที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า ชนม่านสีน้ำเงินระเบิดร่วงลงพื้นทันที.

"ไม่มีทางหนี นี่คืออุปกรณ์เซียนโบราณ หากว่าได้เข้ามาแล้ว ก็ไม่สามารถหนีออกไปได้!"ฉีหมิงที่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่หรี่เล็กลง ปิดล้อมสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวอย่างงั้นรึ?

"ข้ายังไม่ต้องการกำจัดพวกเจ้าในเวลานี้ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าดื้อรั้นหัวแข็ง การจะกำราบพวกเจ้า มีแต่ต้องกำราบอำนาจเซิ่งหวังเท่านั้น ข้าจะให้โอกาสสามวัน ส่งตราแม่ทัพต้าเจิ้ง ตราอ๋อง ตราเสนาบดีมาซะ แล้วข้าจะไม่แตะต้องสวนสวรรค์ลอยฟ้าแม้แต่น้อย!ค่อย ๆ คิดมันให้ดี."อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จากนั้น อ๋องฉีหมิงที่นำผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองหายไปในทันที.

ผนึกสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเอาไว้อย่างงั้นรึ?

สามเสาหลักต้าเจิ้งที่มองหน้ากันและกัน พวกเขารับรู้ความต้องการของอ๋องฉีหมิง ตราบเท่าที่พวกเขาได้รับตราทั้งสามไป สามารถเคลื่อนย้ายทัพ ก็สามารถออกราชโองการควบคุมแผ่นดินต้าเจิ้งทั้งหมดเอาไว้ได้ อำนาจของพวกเขาทั้งสามนี้ ไม่สามารถที่จะมอบให้กับอ๋องฉีหมิงได้.

ภายในตำหนักซ่างเฉินเวลานี้กลายเป็นเงียบงัน.

….

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว อ๋องฉีหมิงได้นำผู้ใต้บังคับบัญชาของตัวเองมาปรากฎอีกครั้ง.

บนลานตำหนัก เหล่าขุนนางหลายคนที่รู้สึกหวาดกลัวในความตาย หลายคนที่รับรู้ว่าตัวเองจะต้องตายอย่างแน่นอน หากว่าคนทั้งสามไม่ยอมจำนน.

"จงซานช่างโชคดีนัก คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนภัคดีจนยอมตาย!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวพลางถอนหายใจจ้องมองไปยังผู้คนที่อยู่บนลาน.

ไม่จำเป็นต้องถามเลย อ๋องฉีหมิงรู้ดีคนของเขาเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยอมตายด้วยความภัคดี.

"คิดได้หรือยัง?"อ๋องฉีหมิงที่จ้องมองไปยังทุกคนบนลาน.

สุ่ยอู๋เหินและคนอื่น ๆ จดจ้องมองออกไปด้วยสายตาเย็นชา.

"สามวันอย่างงั้นรึ? เหล่าองค์รักษ์มากมายคงเริ่มสร้างความวุ่นวายโกลาหลแล้ว เวลานี้พื้นที่รอบ ๆ ไม่ได้รับข่าวใด ๆ  แน่นอนว่าต้องรู้สึกเอะใจอะไรแล้ว ตอนนี้หากไม่มอบตราทหารและตราบัญชาการออกไป ต้าเจิ้งคงจะอยู่ได้แค่ครึ่งเดือนและล่มสลายอย่างแน่นอน!"อ๋องฉีหมิงที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.

"แล้วเจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"สุ่ยอู๋เหินที่เอ่ยออกมาในทันที.

อ๋องจื่อเฉินที่ยื่นตราอ๋องออกมาทันที หลินเซียวที่ยื่นตราแม่ทัพและสุ่ยจิงยื่นตราเสนาบดีออกมา!

"ดี คาดไม่ถึง คาดไม่ถึงพวกเจ้าจะ....... .!”

อ๋องฉีหมิงที่กล่าวยังไม่ขาดคำ.

"ตูมมมม!"

ตราแม่ทัพ ตราอ๋อง ตราเสนาบดี ระเบิดออกมาเสียงดำ ถูกทำลายต่อหน้าพวกเขาทั้งสาม.

"พวกเจ้า?"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"ฮ่าฮ่าฮ่า อ๋องฉีหมิง ศาลเทพไท่จีให้ค่าพวกเรามากจริง ๆ  เจ้าถึงกับใช้อุปกรณ์เซียนโบราณผนึกต้าเจิ้ง พวกเราไม่สามารถรักษาต้าเจิ้งได้ ทว่า พวกเราก็ไม่มีทางทรยศต้าเจิ้ง พวกเราจะเป็นคนของต้าเจิ้งตลอดไป!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ใบหน้าของอ๋องฉีหมิงเปลี่ยนเป็นมืดมน ในเวลานี้เป้าหมายของเขาที่ต้องการครอบครองแผ่นดินต้าเจิ้งเป็นส่วนสำคัญมาก และเหล่าคนที่มีพรสวรรค์ทั้งสาม ตราแม่ทัพ ตราอ๋อง ตราเสนาบดีเวลานี้ได้ถูกทำลายไปแล้ว ศาลเทพไท่จีไม่สามารถคว้าผลประโยชน์ใด ๆ ได้แล้ว.

"แส่หาความตาย แส่หาความตาย!"อ๋องฉีหมิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"เซิ่งหวังโปรดล้างแค้นแก่พวกเรา พวกเราจะเป็นคนของต้าเจิ้งตลอดไป!"สุ่ยอู๋เหินที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

"พวกเราจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป~~~~~~~~~~~~~~!”เหล่าขุนนางที่เหลือต่างก็พูดออกมาเสียงดัง.

พวกเราจะคงอยู่ต้าเจิ้งตลอดไป เสียงที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งท้องฟ้า ดังกึกก้องไปทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ประชาชนทุกคนที่อยู่ในสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวต่างก็ร้องตะโกนเสียงดัง หลาย ๆ คนที่น้ำตาไหลอาบแก้มของพวกเขา!

"เซิ่งหวัง เซิ่งหวังอยู่ที่ใด! โปรดกลับมาเถอะ! ได้โปรดกลับมาเถิด!"เหล่าประชาชนมากมายที่คุกเข่าร้องครวญครางออกมา.

ความอัดอั้น เศร้าสลด จนทำให้ประชาชนทุกคนกำหมัดแน่น เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"เอาล่ะ ในเมื่อพวกเจ้าต้องการตกตายไป ข้าก็จะสนองความต้องกายของพวกเจ้า ยกเว้นสุ่ยอู๋เหิน สุ่ยจิงและหลิงเซียว เหล่าขุนนางคนอื่น ๆ สังหารให้หมด ฆ่า~~~~~~~~~~~!”เสียงของอ๋องฉีหมิงที่คำรามด้วยความโกรธ.

จิตสังหารแห่งการฆ่าฟันที่ปะทุขึ้นทันที.

“!”

หลินเซียว สุ่ยอู๋เหิน สุ่ยจิงที่นำของวิเศษของตัวเองออกมา.

เห็นท่าทางขัดขืนของทั้งสาม อ๋องฉีหมิงที่หลับตาลง สูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า "ฆ่าพวกมันทั้งสามด้วย อย่าให้เหลือ!"

อ๋องฉีหมิงที่เห็นทั้งสามไม่สามารถกำราบได้แล้ว พวกเขาย่อมไม่มีทางที่จะไม่ขัดขืนช่วยเหลือขุนนางคนอื่น ๆ แน่ เช่นนั้นก็มีแต่ต้องสังหารขุนนางทั้งหมดของต้าเจิ้งไป.

"สังหารทุกคน ฆ่า~~~~~~~~~~~~~~!”

สิ้นเสียงของอ๋องฉีหมิง เสียงที่ดังกึกก้องนั้น ทุกคนราวกับว่ารับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว และที่ไกลออกไป หลางเจิ้นที่นอนอยู่ในหลุม แววตาที่ลอบเผยดีใจออกมาด้วยเช่นกัน.

ตาย พวกมันทุกคนต้องตาย.

"ใครกล้าสังหารข้าราชบริพารของข้ากัน~~~~?”

ทันใดนั้นเสียงที่ดังกึกก้องราวกับสายฟ้าฟาด ดังสนั่นทั่วสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที.

ใบหน้าของอ๋องฉีหมิงถึงกับเปลี่ยนเป็นซับซ้อน จดจ้องมองไปยังทิศตะวันตก มีจุดแสงที่พุ่งตรงมายังสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวด้วยความเร็วสูง.

อยู่ไกลออกไปมาก ทว่าก็เคลื่อนที่เข้ามาด้วยความเร็วสูงเช่นกัน!

แม้นว่าจะยังมาไม่ถึง ทว่าเสียงดังกล่าวนี้ กับดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้าในทันทีเช่นกัน.

"ตูมมมมมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ที่บนลานของสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวระเบิดฝุ่นหินดินทรายที่โบกสะบัดลอยฟุ้งไปทั่ว ทันใดนั้นก็ปรากฎร่างในชุดสีดำขึ้นในทันที.

ใครกล้าสังหารข้าราชบริพารของข้า?

เสียงที่ปะทุขึ้น ภายในโสตประสาทของเหล่าประชาชนบนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวในทันที ทำให้ทุกคนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจขึ้นมาทันที.

"นี่มัน?"

"เสียงของเซิ่งหวัง? นี่คือเสียงของเซิ่งหวัง!"

"เสียงของเซิ่งหวัง เซิ่งหวังกลับมาแล้ว เซิ่งหวังกลับมาแล้ว~~~~~~~~~~~~~!”

"เซิ่งหวังทรงพระเจริญ~~~~~~~~~!”

"เซิ่งหวังของให้เป็นนิรันดร์ เป็นอมตะเหมือนกับสวรรค์~~~~~~~~~~~!”

ทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวเสียงแห่งความดีใจดังกระหึ่มขึ้นในทันที ประชาชนทุกคนที่ตัวสั่นสะท้านด้วยความยินดี ตื่นเต้น หัวใจที่พองโตสูบฉีดไปมา เซิ่งหวัง เป็นเซิ่งหวังจริง ๆ !

ความตื่นเต้นดีใจ จนทำให้น้ำตารินไหลออกมาเอง จากทิศทางของตำหนักหลวง ประชาชนทุกคนที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.

ที่ด้านหน้าตำหนักซ่างเฉิน เหล่าขุนนางที่คิดจะต่อสู้โดยไม่หวาดกลัวในความตาย ขณะที่กำลังต่อสู้ เตรียมที่จะตกตาย บุรุษที่แท้จริงหาได้หวาดกลัวในความตาย! นับตั้งแต่ที่พวกเขาเลิกเป็นมนุษย์กลายเป็นเซียน จนมีชีวิตถึงทุกวันนี้ก็เพราะต้าเจิ้ง เวลานี้ใยต้องกลัวความตายอย่างงั้นรึ?

ภายในใจของพวกเขานั้นหนักแน่น เต็มไปด้วยความภัคดีต่อเซิ่งหวังอย่างที่สุด.

ขณะที่ชีวิตแขวนอยู่บนความเป็นความตาย เหล่าข้าราชบริพารที่จ้องมองไปบนท้องฟ้าที่แตกออกเป็นช่อง พร้อมกับระเบิดออกมาในทันที ราวกับว่านี่เป็นภาพลวงตา?

ไม่ผิดแน่ เสียงของเซิ่งหวัง เซิ่งหวังกลับมาแล้ว ราชากลับมาแล้ว! เหล่าเสนาธิการชราเวลานี้ตื่นเต้นปากสั่นตัวสั่นขึ้นมาในทันที.

ในเวลานี้ที่ลานฝุ่นคละคลุ้งปลิวว่อน สายตาของทุกคนที่เลือนลาง จดจ้องมองไปยังร่าง ๆ หนึ่งที่คุ้นเคย ตัวตนที่ยิ่งใหญ่ได้ปรากฎต่อสายตาของทุกคนแล้ว.

"เซิ่งหวัง~~~~~~~~~~~~~!”

เหล่าเสนาธิการชราที่อยู่บนความเป็นความตาย อดไม่ได้เลยที่จะหลั่งน้ำตา พร้อมกับกล่าวอุทานเสียงดัง คุกเข่าลงด้วยความเคารพเทิดทูน.

หลินเซียว สุ่ยอู๋เหิน สุ่ยจิงและคนอื่น ๆ เองก็ตื่นเต้นจนปากสั่นเช่นกัน คนทั้งสามที่สูดหายใจลึก จนไม่สามารถที่จะกล่าวอะไรออกมาได้ ปรากฎความตื่นเต้นมากมายนัก.

"เซิ่งหวังยังมีชีวิตอยู่ เซิ่งหวังกลับมาแล้ว เซิ่งหวังต้าเจิ้งกลับมาแล้ว~~~~~~~~!”