Chapter 949 3 เส้นทางสู่นรก.
อสูรย้อนเวลาที่ไม่สนใจกฎเกณฑ์ใด ๆ เวลานี้มันได้ออกมาจากสนามการต่อสู้พุ่งตรงไปยังจงซน.
สายตาของทุกคนที่ส่ายไปมา จดจ้องมองไปยังอสูรย้อนเวลา โหลวซิงเฉินที่สามารถป้องกันแสงสีเขียวของอสูรย้อนเวลาได้ แล้วจงซานล่ะ?
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบเป็นคู่มือให้กับอสูรย้อนเวลาได้หรือไม่?
เหล่าศิษย์บรรพชราเสวี๋ยเหม่ย ต่างก็จดจ้องมองไปยังจงซาน อสูรย้อนเวลาตนหนึ่งก่อนหน้านี้เคยพ่ายแพ้ พ่ายแพ้อย่างไรทุกคนเองก็อยากรู้ หรือเพราะโหลวชิงชิงที่แปลกประหลาด คนผู้นี้สามารถขวางทักษะเทวะของอสูรย้อนเวลาได้.
เร็วมาก พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าจงซานแล้ว อสูรย้อนเวลาที่ปล่อยแสงสีเขียวออกมา สายตาที่เกลียดโกรธจงซานเป็นอย่างมาก.
"ไร้สมอง!"ดวงตาของจงซานที่เผยความเย็นชาออกมา.
ขณะที่ทุกคนหันหน้าจับจ้องมองเงียบ ๆ อสูรย้อนเวลาที่กำลังปะทุแสงสีเขียวออกไป.
"ซี่!"
ที่ด้านหน้าของจงซาน ทันใดนั้นก็ปรากฎร่างที่ใหญ่โตปรากฎขึ้น หางที่ใหญ่โตกำลังสะบัดแกว่งไปมา แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่มีขนาดร้อยจั้งโผล่ออกมาด้วยความเร็ว.
เกิดขึ้นเร็วมาก จนไม่มีใครรู้เลยว่าแปดหางสวรรค์ ปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร กับตัวใหญ่โตขนาดนี้มาจากใหนกัน.
อสูรย้อนเวลา ก่อนหน้านี้ มันซ่อนอยู่ในโลกเขตแดนของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ย ซึ่งเป็นทักษะที่เหล่าเซียนบรรพชนมี เป็นระดับอาณาจักรโลกเขตแดนที่แข็งแรงมั่นคงแล้ว ส่วนจงซาน? ไม่ต้องบอกเลยว่ายังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนบรรพชน แล้วแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบมาจากใหนกัน?
ทุกคนที่สัมผัสถึงความแปลกประหลาดโดยเฉพาะหางของมันที่อยู่ด้านหลัง.
หนึ่งดำ หนึ่งแดง! หางสองสีที่สะบัดไปมา พุ่งทะลวงเข้าไปยังดวงตาของอสูรย้อนเวลา ทะลวงไปจนถึงสมอง หางสีแดงที่ทะลวงผ่านลึกเข้าไปในร่างโลหิตสาดกระจาย.
"ไม่~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เหล่าศิษย์ทั้งหมดของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาด้วยความตื่นตระหนกตกใจ.
ช่างน่าเศร้า สายไปแล้ว!
จิตสังหารที่รุนแรงที่จงซานปล่อยออกมานั้น ไม่มีใครสามารถหลบหนีได้ กระบี่ลู่เซียนและกระบี่จิวเซียนกวัดแกว่งออกไป ร่างของอสูรย้อนเวลาขาดเป็นสองส่วนด้วยความเร็ว โลหิตที่สาดกระจายไปทั่วทุกสารทิศ.
อสูรย้อนเวลาที่ถูกตัดเป็นส่วน ๆ โลหิตฟุ้งไปรอบ ๆ เป็นการสังหารที่น่าหวาดกลัวมาก.
อสูรย้อนเวลา? จบสิ้นแล้ว?
จงซานน่ากลัวนัก เทพอสูรต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวจริง ๆ ศาลเทพต้าเจิ้งมีเทพอสูรที่น่ากลัวขนาดนี้เลยรึ?
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ กลายเป็นเงียบงัน จดจ้องมองแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ร้ายกาจ ความตื่นตะลึงจนทำให้ทุกคนแทบไม่กล้าหายใจแรง.
"เป็นไปไม่ได้ แปดหางสวรรค์ถูกข้า ทำให้แหลกไปแล้ว มันจะฟื้นฟูกลับมาได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูกลับมาได้!"ที่ไกลออกไปนั้นมีใครบางคนที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.
ใครทำให้แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ แหลกไปอย่างงั้นรึ? พูดจาใหญ่โตนัก สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.
หลั่นเติ้ง อรหันต์โบราณหลั่นเติ้ง.
หลั่นเติ้งจดจ้องมองจงซานด้วนสายตาอัศจรรย์ใจ ไม่อยากเชื่อขณะที่จ้องมองไปยังแปดหางสวรรค์ หลั่นเติ้งมั่นใจว่าเป็นไปไม่ได้แน่นอน มีเพียงแค่ปราชญ์เทพยื่นมือเข้าช่วยเท่านั้น ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะฟื้นฟูกลับมาได้ ทว่าแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบฟื้นฟูกลับมาได้อย่างไรกัน?
หลั่นเติ้งไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย งงงวยขณะที่จ้องมองไปยังจงซาน แววตาที่เผยท่าทางหวั่นเกรง.
ตอนนี้หลั่นเติ้งกลายเป็นอรหันต์โบราณ และอยู่ในระดับขั้นปลายด้วย กล่าวอีกอย่างหนึ่งไม่มีอะไรที่เขาต้องหวาดกลัวจงซาน ทว่า ตลอดเวลาสองเดือนที่จงซานหายตัวไปเพื่อรักษาตัวจนมาปรากฎในวันนี้.
หลันเติ้งที่โชคร้ายพลังฝึกตนถดถอยจากเซียนบรรพชนกลับมาเป็นเซียนโบราณ ทว่ามันยังไม่จบเท่านั้น ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา เขาได้ตระเวนและพบเข้ากับศัตรูในอดีตโดยบังเอิญโดยตลอด ต้องรู้ด้วยว่าก่อนหน้านี้ขณะที่เข้ามาในโลกนวีหวาแม้แต่คนรู้จักยังไม่เคยพบเจอเลย ทว่าสองเดือนที่ผ่านมานี้ ทุก ๆ วันเขาจะพบกับศัตรูคู่แค้นตลอดเวลา พบกับโชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นโชคร้ายที่น่าหวาดกลัวมาก.
ที่จริง แม้แต่วันนี้ก็ยังไม่เว้น หลังจากที่หลั่นเติ้งอุทานออกมา ที่รอบ ๆ กลุ่มคนที่มาชุมนุมกันนี้ ก็ปรากฎคนสามคนปรากฎตัวออกมาทันที.
ศัตรูคู่แค้นของเขานั่นเอง!
หลั่นเติ้งที่เผยท่าทางโศกเศร้าอย่างรุนแรง ไม่กล้าแม้แต่หยุด ร่างของเขาที่พุ่งตรงออกไปอย่างรวดเร็ว ศัตรูคู่แค้นของเขาก็ไล่ตามหลั่นเติ้งไปในทันทีเช่นกัน.
"โธ่สวรรค์ ทำไมข้าถึงได้ซวยเช่นนี้!"หลั่นเติ้งที่เผยยิ้มขมขื่นขณะกำลังหนีตายไป.
.....
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่สังหารอสูรย้อนเวลาในทันที.
จากนั้นก็ย่อขนาดจนมีขนาดเท่ากับฝ่ามือก่อนที่จะบินไปยืนอยู่บนไหล่ของจงซาน "ฟริบ ฟริบ....."พร้อมกับร้องออกมา สายตากวาดตามองคนที่อยู่รอบ ๆ !
"จงซาน โชคดีขนาดนี้เลยรึ? เทพอสูรไม่สามารถหาเจอได้ง่าย ๆ !"
"น่ารักจริง ๆ สามี เจ้าต้องหามาให้ข้าตนหนึ่ง!"
"สังการเทพอสูรย้อนเวลาในทันที ไม่ใช่ว่าแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบมีระดับเซียนโบราณแล้วรึ?"
"จงซานถึงจะอ่อนแอ แต่กลับมีองค์รักษ์เป็นเซียนโบราณสองคน พวกเราไม่สามารถที่จะทำให้เขาโกรธได้!"
..........................................
..................
......
ภายในกลุ่มคน เสียงแห่งความอิจฉาที่ดังขึ้น พวกเขาที่พูดคุยเกี่ยวกับจงซาน แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบและโหลวซิงเฉินไปมา!
เกี่ยวกับแปดหางสวรรค์ บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยหาได้สนใจแต่อย่างใด แม้แต่เห็นอสูรย้อนเวลาถูกสังหารไป ก็เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น.
เซียนบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังศิษย์ลำดับสามของเขา.
ไม่ได้การ โหลวซิงเฉินผู้นี้มีความเร็วที่แปลกประหลาด บางจังหวะแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สามารถเทียบได้.
โหลวซิงเฉิน ก่อนหน้านี้ ทำไมไม่เคยได้ยิน?
บรรพชนชราเริ่มนับนิ้วพยากรณ์ในทันที.
ทว่าขณะที่นับนิ้วนั้น ก็พบว่าไม่สามารถคำนวณต่อได้.
"เหมือนจงซาน เขามีวิชาป่วนสวรรค์ลี้ลับได้?"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วจริงจัง.
วิชาลับสวรรค์ลี้ลับนั้น ได้มอบสำหรับเหล่าเสนาธิการคนสำคัญทุกคน เพราะว่าจงซานรู้ดีว่า สิ่งนี้เป็นเรื่องสำคัญเป็นอย่างมาก สิ่งสำคัญที่สุดของต้าเจิ้งไม่ใช่ดินแดน ทว่าเป็นกลุ่มคนที่มีพรสวรรค์ต่างหาก.
เหล่าคนที่มากความสามารถคือรากฐานของต้าเจิ้ง!
โหลวซิงเฉินที่ราวกับรับรู้ว่ามีใครบางคนกำลังพยากรณ์ตัวเอง แววตาเปลี่ยนเป็นดุร้าย ฝ่ามือของเขาที่ฟาดไปยังศิษย์ลำดับสามทันที.
เร็วมาก ภายใต้ทักษะเทวะ ศิษย์ลำดับสามที่ไม่สามารถป้องกันได้ ไม่ว่าจะใช้ทักษะที่ทรงพลังขนาดใหน ฝ่ามือของโหลวซิงเฉินที่ทะลวงผ่านหน้าอกของเขาในทันที.
"สารเลว~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สูญเสียการควบคุม พุ่งออกไปเพื่อช่วยศิษย์ของตัวเองในทันที.
"ฟิ้ว!"
บนอากาศ ที่ด้านหน้าบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยอะไรบางอย่างมาขวางเอาไว้.
ที่ด้านหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหมื่ย ปรากฎอสรพิษสีฟ้าขนาดใหญ่ขวางบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเอาไว้ ปากของมันที่แผ่แม่เบี้ย สายตาที่เย็นยะเยือบแผ่ออกมา บนหัวของมันมีหม่ากู๋ยืนอยู่.
"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย โปรดควบคุมตัวเองด้วย!"หม่ากู๋ที่กล่าวออกมาด้วยความจริงจัง.
"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
บนท้องฟ้าการต่อสู้ของศิษย์ลำดับสามและโหลวซิงเฉินเกิดระเบิดดังสนั่น.
พ่ายแพ้! พ่ายแพ้แล้ว!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก ทว่าก็ทำได้แค่มองดู โหลวซิงเฉินที่จ้องมองไปยังอสรพิษยักษ์ขนาดพันจั้ง ก่อนที่เขาจะเคลื่อนที่กลับมาอยู่ข้าง ๆ จงซาน.
เขาที่แสดงความเคารพจงซาน ก่อนที่จะขยับไปยืนอยู่ด้านกลัง.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยสูดหายใจลึก ก่อนที่จะระงับความโกรธ จ้องมองไปยังหม่ากู๋.
"ผู้ชราควบคุมตัวเองไม่ได้ ขอบคุณประมุขนิกายเสอโห่วที่เตือน!"บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยที่พยักหน้ารับ.
แทบทุกคนต่างก็จ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย แต่ละคนไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย.
"ก่อนหน้านี้ได้ตกปากรับคำไปแล้ว ตอนนี้ควรจะรับผิดชอบในคำพูดของตัวเอง!"หม่ากู๋ที่พยักหน้าและกล่าวออกมา.
"นั่นคือแก่นโลหิตของนวีหวา? เป็นร่างแยกอสรพิษที่กลั่นมาจากแก่นโลหิตของนวีหวาอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังอสรพิษที่ประมุขนิกายเสอโห่วยืนอยู่.
"มีความรู้ที่ยอดเยี่ยม!"หม่ากู๋กล่าวออกมาเบา ๆ .
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองหม่ากู๋ด้วยความลึกล้ำ ก่อนที่จะพยักหน้าให้.
"พวกเราไป!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่โบกมือนำกลุ่มศิษย์ของเขา หายไปอย่างรวดเร็ว.
นับตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่หันกลับไปมองจงซานอีกเลย.
จงซานที่ยืนอยู่บนยอดเขาแห่งหนึ่งจ้องมองไปยังกลุ่มบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยจากไป จับจ้องมองอย่างเงียบ ๆ คำนวณอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดา ธวัชเจาหยา เป็นสิ่งที่ผิดปรกติ มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่ด้านใน?
อย่างไรก็ตาม จงซานที่ตอบสนองในทันที หันหน้าจับจ้องมองไปยังหม่ากู๋.
"ขอบคุณประมุขนิกายเสอโห่ว!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
จงซานรับรู้ว่าครั้งนี้เป็นหนี้ให้กับประมุขนิกายเหสอโห่วแล้ว หากไม่เพราะนาง เขาเองไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างไร.
เซียนบรรพชน? จงซานในตอนนี้ไม่มีทางที่จะต่อกรกับเซียนบรรพชนได้เลย! ด้วยอำนาจของวิถีสวรรค์นั้นแข็งแกร่งมาก สองเดือนก่อนหน้านี้หลั่นเติ้งนับเป็นตัวอย่าง ถึงแม้นว่าบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยไม่ลงมือเอง กลับกลุ่มศิษย์ของเขามากมาย จงซานก็ไม่มั่นใจว่าจะรับมือได้ครบทุกคน.
ทว่าประมุขนิกายเสอโห่วไม่ได้มีมิตรภาพใด ๆ กับเขา นางช่วยเหลือเขา เพื่ออะไร?
อสรพิษยักษ์ที่หม่ากู๋ยืนอยู่ เปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งกลับไปยังร่างของหม่ากู๋ และกลายเป็นลายบนเสื้อของนาง.
หม่ากู๋บินตรงมา ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซานและกล่าวออกมาว่า "อีกไม่นาน ข้ามีเรื่องบางอย่างที่ต้องการขอให้เจ้าช่วย!"
"หืม?"จงซานพยักหน้ารับ เรื่องนี้ดูจะสมเหตุสมผลยิ่งขึ้น.
"อะไรรึ?"
"ไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก แน่นอนว่าเจ้าสามารถทำได้แน่!"หม่ากู๋กล่าว.
"ตกลง ตราบเท่าที่ไม่เกินกำลังของข้า ข้าจะต้องทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน!"จงซานพยักหน้าและกล่าวรับคำ.
หม่ากู๋พยักหน้า ก่อนที่จะจากไปต่อหน้าทุกคนในทันที.
"พวกเราเองก็ไปกันเถอะ!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"
จากนั้นคนสองคนก็พุ่งออกไปด้วยความเร็ว หายไปต่อหน้าผู้ชมมากมายในทันที.
จากนั้นไม่นาน จงซานและโหลวซิงเฉินก็พบหุบเขาแห่งใหม่ที่เหมาะสม.
"เซิ่งหวัง ที่นี่คือภพหยางอย่างงั้นรึ? แล้วไม่จำเป็นต้องผ่านน้ำพุเหลือง ก็สามารถเชื่อมต่อสองภพหยินหยางได้อย่างงั้นรึ?"โหลวซิงเฉินที่เผยใบหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ.
"เส้นทางน้ำพุเหลือง? ในภพหยินมีน้ำพุเหลืองกี่เส้น?"จงซานที่สอบถามออกมา.
"ที่ข้ารู้คือสาม แน่นอนว่าไม่ได้นับเส้นทางของโลกใบเล็ก! เป็นน้ำพุเหลืองของโลกใบใหญ่ที่มีกันอยู่สามที่ อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เส้นทางที่จะมีใครผ่านไปได้ แต่ละเส้นทางมีปราชญ์เทพดูแลอยู่!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"เส้นทางระหว่างภพมีปราชญ์เทพเฝ้าอยู่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่แล้ว มีปราชญ์เทพคอยเฝ้า อย่างไรก็ตามถึงจะไม่มีปราชญ์เทพคอยเฝ้า ก็ไม่ใช่เส้นทางที่จะผ่านไปได้ง่าย ๆ !"โหลวซิงเฉินกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"เซิ่งหวัง ที่นี่ที่ใหนอย่างงั้นรึ? พวกเรามาทำสิ่งใดที่นี่?"โหลวซิงเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ที่นี่คือภพหยาง โลกนวีหวา............!"จงซานที่เริ่มเล่าสถานการณ์ทั่วไปให้โหลวซิงเฉินได้ฟัง.
โหลวซิงเฉินที่พยักหน้าอย่างจริงจัง ด้วยคำพูดของจงซานที่บรรยายเกี่ยวกับเหล่าเซียนบรรพชน ทำให้ภายในใจของโหลวซิงเฉินปรากฎเงาหลายอย่างขึ้น และมีความตื่นเต้นอีกด้วย.
"การจะค้นหาธวัชเจาเหยานั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้เลย ไม่ต่างจากเฝ้าต้นไม้ รอกระต่าย ในช่วงเวลานี้ข้าต้องการรอคอยอย่างใจเย็น เจ้าจงออกไปสืบข่าวต่าง ๆ ในแต่ละวัน แล้วกลับมารายงานข้า!"จงซานที่ออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"โหลวซิงเฉินที่รับคำในทันที.
