chapter 953 ธวัชเจาเหยามากมายในมือจงซาน.
ลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ? คิดถึงลิขิตสวรรค์ที่เกิดขึ้นแล้ว ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตื่นเต้นก่อนหน้านี้ ถึงกับรู้สึกเย็นยะเยือบ ตลอดหลายเดือนมานี้ ประมุขนิกายจื่อเซียวรู้สึกหวาดกลัวต่อลิขิตสวรรค์ เขาต้องพบกับความโชคร้ายอยู่ตลอด โชคร้ายที่ราวกับว่ามันรุมเร้าเขาอยู่ตลอดเวลา ธวัชเจาเหยาที่พุ่งมานี้เขากำลังโชคดีอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันคือโชคร้ายหรอกรึ?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กวาดตามองไปรอบ ๆ เวลานี้สายตาแห่งความโลภของผู้คนมากมายกำลังเปล่งประกาย สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองมายังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว!
ประมุขนิกายจื่อเซียว"@#¥%...... &\;*!”
ภายในใจของประมุขนิกายจื่อเซียวที่กลายเป็นร้อนรน ขณะที่กำลังยื่นมือออกไปบอกกล่าวไม่ให้คนอื่นเข้ามา เขาไม่ได้ต้องการมัน ทว่าในเวลานั้น ราวกับว่าสวรรค์ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้กล่าวอะไรเลย ธวัชเจาเหยาได้ร่วงหล่นพุ่งลงมายังทิศทางมือของเขาในทันที.
ราวกับว่าประมุขนิกายจื่อเซียวมีวิชาลับที่ร้ายกาจ มือของเขาที่ยื่นออกไปสามารถดึงดูดธวัชเจาเหยาเขามาในมือของเขาได้.
ภายในใจของประมุขจื่อเซียวที่ปรากฎความเกลียดชังขึ้นมาในทันที ธวัชเจาเหยา นี่มันเป็นคำสาปรึอย่างไร!
หนี?
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่คิดว่าหากตัวเองหนีไปทันที ตราบเท่าที่ตัวเขาหนี ก็จะไม่มีใครคิดว่าเขาต้องการแย่งชิงธวัชเจาเหยา.
ร่างกายของเขาที่ขยับกระโดนหนีในทันที!
หากประมุขนิกายจื่อเซียวยืนอยู่คนเดียวก็คงไม่มีอะไร ต้องไม่ลืมว่าเหล่าคนที่ละโมบนั้นมีอยู่มากมาย พวกเขาไม่มีทางยอมง่าย ๆ ขณะที่ประมุขนิกายบินออกไป คนอื่น ๆ ก็บินออกไปพร้อมราวกับผึ้งแตกรัง ทำให้เหล่าคนที่จับจ้องมองอยู่กลายเป็นร้อนรนขึ้นมาในทันที.
"เขากำลังจะคว้าธวัชเจาเหยาแล้ว!"
"แส่หาความตาย!"
"สังหารเขาซะ!"
.....................
............
......
เสียงของผู้คนที่กลายเป็นบ้าคลั่งดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ เสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
พริบตาเดียวเท่านั้น ของวิเศษนับร้อยก็ถูกโจมตีออกไป ทั้งมหาเซียนและเซียนโบราณโจมตีออกไปพร้อม ๆ กัน แม้แต่เซียนบรรพชนในชุดสีเหลืองยังอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้ายวิถีสวรรค์โจมตีออกไปเดียวกัน.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เพิ่งบินออกไปรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเองนั้นโชคร้ายอย่างที่สุด แม้กระทั่งพาคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ซวยไปด้วย.
"จบสิ้นแล้ว~~~~~~~~~~~~~~!”
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่โศกเศร้าอย่างที่สุด ถึงกับตะเบ็งเสียงออกมาดังลั่น.
ที่ไกลออกไปนั้น ที่หน้าผากของจงซานที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา ประมุขนิกายจื่อเซียวนับว่าโชคร้ายจริง ๆ !
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่น่านับถือ กำลังจะตกตายอย่างลึกลับอธิบายไม่ได้?
ดึงขนเส้นเดียวสะท้านไปทั้งร่าง เหล่าผู้ฝึกตนรอบ ๆ ต่างก็พุ่งออกไปเป็นจำนวนมาก เพื่อต้องการยึดครองธวัชเจาเหยา.
มืดฟ้ามัวดินปรากฎเป็นเงาผู้คนมากมาย ของวิเศษนับไม่ถ้วน และวิชาต่าง ๆ ที่เจิดจรัสปกคลุมทั่วบริเวณในทันที เสียงต่อสู้ที่น่าหวั่นเกรงปรากฎขึ้นในทันที.
ธวัชเจาเหยา! นับเป็นภัยพิบัติอย่างแท้จริง.
ตลอดเส้นทาง จงซานที่มองเห็นศพมากมาย ภายในใจที่ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าคนมากมายต้องตายไปเพราะธวัชเจาเหยา หรือเพราะต้องมาพบกับหยิง หยิงนับเป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจ ทำให้เกิดความสงบชั่วขณะเท่านั้น.
ทว่า หยิงที่ได้รับธวัชเจาเหยาแล้ว ทำไมถึงได้ทิ้งมันไป?
กลุ่มอิทธิพลที่อยู่ไกลออกไป หลายคนที่ยังไม่ขยับ พวกเขาที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองหน้ากันและกัน จดจ้องมองมายังจงซาน จากนั้นราวกับพูดอะไรบางอย่าง.
มีเหล่าผู้นำหลายกลุ่มที่เริ่มเข้าสู่การต่อสู้ที่สนามรบตรงกลางแล้ว.
หม่ากู๋ที่ยืนอยู่บนอสรพิษยักษ์ขนาดใหญ่สีฟ้าบินออกไป ส่วนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยก็ก้าวไปยังด้านหน้า.
เซียนบรรพชน เซียนบรรพชนได้เข้าร่วมต่อสู้แล้ว.
ทันใดนั้น ที่ตรงกลางปรากฎแสงสว่างระยิบระยับ จนไม่สามารถบอกได้ว่าสนามรบด้านในนั้นเป็นอย่างไร.
"เซิ่งหวัง พวกเราจะทำอย่างไรดี?"โหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.
สถานการณ์เกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว จะทำอย่างไรได้ล่ะ?
"ไป!"จงซานกล่าว
จงซานที่หันหลังพร้อมนำโหลวซิงเฉินจากไป การเข้าไปแย่งชิงธวัชเจาเหยาเวลานี้ ไม่ต่างจากแส่หาความตาย.
ส่วนจงซานขณะบินออกมาไม่ไกล คนกลุ่มหนึ่งในชุดสีขาวก็ไล่ตามมา ก่อนที่จงซานจะไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"ศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย? พวกเจ้าต้องการทำอะไร? ยังไม่ยอมแพ้อีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเย็นชา.
คนหนึ่งในนั้นได้เอ่ยออกมาในทันที "บรรพชนได้กล่าวว่า ธวัชเจาเหยาอาจจะมาอยู่ในมือเจ้า ดังนั้นจึงต้องคุมตัวเจ้าเอาไว้!"
ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคุกคาม พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังโถมทับมาในทันที.
ความจริง 1-2 คนไม่สามารถจัดการจงซานได้ ทว่าพวกเขามีกันอยู่ถึงร้อยคน มีเหรอที่ต้องกลัวจงซาน.
จงซานจับจ้องมองไปยังฝ่ายตรงข้าม ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันเขา.
เขาที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันจงซานโดยที่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวจงซานเลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่สูดหายใจลึก ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา "บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนับว่าเป็นคนเจ้าแผนการจริง ๆ !"
ทุกคนที่จ้องมองจงซานที่เอ่ยชมบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย แต่ละคนที่เผยท่าทางพึงพอใจ.
"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ดี? เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาด ดีอะไร?
"ความจริงธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
“@#%%... &\;*!”
เหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นสับสนงงงวย?
"มันอะไร?ศิษย์น้อง เจ้าได้ยินเหมือนข้าหรือไม่?"
"เขาบอกว่าธวัชเจาเหยาอยู่ในมือของเขา!"
"จงซานเสียสติไปแล้ว?"
"ใช่ เขาเสียสติไปแล้ว ในมือจงซานอย่างงั้นรึ? แล้วที่อาจารย์และกลุ่มเซียนบรรพชนแย่งกันอยู่ตอนนี้คืออะไร?"
...............
.........
...
คนกลุ่มหนึ่งที่กล่าวดุด่าว่าจงซานในทันที.
ทว่าขณะที่ทุกคนกำลังดุด่าว่าจงซาน ในมือขวาของจงซานทันใดนั้นก็ปรากฎธวัชขนาดใหญ่ขึ้นมา ธวัช 13 สี ไม่ใช่ว่ามันคือธวัชเจาเหยาหรอกรึ?
เหล่าศิษย์ของบรรพชนเจาเหยากลายเป็นงงงวยด้วยเช่นกัน!
หมายความว่าอย่างไร? ทุกคนรับรู้ว่ามันเหมือนกันมาก กับธวัชที่หยิงโยนทิ้งไป ทว่าที่แห่งนี้ไม่มีเซียนบรรพชนและเซียนโบราณแย่งชิงกัน?
มันมาปรากฎในมือของจงซานในเวลานี้ได้อย่างไร?
ดวงตาของเหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายไปมา แปลกเกินไปแล้ว!
เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?
พวกเขาที่จดจ้องมองไปยังจงซาน ทว่าในเวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก.
ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่รุนแรงก่อนหน้าเอ่ยออกมาในทันที "เป็นไปไม่ได้ ธวัชแหยาที่เหล่าเซียนบรรพชนแย่งชิงกันอยู่ จะมาอยู่ในมือเจ้าได้อย่างไร? จะเป็นไปได้อย่างไรที่มันจะหลุดรอดสายตาพวกเขามาอยู่ในมือเจ้า?"
"หืม เจ้าและบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเห็นต่างกันเหรอ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับแสงท่าทางผิดหวัง.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยถึงกับพูดไม่ออก.
"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยสามารถพยากรณ์ได้ ส่วนพวกเจ้าทำไม่ได้ เห็นชัดเจนว่านี่คือประสงค์ของเทียนชู เมื่อเทียนชูต้องการให้เป็นเช่นนี้ แม้แต่ปราชญ์เทพก็ไม่สามารถขัดขืน เจ้าจะบอกว่าเซียนบรรพชนเหล่านั้นยอดเยี่ยมกว่าเทียนชูอย่างงั้นรึ? เมื่อเทียนชูต้องการให้ธวัชเจาเหยามาอยู่ในมือข้า ข้าจะทำอะไรได้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.
ทุกคน"„@#¥%... &\;*@!”
ปรารถนาของเทียนชู บางทีไม่ใช่ว่าเทียนชูต้องการให้มาอยู่ในมือของจงซานหรอกรึ? จงซานเป็นคนเห็นคนแรกอย่างงั้นรึ?
"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่เอ่ยออกมา.
"หากข้าไม่มอบให้ล่ะ?"จงซานกล่าวหยัน.
"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เข้าประจำที สายตาที่เผยท่าทางจริงจัง เตรียมลงมือในทันที.
"ตกลง ข้าจะมอบให้!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
กลุ่มศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่อัดอั้นแทบกระอักโลหิตออกมา ภายในใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ จงซานกับกล่าวมอบให้ในทันที.
ชายที่ปล่อยกลิ่นอายกลายเป็นหดหู่พร้อมกับยื่นมือออกไป จงซานที่โยนธวัชออกมา.
"มอบให้พวกเราจริงรึ?"ศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ทุกคนต่างก็จ้องมองกันและกันด้วยความงงงวย! แปลกประหลาด ก่อนที่พวกเขาจะจ้องมองไปยังชายที่ปล่อยกลิ่นอายสุดยอดเป็นสายตาเดียวกัน.
"ศิษย์พี่สี่ เป็นเรื่องจริงรึ?"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมา.
ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองออกไป ไม่พบสิ่งผิดปรกติ พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา เขาที่รับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจสมบัติปราชญ์เทพในทันที.
"บางทีอาจจะจริง?"ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดรู้สึกราวกับฝันไป.
"จริงรึ?"ชายอีกคนที่เผยท่าทางตื่นเต้น.
ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉินราวกับส่งสัญญาณบางอย่างในทันที.
ทันใดนั้นโหลวซิงเฉินก็ตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น "นั่นคือธวัชเจาเหยาของข้า~~~~~~~~~~~!”
เสียงตะโกนของโหลวซิงเฉินทำให้เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเต้นไปมา เขาตะโกนเพื่ออะไร!
กว่าพวกเขาจะรู้ตัว ในเวลานี้ทุกคนก็รับรู้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว มีผู้ฝึกตนมากมายได้เข้ามาล้อมกรอบพวกเขาแล้ว.
"ธวัชเจาเหยา?"
"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่?"
"มีธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่จริง ๆ ?"
"มีอยู่ที่นี่ด้วย!"
..................
............
...
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มาล้อมกรอบ.
"ศิษย์พี่สี่ หนีเร็วเขา ~~~~~~~~~~~~!”
หนึ่งในพวกเขาที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
ชายที่มีกลิ่นอายที่ยอดเยี่ยมทันทีที่โหลวซิงเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง ก็กลายเป็นร้อนรน หนีเหรอ? ไม่มีทางหนีจากเซียนบรรพชนได้แน่!
เขาหันหน้ากับ นำศิษย์น้องสามคน กุมธวัชเจาเหยาหนีในทันที.
เขาหนีเหรอ ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เชื่อนัก เมื่อเขาหนี เรื่องนี้กลายเป็นเชื่อถือได้ในทันที.
"เป็นธวัชเจาเหยาจริง ๆ รึ?
"ไล่ตามไป!"
"อาจารย์ ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่!"
"ตามไป!"
...............
.........
...
ผู้ฝึกตนมากมายที่ไล่ตามศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยทั้งสี่ในทันที.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางกังวลและตื่นเต้นผสมปนกันไป.
"เอาล่ะ ตอนนี้อย่าได้มาขวางทางข้า ธวัชเจาเหยาได้มอบให้เจ้าไปแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ไม่ได้ อาจารย์มีคำสั่ง ให้เจ้าอยู่ที่นี่."
"ทว่าธวัชเจาเหยาได้มอบให้กับพวกเจ้าไปแล้ว แล้วพวกเจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก?"
"บางที บางที เป็นไปตามเจตจำนงของเทียนชู ธวัชเจาเหยาอาจจะมาปรากฎในมือเจ้าอีกก็ได้?"หนึ่งในพวกเขาทีแสดงท่าทางไร้ซึ่งเหตุผลออกมา.
จงซานที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าวด้วยแววตาจริง ๆ จัง ตอนนี้ไม่มีศิษย์พี่ทั้งสี่แล้ว คนเหล่านี้ยังคงรับผิดชอบในการรั้งจงซานเอาไว้อีกเหรอ.
"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.
ดี? อะไรดีอีกล่ะ?
"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเหมือนเดิมอีกครั้ง.
“@#¥%... &\;*@!” เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นงงงวยอีกครั้งไม่รู้จะพูดอะไรออกมา จงซานเสียสติไปแล้ว?
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นในมือของจงซาน ก็ปรากฎธวัชเจาเหยาเหมือนกับก่อนหน้านี้ออกมา!
“@#¥%... &\;*@!”
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยแทบบ้า อีกอันแล้วรึ?
"ธวัชเจาเหยาไม่ได้อยู่ในมือของศิษย์พี่สี่หรอกรึ? จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"อีกคนที่อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.
"นี่คือเจตจำนงของเทียนชู ศิษย์พี่สี่ของเจ้าคงจะโชคดี ลืมนำมันไป!"
“...............!”
"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายคนหนึ่งกล่าวออกมา.
"หากข้าไม่มอบมันให้ล่ะ?"
"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"
"ครืนนน~~~~~~~~~~~~~~~!”
"ได้ ข้าจะมอบให้!"
จงซานที่ส่งธวัชเจาเหยาออกไป!
"อาจจะเป็นเรื่องจริง?"ชายคนดังกล่าเอ่ย.
"ธวัชเจาเหยาของข้า!"โหลวซิงเฉินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
ชายคนที่รับธวัชเจาเหยาถึงกับแข็งค้าง จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ทว่าในเวลาเดียวกัน เหล่ายอดฝีมือที่เข้ามาล้อมพวกเขาในทันที.