Chapter 948 หนึ่งดอก
รอบ ๆ ตัวของเหม่ยซินเวลานี้ ปรากฎปราณกระบี่มากมายร่ายรำบนอากาศ ราวกับว่าจะปกปิดผืนฟ้า ด้านล่างผืนปฐพีกลายเป็นเงาของปราณกระบี่จำนวนมากมายมหาศาลเต็มไปหมด.
พลังอำนาจ พลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ กระบี่มากมายที่ผุดขึ้นมาส่งเสียงหึ่ง ๆ ไปทั่วทุกสารทิศ.
ปราณกระบี่มากมายที่ร่ายรำบนอากาศ ก่อนที่จะค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นค่ายกลกระบี่ช้า ๆ ปลดปล่อยกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังโถมทับไปยังตำแหน่งของโหลวซิงเฉิน อำนาจที่ไร้เทียนทาน ราวกับว่าฟ้ากำลังถล่ม.
เหม่ยซินแข็งแกร่งนัก!
ทว่าอีกฝั่งของยอดเขาสูงกลับมองไม่เห็นความแข็งแกร่งแม้แต่น้อย โหลวซิงเฉินที่วาดลูกศรผ่านคันศร ลูกศรสีทองที่ปรากฎขึ้น ส่องประกายแสงวับวาบ ดูทรงพลังแต่กลับไม่มีกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่แผ่ออกมาแม้แต่น้อย ดูเหมือนกับการวาดลูกศรของปุถุชนทั่วไป.
ไม่มีกลิ่นอายใด ๆ ทุกคนต่างก็เผยท่าทางเหยียดหยันดูแคลนโหลวซิงเฉิน มีเพียงบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางเป็นกังวล ไม่ใช่ว่าโหลวซิงเฉินไม่ได้ปล่อยกลิ่นอายออกมา ทว่าโหลวซิงเฉินนั้นเก็บกลิ่นอายเอาไว้จุด ๆ เดียว รวมเอาไว้ที่ปลายศร.
โหลวซิงเฉินนับเป็นยอดฝีมือยอดอัจฉริยะ.
สัมผัสที่ไม่ดีแผ่ออกมา ทว่าบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยไม่สามารถกล่าวเตือนออกมาตรง ๆ ได้ ทว่าจับจ้องมองด้วยสายตาที่จริงจัง.
ที่ไกลออกมา เหม่ยซินที่จับจ้องมองไปยังโหลวซิงเฉิน เห็นเขาง้างคันศร ก็เผยยิ้มออกมา คันศร? นี่คิดจะใช้ศรที่ไร้เรี่ยวแรงยิงมายังข้าอย่างงั้นรึ?
ภายในความคิดของเหม่ยซินนั้น ถึงแม้ว่าโหลวซิงเฉินจะยิงลูกศรออกมา ทว่าเขามั่นใจว่ามีร้อยวิธีในการป้องกันลูกศรดังกล่าวเอาไว้.
"ชิ พังทลายไปพร้อมกับภูเขาที่เจ้ายืนอยู่ซะ!"เหม่ยซินที่เอ่ยออกมาด้วยเสียงเย็นชา.
กระบี่ในมือของเขากวัดแกว่ง ควบคุมปราณกระบี่จากทุกทิศทุกทาง กระแสกระบี่เริ่มเคลื่อนไหว พุ่งตรงไปยังทิศทางของโหลวซิงเฉิน ปราณกระบี่มากมายราวกับทางช้างเผือกกำลังไหลไปด้านหน้า อำนาจที่ยิ่งใหญ่ล้นฟ้า กระแสกระบี่นับแสนจั้งรวมตัวกันพุ่งออกไปด้วยความเร็ว ใครจะสามารถต้านทานได้กัน?
"โหลวซิงเฉินจบแล้ว!"
"อำนาจของกระบี่ที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง กำลังสะกดโหลวซิงเฉินแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะหนีพ้น!"
"ช่างน่าเศร้าข้าเพิ่งเคยเห็นผู้ฝึกตนวิถีคันศร กับต้องจบลงอย่างรวดเร็วซะเหลือเกิน!"
..............................
..................
......
เสียงรอบ ๆ ที่ดังอื้ออึงด้วยความเสียดาย และมีหลายคนที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจที่ได้เปิดหูเปิดตา นี่คือวิถีกระบี่ที่ทรงพลังของเซียนโบราณเหม่ยซิน.
ที่ไกลออกไปนั้น ต่อหน้ากระบี่ที่ยิ่งใหญ่ทรงพลัง ใบหน้าของโหลวซิงเฉินที่ขยับ ดวงตาเบิกกว้างเปล่งประกายแสงเจิดจ้าออกมา พร้อมกับปล่อยศรสีทองพุ่งออกไปในทันที.
"ในเวลานี้ยังคิดจะปล่อยลูกศรอีก ไร้ประโยชน์จริง ๆ !"
"รู้ว่าตัวเองต้องตายอย่างสมบูรณ์ แน่นอนว่าจะต้องต่อต้านบ้าง!"
"ศรแค่ดอกเดียว ไม่มีทางที่จะทะลวงผ่านปราณกระบี่คลุมฟ้านั่นได้ ผู้ฝึกตนใช้ศรอย่างงั้นรึ? น่าขัน!"
"ใช่ น่าหัวเราะ......?"
........................
............
เสียงตำหนิโหลวซิงเฉินที่หยุดลงในทันที ดวงตาของผู้คนมากมายเบิกกว้างเผยท่าทางตื่นตระหนกตกใจเป็นอย่างมาก เรื่องนี้?
"ศิษย์พี่!"ศิษย์ของบรรพชนเสวี๋ยเหม่ยอุทานออกมา.
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
อำนาจพลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ของกระบี่ กระแสกระบี่นับแสนจั้งระเบิดออกมาเสียงดัง ทันใดนั้นปราณกระบี่มากมายแตกระเบิดกระเซ็นไปทุกทิศทุกทาง พื้นที่รอบ ๆ ถึงกับแตกสลายพังทลายลงไปตาม ๆ กัน.
เร็วมาก ความเร็วที่ไม่แม้แต่ทุกคนจะตระหนักถึงได้ สายตาของทุกคนที่ได้แต่เพ่งพิศเป็นสายตาเดียวกัน.
"ไม่ควรเป็นเช่นนั้น!"
"ไม่! ไม่มีทาง!"
"เป็นไปไม่ได้"
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่เห็นและสิ่งที่เกิดขึ้นของคนทั้งสองเลยแม้แต่น้อย.
โหลวซิงเฉินที่เก็บคันศรของตัวเอง แล้วก้าวเดินกลับไปช้า ๆ .
ทว่าในเวลาเดียวกัน ใบหน้าของเซียนโบราณเหม่ยซิน บนหน้าผากของเขาปรากฎศรสีทองปักทะลวงสมองเข้าไป มือของเขาที่กุมหางลูกศร ดวงตาเบิกกว้าง ไม่เข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้น เซียนโบราณที่แข็งแกร่งเช่นเขา ตกตายด้วยศรสีทองดอกเดียวอย่างงั้นรึ?
ศรสีทองนี้แปลกมากมันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเกินกว่าที่เขาจะรู้ตัวสะอีก.
โหลวซิงเฉินเก็บคันศรไปแล้ว ก่อนที่จะบินกลับมาอยู่ข้าง ๆ จงซาน.
"เซิ่งหวัง โชคดีนักที่ไม่ล้มเหลวในภารกิจแรก!"โหลวซิงเฉินกล่าว.
เหล่าผู้ชมที่อยู่รอบ ๆ เองไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างมันจบแล้ว โหลวซิงเฉินได้กลับมาอยู่ด้านหลังจงซานแล้ว.
สังหารในทันที! ตายในทันที เร็วมาก ไม่มีใครคิดว่าโหลวซิงเฉินโชคดี หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นก็ไม่มีทางที่สังหารเหม่ยซินได้ในทันทีเช่นกัน โหลวซิงเฉินกับทำได้.
เขาเป็นใครกัน?
เหล่าศิษย์น้องของเหม่ยซินที่เร่งรีบบินออกไปอย่างรวดเร็วคว้าไปยังร่างของเหม่ยซิน.
"ศิษย์พี่?"ทุกคนที่อุทานออกมาด้วยความตื่นตกใจ.
"เร็วเข้า พาไปหาอาจารย์เร็วเข้า!"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
กลุ่มศิษย์ที่นำร่างของเหม่ยซินไปยังด้านหน้าของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยอย่างรวดเร็ว.
"อาจารย์ ช่วยศิษย์พี่ด้วย!"ศิษย์ผู้หนึ่งที่เอ่ยออกมาในทันที.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังเหม่ยซิน ยื่นมือออกไปคว้าไปยังคันศรสีทอง คันศรสีทองที่เหมือนกับเป็นศรธรรมดาทั่วไป มองไม่เห็นความน่ากลัวแต่อย่างใด.
"อาจารย์ ช่วยศิษย์พี่ด้วย?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความเป็นกังวล.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองไปยังเหม่ยซิน ส่ายหน้าไปมา "ข้าได้เตือนเขาไปก่อนแล้ว เขาจะตกตาย หายนะที่จะมาจากหน้าผากของเขา ดังนั้นข้าจึงได้มอบชื่อว่า เหม่ยซิน เพื่อเป็นการเตือนใจ ช่างน่าเศร้า......!"
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยตอบ นั่นก็แสดงท่าทางไม่มีทางแก้ไขได้แล้ว!
เหล่าศิษย์แทบจะทุกคนที่ตื่นตกใจขึ้นมา เหม่ยซิน หน้าผากอย่างงั้นรึ? เขาจะตกตายด้วยหายนะที่หน้าผากจริง ๆ รึ? อาจารย์ที่พยากรณ์ราวกับเป็นเทพสวรรค์ ซึ่งเรื่องนี้พวกเขารับรู้กันมาก่อนแล้ว และยังมีอีกหลายเรื่องเกี่ยวกับหายนะที่พวกเขา รับรู้ว่าตัวพวกเขาอาจจะได้รับด้วย.
เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่จ้องมองอย่างขมขื่นไปยังจงซาน คนที่สองแล้ว ศิษย์พี่สองคนได้ตกตายไปเรียบร้อยแล้ว.
"อาจารย์ ขอให้ข้าได้แก้แค้นแทนศิษย์น้องทั้งสอง!"ในเวลาเดียวกัน ชายที่ดูกำยำล่ำสันเอ่ยออกมาในทันที.
"ศิษย์พี่สาม!"ศิษย์ทุกคนที่จ้องมองไปยังชายที่ดูกำยำในทันที.
"ฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถจัดการได้ง่าย ๆ เจ้าต้องการอย่างงั้นรึ?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
ครั้งนี้ บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่แสดงท่าทางจริงจัง ราวกับว่าให้ความสำคัญกับศิษย์ลำดับสามเขาเป็นอย่างมาก.
"ศิษย์ขอให้ปฏิญาณจะแก้แค้นให้กับศิษย์น้องทั้งสองให้ได้!"ศิษย์ลำดับสามที่กล่าวออกมาในทันที.
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยพยักหน้า ก่อนที่จะสะบัดมือออกไป ก่อนที่จะปรากฎร่างขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นในทันที.
"ครืนนน ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
สัตว์ร้ายขนาดร้อยจั้ง อสูรย้อนเวลา.
"ยังเหลืออยู่อีกรึ?"จงซานที่อยู่ไม่ไกลเอยท่าทางประหลาดใจออกมา.
ทันทีที่อสูรย้อนเวลาโผล่ออกมา เหล่าศิษย์ที่รับรู้ว่าจงซานได้สังหารไปแล้วตนหนึ่ง ทำให้แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง.
"นำอสูรย้อนเวลาตนนี้ ไปต่อสู้ด้วยเถอะ!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเอ่ย.
"รับทราบ!"ศิษย์ลำดังสามที่กล่าวรบในทันที.
"โหลวซิงเฉิน ไป!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"โหลวซิงเฉินที่รับคำในทันที.
คนทั้งสองที่บินไปยังยอดเขาสองยอดเหมือนเดิม โดยที่ศิษย์ลำดับสามได้ขี่อสูรย้อนเวลา.
เหล่าผู้ชมก่อนหน้าก็บินเปิดทางออกมา พร้อมกับจดจ้องมองไปยังสนามการต่อสู้ใหม่อีกครั้ง.
โหลวซิงเฉิน จะต่อสู้กับอสูรย้อนเวลาและศิษย์ลำดับสามอย่างงั้นรึ?
ในครั้งนี้ โหลวซิงเฉินไม่ได้นำคันศรของเขาออกมา เพราะว่าโหลวซิงเฉินมองเห็นอสูรย้อนเวลา ที่มีความสามารถใช้ทักษะเทวะเวลาเหมือนเขาได้ ดังนั้นลูกศรของเขาเองก็คงไม่สามารถทำอะไรอสูรย้อนเวลาได้เช่นกัน.
ในเวลานี้เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็จับจ้องมองการต่อสู้ครั้งใหม่ และจับจ้องมองไปยังโหลวซิงเฉินดวงตาเป็นประกาย ธนูและคันศรล่ะ? คาดไม่ถึงเลยว่ามันคืออาวุธที่ร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?
ในเวลาเดียวกันขณะที่พวกเขาคาดหวัง เวลานี้เห็นศิษย์ลำดับสามและอสูรย้อนเวลาปรากฎขึ้น ทำให้คนมากมายเริ่มส่งเสียงออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจ.
"ตามข้อตกลงคือศิษย์สองคน ตอนนี้เห็นท่าทางไม่สามารถเอาชนะได้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะนำอสูรย้อนเวลาเข้าร่วมด้วย!"
"หน้าไม่อายจริง ๆ !"
"ใช่ น่ารังเกียจจริง ๆ ! หากนำอสูรย้อนเวลาเข้าร่วม เช่นนั้นจงซานก็สามารถนำแปดหางเข้าร่วมด้วยไม่ใช่รึ? มีใครอยากเห็นมั่ง!"
....................................
........................
......
เสียงตำหนิติเตือนกระจายไปทั่ว ศิษย์ลำดับสามที่ใบหน้ากลายเป็นสีแดง ทว่าในเวลานี้เขาไม่ได้คิดที่จะประมาท เพราะรับรู้ว่าโหลวซิงเฉินนั้นแข็งแกร่ง ความแข็งแกร่งของศิษย์น้องเหม่ยซินนั้นเขารู้ดี คาดไม่ถึงว่าจะถูกสังหารในทันที!
แข็งแกร่งมาก เขาจะประมาทไม่ได้!
"ไป!"ศิษย์ลำดับสามที่ตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศทางของโหลวซิงเฉิน.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~!”
ฝ่ามือของเขาที่ฟาดตรงไปยังโหลวซิงเฉินด้วยความเร็ว โดยเป็นการโจมตีทั่วไป เริ่มแรกเขาปล่อยฝ่ามืออากาศขนาดใหญ่ออกไปเพื่อลองเชิงศัตรู ทว่าฝ่ามือของเขากับปะทะกับฝ่ายตรงข้ามทันที ซึ่งนับว่าเป็นการกระทำที่ยากจะเห็นได้.
ฝ่ามือทั้งสองที่ปะกบกันเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ทว่าอสูรย้อนเวลาพริบตาเดียวก็มาโผล่ไม่ห่างออกไปจากโหลวซิงเฉิน จากนั้นแสงสีเขียวของมันก็สว่างจ้าส่องไปยังร่างของโหลวซิงเฉินทันที.
อสูรย้อนเวลา? โหลวซิงเฉินแค่นเสียง ทักษะเทวะเดียวกับเขา แสงสีเขียวที่พุ่งมายังร่างโหลวซิงเฉิน มันถูกรวมเข้ามาหากันในทันที.
จากนั้นลำแสงสีเขียวก็ถูกย้ายพุ่งออกไปยังศิษย์ลำดับสามที่อยู่ข้าง ๆ โหลวซิงเฉิน.
ศิษย์พี่ลำดับสามที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีด ด้วยการปะฝ่ามือกันกับโหลวซิงเฉินทำให้เขารับรู้ว่าตัวเองมีพลังฝึกตนเหนือกว่า ทว่าทันทีที่แสงสีเขียวจากอสูรย้อนเวลาสะท้อนมายังร่างเขา พลังฝึกตนของเขาก็ลดลงอย่างบ้าคลั่งในทันที.
เซียนโบราณขั้นที่หก!
เซียนโบราณขั้นที่ห้า!
เซียนโบราณขั้นที่สี่!
"สะท้อนเหรอ!"ศิษย์ลำดังสามตะโกนออกไปเสียงดัง.
อสูรย้อนเวลาที่เห็นสถานการณ์ไม่ดีแล้ว ทันใดนั้นก็หยุดแสงสีเขียวเอาไว้ในทันที ทว่าในเวลานี้ ศิษย์ลำดับสามพลังฝึกตนของเขาได้ลดลงมาเท่ากับโหลวซิงเฉินแล้ว.
"แสงสีเขียวของอสูรย้อนเวลา คาดไม่ถึงเลยว่าจะสะท้อนไปได้ ทำได้อย่างไรกัน?"
"แสงนั่นไม่สามารถป้องกันได้!"
"โหลวซิงเฉิน? วิชาของเขาอย่างงั้นรึ? ร้ายกาจขนาดนี้เลยรึ?"
..............................
..................
......
ผู้คนมากมายถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เห็น หมายความว่าอย่างไร?
"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เป็นการต่อสู้ที่รุนแรงมาก บนท้องฟ้าส่องประกายแสงวับวาว ฝุ่นดินหินทรายที่ฟุ้งไปทั่ว ผู้ฝึกตนเซียนโบราณสองคนได้เข้าปะทะกันอย่างเป็นทางการแล้ว นี่คือการต่อสู้ของเซียนโบราณที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมาก.
แม้นว่าจะมองไม่เห็นการต่อสู้ได้ชัดเจนนัก ทว่าก็นับว่าดีกว่าก่อนหน้านี้ที่อีกฝ่ายตกตายไปในทันที.
ผู้คนมากมายต่างก็เผยท่าทางประหลาดใจกับความแข็งแกร่งของโหลวซิงเฉิน.
ไม่เพียงแต่อุทานกับความแข็งแกร่งของโหลวซิงเฉิน พวกเขายังจดจ้องมองลงมายังจงซาน ที่เต็มไปด้วยความอหังการ.
เขามีโหลวซิงเฉิงเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา จงซานแข็งแกร่งขนาดใหนกัน? เซียนสวรรค์? มหาเซียนรึ? บัดซบ!
บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย จดจ้องมองไปยังการต่อสู้ แสดงท่าทางจริงจังออกมาเช่นกัน.
เป็นการต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วง โหลวซิงเฉินเข้าปะทะกับศิษย์ลำดับสามอย่างไม่ได้เสียเปรียบ ส่วนอสูรย้อนเวลาที่มีทักษะที่น่าหวาดกลัว แต่การต่อสู้ตัวต่อตัวไม่ได้แข็งแกร่งนัก มันทำได้แค่เฝ้ามอง แต่ไม่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ได้เลย.
อสูรย้อนเวลาที่หันหน้า จับจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป.
ส่วนจงซานนั้น รับรู้ได้ถึงความเกลียดชังของอสูรย้อนเวลาได้.
"วีดดดดดดดด!"อสูรย้อนเวลาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเป็นอย่างมากถึงกับส่งเสียงคำรามออกมา.
ทันใดนั้น อสูรย้อนเวลาก็ตัดสินใจในทันที ร่างของมันที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วออกจากการต่อสู้ พุ่งตรงไปยังทิศทางของจงซานด้วยความเร็วสูง.
เร็วมาก แม้ว่าจะอยู่ห่างไกล ทว่าเป็นเทพอสูรที่น่าเกรงขาม ระยะเพียงเท่านี้ไม่มีปัญหาแม้แต่น้อย พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าของจงซานแล้ว.
จงซานที่จ้องมองไปยังอสูรย้อนเวลาที่พุ่งตรงมา แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา"ไม่รู้จักดีชั่ว!"
