การที่เห็นจงซานนำธวัชเจาเหยาออกมานั้น โหลวซิงเฉินที่รับรู้ได้ในทันที มันถูกส่งมาจากภพหยิน แม้นว่าจะเป็นของเลียนแบบ ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะมีคนบอกได้ง่าย ๆ แม้แต่ต้องศึกษามันเป็นเวลานาน เพราะมันมีค่ายกลที่ซับซ้อนผนึกเอาไว้ด้วย.

"ภายในโลกนวีหวา แน่นอนว่าจะต้องเกิดความวุ่นวายโกลาหลขึ้นอย่างแน่นอน!"จงซานพยักหน้ารับ.

"ครับ 20 ธวัชเจาเหยา กระจายไปทั่วและเกิดการต่อสู้กันไม่หยุดหย่อน!"โหลวซิงเฉินกล่าว.

"อืม ที่นี่มีธวัชเจาเหยาที่หนี่ปู่ซาและหนานกงเซิ่งและเหล่าเสนาธิการหลอมสร้างขึ้น 895 ชั้น พร้อมส่งเรียบร้อยแล้วเช่นกัน!"จงซานกล่าวออกมาเบา ๆ .

ใบหน้าของโหลวซิงเฉินกระตุกไปมา.

จากนี้ไป ธวัชเจาเหยาคงไม่ต่างจากขยะ มีเกือบพันเลยรึ?

โหลวซิงเฉินที่นำธวัชเจาเหยามากมายบินไปยังเนินเขา จากนั้นก็หายตัวไป แม้แต่ใช้ทักษะเทวะเพื่อลบเลี่ยงจากสายตาผู้คน ซึ่งสามารถทำได้อย่างง่ายดาย.

895 ธวัชเจาเหยา ถูกโหลวซิงเฉินกระจายไปทั่วทุกสารทิศ เพื่อมอบให้กับคนที่มีลิขิตสวรรค์กับมัน พร้อมกับนำธวัชเจาเหยาหนีไปทุกทิศทุกทาง.

การไล่ล่าแย่งยิงธวัชเจาเหยาที่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ!

"ศิษย์พี่ ธวัชเจาเหยาข้าได้ยินข่าวว่าอยู่ทางทิศตะวันออก รีบตามไปเร็วเขา!"

"ศิษย์น้อง เจ้าได้รับข่าวผิดไปแล้ว ทางตะวันตกต่างหาก รีบตามข้ามา!"

"ทางทิศตะวันออก!"

"ทิศตะวันตก!"

ทั้งคู่ต่างโต้เถียงกัน ทันใดนั้นปรากฎชายในชุดสีแดงชาดปรากฎขึ้นในทันที.

"อาจารย์!"ทั้งสองที่เอ่ยออกมาในทันที.

"เร็วเข้า ข้าได้ธวัชเจาเหยามาแล้ว พวกเรารีบออกจากโลกนวีหวาเร็วเข้า!"ชายในชุดสีแดงที่เอ่ยออกมา.

ศิษย์พี่ ศิษย์น้องก่อนหน้านี้".................!”

"อาจารย์อากลับมาแล้ว!"ศิษย์น้องที่เอ่ยออกมาทันที ที่ไกลออกไปปรากฎชายในชุดสีเขียวบินตรงมา.

"อาจารย์อา อาจารย์ได้ ............!”

ยังไม่รอให้ใครได้กล่าวสิ่งใดชายในชุดสีเขียวก็เอ่ยออกมาในทันที "เร็วเข้า ข้าได้ธวัชเจาเหยามาแล้ว พวกเราจะต้องออกจากโลกนวีหวาในทันที!"

"ได้มาอย่างงั้นรึ?"ศิษย์พี่ศิษย์น้องที่อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"อะไร?"อาจารย์อาที่กลายเป็นงงงวย.

“........................!”

--------------------------------------------------------------

ภายในหุบเขาแห่งหนึ่งของโลกนวีหวา!

ที่ด้านหน้าของหยิงก็ปรากฎธวัชเจาเหยาอีกอันเช่นกัน กุยกูซือที่กุมธวัชเจาเหยา ภายในมือปลดปล่อยปราณทมิฬแผ่นเข้าไปด้านใน.

"ทะลวง!"

ธวัชเจาเหยาที่พังทลายลงทันที ก่อนที่จะแตกสลายหายไปทั้งหมด.

"ของปลอม!"กุยกูซือเอ่ยออกมาเบา ๆ .

“ได้ยินมาว่าจงซานเป็นคนนำมันออกมา ก่อนหน้านี้เซียนเซิงบอกว่าต้องการให้มันอยู่ในมือของจงซานงั้นรึ?”ไป๋ฉีที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"รู้สึกผิดกับจงซานอย่างงั้นรึ?"กุยกูซือเอ่ย.

ไปฉี"...............!”

"ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่า มีคนควบคุมจิตสำนึกของเขา!"หยิงที่เอ่ยออกมาในทันที.

"ครับ ในเวลานั้น ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกควบคุม จนกระทั่งจงซานตะโกนออกไปเสียงดัง ข้าถึงค่อย ๆ ฟื้นคืนกลับมา!"ไป๋ฉีที่เอ่ยออกมาทันที.

"กล่าวอีกอย่างหนึ่ง ถึงแม้ว่าปกคลุมร่างกายตัวเองด้วยวิชาลับสวรรค์ลี้ลับ ก็ยังถูกควบคุมอยู่อีกรึ?"กุยกูซือที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ใช่! วิชาสวรรค์ลี้ลับกลับไม่มีผลทั้งที่ก้าวไปถึงขั้นที่ห้าขั้นปลายแล้ว กล่าวอีกอย่างหนึ่ง ถึงจะเป็นปราชญ์เทพ ข้าก็ควรจะรับรู้!"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ไม่ ปราชญ์เทพทั่วไปไม่มีทางที่จะยึดครองจิตสำนึกเจ้าได้!"หยิงที่เอ่ยปากออกมาในทันที.

"หรือว่าจะเป็นปราชญ์เทพหมี่เทียนอย่างงั้นรึ?"กุยกูซือเอ่ยถาม.

"ใช่แล้ว แผนผังวิถีลี้ลับเดิมที่ก็เป็นของปราชญ์เทพหมี่เทียนส่งมันไปไว้ในโลกใบเล็ก นี่คือวิชาของเขา เจ้าจะสามารถใช้วิชานี้หยุดเขาได้อย่างไร?"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ปราชญ์เทพหมี่เทียน? และปราชญ์เทพคนอื่น ๆ ก็มาถึงแล้วสินะ!"กุยกูซือที่เอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ไม่ว่าปราชญ์เทพจะมากันกี่คน ในครั้งนี้ พวกเราจะต้องนำมันไปให้ได้!"หยิงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"รับทราบ!"

----------------------------------------------------------------

ทั่วทุกสารทิศเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทว่าจงซานต้นเหตุยังคงนั่งอยู่ในศาลาขนาดเล็กในหุบเขาแห่งหนึ่ง.

ด้วยจำนวนของธวัชเจาเหยาปลอมจำนวนมาก ทำให้โลกนวีหวาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทว่าแม้ว่าจะวุ่นวายเท่าใด จงซานนั้นรู้ดี เพราะว่าธวัชปลอมนั้นเป็นเพียงแค่การเบี่ยงเบนความสนใจเท่านั้น.

ด้วยจำนวนเจาเหยาจำนวนมาก ใคร ๆ ต่างก็ออกไปค้นหา ทำให้จงซานได้หยุดพักบ้าง!

แม้แต่เซียนบรรพชนก็คงคาดไม่ถึง!

จงซานที่นั่งดื่มชาอยู่ในหุบเขาอย่างพึงพอใจขณะที่กำลังรอใครบางอย่าง ในเวลานั้นเงา ๆ หนึ่งก็ปรากฎขึ้นมาในทันที.

หม่ากู๋ที่ปรากฎตัวขึ้นในทันที!

"ประมุขนิกายเสอโห่ว?"จงซานที่เอ่ยปากออกมาในทันที.

หม่ากู๋ที่มาปรากฎตัวหน้าจงซาน จดจ้องมองจงซานและกล่าวออกมาอย่างจริง ๆ จัง "จงซาน เจ้ายังจำคำตอบของเจ้าเมื่อหลายเดือนที่แล้วได้หรือไม่?"

จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา "ข้าสัญญากับท่านไปแล้ว ตราบเท่าที่ไม่เกินกำลังของข้า ข้าจะช่วยท่านด้วยทุกอย่างที่มีเรื่องหนึ่ง!"

"เช่นนั้นก็ดี!"ประมุขนิกายเสอโห่วที่พ่นลมหายใจออกมาทันที.

"ท่านมีเรื่องอะไรให้ข้าช่วยอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวตามตรง รับรู้ว่าหม่ากู๋ต้องการให้เขาช่วยเหลือตามสัญญา.

หม่ากู๋ที่พยักหน้ารับ ภายในมือของเขา ปรากฎขึ้นที่ฝ่ามือของนาง เป็นธวัชที่มีขนาดเล็ก!

"ธวัชเจาเหยา?"จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ.

ประมุขนิกายเสอโห่วเดินทางมา? ไม่ใช่เพราะว่านางไล่ล่าของปลอมอย่างงั้นรึ?

"ข้าจำเป็นต้องลวงเหล่าเซียนบรรพชน! ให้พวกเขาไล่ล่าธวัชเจาเหยาปลอมก่อน!"ประมุขนิกายเสอโห่วที่กล่าวออกมา.

"หืม?"จงซานที่ตกใจเล็กน้อย.

หมายความว่าอย่างไร? ยกเว้นตัวเขา ประมุขนิกายเสอโห่วเองก็สร้างของปลอมด้วยอย่างงั้นรึ?

"เป็นความจริง เรื่องนี้ข้าต้องการให้เจ้าจัดการนั้น คือส่งมันกลับไปยังชิงชิว มอบมันแก่เผ่าจิ้งจอก สิ่งนี้เป็นของชิงชิว!"หม่ากู๋ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

"ที่ด้านนอกนั้นกำลังวุ่นวาย ท่านเดินทางไปยังชิงชิวเองยังจะดีกว่า ทำไมต้องการให้ข้าช่วยเหลือเรื่องนี้ด้วยกัน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"วุ่นวาย?"หม่ากู๋ที่ไม่เข้าใจเท่าใดนัก.

"อืม ตอนนี้ท่านออกไปก็ไม่น่าจะมีปัญหาใด ๆ !"จงซานกล่าว.

หม่ากู๋ที่ส่ายหน้าไปมา เผยท่าทางเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

"ข้าได้พยากรณ์ตัวเองไม่มีเวลา ความตายของข้ากำลังจะมาถึงแล้ว!"หม่ากู๋ที่เผยท่าทางเคร่งขรึมออกมา.

"พยากรณ์ว่าตัวเองจะตายอย่างงั้นรึ?"จงซานไม่เข้าใจ เพราะว่าจงซานมองไม่เห็นสัญญาณเตือนทัณฑ์สวรรค์ทั้งห้าจากหม่ากู๋เลย.

"ข้าถูกจับตามองจากปราชญ์เทพ! ขณะที่ข้าแยกออกมาจากเหล่าเซียนบรรพชนออกมาได้ก่อนหน้านี้ เพราะว่าปราชญ์เทพช่วยข้า ทว่าข้ารู้ว่าที่ได้รับการช่วยเหลือ เพราะเขาต้องการข้า เขาต้องการนำตัวข้าไป!"หม่ากู๋ที่กล่าวออกมาด้วยความขมขื่น.

จงซานที่จ้องมองอย่างแปลกประหลาดไปยังหม่ากู๋ ผ่านไปนานไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

"โปรดวางใจ ธวัชเจาเหยานั้น เหล่าปราชญ์เทพย่อมไม่สนใจในเวลานี้! ข้าต้องการขอให้เจ้านำมันส่งกลับคืนสู่เผ่าจิ้งจอก มอบมันให้จิ้งจอกสวรรค์จิวเหว่ยในเวลานี้! สิ่งนี้ควรจะเป็นของผ่าจิ้งจอก!"หม่ากู๋กล่าว.

"ไม่สนใจ? ทำไมปราชญ์เทพถึงไม่สนใจธวัชเจาเหยาล่ะ? พวกเขามาที่นี่เพื่ออะไรกัน?"จงซานที่สอบถามออกมาในทันที.

จงซานไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย ทำไมปราชญ์เทพไม่ลงมือ ทำไมหยิงถึงได้ทิ้งธวัชเจาเหยาไป.

"การที่ทุกคนมานั้น แม้นว่าจะมีธวัชเจาเหยาเป็นตัวนำ! พวกเขาต้องการหาสุสานนวีหว่าที่แท้จริง."หม่ากู๋กล่าว.

"สุสานนวีหวา? ทำไม?"จงซานที่ไม่เข้าใจ.

"เพราะว่าสิ่งที่ทุกคนปรารถนาที่แท้จริงนั้น เป็นสิ่งของในสุสานของเหนียงเหนียงนวีหวาต่างหาก!"หม่ากู๋กล่าว.

"ที่หลุมศพของนวีหวา? สิ่งใดกัน? สิ่งนี้สำคัญกว่าของวิเศษปราชญ์เทพทั้งหมดเลยรึ? ไม่ใช่ว่า นวีหวารับรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย สมบัติทีร้ายกาจไม่ว่าอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ ทำไมถึงได้นำของสิ่งนี้ติดตัวเอาไว้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

"เจ้ากล่าวถูกแล้ว สิ่งของดังกล่าวนั้นนวีหวาไม่สามารถตัดขาดได้ เพราะมันคือของตกทอดที่สามีของนางได้ทิ้งเอาไว้!"หม่ากู๋กล่าว.

"สามีของนวีหวา?"

"ฟู่ซี!"

"ฟูซี?"

"ใช่ของตกทอดของฟู่ซี ในอดีต เขาเป็นผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตาอันดับหนึ่งของโลกใบนี้ มันเป็นสิ่งของที่เขาได้ทิ้งเอาไว้ ยันต์ป้ากัว เป็นสมบัติที่นวีหวาหวงที่สุด!"

"ยันต์ป้ากัว?"

"ใช่ ยันต์ป้ากัวนั้นเป็นสมบัติของฟูซี แม้แต่หงจวินยังเคยยืมยันต์ป้ากัวของนวีหวาเมื่อในอดีต!"หม่ากู๋กล่าว.

"ไม่สงสัย ไม่น่าประหลาดใจเลย"!"จงซานพยักหน้ารับ.

ไม่สงสัยเลยว่ากุยกูซือไม่สนใจธวัชเจาเหยา ที่แท้เป้าหมายก็คือของวิเศษของผู้ฝึกตนช่วงชิงชะตานี้เอง ยันต์ป้ากั้ว?

"ไม่รู้ว่าธวัชเจาเหยานั้นจะตกไปอยู่ในมือของใคร ทว่าข้าพยากรณ์ว่าคนสุดท้ายต้องเป็นเจ้า ข้าเพียงแค่หวัง หากมันอยู่ในมือของเจ้า รบกวนเจ้าส่งมันต่อให้ชิงชิว!"หม่ากู๋กล่าว.

"ตกลง ข้าสัญญาณกับท่าน!"จงซานพยักหน้ารับ.

"ขอบคุณ! นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะทำเพื่อเผ่าจิ้งจอกได้!"หม่ากู๋ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางขมขื่น.

จงซานที่จ้องมองไปยังหม่ากู๋ พลางกล่าวว่า "ข้าต้องการรู้ว่าท่านเป็นใคร?"

"ข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ เพราะว่าข้าใกล้จะตายแล้ว ข้าสามารถสัมผัสได้ถึงสายตา ปราชญ์เทพได้จ้องมองมาที่ข้า!"หม่ากู๋ที่เต็มไปด้วยความขมขื่น.

จากนั้นธวัชเจาเหยาก็ถูกส่งมาให้กับจงซาน.

เมื่อจงซานรับไว้และได้กล่าวสอบถามออกไปอีกครั้ง "ท่านคือเผ่าจิ้งจอก เป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางรุ่นก่อนหน้า?"

หม่ากู๋ที่ยิ้มขม ๆ ก่อนที่หันหน้ากลับบินจากไป.

ที่ใต้เท้านั้นปรากฎอสรพิษสีฟ้าขนาดใหญ่.

จงซานที่จับจ้องมองไปยังหม่ากู๋ที่ลอยออกไปพร้อมกับจ้องมองไปบนท้องฟ้า.

"หมี่เทียน เจ้าออกมา ลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ได้ คิดว่าสมกับเป็นปราชญ์เทพแล้วเหรอ!"หม่ากู๋ที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

เสียงคำรามของนาง ทำให้ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับหยุดนิ่งลงในทันที.

แทบทุกคนที่จ้องมองมายังหม่ากู๋ ประมุขนิกายเสอโห่ว?

หมี่เทียน ใครคือหมี่เทียน?

หลายคนที่นึกได้ในทันที หมี่เทียน ปราชญ์เทพหมี่เทียน?

หลายร้อยปีที่แล้วเขาได้รับตำแหน่งปราชญ์เทพใหม่และเป็นอดีตปราชญ์เทพด้วย?

ปราชญ์เทพมาอย่างงั้นรึ? การต่อสู้หลายแห่งที่หยุดลงในทันที รั้งรอดูสถานะการณ์ ต่อหน้าปราชญ์เทพ พวกเขามีเหรอที่จะสามารถแย่งชิงธวัชเจาเหยาได้.

หนานกงเซิ่งและหนี่ปู่ซานั้นมีทักษะที่แข็งแกร่งมาก เหล่ายอดฝีมือมากมายใช้เวลาไม่น้อยในการตรวจสอบของจริงหรือของปลอม.

หม่ากู๋ที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความโกรธเกรี้ยว ผู้คนมากมายที่นิ่งงันจับจ้องมองหม่ากู๋.

ในเวลาเดียวกันนี้ บนศีรษะสูงขึ้นไปของหม่ากู๋ปรากฎชายหนุ่มที่ดูผอมแห้งลอยอยู่บนอากาศ.

"เป็นเขา?"หัวใจของจงซานที่สั่นไปมา.

ชายในชุดสีขาว เป็นผู้เยาว์ที่พวกเขาพบเห็นก่อนที่จะเข้ามาในโลกนวีหวา เห็น? แต่ไม่สามารถมองใบหน้าได้อย่างชัดเจน ปราชญ์เทพ! นอกจากนี้เขายังจับจ้องมองมายังหม่ากู๋ และกงจูจิวเหว่ย ซูโหรวเหนียง!

เขาที่ต้องการเลือกจิ้งจอกเก้าหาง? ท้ายที่สุดก็เลือกหม่ากู๋? จงซานที่สูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามาเช่นกัน.

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด