Chapter 957 เสวี๋ยเหมย = เซวี๋ยเหมย? (เหมยหิมะ=เหมยโลหิต)
จงซานที่เผชิญหน้ากับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบเปิดใช้งาน พื้นที่รอบ ๆ ที่หยุดนิ่ง กลิ่นอายที่ใกล้เคียงกับของปราชญ์เทพทำให้ทุกคนหายใจแฮก ทว่าระหว่างนั้น ผู้คนก็รู้สึกตื่นเต้นไปด้วย.
เป็นวิชาเนตรที่ร้ายกาจมาก เป็นวิชาที่นำพาโชคร้ายมาให้อย่างงั้นรึ?
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย เขาที่เป็นเซียนบรรพชนจะเผชิญหน้ากับวิชาเนตรเช่นนี้อย่างไร?
ทว่าในเวลาเดียวกันบนยอดเขาแห่งหนึ่ง สายตาของพวกเขาที่ดูคาดหวัง เซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ใช้วิชาเนตรออกมาเช่นกัน เนตรดอกเหมย!
อำนาจของวิชาเนตรนั้นเป็นที่ล่วงรู้ไปทั่วหล้า!
"วิชาคัดลอกอย่างงั้นรึ?"ผู้คนมากมายที่อุทานออกมาด้วยความความตกใจ.
ภายในหุบเขา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หยิง กุยกูซือ ไป๋ฉีที่ซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่แห่งหนึ่ง.
"ทักษะเทวะคัดลอกอย่างงั้นรึ? ใต้สวรรค์แห่งนี้เป็นทักษะเทวะลำดับที่แปด?"กุยกูซือที่เอ่ยออกมาเบา ๆ .
"ตามข่าวลือ วิชาทักษะเทวะคัดลอกสามารถคัดลอกได้แม้แต่ทักษะเทวะลำดับเก้า ทักษะเทวะเวลา บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยซ่อนเอาไว้อย่างลึกล้ำจริง ๆ !"ไป๋ฉีที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"ทักษะเทวะคัดลอกอย่างงั้นรึ? ยังห่างชั้นกันนัก!"หยิงที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ยังห่างชั้นอย่างงั้นรึ?"
"เนตรดอกเหมยนั้น ความจริงเป็นทักษะเทวะคัดลอกที่ร้ายกาจ ทว่าทักษะเทวะที่เติบโตเต็มที่นั้น ดวงตาแต่ละข้างจะต้องมีดอกเหมยสามดอก ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยมีแค่ดอกเดียว จึงบอกได้เลยว่าอยู่ในรูปลักษณ์แรกเริ่มเท่านั้น ยังอีกไกลที่จะเติบโตเป็นทักษะคัดลอกที่สมบูรณ์!"กุยกูซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"ทว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนั้นดูเหมือนว่าจะครอบครองภาวะเริ่มแรกมาโดยตลอดเลย!"ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"รูปลักษณ์ขั้นต้น? บางคนก็อยู่ในรูปลักษณ์ขั้นต้นไปตลอดชีวิต! ทักษะเทวะใต้สวรรค์นี้ ง่ายที่จะสามารถตระหนักได้อย่างงั้นรึ? หนึ่งดอกเหมยกับสามดอกเหมย นั้นแตกต่างราวกับสวรรค์และปฐพี!"กุยกูซือที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"อืม!"ไป๋ฉีพยักหน้ารับ.
"ในเวลาเดียวกันวิชาเนตรของจงซาน ดูพิเศษเป็นอย่างมาก ไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าจะสามารถคัดลอกได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์หรือไม่!"กุยกูซือที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
"นี่เป็นทักษะเทวะของจงซานอย่างงั้นรึ? ถึงกับไม่สามารถคัดลอกได้ถึงสามสิบเปอร์เซ็นต์เลยรึ?"ไป๋ฉีกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"หากว่าสามารถนำพาความโชคร้ายมาให้คนอื่น ๆ ได้จริง แน่นอนว่าไม่มีทางที่จะคัดลอกได้อย่างง่ายดาย!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.
"อืม!"
ที่ไกลออกไปนั้น จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขา ดวงตาข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยความเย็นชาจดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เห็นดวงตาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย และเสียงพูดคุยของคนรอบ ๆ จงซานที่เข้าใจได้ในทันที คัดลอกอย่างงั้นรึ?เจ้าคิดว่าสามารถคัดลอกเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบได้อย่างงั้นรึ?
คัดลอกเนตรนิมิตร้ายไร้คู่เปรียบเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะว่าหากไม่มีบัวหงหลวน และพลังจิตหล่อเลี้ยงจากบ่อบัวหงหลวนก็ไม่สามารถใช้ได้.
จงซานที่สูดหายใจลึก จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ทันใดนั้นดวงตาของจงซานที่กลายเป็นแสงสีน้ำเงิน ราวกับคลื่นสึนามิของแสงสีน้ำเงิน แสงที่ซ่อนอยู่ทั่วทั้งฟ้าและผืนปฐพีกำลังพวยพุ่งตรงไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยในทันที.
สำหรับผู้ฝึกตนที่อยู่ด้านหลังของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยในเวลานี้ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความชั่วร้าย ใครกันล่ะจะกล้ายืนอยู่ต่อหน้าจงซานในเวลานี้กัน?
แสงสีน้ำเงิน ที่ทำให้แม้แต่ห้วงมิติหยุดนิ่ง ทุกอย่างที่กลายเป็นเงียบงัน สายตาของทุกคนที่เบิกกว้างกลมโต จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
แสงสีน้ำเงินที่ฉายออกไป แสงสีน้ำเงินเข้มที่ปกคลุมร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด บรรพชนชราเสวี๋ยเหมยที่ไม่ใช้วิถีสวรรค์ ราวกับมั่นใจในเนตรดอกเหมยของตัวเอง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่มองจงซานใช้วิชาเนตร ที่มุมปากเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน แววตาของเขากลายเป็นดอกเหมยที่โคจรไปมา รอบ ๆ ร่างของบรรพชนราชเสวี๋ยเหม่ยดูเลือนลาง.
ราวกับผืนน้ำที่กำลังกระเพื่อมออกไปทุกทิศทาง จากนั้นก็เกิดการดูดทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่แสงสีน้ำเงินมากมายรอบ ๆ เข้าไปด้วย.
ดวงตาเนตรดอกเหมย ที่มีพลังในการดูดที่รุนแรง เวลานี้กำลังดึงดูดแสงสีน้ำเงินมากมายเข้ามา จากนั้นก็ถูกส่งต่อไปยังดวงตาทั้งสองข้างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
ดูดซับ!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังดูดซับอย่างงั้นรึ?
ภาพที่เห็น แสงสีน้ำเงินที่จงซานปล่อยออกมา กำลังถูกบรรพชราเสวี๋ยเหม่ยดูดไปทั้งหมด.
เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ดวงตาค้างกลมโต.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยดูดซับแสงสีน้ำเงิน นำพลังเนตรของจงซานเข้ามาเก็บเอาไว้ในเนตรดอกเหมย!"
"เนตรดอกเหมยร้ายกาจนัก!"
"วิชาเลียนแบบ ไม่ธรรมดาเลย หลังจากนี้ วิชาของจงซานไม่ใช่ว่ากลายเป็นวิชาของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมยแล้วรึ?"
"เนตรดอกเหมย วิชาเลียนแบบอย่างงั้นรึ?"
..........................................
........................
......
เสียงดังอื้ออึ้งรอบ ๆ ดังขึ้น เนตรของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมยน่าตื่นตะลึงนัก ทุก ๆ คนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
ผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จับจ้องมองไปยังจงซานในทันที!
ส่วนจงซานที่ลืมตาขวาค้าง อ้าปากค้างเล็กน้อยเต็มไปด้วยความตะลึงงันจับจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยเช่นกัน.
เขาทำอะไร? แสงแห่งความโชคร้ายทั้งมวล นิมิตร้าย ความโชคร้ายเขาดูดซับไปหมดเลยอย่างงั้นรึ? ใจกล้ามากมายนัก!
ต้องรู้ด้วยก่อนหน้านี้ หลั่นเติ้งที่เป็นเซียนบรรพชน เขาที่ป้องกันร่างกายตัวเองเอาไว้ ดังนั้นจึงถูกแสงสีน้ำเงินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย คืออะไร? ดูดซับไปทั้งหมดเลยอย่างงั้นรึ?
"ดูดซับไปทั้งหมดเลย!"เสียงแห่งความตกใจที่อุทานออกมารอบ ๆ .
ระหว่างนี้ทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยด้วยความประหลาดใจ แต่ทันใดนั้นสายตาของทุกคนที่แข็งค้างหยุดลงในทันที.
ใบหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เปลี่ยนไป เกิดระเบิดขึ้นรอบ ๆ กลิ่นอายที่ทรงพลังแข็งแกร่งระเบิด พันออกไปรอบ ๆ ร่างกาย.
กลิ่นอายที่ทรงพลังนี้ระเบิดออกมาไม่หยุด ใบหน้าของทุกคนที่เต็มไปด้วยความมืดครึ้ม รับรู้ว่าพายุหิมะนั้นรุนแรงหนักหน่วงมาก.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังรวบรวมวิถีสวรรค์อย่างงั้นรึ?"
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยกำลังทำอะไร? เขากำลังวิเคราะห์วิชาเนตรของจงซานอยู่อย่างงั้นรึ?"
"ไม่ได้การ ไม่ได้การแล้ว เกิดอะไรขึ้น!"
..............................
............
ขณะที่ผู้คนมากมายต่างก็พูดคุยกันไปต่าง ๆ นานา จากนั้นก็จับจ้องมองบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเขม็ง ใบหน้าของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเวลานี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เนตรดอกเหมยทั้งสองข้างกำลังสั่นไปมาโคจรเร็วขึ้นเรื่อย ๆ .
"ฟี่!"
ดวงตาทั้งสองข้างที่ส่งเสียงลมรั่วออกมาในทันที.
"ดอกเหมยแตกหัก!"
"ดอกเหมยของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพังทลายอย่างงั้นรึ?!"
"สลายแล้ว ดอกเหมยทั้งสองแตกสลายไปแล้ว!"
..............................
..................
เนตรดอกเหมยที่แตกสลายไป ดวงตาที่แข็งกร้าวก่อนหน้านี้ แตกสลายกลายเป็นน้ำตาไหลเป็นสายโลหิตอาบแก้มของเขา.
"จงซาน ข้าจะสังหารเจ้า~~~~~~~~~~~!”
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โกรธเกรี้ยวบ้าคลั่งโศกเศร้าอารมณ์มากมายที่ปะทุขึ้นมา.
เสียงคำรามดังกล่าว ประกายแสงสีขาวที่พวยพุ่งกลายเป็นเสาขนาดใหญ่ค้ำยันสวรรค์ อำนาจที่ยิ่งใหญ่ระเบิดอกมา วิถีสวรรค์ ภายในร่างของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังรวบรวมอำนาจวิถีสวรรค์อย่างบ้าคลั่ง!
เสียงคำรามลั่นทะลวงเหล่ามวลเมฆา ราวกับความเคียดแค้นอัดอั้นได้มารวมตัวรอบ ๆ ร่างของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยไปแล้ว.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังบ้าคลั่ง!
พื้นที่รอบ ๆ แรงกระแทกพลังกดดันที่ระเบิดม้วนกวาดออกไปรอบ ๆ แม้แต่เทือกเขามากมายที่อยู่รอบ ๆ ยังพังทลายลง ห้วงอากาศที่สั่นไหวเป็นระลอกส่งเสียงหวีดหวิวไปทั่วสารทิศ.
ความเกลียดชัง ความเกลียดชังมากมายมหาศาล ที่ปะทุออกมาพร้อมกับความโกรธของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่ถอยห่างออกไปไกลในทันที เต็มไปด้วยความแปลกประหลาด.
ภายในใจของทุกคนที่เต็มไปด้วยความงงงวย เนตรดอกเหมยแตกหักเสียหายไปแล้วสินะ.
เนตรดอกเหมยพังทลาย? แน่นอนเป็นเช่นนั้นแน่ หาไม่แล้ว บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคงไม่โศกเศร้า โหยหวนด้วยความเจ็บปวดถึงขนาดนั้น.
ทว่าภายในใจของพวกเขาที่เต้นไปมา เนตรของจงซาน เป็นอำนาจที่น่าเกรงขามยิ่งนัก.
ก่อนหน้านี้ทำร้ายบรรพชนหลั่นเติ้งให้ร่วงหล่น ตอนนี้ทำลายเนตรดอกเหมยให้พังทลาย.
"เนตรจงซาน ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?"ไป๋ฉีที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.
กุยกูซือที่พยักหน้ารับและกล่าวออกมาว่า "นับว่าร้ายกาจจริง ๆ บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนำความอัปยศมาหาตัวเองแท้ ๆ !"
"หืม?"
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย หากเขารวมวิถีสวรรค์ตั้งแต่ต้น ด้วยพลังป้องกันของวิถีสวรรค์ แสงสีน้ำเงินของจงซานมีเหรอที่จะทำอะไรเขาได้ เพราะว่าแสงนั้นไม่สามารถทะลวงผ่านวิถีสวรรค์ได้ ช่างน่าเศร้า บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยต้องการคัดลอกวิชาของจงซาน จึงไม่ได้รวบรวมวิถีสวรรค์ก่อนหน้า!"กุยกูซือกล่าว.
"ควรค่าให้เรียกบรรพชราเซวี๋ยเหม่ย โลหิตอาบไปทั่วใบหน้าเลย!"ไป๋ฉีถึงกับปาดเหงื่อพยักหน้ารับ.
ที่ไกลออกไป จงซานที่เห็นสภาพของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้ ในเวลานี้โลหิตที่อาบไปทั้งสองแก้มของเขา.
ขณะที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยคำรามลั่น จงซานก็เอ่ยปากออกมาเช่นกัน.
จงซานที่กล่าวออกไปด้วยเสียงที่เคร่งขรึม "ประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินรับคำสั่ง ข้าจงซาน ตอนนี้กำลังพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง ขอให้ประชาชนทุกคนยกมือขวาขึ้น เป็นพลังให้กับข้าด้วย!"
เสียงของจงซานที่ดังขึ้นขณะที่บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกำลังคำรามออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
อย่างไรก็ตามเสียงดังกล่าวนั้นดังก้องกังวานไปทั่วแผ่นดินยังอีกพื้นที่แห่งหนึ่ง.
ภพหยาง ศาลเทพต้าเจิ้ง สวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ตำหนักซ่างเฉิน ภายในท้องพระโรง.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน ห้าเมืองภาคใต้ตกอยู่ในมือของศัตรูแล้ว ราวงศ์ราชันย์เทพมหาเซียนได้รุกเข้ามาแล้ว ตอนนี้กำลังบุกเมืองอู๋ซัง เหล่าแม่ทัพและขุนพลถูกลอบสังหาร พวกเขาต้องการความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน!"เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่เอ่ยรายงาน.
ในเวลาเดียวกัน ผู้คุมกันที่เร่งรีบเข้ามาในตำหนักซ่างเฉิน.
"เรียนอ๋องจื่อเฉิน ศาลเทพไท่อี้ได้ส่งทูตมาก ตอนนี้รออยู่ด้านนอกตำหนักแล้ว!"
"ไล่ไปให้พ้น ไล่ให้ออกไปจากประตูสวรรค์ทิศใต้ให้หมด แจ้งไปทั่วแผ่นดิน ต้าเจิ้งไม่ต้อนรับทูตของทุกแห่ง!"อ๋องจื่อเฉินที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"รับทราบ!"องค์รักษ์รับคนและถอยออกไป.
ทั่วทั้งห้องโถง มีเสียงดังอื้ออึ้ง รายงานความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ .
สุ่ยอู๋เหินจ้องมองไปยังหลินเซียวและสุ่ยจิง.
"แม่ทัพใหญ่ เสนาบดี ท่านเห็นว่าอย่างไร!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.
"เป็นการข่มขู่ ศัตรูมีมากจริง ๆ เหล่าขุนพลถึงยอดฝีมือลอบสังหาร สถานการณ์ไม่ใคร่ดีนัก!"ใบหน้าของหลินเซียวที่เผยท่าทางขมขื่นออกมาเช่นกัน.
สุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา พลางถอนหายใจ "เหล่าศัตรูที่วางแผนสังหารเหล่าขุนพล เพื่อบีบพื้นที่เข้ามา เป็นเรื่องยากจริง ๆ ศัตรูมีมากจนเกินไป!"
ภายในท้องพระโรง เหล่าข้าราชบริพารที่ดูไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกังวล.
เส้นผมของสุ่ยอู๋เหิน ในเวลานี้ส่วนใหญ่เริ่มกลายเป็นสีขาว สำหรับผู้ฝึกตนแล้ว เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้แต่ ทว่าด้วยสุ่ยอู๋เหินเต็มไปด้วยความกังวลมากมายไม่หยุด ส่งผลไปถึงผมของเขาด้วย.
"เซิ่งหวังที่มอบต้าเจิ้งให้ข้าดูแล ไม่สามารถปล่อยให้พ่ายแพ้ได้ ข้าจะต้องปกป้องราชวงศ์แห่งนี้ได้ได้!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาช้า ๆ .
ในเวลาเดียวกันนี้ ที่ด้านนอกตำหนักซ่างเฉิน บนทะเลวาสนา ทะเลกรรมวาสนาเกิดการปั่นป่วน เสียงคำรามของมังกรก็ดังขึ้นในทันที.
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
"โฮกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เสียงมังกรที่ดังคำรามกึกก้องปรากฎขึ้นมาในทันที เสียงที่ดังสนั่นทำให้ผู้คนเผยความยินดีออกมา.
ทุกคนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เสียงที่คุ้นเคยดังผ่านมายังหูของทุกคน.
"ประชาชนต้าเจิ้งทั่วแผ่นดินรับคำสั่ง ข้าจงซาน ตอนนี้กำลังพบกับศัตรูที่แข็งแกร่ง ขอให้ประชาชนทุกคนยกมือขวาขึ้น เป็นพลังให้กับข้าด้วย!"
เสียงดังที่ผ่านเข้าไปในหูและหัวใจของทุกคน.
ในเวลานั้นทั่วทั้งสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียว ทั่วทั้งแผ่นดินต้าเจิ้ง ซึ่งก็คือทวีปศักดิ์สิทธิ์เดิม ไม่ว่าจะเป็นใครที่ใหน ตราบเท่าที่เป็นประชาชนต้าเจิ้ง ต่างก็ได้ยินเสียงของจงซานในทันที.
"เสียงของเซิ่งหวัง!"สุ่ยอู๋เหินที่โพลงออกมาในทันที.
"พวกเจ้าได้ยินหรือไม่? เสียงของเซิ่งหวัง เซิ่งหวัง เป็นเซิ่งหวัง!"สุ่ยอู๋เหินและเหล่าข้าราชบริพารที่ดังอื้ออึ้ง แววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา.
"เซิ่งหวัง!"
"เซิ่งหวังจงเจริญ!"
"เซิ่งหวังขอให้ก้าวสู่ความเป็นนิรันดร์ อมตะเหมือนสวรรค์!"
เสียงของทุกคนที่ดังก้องด้วยความตื่นเต้น.
ในเวลานั้น เหล่าทหารและประชาชนทุกคนทั่วทั้งสวนสวนสวรรค์ลอยฟ้าหลิงเซียวถึงกับคุกเข่าลง.
ทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง เหล่าเมืองหลัก ยกเว้นเหล่าทหารคุ้มกัน ต่างก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพ.
เซิ่งหวัง? เสียงของเซิ่งหวัง เซิ่งหวังกำลังกลับมาแล้ว?
ความเคารพยกย่อง เสียงดังกระหึ่มไปทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง.
"ยกมือขวา!"
"ยกมือขวา!"
"ยกมือขวา~~~~~~~~~~~~~!”
ประชาชนทั่วแผ่นดินต้าเจิ้ง ต่างก็ร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับชูมือขวาขึ้น!
