จวงจื่อที่ก้าวออกไป ร่างกายของเขาที่ยื่นมือขวาออกไป เป็นกระบวนท่าที่ดูเชื่องช้า ทว่ารอบ ๆ ร่างของจวงจื่อในเวลานั้นปรากฎภาพเงาของผีเสื้อยักษ์ขนาดหมื่นจั้งคลุมร่างตัวเองเอาไว้ในทันที.

ไม่มีกลิ่นอายที่น่าเกรงขามแผ่ออกมา ทว่าก็ไม่มีใครกล้าประเมินจวงจื่อต่ำเช่นกัน.

แต่ละคนที่ดวงตาเบิกกว้างกลมโต จวงจื่อผู้เข้าใกล้ปราชญ์เทพ การกระทำของเขานั้นเต็มไปด้วยความลึกลับ.

ไม่มีใครสามารถมองเห็นได้ ต่ำกว่าเซียนโบราณ ไม่มีใครเข้าใจ มีเพียงแค่เซียนบรรพชนเท่านั้นที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจน.

ที่ไกลออกไป จงซานที่ใช้อำนาจของเคล็ดวิชาหงหลวนเทียนในการจับจ้องมอง วิถีสวรรค์ปรากฎ.

วิถีสวรรค์ของหยิงเจิ้ง เป็นวิถีสวรรค์สีดำที่ดูยิ่งใหญ่อลังการ ประกายแสงที่เจิดจรัส ส่วนจวงจื่อในเวลานี้ได้ทำการรวบรวมวิถีสวรรค์ วิถีสวรรค์ของจวงจื่อเป็นแสงสีขาวบริสุทธิ์.

ภายในวิถีสวรรค์ มีหมอกสีขาวมากมายนับไม่ถ้วน ราวกับว่ามันอยู่ในความฝันและจินตนาการของจวงจื่อ.

จวงจือที่ฟาดฝ่ามือโจมตีออกไป วิถีสวรรค์สีขาวที่พวยพุ่ง กลายเป็นรูปเป็นร่างที่ดูแข็งแกร่งน่าเกรงขามขึ้นมาในทันที.

"เป็นฝ่ามือที่ร้ายกาจทรงพลังเป็นอย่างมาก!"จงซานที่กล่าวพลางถอนหายใจ.

ในอดีตหลั่นเติ้งที่ทำการเคลื่อนย้ายวิถีสวรรค์ แต่พลังของมันแทบจะสลายหายไปหมดขณะกำลังเคลื่อนย้ายพลังอำนาจดังกล่าว ทว่าในเวลานี้ จวงจื่อราวกับว่าสามารถเคลื่อนย้ายวิถีสวรรค์เกือบทั้งหมด แตกต่างกันราวสวรรค์และปฐพีเลยทีเดียว.

"ไม่สามารถมองเห็นทั้งหมด!"โหลวซิงเฉินที่ขมวดคิ้วไปมา.

ร่างของจวงจื่อที่ถูกคลุมด้วยวิถีสวรรค์อย่างสมบูรณ์แบบ จนไม่มีจุดอ่อนหรือพลังรั่วไหลออกมาเลย ดังนั้นต่ำกว่าเซียนโบราณ จึงไม่สามารถมองเห็นส่วนสำคัญได้ ทรงพลังเกินไปแล้ว.

การเคลื่อนไหวของจวงจื่อที่เชื่องช้าเป็นอย่างมาก ทว่าหยิงที่เป็นฝ่ายตรงข้ามกลับมองไม่เห็นจุดอ่อน อย่างน้อยที่สุดแล้วเหนือกว่าเทพอรหันต์จินก่อนหน้านี้มาก หยิงที่ยังคงรอคอย ก่อนที่จะยื่นมือขวาออกไปช้า ๆ .

ไม่เคยเห็นกระบวนท่านี่มาก่อน บนมือของเขานั้นปรากฎหมอกสีขาวที่หมุนวนไปมา ทว่าภายในหมอกสีขาวนั้น กับมีจุดดวงดาราขนาดเล็กกำลังโคจรเรียงกันอยู่ปรากฎขึ้นที่บนฝ่ามือ.

ดวงดาราขนาดเล็กที่โคจรอยู่อย่างงั้นรึ? สายตาของทุกคนที่เต็มไปด้วยความสนใจ เมื่อพวกเขาสามารถมองเห็นดวงดาราเหล่านั้นได้ แทบทุกคนที่ดวงตากลมโต.

ดวงดาราเหล่านั้น ไม่ใช่ดวงดาราที่เรียงรายกันเท่านั้น ทว่ามีดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วนที่กำลังหมุนโคจรบนฝ่ามือของหยิง ราวกับว่าบนมือนั้นคือจักรวาลที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุด.

รอบ ๆ ร่างของจวงจื่อปรากฎภาพเงาของผีเสื้อยักษ์ขนาดหมื่นจั้ง ส่วนหยิงในเวลานี้ปรากฎเป็นภาพเงาดวงดารามากมาย โดยมีหยิงเป็นศูนย์กลาง พื้นที่รอบ ๆ ราวกับจักรวาลที่กว้างใหญ่ที่กำลังมีดวงดาราโคจรไปรอบ ๆ และมีดาวเคราะห์ขนาดใหญ่กำลังโคจรรอบตัวเขา.

เหมือนกันไม่ได้มีกลิ่นอายที่น่าเกรงขามแผ่ออกมา ทว่าทุกคนรู้ตัวดีว่าหยิงนั้นทรงพลังน่าเกรงขามขนาดใหน.

ฝ่ามือขวาของทั้งสอง ปรากฎขึ้นบนอากาศที่ว่างเปล่า ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะปิดท้องฟ้าเคลื่อนที่เข้าเปรียบฝ่ามือกัน.

"ตูมมมม!"

เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ผีเสื้อหมื่นจั้งของจวงจื่อที่เกิดระเบิดดังสนั่น ไม่ใช่ระเบิดทำลาย ทว่าเป็นการเปลี่ยนรูปร่างเป็นผีเสื้อสะบัดปีก มันกำลังกระพือปีกออกไปกินพื้นที่กว่าหนึ่งแสนจั้ง กำลังสะบัดปีกไปมาด้วยอำนาจที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง.

ส่วนหยิงเอง จักรวาลที่กว้างใหญ่เองก็ขยายออกไปกว่าแสนลี้ พริบตาเดียวก็ปกคลุมเหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ ทั้งหมด โดยมีพวกเขาสองคนเป็นจุดศูนย์กลาง ท้องฟ้าแผ่นดินกระเพื่อม บนโลกใบนี้ราวกับว่ากำลังเคลื่อนไหวอยู่.

เป็นประสบการณ์โดยตรง ทุกคนในเวลานี้สัมผัสได้ถึงเงาของผีเสื้อและดวงดารา นอกจากนี้มันยังโคจรไปรอบ ๆ หมุนวนไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง.

ไร้ซึ่งพลังจะขัดขืน จวงจื่อและหยิงนั้นคือผู้สามารถเคลื่อนย้ายวิถีสวรรค์ขั้นสูงสุด เหล่าคนที่อยู่รอบ ๆ ไม่มีใครต้านได้.

ถึงต้องการหนีก็ไม่สามารถทำได้ พื้นที่บริเวณที่ดวงดาราและปีกผีเสื้อปกคลุมกว้างใหญ่นัก.

ถอย! หลบหนี! ไปให้ไกล!

ที่ไกลออกไปนั้นไม่มีใครมองเห็นหยิง เห็นเพียงแค่บนท้องฟ้ากลายเป็นจักรวาลที่กว้างใหญ่และผีเสื้อที่มีรูปร่างใหญ่โตมโหฬาร.

"นี่คือเซียนบรรพชน?"ดวงตาของโหลวซิงเฉินที่เผยท่าทางหวาดผวาขึ้นมาในทันที.

ที่ใจกลางสนามรบนั้น มีกลุ่มของเซียนบรรพชนอยู่ไม่น้อย พวกเขาแม้จะเป็นเซียนบรรพชน ทว่าในเวลานี้ต่างก็เผยท่าทางหวาดผวาออกมา หยิงผู้นี้ทรงพลัง แข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?

อย่างไรก็ตามขณะที่ทุกคนกำลังจับจ้องมองไปยังหยิงและจวงจื่อ.

ดวงตาของไป๋ฉีที่เปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดจดจ้องมองไปยังคนสองคนบนยอดเขา ดวงตาของไป๋ฉีที่เปลี่ยนเป็นสีเงินส่องแสงประกายเย็นชา พร้อมกับจับจ้องมองไปยังพื้นที่อีกแห่งหนึ่งด้วยความเย็นชา จากนั้นร่างของเขาก็เคลื่อนไหวหายไปในทันที.

ไป๋ฉีไปแล้ว?

เหล่าเซียนบรรพชนที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็ก น้อย หลายคนที่ดูงงงวย เหล่าเซียนบรรพชนย่อมไม่สนใจเซียนโบราณอย่างแน่นอน พวกเขาทุกคนที่จ้องมองไปยังหยิงและจวงจื่อ มีเพียงแค่ใครบางคนเท่านั้นที่จ้องมองไปยังไป๋ฉีที่กำลังเคลื่อนไหว.

ไป๋ฉีที่พุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ จิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง พร้อมกับดาบที่ใหญ่ยักษ์ในมือ แผ่ไอแห่งความตายออกมา.

จากนั้น เขาก็ไม่หยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.

ที่ไกลออกไปนั้น มีบางคนที่จับจ้องมองออกไปด้วยความสนใจ.

สถานที่ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.

"อาจารย์ นั่นไป๋ฉี? เขามาอยู่ด้านหน้าจงซานทำไม?"

"เขาต้องการมาต่อสู้กับจงซานอย่างงั้นรึ? เป็นคำสั่งของหยิงรึ?"

"ไป๋ฉีเขาบ้าไปแล้วรึ? ในเวลานี้ไม่ปกป้องกุยกูซือ เขามาที่นี่ทำไมกัน?"

..........................................

........................

......

แม้ว่าสถานที่ของจงซานจะซ่อนตัวอยู่พื้นที่แห่งหนึ่ง ทว่าก็ยังมีคนมากมายมองตามไป๋ฉี และไป๋ฉีก็มาหยุดอยู่ที่ไม่ไกลออกไปจากจงซาน.

จิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรง กำลังโถมทับไปยังฝั่งของจงซาน ราวกับว่าเขากำลังจะสังหารจงซานให้ตกตายไป เกิดสิ่งใดขึ้น จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย.

ไป๋ฉีเสียสติไปแล้วอย่างงั้นรึ?

ที่ไกลออกไป บรรพชนชราเสวี่ยเหม่ยที่ทำการพยากรณ์ แววตาที่เผยท่าทางสงสัย.

"เป็นไปได้ว่า? ธวัชเจาเหยาได้อยู่ในมือของจงซานแล้ว จากนั้นหยิงจึงได้ส่งคนมาหาเพื่อนำมันกลับไป ธวัชเจาเหยาอยู่ในมือจงซานแล้วจริง ๆ รึ? หากว่ามันไปอยู่ในมือของหยิงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ หยิง?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.

"บรรพชนชรา?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมา.

"พวกเจ้าทั้งสาม ไป ขวางคน ๆ นั้นเอาไว้ ปกป้องจงซาน!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาในทันที.

"หืม รับทราบ!"ศิษย์ทั้งสามที่งงงวย ทว่าก็รับคำสั่งในทันที.

คนทั้งสามที่อยู่ไม่ไกลออกไปจากจงซาน พริบตาเดียวก็ไปถึงแล้ว.

"ไป๋ฉี? เจ้าต้องการทำอะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

คนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ หันมาสนใจ ทันทีที่มีคนเอ่ยว่าไป๋ฉี!

สายตาของไป๋ฉีที่จับจ้องมองจงซาน แววตาที่เปื้อนไปด้วยแสงสีขาว ร่างกายที่ถูกปกคลุมด้วยจิตสังหารเล็กน้อย ดูดุร้ายเป็นอย่างมาก.

ภายในมือที่ถือดาบยักษ์สั่นไปมา ดูเหมือนว่ากำลังจะเข้าโจมตีจงซาน.

"หยุด!"ศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.

ยอดฝีมือสามคนมาหยุดอยู่ที่ที่ด้านหน้าของจงซานในทันที.

จงซานที่ตกใจเล็กน้อย ศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย? พวกเขาต้องการทำอะไร? ปกป้องเขาอย่างงั้นรึ?

สามยอดฝีมือที่ชักกระบี่ยาวออกมา สายตาที่เย็นชาจับจ้องมองไปยังไป๋ฉี เห็นชัดเจนว่าพวกเขาที่ได้รับคำสั่งมาจากบรรพชนชรา เพื่อปกป้องจงซาน.

เพราะว่าจงซานเป็นหนึ่งตัวแปร ที่จะใช้แย่งธวัชเจาเหยาออกมาจากมือของหยิง.

"หนูสามตัว!"ไป๋ฉีที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

"เจ้าพูดอะไรนะ?"คนหนึ่งที่เป็นผู้นำที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวตะโกนออกมาเสียงดัง.

ระหว่างที่กล่าวนั้น คนทั้งสามที่ลงมือพร้อมกัน กระบี่ของพวกเขา เหมือนกับกระบี่เหม่ยซินก่อนหน้านี้ เป็นทะเลปราณกระบี่มากมายพุ่งตรงไปยังทิศทางของไป๋ฉีอย่างบ้าคลั่ง.

ปราณกระบี่ที่ปกคลุมท้องฟ้า ราวกับคลื่นสึนามิที่ม้วนกวาดทุกสิ่งทุกอย่างตรงไปยังทิศทางของไป๋ฉี.

"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

ท้องฟ้าที่ส่องประกายแสงวับวาว พริบตาเดียวกันนั้นปราณกระบี่ทั้งหมดก็แตกสลายหายไป.

"อ๊ากกกก~~~~~~~~~~~~!”

ไป๋ฉีคำรามลั่น ก่อนที่จะมีแสงสีขาวพุ่งลงมาจากบนท้องฟ้า หนึ่งดาบที่ฟาดฟันไปยังยอดฝีมือฝ่ายตรงขามแยกออกเป็นสองส่วน.

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วมาก สังหารเซียนโบราณราวกับหมูในอวย น่าเกรงขาม ทรงพลังเกินไปแล้ว หนึ่งดาบ เซียนโบราณตกตายไปในทันที.

ภายในสนามรบสายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกันในทันที.

สายตาของทุกคนต่างก็ตื่นตะลึงกับปราณดาบของไป๋ฉีเป็นอย่างมาก.

เป็นคนที่ทรงพลังร้ายกาจนัก.

เซียนโบราณสามคนที่เข้ามาขวาง ตกตายไปในทันทีคนหนึ่ง อีกสองคนที่ตื่นตะลึง รับรู้ว่าสถานการณ์เวลานี้ย่ำแย่ พวกเขาจะสามารถขวางคนผู้นี้ได้อย่างงั้นรึ?

ฆ่า!

สังหารในทันที! ไป๋ฉีเป็นคนที่ทรงพลังร้ายกาจเกินไปแล้ว!

"ใครกล้าขวางทางข้า?"ดวงตาของไป๋ฉีเบิกกว้างจดจ้องมองออกไป.

กลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังโถมทับมายังคนทั้งสองในทันที.

คนทั้งสองที่ดวงตาเบิกกว้าง ไม่รีรอแม้แต่เวลาเดียวพวกเขาหนีไปยังทิศทางของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยในทันที.

กับคนที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้พวกเขาจะต่อกรได้อย่างไร?

คนที่ออกมาขวางหายไปหมดแล้ว ไป๋ฉีที่จดจ้องมองไปยังจงซาน จิตสังหารที่รุนแรงกำลังโถมทับไปยังทิศทางของจงซาน.

เป็นจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงมาก แม้แต่ต้นไม้ใบหญ้ายังต้องก้มกราบลงแนบกับพื้น เป็นกลิ่นอายที่น่าหวาดกลัวอย่างไม่เคยมีมาก่อน.

บนยอดเขา เสื้อผ้าของจงซานที่โบกสะบัดไปตามแรงกดดันของจิตสังหารของไป๋ฉีที่ระเบิดออกมา ทว่าจงซานไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัวแม้แต่น้อย ยังคงจดจ้องมองไป๋ฉีด้วยความจริงจัง.

ไป๋ฉีที่กุมดาบยักษ์ จ้องมองจงซานแผ่จิตสังหารที่รุนแรงออกมาไม่หยุด ราวกับว่ากำลังจะลงมือในทันที.

"วูซซซซ!"

โหลวซิงเฉินที่ก้าวออกมาด้านนอก ยืนอยู่ด้านหน้าจงซาน ไพลินที่หน้าผากของเขาส่องประกายแสงเล็กน้อย เพื่อแบ่งเบาความทุกข์กับผู้เป็นนาย เขาที่ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย.

"เป็นจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงยิ่งนัก ยืนอยู่ไกลถึงเพียงนี้ หัวใจของข้ายังเต้นไปมาเลย!"

"สังหารเซียนโบราณอย่างง่ายดาย ผู้ใต้บังคับบัญชาของหยิงไม่ธรรมดาจริง ๆ !"

"เขาต้องการสังหารจงซานอย่างงั้นรึ? ทำไม?"

"จงซานโชคร้ายจริง ๆ !"

"โหลวซิงเฉินออกไปยืนขวางตรงนั้น? เขาต้องการตกตายอย่างงั้นรึ? ถึงเขาจะเป็นเซียนโบราณ ก็ไม่มีทางต้านไป๋ฉีได้อย่างแน่นอน!"

"ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยสามคน ร่วมมือกัน หนึ่งในนั้นยังถูกสังหารในทันที โหลวซิงเฉินไม่สามารถต้านไป๋ฉีได้แน่!"

"ไม่มีทางรอดแน่!"

..............................

..................

......

ทุกคนต่างก็แสดงท่าทางดูแคลนไม่หยุดหย่อน ไป๋ฉีปะทะโหลวซิงเฉิน!

"ไป๋ฉี!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม.

ไป๋ฉียังคงจ้องมองจงซานอย่างไม่แย่แส.

"ยังไม่ตื่นอีก!"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง!

จงซานที่ถอนหายใจลึก เสียงที่ดังสนั่นราวกับสายฟ้า ได้ดังกระหึ่มภายในหูของไป๋ฉี ทันใดนั้นดวงตาและคิ้วใบหน้าของไป๋ฉีที่เผยท่าทางเจ็บปวด ดวงตาที่ลืมค้าง จิตสังหารที่รุนแรงปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขามากยิ่งกว่าเดิมสะอีก.

แม้นว่าจะเพียงแค่ไม่นาน ทว่าดูเหมือนว่าคสติของเขาก็ถูกสะกดไปในทันที.

"ไป๋ฉีถูกควบคุมอยู่งั้นรึ?"

เพียงแค่คาดเดาเท่านั้น ถึงกับทำให้ทุกคนถึงกับสะดุ้ง กับการควบคุมคนที่มีจิตสังหารที่หนักหน่วงรุนแรงถึงเพียงนี้ จะเป็นใครได้อย่างงั้นรึ?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด