Chapter 965 คำใบ้ที่จงซานทิ้งไว้ให้กับสุ่ยอู่เหิน.

สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ตำหนักอ๋องจื่อเฉิน!

สุ่ยอู๋เหินที่กลับมายังตำหนักของตัวเอง.

"ท่านพ่อ บุตรมีเรื่องจะกล่าว!"ในเวลาเดียวกันเด็กหนุ่มที่ดูหล่อเหล่าได้ปรากฎขึ้นที่ด้านหน้าของสุ่ยอู๋เหิน.

"เฉียน มีอะไรอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

สุ่ยเฉียน บุตรของสุ่ยอู๋เหิน และยังเป็นบุตรคนโปรดของเขาด้วย.

"เรื่องสำคัญเกี่ยวกับตระกูลสุ่ย!"สุ่ยเฉียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"หืม? งั้นไปห้องอักษรพร้อมกับกับพ่อก็แล้วกัน!"สุ่ยอู๋เหินที่เผยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.

นับตั้งแต่สุ่ยอู๋เหินที่ต้องยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับราชกิจ จึงมีเวลาน้อยในการสั่งสอนบุตรชาย บุตรชายของเขานั้นนับเป็นนายน้อยเจ้าสำราญ หากไม่นำปัญหาใหญ่มา สุ่ยอู๋เหินก็คร้านที่จะสนใจ วันนี้อยู่ ๆ กับเปลี่ยนไป?คิดจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลอย่างงั้นรึ?

ภายในห้องอักษร สุ่ยเฉียนที่สร้างม่านเก็บเสียงเอาไว้ เป็นค่ายกลตัดขาดด้านนอกและด้านใน.

"มีเรื่องอะไรก็กล่าวมา?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ท่านพ่อ ข้าได้ยินมาว่าวันนี้ทูตของศาลเทพไท่จีได้ขอเข้าพบท่านพ่ออย่างงั้นรึ?"สุ่ยเฉียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อย.

"อืม ข้ากุดหัวมันไปแล้ว!"สุ่ยอู๋เหินพยักหน้า.

"หืม ทำไม? เขาพูดอะไรไม่ดีอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเฉียนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย.

"หืม?"สุ่ยอู๋เหินที่เปลี่ยนไปในทันที แววตาที่เผยท่าทางดุร้ายออกมา.

หลายร้อยปีที่เขาเป็นผู้ดูแลแผ่นดิน สุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความจริงจัง แต่ท่าทางเช่นนี้ของบุตรชายสุดที่รักนั้น สุ่ยเฉียนไม่เคยเห็นมาก่อน.

"ท่านพ่อ พวกเราไม่สามารถยอมจำนนต่อศาลเทพไท่จีได้ มันไม่ยุติธรรมต่อคนทั้งแผ่นดิน ไม่เช่นนั้นคงจะต้องขออภัยต่อคนทั่วหล้าที่ออกมาจากโลกใบเล็ก!"สุ่ยเฉียนกล่าว.

"อืม!"สุ่ยอู๋เหินพยักหน้ารับ.

"แต่ว่า เซิ่งหวังได้ตายไปแล้วในตอนนี้ จะถ่วงเวลาไปถึงทำไม มีแต่จะทำให้เกิดหายนะมากขึ้นเรื่อย ๆ  ท่านพ่อ หลายร้อยปีที่ผ่านมาที่ท่านเป็นผู้นำ มีเหล่าขุนนางไม่น้อยที่สนับสนุน ในเวลานี้ ทำไมถึงไม่ก้าวขึ้นไปอีกขั้นล่ะ? ไม่มีทางที่จะมีใครตำหนิท่านอย่างแน่นอน!"สุ่ยเฉียนที่เร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.

"ไอ้ลูกทรพี เจ้าพูดอะไร?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่เบิกกว้าง เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวในทันที.

จิตสังหารที่รุนแรงจนทำให้สุ่ยเฉียนสั่นสะท้านไปถึงหัวใจ ใบหน้าของเขาที่ขาวซีดระงับความหวาดกลัวเอาไว้และกล่าวออกมาว่า "ข้าต้องการให้ท่านพ่อรับโองการเป็นราชา เซิ่งหวังได้ตกตายไปแล้ว ทว่าท่านปกป้องต้าเจิ้งไปมีแต่เปล่าประโยชน์? เหล่าขุนนางมากมายต่างก็ลดน้อยลงเรื่อย ๆ  พวกเราไม่มีทางที่จะยืนหยัดบนโลกนี้ได้ เว้นแต่ท่านพ่อจะกลายเป็นราชา บุตรต้องการให้ท่านพ่อทบทวน!"

จากนั้น สุ่ยเฉียนที่คุกเข่าลงบนพื้น.

กลิ่นอายของสุ่ยอู๋เหินที่ปะทุขึ้นมา พลังมากมายที่ทะลวงค่ายกลออกไปด้านนอกในทันที.

"ไอ้ลูกทรพี ข้าจะแยกร่างของเจ้าในวันนี้.

เสียงคำรามกึกก้องที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งตำหนัก ทันใดนั้นผู้คนมากมายต่างก็มารุมล้อมตำหนักแห่งนี้.

"เหล่าเย่ เหล่าเย่ได้โปรด!"ทันใดนั้นสตรีผู้หนึ่งที่พุ่งเข้ามา กอดเข่าสุ่ยอู๋เหินเอาไว้ พร้อมกับร้องไห้โอดครวญ.

"ไปให้พ้น ข้าจะแยกร่างให้ลูกทรพีในวันนี้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"เฉียน เจ้าทำให้อะไรให้ท่านพ่อโกรธ?ยังไม่ขออภัยพ่อเจ้าอีก!"สตรีคนดังกล่าวที่หันหน้ามาพูดกับสุ่ยเฉียน.

“ใช่ น้องเฉียน เจ้ายังไม่ขอโทษท่านพ่ออีก เร็วเข้า!”เหล่าพี่น้องของสุ่ยเฉียนที่เร่งรีบกล่าวออกมา.

"ข้าพูดถูก ท่านพ่อ ท่านมันดื้อรั้นหัวแข็งเกินไป ท่านภัคดีจนตาบอด เซิ่งหวังตายไปแล้ว คนหลายพันคนต่างก็เห็นและบันทึกภาพมา วาสนาบนท้องฟ้าก็หายไปแล้ว ทำไมยังต้องปกป้องต้าเจิ้งอยู่อีก ตราบเท่าที่ท่านพ่อตั้งราชวงศ์ เหล่าขุนนางทั้งหมดก็พร้อมจะสนับสนุนท่านเป็นราชาแล้ว ท่านพ่อ บุตรถามท่านอยู่!"สุ่ยเฉียนที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

เสียงที่สุ่ยเฉียนกล่าว ทำให้คนที่อยุ่รอบ ๆ เงียบ หลายคนที่ต้องการให้สุ่ยอู่เหินขึ้นเป็นราชา เหล่าพี่น้องของสุ่ยเฉียนเองก็แสดงแววตากระตือรือร้นเช่นกัน ตอนนี้พวกเขาเป็นเพียงแค่อ๋อง หากสุ่ยอู๋เหินขึ้นเป็นราชา สามารถที่จะกลายเป็นไท่จื่อได้!

ส่วนสตรีที่กอดขาสุ่ยอู๋เหิน ใบหน้าของนางก็คาดหวังเช่นกัน หากสุ่ยอู๋เหินก้าวขึ้นเป็นราชา นางก็จะเปลี่ยนจากหวังเฟยสามารถกลายเป็นหวงโหวได้.

"บังอาจ กล้าคิดกบฏอย่างงั้นรึ? ข้าได้ประกาศทั่วท้องพระโรงแล้ว ใครกล้าขัดคำสั่งข้า จะต้องประหายมันเก้าชั่วโคตร! นำมันออกไป ตัดหัวเสียบประจาน นำสุ่ยเฉียนไปกุดหัวที่ประตูสวรรค์ทิศใต้ เมื่อเซิ่งหวังกลับมา ข้าจะขอตกตายรับโทษนี้อีกครั้ง!"สุ่ยอู่เหินที่คำรามออกมาด้วยความโกรธ.

กับคำพูดของสุ่ยอู๋เหิน ทำให้ทุกคนส่งเสียงอื้ออึง รับรู้ว่าสุ่ยอู๋เหินที่ภัคดีจนหูหนวกตาบอด ไม่คิดเลยว่าจะดื้อรัดขนาดนี้ ภัคดีจนเสียสตรี? ถึงกับจะสังหารตัวเองและครอบครัวทั้งหมดเลยรึ?

"เหล่าเย่ เหล่าเย่ได้โปรด เขาเป็นบุตรที่ท่านโปรดที่สุด เหล่าเย่!"สตรีที่ร้องไห้โหยหวนอยู่ข้าง ๆ .

"ท่านพ่อ โปรดอภัยให้น้องเฉียนด้วย!"เหล่าพี่น้องต่างก็หวาดผวาร้องขอความเมตตา ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาแอบคิดเหมือนกับสุ่ยเฉียน ตอนนี้มลายหายไปหมดแล้ว.

สุ่ยเฉียนที่จ้องมองด้วยแววตาตะลึงงัน.

"ยังไม่นำมันไป กุดหัวอีก!"สุ่ยอู่เหินที่สั่งการองค์รักษ์สองคน.

"รับทราบ!"องค์รักษ์ทั้งสองที่เข้าไปจับกุมในทันที.

กุดหัวท่านอ๋อง? พวกเขาไม่คิดคิดแม้แต่น้อย ภายในใจถึงกับตะลึงงันกับคำสั่งของอ๋องจื่อเฉิน.

"ท่านพ่อ ท่านพ่อ ข้าเฉียนไง!"สุ่ยเฉียนที่เวลานี้เผยความหวาดกลัวออกมา.

"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร คิดเป็นกบฏ ต้องตาย!"สุ่ยอู๋เหินกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย ท่านพี่ช่วยข้าด้วย!"สุ่ยเฉียนที่เวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ของบิดาแล้ว เป็นความจริง เขากำลังจะถูกกุดหัวจริง ๆ !

"เหล่าเย่ ท่านจะกุดหัวเขาไม่ได้ ท่านทำไม่ได้!"สตรีคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาในทันที.

"เจ้าต้องการจะขัดคำสั่งของข้าอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่ชำเลืองมองออกไป.

"ไม่ ไม่ เมื่อเซิ่งหวังยังอยู่ได้มอบเหรียญทองเว้นความตายให้กับ เฉียนตั้งแต่ยังเด็ก เพื่อแสดงความยินดีเมื่อครั้งเขาเกิดมา เฉียนสามารถยกเว้นโทษตายได้ ท่านไม่สามารถสังหารเฉียนได้! เหล่าเย่ ท่านจะขัดคำสั่งของเซิ่งหวังไม่ได้ ท่านทำไม่ได้!"สตรีคนดังกล่าวเอ่ยออกเสียงสั่นปนด้วยเสียงสะอื้น.

"ข้ามีเหรียญพระราชทานเว้นความตาย ข้ามี!"สุ่ยเฉียนที่เร่งรีบดึงออกมาพร้อมกับแสดงสัญลักษณ์สีทองส่องประกายวับวาว.

เป็นเหรียญตราที่สลักด้วยลายมือของจงซาน โดยมีอักษรสองตัว "ยกเว้น" ซึ่งตลอดหลายปีมานี้ ด้วยข่าวที่ได้ยินว่าจงซานได้ตกตายไปแล้ว ทำให้เขาไม่ได้สนใจในตัวมัน จึงได้เก็บเอาไว้ในกำไลเก็บของล่างสุด ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะสามารถนำมารักษาชีวิตของตัวเองได้.

"ท่านพ่อ บุตรผิดไปแล้ว บุตรผิดไปแล้ว!"สุ่ยเฉียนที่คุกเข่าร้องไห้โหยหวน.

เห็นเหรียญตา งดเว้น สุ่ยอู๋เหินถึงกับสูดหายใจลึก ตัวเขาเองก็คาดไม่ถึงเลยว่า ของพระราชทานที่เซิ่งหวังมอบให้นี้ ราวกับว่าเซิ่งหวังรับรู้จะต้องมีวันนี้ ถึงกับต้องถอนหายใจเช่นกัน.

"ในเมื่อมีเหรียญตรางดเว้นความตาย ความผิดนี้ถือว่างดเว้น แต่โทษตายเว้นได้ โทษเป็นยังอยู่ เจ้าจะต้องถูกนำตัวไปสำนึกความผิดในถ้ำร้อยสวรรค์ และผ่านร้อยวัฏจักรให้ได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

ถ้าร้อยสวรรค์? ทุกคนต่างก็รับรู้ดี ทำให้หัวใจรัดแน่น ร้อยวัฏจักร ร้อยวัฏสงสาร เรื่องนี้จะต้องได้รับความเจ็บปวดไม่น้อย ทว่ายังไงก็ยังสามารถรักษาชีวิตได้ จึงไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรอีก.

สุ่ยเฉียนต้องถูกส่งไปยังถ้ำร้อยสวรรค์โดยมีอาวุโสเทียนเป็นผู้ดูแล.

ซึ่งในเวลานี้บนเทือกเขาเทียนเซี่ย ตระกูลเทียน เทียนเสิ่นจื่อและเหล่ายอดฝีมือคนอื่น ๆ ยังคงเก็บตัวอยู่ อาวุโสเทียนหลังจากที่จงซานจากสวนสวรรค์ลอยฟ้าไป ก็อาศัยอยู่ที่นั่นตลอด ไม่ก้าวเข้ามายุ่งการเมือง ไม่สนใจเรื่องต่าง ๆ แม้แต่น้อย เว้นแต่สุ่ยอู๋เหินจะเชิญเป็นเรื่อง ๆ ไป.

อาวุโสเทียนที่ได้รับคำเชิญให้เปิดถ้ำร้อยสวรรค์ให้กับสุ่ยเฉียน.

อาวุโสเทียนที่จ้องมองไปยังสุ่ยเฉียน และกล่าวออกมาว่า "สุ่ยอู๋เหินนั้นได้คิดดีแล้ว หนึ่งร้อยทัณฑ์วัฏจักร หลังจากเจ้าผ่านออกมาได้ จะทำให้เจ้าเติบใหญ่!"

หลังจากที่สุ่ยเฉียนถูกส่งไปยังถ้ำร้อยสวรรค์แล้ว ภายในที่พักตระกูลสุ่ยก็ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีก ภายในใจสุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความเศร้า เขาที่ได้เข้าไปในตำหนักหลวง ยืนอยู่ด้านในตำหนักซ่างเฉิน.

สุ่ยอู๋เหินที่จ้องมองไปยังบัลลังก์ของจงซาน ราวกับว่าจงซานยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์เช่นเดิม.

"เซิ่งหวัง ต้าเจิ้งช่างวุ่นวายนัก ข้าควรจะทำเช่นไร? ปกป้องมาห้าปีแล้ว เฉินเองเวลานี้ไร้ซึ่งพลัง เวลานี้เกินที่จะต้านทานเอาไว้ได้แล้ว!"

"มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก เหล่าขวัญกำลังใจของขุนนาง ทหาร ประชาชนทั่วทั้งแผ่นดินที่เหือดหาย เกิดความวุ่นวาย ข้าควรทำเช่นไร? เซิ่งหวัง ห้าปีแล้ว หากว่าท่านยังอยู่โปรดส่งข้าบอกเฉินด้วยเถอะ!"

........................

............

สุ่ยอู่เหินที่คุกเข่าคร่ำครวญอยู่ในตำหนัก ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า การปกปักรักษาต้าเจิ้งเอาไว้ช่างยากลำบากนัก แม้นว่าเขาจะปัดเป่าคำพูดของสุ่ยเฉียนออกไปทั้งหมด ทว่าก็ไม่สามารถที่จะเลือนหายไปได้ ห้าปี ห้าปีที่เซิ่งหวังไม่มีข่าวคราว แม้นว่าจะมีข่าวว่าเซิ่งหวังได้ตกตายแล้ว ทว่าก็ยังไม่มีใครเห็นศพ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด.

"เซิ่งหวัง ก่อนที่ท่านจะจากไป ท่านได้บอกข้า.. บอกข้าอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กำลังโศกเศร้าก็ขมวดคิ้วไปมาในทันที.

---------------------------------

"สุ่ยอู๋เหิน!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.

"เฉินอยู่นี่แล้ว!"

"สุ่ยอู๋เหิน แม่ทัพกองกำลังที่ห้าของต้าเจิ้ง นับจากวันนี้ ข้าขอประทานบรรดาศักดิ์ของเจ้าเป็น "อ๋องจื่อเฉิน" เป็นราชวงศ์ต่างสกุลคนแรกของศาลเทพต้าเจิ้ง มีหน้าที่ปกป้องต้าเจิ้งในภพหยาง ในช่วงเวลาที่ข้าไม่อยู่นี้ ให้ทำหน้าที่แทนข้าดูแลต้าเจิ้งทั่วแผ่นดิน!จนกว่าข้าจะกลับมา!"จงซานที่นำตราประทับสีม่วงออกมาให้กับเขา.

"เมื่อพบเข้ากับเรื่องที่ยากลำบากที่จะเผชิญ จงเฝ้าถามตัวเอง สิ่งที่ข้าหวังนั้นคืออะไร!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.

---------------------------------

หลายร้อยปีมาแล้วคำพูดดังกล่าวนี้ยังคงก้องอยู่ในจิตสำนึกของสุ่ยอู๋เหิน.

"เมื่อพบกับเข้ากับความยากลำบาก ที่ไม่สามารถเผชิญหน้าอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ตอนนี้รึ? หวังสิ่งใด? ข้าหวังสิ่งใด?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวย้ำไปมาช้า ๆ .

"ข้าหวังไม่ให้เซิ่งหวังตาย! ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังยังไม่ตายหรอกรึ?"ดวงตาของสุ่ยอู๋เหินที่เบิกกว้างขึ้นมาในทันที.

เซิ่งหวังยังไม่ตายอย่างงั้นรึ? กับข้อสรุปของสุ่ยอู๋เหินที่ตื่นตะลึงขึ้นมาในทันที เซิ่งหวังรู้ว่าเวลานี้จะมาถึง จึงได้จงใจกล่าวเช่นนั้นอย่างงั้นรึ?

"อ๋องจื่อเฉิน? จื่อที่แปลว่าล้ำค่า ตามด้วย เฉิน ที่แปลกว่าบ้าน เซิ่งหวังจะบอกว่าให้ข้าปกป้องศาลเทพต้าเจิ้งให้ดี? สามารถที่จะกันลมกันฝนได้อย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ ไม่ใช่แค่นั้นแน่!"สุ่ยอู่เหินที่กำลังขมวดคิ้วไปมา.

สุ่ยอู๋เหินที่กำลังครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ นานา  ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อะไรธรรมดา ต้องมีบางอย่างซ่อนเอาไว้แน่.

อ๋องจื่อเฉิน? จื่อ เฉิน ? สุ่ยอู๋เหินพยายามค้นความทรงจำของตัวเอง.

ในเวลานั้น สุ่ยอู๋เหินที่ราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างได้ ถึงกับสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา มันลึกลับจนเกินไป.

จื่อเฉิน? ปรมาจารย์จื่อเฉิน! ในอดีต! เมื่อครั้งที่จงซานมีระดับแกนทองและได้อยู่ที่เมืองอู๋ซวังนั้น บิดาของสุ่ยอู๋เหินได้ลงสมัครเป็นเจ้าเมืองในเวลานั้น และมีคนที่เป็นยอดฝีมือในการหลอมคันศรอยู่ เขามีนามว่าปรมาจารย์จื่อเฉิน ซึ่งในครั้งนั้นพวกเขาได้ใช้แผนการใส่ร้ายฝ่ายตรงข้าม เป็นแผนการของจงซาน แม้นว่าเวลานั้นสุ่ยอู๋เหินจะไม่เข้าใจในแผนการ แต่ก็ยังก้าวไปตามแผนการ ท้ายที่สุดจงซานก็ได้รับชัยชนะ และได้เสียงถล่มทลายในครั้งนั้น?

"ความหมายของเซิ่งหวังคือ จริงคือเท็จ เท็จคือจริง ขอเพียงยืนกรานเอาไว้ ก็จะมองเห็นชัยชนะในความพ่ายแพ้ เมื่อได้รับชัยชนะ เซิ่งหวังก็จะกลับมา เมื่อถึงเวลาเซิ่งหวังก็จะกลับมา?"แววตาของสุ่ยอู๋เหินที่สั่นไหวไปมา.

"เซิ่งหวังยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องการให้ข้าปกป้องเส้นทางที่จะกลับมา? เมื่อถึงเวลานั้น เซิ่งหวังจะกลับมาอย่างแน่นอน!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

กับปริศนาที่จงซานได้ให้ไว้ ท้ายที่สุดก็ทำให้สุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ กับหัวใจที่หมดเรี่ยวแรง เวลานี้กลายมาเป็นผ่อนคลายยิ่งขึ้นกว่าเดิม.

"ใช่แล้ว เซิ่งหวังคือคนที่ลึกล้ำเกินจะหยั่ง ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะคาดเดาความคิดของเซิ่งหวังได้ เฉินจะพยายามเต็มที่ ปกป้องเส้นทางให้เซิ่งหวังกลับมา!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวอย่างหนักแน่น พร้อมกับแสดงความเคารพต่อบัลลังก์เก้ามังกรของจงซาน.