Chapter 967 ทำไม.

จบฝั่งของอ๋องจื่อเฉินสอนบุตรชายและหลินเซียวเองก็ด้วย.

เสนาบดีสุ่ยจิงที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นมืดมนซับซ้อนเล็กน้อยเมื่อกลับไปยังตำหนักของตัวเอง.

คำพูดของทูตไท่จีนั้น ราวกับว่ามันได้กระตุ้นความรู้สึกของสุ่ยจิงไม่น้อย.

"ท้ายที่สุด ก็มีคนพูดออกมาแล้ว?"ขณะที่สุ่ยจิงกลับมายังบ้าน ก็เผยใบหน้าซับซ้อนออกมา!

"สามี ท่านกลับมาแล้ว?"เสียงที่อ่อนโยนของสตรีดังขึ้นมาในทันที.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยน ภรรยาของสุ่ยจิง ที่โลกใบเล็กเคยเป็นจิวหวังเฟยของต้าเสวียนอ๋อง ก่อนที่ความทรงจำชาติที่แล้วจะปรากฎ ทำให้พลัดพรากจากสุ่ยจิง ด้วยคำแนะนำของจงซาน ท้ายที่สุดก็ได้ครองคู่กัน.

"อืม!"สุ่ยจิงพยักหน้า ใบหน้าที่ดูจริงจัง.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนได้นำสุ่ยจิงไปนั่ง ขณะที่สุ่ยจิงขมวดคิ้วไปมา นางที่ค่อย ๆ บีบนวดให้กับเขา.

"บิดา ท่านกลับมาแล้ว?"จากด้านนอกมีชายหนุ่มในชุดสีขาวปรากฎตัวขึ้นมาในทันที.

ชายแต่งกายเหมือนกับบัณฑิต ถือถือพัดโบกสะบัดไปมาคล้ายกลับสุ่ยจิง.

"มารดาก็อยู่ด้วย!"ชายในชุดสีขาวที่เอ่ยออกมาในทันที.

"เจียงเอ๋อ เจ้าไม่ไช่ว่าต้องการพบท่านพ่อ เขากลับมาแล้ว เจ้าพูดเถอะ!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนเอ่ย.

"หืม?"สุ่ยจิงที่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย.

"ครับ ท่านแม่!"สุ่ยเจียงที่กล่าวรับพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.

"ข้าออกไปก่อนแล้วกัน บิดาและบุตรจะได้คุยกัน?"

"ไม่จำเป็น ท่านคือมารดาของข้า แม้ว่าข้าจะพูดคุยเรื่องสำคัญกับท่านพ่อ ทว่าหากเป็นท่านแม่ก็ย่อมไม่มีปัญหา นอกจากนี้ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าชักจูงท่านพ่อ! ทุกคนก็รู้ดีว่าท่านพ่อรักท่านแม่ที่สุด!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาทันที.

"ปากหวานนัก!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"มีเรื่องอะไร?"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังบุตรชาย.

"เกี่ยวกับทางออกของตระกูล!"สุ่ยจิงที่กางม่านเก็บเสียงรอบ ๆ  ซึ่งมีเพียงแค่สามคนที่ได้ยิน.

"ทางออกของตระกูล?"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.

"ท่านพ่อ จนถึงวันนี้แล้ว ท่านไม่ควรแกล้งเป็นไม่รู้ จากความเห็นของข้านั้น รับรู้ว่าท่านพ่อนั้นมีเชาว์ปัญญาที่เหนือล้ำที่สุดในใต้หล้า ส่วนเซิ่งหวังนั้นข้าเองไม่สามารถนำมาเปรียบได้ ต้องไม่ลืมว่าหลังจากที่แยกสวรรค์สะบั้นปฐพีนั้นข้ายังเด็กนัก ทว่าข้ารู้ว่า ภายในท้องพระโรงนั้น ท่านพ่อคือคนที่มีเชาว์ปัญญามากที่สุด หลายปีมานี้ ท่านพ่อควรจะเข้าใจดีที่สุด ทว่ากลับไม่แสดงออกมา!"สุ่ยเจียงกล่าว.

สุ่ยจิงที่ไม่ได้ปฏิเสธ ทว่าจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังสุ่ยเจียงแล้วกล่าวออกมาว่า"สิ่งที่เจ้าได้ทำไป แล้ว ข้าทำเป็นไม่เห็น มีปัญหาอะไร วันนี้เจ้าต้องการเปิดเผยแล้วอย่างงั้นรึ?"

"ครับ!"สุ่ยเจียงที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.

"สมคบคิดกับศัตรู วางแผนร้ายต่อต้าเจิ้ง สิ่งที่เจ้าคิดเป็นอาชญากรรม เจ้าคิดว่าต้องการให้ข้าทำอย่างไร?ลงโทษสถานใด?"ดวงตาสุ่ยจิงเบิกกว้าง เผยจิตสังหารออกมา.

"สามี เจียงเอ๋อยังเด็ก!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่กล่าวออกมาในทันที.

"ยังเล็กอย่างงั้นรึ? หากเป็นมนุษย์ก็กลายเป็นปู่คนไปแล้ว ยังว่ายังเด็กอีกรึ? ถึงกับกล้าสมคบคิดกับศัตรู นี่คือกบฏ!"สุ่ยจิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"หากท่านพ่อไม่สนับสนุน ข้าจะทำอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวโต้เถียงกลับในทันที.

"ข้าสนับสนุนเจ้าอย่างงั้นรึ?

"ใช่ ข้าคิดว่าท่านรับรู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าติดต่อกับพวกเขา ทว่าทำไมท่านพ่อไม่ขวางข้าเอาไว้ล่ะ? ท่านพ่อเองก็กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับข้าและต้องการใช้เป็นทางออกอย่างแน่นอน!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาไม่อ้อมค้อม.

"หืม!"สุ่ยจิงที่ถอยหายใจเล็กน้อย.

"ท่านพ่อ ทูตของศาลเทพไท่จีนั้นได้บอกกล่าวว่าหากท่านพ่อต้องการ ศาลเทพไท่จีสามารถมอบขุนนางขั้นสองให้ได้ ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อแล้ว กลายจะกลายเป็นกงได้นั้น ไม่ได้ยากเย็นแต่อย่างใด!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาในทันที.

"บังอาจ ข้าเป็นขุนนางของต้าเจิ้ง จะไปคิดต้องการเข้าร่วมกับศัตรูได้อย่างไร?"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.

สุ่ยจิงที่ปล่อยให้สุ่ยเจียงเข้าไปติดต่อกับฝ่ายตรงข้าม แม้ลึกลงในใจจะเป็นการทำเพื่อตระกูล อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำได้ ตัวเขานั้นได้รับปากเซิ่งหวังเอาไว้แล้ว.

"ท่านพ่อ จริง ๆ ท่าน ควรจะเข้าใจดีกว่าทุกคน เซิ่งหวังตายแล้ว ถึงเซิ่งหวังยังอยู่ แต่การปะทะกับเซียนบรรพชน เขาที่แยกสวรรค์มาได้กว่าร้อยปี เป็นไปได้รึที่จะเหนือกว่าเซียนบรรพชน? เซิงหวังจะสามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้อย่างงั้นรึ?คิดว่ายอดฝีมือมากมายตาบอดอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"เซิ่งหวัง?"สุ่ยจิงที่ถอยหายใจเบา ๆ .

จงซานตายแล้ว สุ่ยจิงที่ได้รับข่าวมา ภายในใจเองก็คิดเช่นนั้น เพราะมีหลายเหตุผลที่สามารถบ่งบอกได้ว่าจงซานนั้นได้ตกตายไป บางทีจวบจนถึงวันนี้เขาที่เกิดความต่อต้านขึ้นในที่สุด แม้นว่าใจหนึ่งที่คิดเช่นนั้น ทว่าอีกใจหนึ่งก็คาดหวังและยังมีเรื่องสำคัญที่เขาให้คำมั่นไว้กับจงซานอีก.

ไม่สามารถรับประกันได้ว่าคนของต้าเจิ้งจะไม่มีใครทรยศ เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเกิด ต้าเจิ้งในเวลานี้สุ่มเสี่ยงที่จะล่มสลาย แม้แต่สุ่ยจิงยังคิดว่ายากที่จะพยุงไว้ได้ สี่ปีหลังจากนี้ ต้าเจิ้งจะต้องล่มสลายแน่ ดังนั้นหากว่าต้องการรอดสำหรับตระกูลเขา สุ่ยจิงก็จำเป็นต้องคนหาทางอกให้กับตระกูล.

ดังนั้นการที่สุ่ยเจียงกระทำเช่นนี้ สุ่ยจิงจึงได้ทำเป็นหลับตาข้างหนึ่ง คาดไม่ถึงเลยว่าบุตรชายของเขากับมาเปิดตาของเขาในวันนี้ เห็นชัดเจนว่าสายสัมพันธ์ระหว่างบุตรและบิดาก็ยากจะตัดกันขาด.

"ตอนนี้ข่าวได้กระจายไปทั่วทุกสารทิศแล้วว่าอ๋องจื่อเฉินนั้น ต้องการเปลี่ยนราชวงศ์ ท่านพ่อ ท่านจะยอมอย่างงั้นรึ? อ๋องจื่อเฉินที่บัญชาการ ต้าเจิ้งมากว่าร้อยปี มีผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อใจมากมาย หากว่าเขาต้องการเปลี่ยนราชวงศ์ ก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ พวกเราจะยินดีที่จะทำงานให้กับเขาอย่างงั้นรึ? ท่านพ่อ ท่านต้องการเป็นข้าราชบริพารของเขาอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ข้าคิดว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อ ควรที่จะมีความภาคภูมิใจ ไม่ควรที่จะยึดติดกับที่นี่ อีกอย่างเขาไม่คู่ควร ในอดีตในโลกใบเล็ก เขาด้อยกว่าท่านพ่อสะอีก หากแต่กับได้ความดีความชอบมากว่า คนผู้นี้ดื้อรั้นหัวแข็ง ไม่เข้าใจความยืดหยุ่น ท่านพ่อเป็นไปไม่ได้ที่จะจำนนต่อเขาแน่นอน!"สุ่ยเจียงที่ยังคงกล่าวต่อ.

"เขาไม่มีทางเปลี่ยนราชวงศ์เด็ดขาด!"สุ่ยเจียงที่ส่ายหน้าไปมา.

"ไม่อย่างแน่นอน หากเขาไม่เปลี่ยนราชวงศ์เพื่อสะสมวาสนา ต้าเจิ้งจะล่มสลายภายในสี่ปี แน่นอนเรื่องนี้จึงมีแนวโน้มที่ขุนนางส่วนมากต้องการ นอกจากนี้ยังมีคนกระจายเรื่องนี้ออกไป ข้าคิดว่าคนที่ทำเช่นนี้คือบุตรของเขาสุ่ยเฉียน."สุ่ยเจียงกล่าว.

"เป็นเขาแน่นอน! ส่วนอู๋เหินนั้นข้ามั่นใจว่าเขาไม่มีทางชิงบัลลังก์แน่!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.

"แต่ว่าหากเป็นเช่นนี้ล่ะ?"

"ไม่มีทาง สุ่ยอู๋เหินไม่มีทางทำแน่นอน!"

"เช่นนั้นขอข้าสมมุติได้หรือไม่?"สุ่ยเจียงยังกล่าวแย้ง.

"อืม!"สุ่ยจิงที่พยักหน้า รับฟัง.

"ในเวลานี้ไม่มีคำว่าอาจเป็นไปได้ มันมีเพียงแค่สองตัวเลือก คือสุ่ยอู๋เหินเปลี่ยนราชวงศ์ และอีกหนึ่งเขายังคือดื้อด้านปล่อยให้เป็นเช่นนี้ รอคอยให้สี่ปีหลังจากนี้ราชวงศ์แห่งนี้ล่มสลาย!"สุ่ยเจียงกล่าว.

"เจียงเอ๋อ เจ้าพูดไปไกลเกินไปหรือไม่?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่จ้องมองดวงตาเบิกกว้าง.

สุ่ยจิงที่ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา ระหว่างบิดาและบุตร คำพูดเหล่านี้แม้มันจะไม่รื่นหูนัก ทว่ามันก็ยังดีกว่ากล่าวกับคำภายนอก.

"แล้วเจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ข้าคิดว่ามีเส้นทางสามเส้นให้ท่านพ่อเลือก!"

"หืม?"

"หนึ่ง เข้าร่วมศาลเทพไท่จีตอนนี้ สองด้วยความสามารถท่านพอสามารถจากไป เปิดราชวงศ์วาสนาขึ้นมาใหม่ได้ สามข้าคิดว่าด้วยความสามารถของท่านพ่อสามารถยึดครองต้าเจิ้งมาจากสุ่ยอู๋เหินได้ เขาไม่มีทางต่อสู้กับท่านพ่อ จากนั้นท่านพ่อก็เปลี่ยนราชวงศ์เอง!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"บัดซบ!"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้าง.

สุ่ยจิงที่สนับสนุนต้าเจิ้งอย่างที่สุด ทว่าบุตรชายของตัวเองกลับต้องการเปลี่ยนราชวงศ์อย่างคาดไม่ถึง? เรื่องนี้จะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไรกัน.

"สามี โปรดใจเย็น!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่เอ่ยออกมาในทันที.

"ท่านแม่ ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านพ่อที่ สิ่งที่ข้าพูดผิดตรงใหน."สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาราวกับว่าไม่ได้รับความยุติธรรม.

หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนส่ายหน้าไปมา "บ้านนี้เป็นของบิดาเจ้า ข้าเชื่อฟังบิดาของเจ้า!"

สุ่ยเจียงที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า.

"ท่านพ่อ เซิ่งหวังได้ตายแล้ว การที่ท่านแบกรับหน้าที่มาห้าปีที่หนักหนานี้ ควรจะพอได้แล้ว!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.

"ใครบอกเจ้าว่าเซิ่งหวังตายแล้ว? กับคำพูดของคนทั่วไป เจ้าเชื่ออย่างงั้นรึ?"สุ่ยจิงที่กล่าวตำหนิด้วยความโกรธ.

"ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านเข้าใจเรื่องนี้ดี!"

"เซิ่งหวังอาจจะมีโอกาสรอด แม้นว่ามันจะน้อย แต่ก็ยังนับว่ามีโอกาส!"สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา.

"ยังมีโอกาสอีกรึ? ท่านพ่อท่านไม่คิดว่ามันน่าขันหรอกรึ? โอกาสเรื่องนี้ไม่ต่างจากศูนย์เลย?"สุ่ยเจียงที่เอ่ยกล่าวออกมาเสียงดัง.

สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา "ตราบเท่าที่สุ่ยอู๋เหินไม่แย่งชิงบัลลังก์ แม้นว่าต้าเจิ้งคงอยู่เหลือแค่วันเดียว ข้าก็จะเป็นขุนนางต้าเจิ้ง ส่วนการแย่งชิงบัลลังก์นะรึ? เจ้าอย่าได้แม้แต่จะคิด!"

เห็นท่าทางแล้วไม่มีทางที่จะโน้มน้าวบิดาตัวเองได้เลย สุ่ยเจียงที่ขมวดคิ้วไปมา ไม่ได้การแล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ คงต้องยั่วยุ.

"ท่านพ่อ หลายปีมานี้ท่านไม่คิดบ้างอย่างงั้นรึ? ในโลกใบเล็กน้อย สุ่ยอู๋เหินด้อยกว่าพ่อ ทว่ากลับได้ความดีความชอบมากกว่า ไม่ใช่แค่นั้นเขายังด้อยกว่าแม่ทัพใหญ่อีก ทั้งที่กล่าวเรื่องความภัคดีล่ะก็ไม่ได้ด้อยหรือต่างกว่ากันเลย ทำไมเซิ่งหวังถึงได้มอบหน้าที่ให้กับสุ่ยอู๋เหิน ทั้งที่เขาไม่ไช่คนที่มีความสามารถที่สุดกัน?"สุ่ยเจียงกล่าว.

กับคำพูดนี้ของสุ่ยเจียง สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมาเช่นกัน กว่าร้อยปีมานี้ สุ่ยจิงที่ไม่ได้กล่าวออกมา ทว่าภายในใจก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน ทำไมถึงได้เลือกสุ่ยอู๋เหินกัน?

ทว่าเขาก็ได้วางมันเอาไว้ แม้นว่าจะสงสัยแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้.

"เขาเป็นคนดื้อรั้น หัวโบราณ เทียบกับท่านพ่อไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขาไม่มีทางเปลี่ยนราชวงศ์แน่ แม้แต่รอคอยให้ต้าเจิ้งล่มสลาย ท่านพ่อ ข้ากล่าวถูกไหม กับคนเช่นนี้ ควรค่าที่จะให้ท่านรับคำสั่งจากเขา...........!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

เขาเป็นคนดื้อรั้น หัวโบราณ ได้ยินคำพูดดังกล่าวจากสุ่ยเจียง ทำให้สุ่ยจิงดวงตาหดเกร็ง.

พริบตานั้น ราวกับว่าสุ่ยจิงตระหนักอะไรบางอย่างได้ จนทำให้เขาเพ่งพิศครุ่นคิดขึ้นมาทันที.

------------------------------------------------------

"สุ่ยจิง เจ้าเป็นคนที่มีความรู้สูงที่สุดของต้าเจิ้ง เกี่ยวกับการเมืองการปกครองมีเจ้าเป็นผู้นำ ข้ารู้สึกวางใจ!"จงซานเอ่ย.

"ขอบคุณเซิ่งหวัง!"

"ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เมื่อข้าจากไป ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."จงซานกล่าว.

"เฉินจะจดจำขึ้นใจ ขอให้เซิ่งหวังโปรดกล่าว!"สุ่ยจิงเอ่ย.

ทำไม ทำไม ทำไม จงซานที่ได้บอกต่อ สุ่ยจิง.

ทำไม!( 为什么) ทำไมอย่างงั้นรึ? อักษรสามตัว สุ่ยจิงที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย พร้อมกับจดจ้องมองไปยังจงซาน.

"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เข้าใจในตอนนี้ ทว่าโปรดจำคำสามคำนี้เอาไว้ให้ดี มันจะใช้ได้เมื่อเวลามาถึง และเจ้าจะเข้าใจมันได้ทั้งหมด!"จงซานเอ่ย.

-------------------------------------------------------

กับคำพูดที่จงซานได้ทิ้งเอาไว้ สำหรับสุ่ยจิงที่เป็นคนฉลาดที่สุด ท้ายที่สุดจะต้องเข้าใจความหมายของคำว่า"ทำไม" ดังที่จงซานต้องการกล่าวถึง.

ทำไม ทำไมถึงเป็นสุ่ยอู๋เหิน ไม่เป็นคนอื่น ทั้งที่ตัวเขาก็มีความสามารถมากกว่าสุ่ยอู๋เหิน ทำไมเซิ่งหวังถึงได้เชื่อใจเขา? สุ่ยจิงที่พยายามคาดเดาความคิดของจงซาน ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่เข้าใจ.

เซิ่งเหวังสงสัยตัวเขาอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่! เซิ่งหวังเชื่อใจเขา สุ่ยจิงมั่นใจได้.

เป็นสุ่ยอู๋เหินภัคดีกว่ารึ? เรื่องนี้ก็ไม่ใช่! ในเวลานั้น ตัวเขาเองก็ไม่ได้ภัคดีน้อยกว่าสุ่ยอู๋เหิน.

ติดตามเซิ่งหวังมานานอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่! หลินเซียวเป็นคนที่ติดตามเซิ่งหวังมานานที่สุด!

แล้วทำไมล่ะ?

"ข้าเชื่อในตัวเจ้า! เมื่อข้าจากไป ข้าจะมอบคำสามคำให้กับเจ้า หวังว่าเจ้าจะจำมันขึ้นไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสเปลี่ยนแปลงได้มาถึง."

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อโอกาสเปลี่ยนแปลงได้มาถึง เป็นเวลานี้ที่เซิ่งหวังได้เอ่ยถึงอย่างงั้นรึ?

ก่อนที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลง ถึงแม้นว่าเซิ่งหวังจะแนะนำ แต่สุ่ยจิงกับไม่สามารถบอกอะไรได้เลย ทว่าเมื่อการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้น ในเวลานี้เขาสามารถตระหนักได้ในทันที.

ท้ายที่สุดก็เข้าใจว่าสุ่ยอู๋เหินนั้นมีจุดแข็งด้านใด เขารับรู้มาตั้งแต่โลกใบเล็กแล้ว สุ่ยอู๋เหินนั้นไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในทัพทั้งสิบ มีจุดแข็งที่ไม่มีใครรู้ แม้แต่สุ่ยอู๋เหินยังไม่รู้ มีเพียงแค่จงซานที่มองเห็น ตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างงั้นรึ?

ใจเย็น! สุขุมภัคดีต่อจงซาน.

หลายปีมานี้ ตัวเขาแม้นว่าจะยุ่งวุ่นวายกับราชกิจของต้าเจิ้ง ทว่าภายในใจก็ลอบคิดว่าเซิ่งหวังได้ตกตายไปแล้ว ทว่ามีเพียงสุ่ยอู๋เหินคนเดียวเท่านั้นที่ดื้อรั้นหัวแข็งอย่างบ้าคลั่ง มั่นใจยืนกรานอย่างหนักแน่น.

เขาที่ไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเซิ่งหวังตายไป เขาที่ไม่สนใจแม้แต่บุตรชาย สุ่ยอู๋เหินที่รักษาความหนักแน่น นั้นไม่เปลี่ยน!

"ทำไมเป็นอย่างงั้นรึ? เซิ่งหวัง! ท้ายที่สุดข้าก็เข้าใจ!"สุ่ยจิงที่เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมา.

"สามี?"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่แสดงท่าทางแปลก ๆ .

"สุ่ยอู่เหิน ข้าด้อยกว่าเจ้า!"สุ่ยจิงที่ทอดถอนใจ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม.

"ท่านพ่อ? มีปัญหาอะไร?"สุ่ยเจียงท่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"เจียงเอ๋อ!"สุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังสุ่ยเจียง.

"หืม?"

"ศัตรูที่ติดต่อเจ้านั้น นำมันไปกุดหัวที่ประตูสวรรค์ทิศใต้!"สุ่ยจิงที่ดวงตาเบิกกว้างข่มขู่.

"อะไร? ท่านพ่อ จะสังหารพวกเขาอย่างงั้นรึ? เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการล่วงเกินศาลเทพไท่จี....!"สุ่ยเจียงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"ข้าต้องการกุดหัวพวกเขา เจ้าอย่าได้ทำผิดอีกครั้ง ห้ามผิดอีก พรุ่งนี้นำพวกมันไปกุดหัว ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง!"สุ่ยจิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง? แต่ว่า เรื่อง.....!"

"ไม่มีแต่ นับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าอยู่แต่ในบ้าน ห้ามติดต่อกับศัตรูไม่ว่าจะเป็นกลุ่มใด หากเจ้าขัดคำสั่ง ข้าจะหักขาของเจ้าซะ!"สุ่ยจิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

สุ่ยเจียงที่กลายเป็นงงงวยที่บิดาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เกิดอะไรขึ้นกัน?

"ท่านพ่อ ท่านพ่อหมายความว่าอย่างไร? ท่านบอกลูกที ข้าทำผิดอะไร? "สุ่ยเจียงที่ยังไม่ยอมแพ้.

"นี่คือสิ่งที่เซิ่งหวังคาดการณ์ไว้แล้ว ก่อนที่เซิ่งหวังจะจากไปในวันนั้น ก็ได้คำนวณทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ข้าสุ่ยจิงเป็นคนที่มีความสามารถในการคำนวณอย่างงั้นรึ? คำนวณอะไรเหลวไหลทั้งเพ บางอย่างที่ข้าไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยซ้ำ!"สุ่ยจิงที่ฝืนยิ้มออกมา.

"ท่านพ่อ?"เห็นท่าทางของบิดาแล้วสุ่ยเจียงที่กลายเป็นกังวล.

"อ๋องจื่อเฉิน? ทำไมถึงเลือกอ๋องจื่อเฉิน เซิ่งหวัง สุ่ยจิงน้อมรับคำสอน!"สุ่ยจิงที่โค้งคำนับหันหน้าไปทางวังหลวง.

จากนั้นสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน "ดูเหมือนว่าข้าจะไม่มีความสามารถพอ!"

"สำหรับข้า ท่านคือทุกอย่าง!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมากล่าวปลอบ.

สุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา "ข้านั้นไม่สามารถเทียบกับเซิ่งหวังได้เลย! ข้าเกือบที่จะก้าวออกไปผิดทาง ไว้ให้เซิ่งหวังกลับมา พวกเราจะไปขอภัยเซิ่งหวังด้วยกัน!"

"อืม!"หลิวเหยี่ยนเหยี่ยนที่พยักหน้ารับ.

ส่วนสุ่ยเจียงเวลานี้เต็มไปด้วยความสับสน ไม่รู้เหนือรู้ใต้เลยแม้แต่น้อย หมายความว่าอย่างไร? ทำไมท่านพ่อถึงได้เปลี่ยนไปปุบปับเช่นนี้.