ตอนที่แล้วchapter 952 ธวัชเจาเหยา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 954 เป้าหมายของปราชญ์เทพ.

chapter 953 ธวัชเจาเหยามากมายในมือจงซาน.


ลิขิตสวรรค์อย่างงั้นรึ? คิดถึงลิขิตสวรรค์ที่เกิดขึ้นแล้ว ประมุขนิกายจื่อเซียวที่ตื่นเต้นก่อนหน้านี้ ถึงกับรู้สึกเย็นยะเยือบ ตลอดหลายเดือนมานี้ ประมุขนิกายจื่อเซียวรู้สึกหวาดกลัวต่อลิขิตสวรรค์ เขาต้องพบกับความโชคร้ายอยู่ตลอด โชคร้ายที่ราวกับว่ามันรุมเร้าเขาอยู่ตลอดเวลา ธวัชเจาเหยาที่พุ่งมานี้เขากำลังโชคดีอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่ามันคือโชคร้ายหรอกรึ?

ประมุขนิกายจื่อเซียวที่กวาดตามองไปรอบ ๆ  เวลานี้สายตาแห่งความโลภของผู้คนมากมายกำลังเปล่งประกาย สายตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความชั่วร้ายจ้องมองมายังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว!

ประมุขนิกายจื่อเซียว"@#¥%...... &\;*!”

ภายในใจของประมุขนิกายจื่อเซียวที่กลายเป็นร้อนรน ขณะที่กำลังยื่นมือออกไปบอกกล่าวไม่ให้คนอื่นเข้ามา เขาไม่ได้ต้องการมัน ทว่าในเวลานั้น ราวกับว่าสวรรค์ไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้กล่าวอะไรเลย ธวัชเจาเหยาได้ร่วงหล่นพุ่งลงมายังทิศทางมือของเขาในทันที.

ราวกับว่าประมุขนิกายจื่อเซียวมีวิชาลับที่ร้ายกาจ มือของเขาที่ยื่นออกไปสามารถดึงดูดธวัชเจาเหยาเขามาในมือของเขาได้.

ภายในใจของประมุขจื่อเซียวที่ปรากฎความเกลียดชังขึ้นมาในทันที ธวัชเจาเหยา นี่มันเป็นคำสาปรึอย่างไร!

หนี?

ประมุขนิกายจื่อเซียวที่คิดว่าหากตัวเองหนีไปทันที ตราบเท่าที่ตัวเขาหนี ก็จะไม่มีใครคิดว่าเขาต้องการแย่งชิงธวัชเจาเหยา.

ร่างกายของเขาที่ขยับกระโดนหนีในทันที!

หากประมุขนิกายจื่อเซียวยืนอยู่คนเดียวก็คงไม่มีอะไร ต้องไม่ลืมว่าเหล่าคนที่ละโมบนั้นมีอยู่มากมาย พวกเขาไม่มีทางยอมง่าย ๆ  ขณะที่ประมุขนิกายบินออกไป คนอื่น ๆ ก็บินออกไปพร้อมราวกับผึ้งแตกรัง ทำให้เหล่าคนที่จับจ้องมองอยู่กลายเป็นร้อนรนขึ้นมาในทันที.

"เขากำลังจะคว้าธวัชเจาเหยาแล้ว!"

"แส่หาความตาย!"

"สังหารเขาซะ!"

.....................

............

......

เสียงของผู้คนที่กลายเป็นบ้าคลั่งดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ เสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.

พริบตาเดียวเท่านั้น ของวิเศษนับร้อยก็ถูกโจมตีออกไป ทั้งมหาเซียนและเซียนโบราณโจมตีออกไปพร้อม ๆ กัน แม้แต่เซียนบรรพชนในชุดสีเหลืองยังอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้ายวิถีสวรรค์โจมตีออกไปเดียวกัน.

ประมุขนิกายจื่อเซียวที่เพิ่งบินออกไปรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองเองนั้นโชคร้ายอย่างที่สุด แม้กระทั่งพาคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ซวยไปด้วย.

"จบสิ้นแล้ว~~~~~~~~~~~~~~!”

ประมุขนิกายจื่อเซียวที่โศกเศร้าอย่างที่สุด ถึงกับตะเบ็งเสียงออกมาดังลั่น.

ที่ไกลออกไปนั้น ที่หน้าผากของจงซานที่หลั่งเหงื่อที่เย็นยะเยือบออกมา ประมุขนิกายจื่อเซียวนับว่าโชคร้ายจริง ๆ !

ประมุขนิกายจื่อเซียวที่น่านับถือ กำลังจะตกตายอย่างลึกลับอธิบายไม่ได้?

ดึงขนเส้นเดียวสะท้านไปทั้งร่าง เหล่าผู้ฝึกตนรอบ ๆ  ต่างก็พุ่งออกไปเป็นจำนวนมาก เพื่อต้องการยึดครองธวัชเจาเหยา.

มืดฟ้ามัวดินปรากฎเป็นเงาผู้คนมากมาย ของวิเศษนับไม่ถ้วน และวิชาต่าง ๆ ที่เจิดจรัสปกคลุมทั่วบริเวณในทันที เสียงต่อสู้ที่น่าหวั่นเกรงปรากฎขึ้นในทันที.

ธวัชเจาเหยา! นับเป็นภัยพิบัติอย่างแท้จริง.

ตลอดเส้นทาง จงซานที่มองเห็นศพมากมาย ภายในใจที่ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าคนมากมายต้องตายไปเพราะธวัชเจาเหยา หรือเพราะต้องมาพบกับหยิง หยิงนับเป็นยอดฝีมือที่ร้ายกาจ ทำให้เกิดความสงบชั่วขณะเท่านั้น.

ทว่า หยิงที่ได้รับธวัชเจาเหยาแล้ว ทำไมถึงได้ทิ้งมันไป?

กลุ่มอิทธิพลที่อยู่ไกลออกไป หลายคนที่ยังไม่ขยับ พวกเขาที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองหน้ากันและกัน จดจ้องมองมายังจงซาน จากนั้นราวกับพูดอะไรบางอย่าง.

มีเหล่าผู้นำหลายกลุ่มที่เริ่มเข้าสู่การต่อสู้ที่สนามรบตรงกลางแล้ว.

หม่ากู๋ที่ยืนอยู่บนอสรพิษยักษ์ขนาดใหญ่สีฟ้าบินออกไป ส่วนบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยก็ก้าวไปยังด้านหน้า.

เซียนบรรพชน เซียนบรรพชนได้เข้าร่วมต่อสู้แล้ว.

ทันใดนั้น ที่ตรงกลางปรากฎแสงสว่างระยิบระยับ จนไม่สามารถบอกได้ว่าสนามรบด้านในนั้นเป็นอย่างไร.

"เซิ่งหวัง พวกเราจะทำอย่างไรดี?"โหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.

สถานการณ์เกินกว่าจะควบคุมได้แล้ว จะทำอย่างไรได้ล่ะ?

"ไป!"จงซานกล่าว

จงซานที่หันหลังพร้อมนำโหลวซิงเฉินจากไป การเข้าไปแย่งชิงธวัชเจาเหยาเวลานี้ ไม่ต่างจากแส่หาความตาย.

ส่วนจงซานขณะบินออกมาไม่ไกล คนกลุ่มหนึ่งในชุดสีขาวก็ไล่ตามมา ก่อนที่จงซานจะไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.

"ศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย? พวกเจ้าต้องการทำอะไร? ยังไม่ยอมแพ้อีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเย็นชา.

คนหนึ่งในนั้นได้เอ่ยออกมาในทันที "บรรพชนได้กล่าวว่า ธวัชเจาเหยาอาจจะมาอยู่ในมือเจ้า ดังนั้นจึงต้องคุมตัวเจ้าเอาไว้!"

ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคุกคาม พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่ทรงพลังโถมทับมาในทันที.

ความจริง  1-2 คนไม่สามารถจัดการจงซานได้ ทว่าพวกเขามีกันอยู่ถึงร้อยคน มีเหรอที่ต้องกลัวจงซาน.

จงซานจับจ้องมองไปยังฝ่ายตรงข้าม ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันเขา.

เขาที่ปลดปล่อยกลิ่นอายกดดันจงซานโดยที่ไม่ได้แสดงความหวาดกลัวจงซานเลยแม้แต่น้อย.

จงซานที่สูดหายใจลึก ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา "บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยนับว่าเป็นคนเจ้าแผนการจริง ๆ !"

ทุกคนที่จ้องมองจงซานที่เอ่ยชมบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย แต่ละคนที่เผยท่าทางพึงพอใจ.

"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.

ดี? เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางประหลาด ดีอะไร?

"ความจริงธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

“@#%%... &\;*!”

เหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นสับสนงงงวย?

"มันอะไร?ศิษย์น้อง เจ้าได้ยินเหมือนข้าหรือไม่?"

"เขาบอกว่าธวัชเจาเหยาอยู่ในมือของเขา!"

"จงซานเสียสติไปแล้ว?"

"ใช่ เขาเสียสติไปแล้ว ในมือจงซานอย่างงั้นรึ? แล้วที่อาจารย์และกลุ่มเซียนบรรพชนแย่งกันอยู่ตอนนี้คืออะไร?"

...............

.........

...

คนกลุ่มหนึ่งที่กล่าวดุด่าว่าจงซานในทันที.

ทว่าขณะที่ทุกคนกำลังดุด่าว่าจงซาน ในมือขวาของจงซานทันใดนั้นก็ปรากฎธวัชขนาดใหญ่ขึ้นมา ธวัช 13 สี ไม่ใช่ว่ามันคือธวัชเจาเหยาหรอกรึ?

เหล่าศิษย์ของบรรพชนเจาเหยากลายเป็นงงงวยด้วยเช่นกัน!

หมายความว่าอย่างไร? ทุกคนรับรู้ว่ามันเหมือนกันมาก กับธวัชที่หยิงโยนทิ้งไป ทว่าที่แห่งนี้ไม่มีเซียนบรรพชนและเซียนโบราณแย่งชิงกัน?

มันมาปรากฎในมือของจงซานในเวลานี้ได้อย่างไร?

ดวงตาของเหล่าศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายไปมา แปลกเกินไปแล้ว!

เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร?

พวกเขาที่จดจ้องมองไปยังจงซาน ทว่าในเวลานี้ถึงกับพูดไม่ออก.

ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่รุนแรงก่อนหน้าเอ่ยออกมาในทันที "เป็นไปไม่ได้ ธวัชแหยาที่เหล่าเซียนบรรพชนแย่งชิงกันอยู่ จะมาอยู่ในมือเจ้าได้อย่างไร? จะเป็นไปได้อย่างไรที่มันจะหลุดรอดสายตาพวกเขามาอยู่ในมือเจ้า?"

"หืม เจ้าและบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยเห็นต่างกันเหรอ!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับแสงท่าทางผิดหวัง.

เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยถึงกับพูดไม่ออก.

"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยสามารถพยากรณ์ได้ ส่วนพวกเจ้าทำไม่ได้ เห็นชัดเจนว่านี่คือประสงค์ของเทียนชู เมื่อเทียนชูต้องการให้เป็นเช่นนี้ แม้แต่ปราชญ์เทพก็ไม่สามารถขัดขืน เจ้าจะบอกว่าเซียนบรรพชนเหล่านั้นยอดเยี่ยมกว่าเทียนชูอย่างงั้นรึ? เมื่อเทียนชูต้องการให้ธวัชเจาเหยามาอยู่ในมือข้า ข้าจะทำอะไรได้?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.

ทุกคน"„@#¥%... &\;*@!”

ปรารถนาของเทียนชู บางทีไม่ใช่ว่าเทียนชูต้องการให้มาอยู่ในมือของจงซานหรอกรึ? จงซานเป็นคนเห็นคนแรกอย่างงั้นรึ?

"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่เอ่ยออกมา.

"หากข้าไม่มอบให้ล่ะ?"จงซานกล่าวหยัน.

"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"ชายที่ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~!”

เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เข้าประจำที สายตาที่เผยท่าทางจริงจัง เตรียมลงมือในทันที.

"ตกลง ข้าจะมอบให้!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.

กลุ่มศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่อัดอั้นแทบกระอักโลหิตออกมา ภายในใจที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ จงซานกับกล่าวมอบให้ในทันที.

ชายที่ปล่อยกลิ่นอายกลายเป็นหดหู่พร้อมกับยื่นมือออกไป จงซานที่โยนธวัชออกมา.

"มอบให้พวกเราจริงรึ?"ศิษย์บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.

ทุกคนต่างก็จ้องมองกันและกันด้วยความงงงวย! แปลกประหลาด ก่อนที่พวกเขาจะจ้องมองไปยังชายที่ปล่อยกลิ่นอายสุดยอดเป็นสายตาเดียวกัน.

"ศิษย์พี่สี่ เป็นเรื่องจริงรึ?"ชายคนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมา.

ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองออกไป ไม่พบสิ่งผิดปรกติ พร้อมกับขมวดคิ้วไปมา เขาที่รับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจสมบัติปราชญ์เทพในทันที.

"บางทีอาจจะจริง?"ชายที่มีกลิ่นอายสุดยอดรู้สึกราวกับฝันไป.

"จริงรึ?"ชายอีกคนที่เผยท่าทางตื่นเต้น.

ส่วนจงซานที่จ้องมองไปยังโหลวซิงเฉินราวกับส่งสัญญาณบางอย่างในทันที.

ทันใดนั้นโหลวซิงเฉินก็ตะโกนออกมาเสียงดังสนั่น "นั่นคือธวัชเจาเหยาของข้า~~~~~~~~~~~!”

เสียงตะโกนของโหลวซิงเฉินทำให้เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเต้นไปมา เขาตะโกนเพื่ออะไร!

กว่าพวกเขาจะรู้ตัว ในเวลานี้ทุกคนก็รับรู้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว มีผู้ฝึกตนมากมายได้เข้ามาล้อมกรอบพวกเขาแล้ว.

"ธวัชเจาเหยา?"

"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่?"

"มีธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่จริง ๆ ?"

"มีอยู่ที่นี่ด้วย!"

..................

............

...

เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มาล้อมกรอบ.

"ศิษย์พี่สี่ หนีเร็วเขา  ~~~~~~~~~~~~!”

หนึ่งในพวกเขาที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.

ชายที่มีกลิ่นอายที่ยอดเยี่ยมทันทีที่โหลวซิงเฉินตะโกนออกมาเสียงดัง ก็กลายเป็นร้อนรน หนีเหรอ? ไม่มีทางหนีจากเซียนบรรพชนได้แน่!

เขาหันหน้ากับ นำศิษย์น้องสามคน กุมธวัชเจาเหยาหนีในทันที.

เขาหนีเหรอ ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เชื่อนัก เมื่อเขาหนี เรื่องนี้กลายเป็นเชื่อถือได้ในทันที.

"เป็นธวัชเจาเหยาจริง ๆ รึ?

"ไล่ตามไป!"

"อาจารย์ ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่!"

"ตามไป!"

...............

.........

...

ผู้ฝึกตนมากมายที่ไล่ตามศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยทั้งสี่ในทันที.

เหล่าศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางกังวลและตื่นเต้นผสมปนกันไป.

"เอาล่ะ ตอนนี้อย่าได้มาขวางทางข้า ธวัชเจาเหยาได้มอบให้เจ้าไปแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

"ไม่ได้ อาจารย์มีคำสั่ง ให้เจ้าอยู่ที่นี่."

"ทว่าธวัชเจาเหยาได้มอบให้กับพวกเจ้าไปแล้ว แล้วพวกเจ้ายังต้องการสิ่งใดอีก?"

"บางที บางที เป็นไปตามเจตจำนงของเทียนชู ธวัชเจาเหยาอาจจะมาปรากฎในมือเจ้าอีกก็ได้?"หนึ่งในพวกเขาทีแสดงท่าทางไร้ซึ่งเหตุผลออกมา.

จงซานที่จ้องมองไปยังชายคนดังกล่าวด้วยแววตาจริง ๆ จัง ตอนนี้ไม่มีศิษย์พี่ทั้งสี่แล้ว คนเหล่านี้ยังคงรับผิดชอบในการรั้งจงซานเอาไว้อีกเหรอ.

"ดี!"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.

ดี? อะไรดีอีกล่ะ?

"ธวัชเจาเหยาอยู่ที่นี่แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเหมือนเดิมอีกครั้ง.

“@#¥%... &\;*@!” เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยกลายเป็นงงงวยอีกครั้งไม่รู้จะพูดอะไรออกมา จงซานเสียสติไปแล้ว?

ทว่าในเวลาเดียวกันนั้นในมือของจงซาน ก็ปรากฎธวัชเจาเหยาเหมือนกับก่อนหน้านี้ออกมา!

“@#¥%... &\;*@!”

เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยแทบบ้า อีกอันแล้วรึ?

"ธวัชเจาเหยาไม่ได้อยู่ในมือของศิษย์พี่สี่หรอกรึ? จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"อีกคนที่อุทานออกมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ.

"นี่คือเจตจำนงของเทียนชู ศิษย์พี่สี่ของเจ้าคงจะโชคดี ลืมนำมันไป!"

“...............!”

"จริงไม่จริงอย่างไรข้าจะเป็นคนตัดสินเอง ส่งธวัชเจาเหยามา!"ชายคนหนึ่งกล่าวออกมา.

"หากข้าไม่มอบมันให้ล่ะ?"

"ค่ายกลกระบี่เสวี๋ยเหม่ย!"

"ครืนนน~~~~~~~~~~~~~~~!”

"ได้ ข้าจะมอบให้!"

จงซานที่ส่งธวัชเจาเหยาออกไป!

"อาจจะเป็นเรื่องจริง?"ชายคนดังกล่าเอ่ย.

"ธวัชเจาเหยาของข้า!"โหลวซิงเฉินที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

ชายคนที่รับธวัชเจาเหยาถึงกับแข็งค้าง จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ.

ทว่าในเวลาเดียวกัน เหล่ายอดฝีมือที่เข้ามาล้อมพวกเขาในทันที.

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด