Chapter 946 บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.

ภายในโลกนวีหวา บนยอดเขาสูงแห่งหนึ่ง!

หยิง ไป๋ฉีและกุยกูซือ.

ที่ด้านหน้าของคนทั้งสาม มีชายคนหนึ่งที่ตัวสั่นเทิ้ม กำลังเล่าเรื่องทุกอย่างที่เขารู้ออกมาอยู่.

"เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว!"หยิงที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส.

ชายคนดังกล่าวที่ดวงตาเบิกกว้าง จดจ้องมองหยิงด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ นี่จะปล่อยเข้าไปจริง ๆ รึ?

"ไม่ไปอย่างงั้นรึ? หรือว่าต้องการให้ข้าไปส่งรึอย่างไร?"ไป๋ฉีที่จับจ้องมองออกไป.

ร่างของไป๋ฉีที่ปะทุจิตสังหารที่รุนแรงออกมา ราวกับพายุที่รุนแรง ทำให้ชายคนดังกล่าวสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิม.

"ขอบคุณ อาวุโส ขอบคุณ อาวุโส!"

หลังจากขอบคุณเสร็จ เขาที่เร่งรีบบินจากไปอย่างรวดเร็ว.

"ไม่หวาดกลัวความตายจริง ๆ  กล้าที่จะมาหาเรื่องพวกเรา!"ชายในชุดสีดำกุยกูซือหัวเราะออกมาเล็กน้อย.

"เซิ่งหวังทำไมไม่ให้ข้าสังหารเขากัน?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมาจดจ้องมองไปยังชายคนที่กำลังหนีไป.

"เพราะข้อมูลของเขา สังหารไปแล้วได้ประโยชน์อะไร? อย่างไรก็ตามหากเป็นเช่นนี้ก็จะมีคนนำข้อมูลดีมาให้กับพวกเราเสมอ!"หยิงที่กล่าวออกมาอย่างไม่แยแสนัก.

กุยกูซือที่อยู่ข้าง ๆ พยักหน้ารับ "ใช่แล้ว เตาฟ้าดินจากไปแล้ว ตอนนี้ยังเหลือธวัชเจาเหยา(กำเนิดปิศาจ) พวกเราจะต้องค้นหาธวัชเจาเหยาให้เจอเร็วที่สุด!"

"อืม!"หยิงที่พยักหน้ารับอย่างเฉยเมย.

"นี่จงซานทะลวงผ่านระดับได้อีกแล้วรึ?"ไป๋ฉีที่ขมวดคิ้วไปมา.

"จงซาน? คนผู้นี้ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง เขาเติบโตขึ้นอีกแล้วอย่างแน่นอน หากว่าหยุดชะงักสิถึงจะรู้สึกแปลก!"กุยกูซือที่ส่ายหน้าไปมา.

"เซียนเซิง ท่านคิดว่าจงซานออกไปจากโลกนวีหวาแล้วอย่างงั้นรึ?"ไป๋ฉีที่เอ่ยถามออกมา.

"พวกเราอาจจะได้พบกับเขาอีกครั้ง!"กุยกูซือกล่าวออกมาเบา ๆ .

มีโอกาสได้พบกัน คำพูดของกุยกูซือเห็นชัดเจนว่า จงซานยังอยู่ที่นี่.

"ธวัชเจาเหยาพวกเราจะต้องพบเป็นคนแรก ไม่สามารถปล่อยไปให้อยู่ในมือของกงจื่อได้!"หยิงกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส.

"ขอรับ!"ไป๋ฉีที่เอ่ยรับในทันที.

---------------------------------------------------

โลกนวีหวา ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง.

ภายในหุบเขาแห่งนี้มีผู้ฝึกตนรวมกันอยู่มากมาย แต่ละคนสวมชุดสีขาว บนเสื้อปักรูปดอกเหมยเอาไว้ และในหุบเขาดังกล่าวยังมีกระท่อมขนาดเล็กตั้งอยู่.

รอบ ๆ กระท่อมมีเถาวัลย์สีม่วงกระจายไปทั่ว เหล่าผู้ฝึกตนในชุดสีขาวต่างก็จ้องมองเข้าไปภายในกระท่อมด้วยความเคารพ.

ประตูกระท่อมค่อย ๆ เปิดออกมาช้า ๆ  บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่อยู่ด้านในก้าวออกมาช้า ๆ .

บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่สะบัดมือ เก็บกระท่อมดังกล่าวไปในทันที.

"อาจารย์!"

"ผู้ก่อตั้ง!"

เหล่าศิษย์ที่เอ่ยออกมาด้วยความเคารพ.

บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.

"อาจารย์ ศิษย์น้อง เขา......?"ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยสอบถามออกมาทันที.

"ถูกแล้ว เขาตายไปแล้ว อสูรย้อนเวลาเองก็ด้วย ถูกจงซานสังหาร!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาเบา ๆ .

ท่าทางของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส ไม่ได้แสดงความโกรธเกรี้ยวหรือเสียใจใด ๆ ออกมา ราวกับว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง.

"จงซาน? เป็นเขาอย่างงั้นรึ? "ศิษย์คนหนึ่งที่เอ่ยออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที.

"จะต้องแก้แค้นให้กับศิษย์น้อง!"

"อสูรย้อนเวลาด้วยเหรอ!"

..............................

..................

......

เหล่าศิษย์ที่กำลังโกรธเกรี้ยว มีเพียงศิษย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยเท่านั้นที่ไม่ได้โกรธเกรี้ยว ทว่ายังคงจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.

"อาจารย์ พวกเราจะทำอย่างไรดี? เตาฟ้าดินตอนนี้ถูกจงซานชิงไปแล้ว บางทีอาจจะนำออกจากโลกนวีหวาไปแล้วด้วย พวกเราจะออกค้นหาเตาฟ้าดินหรือไม่?"ศิษย์คนหนึ่งที่สอบถามออกมาในทันที.

"เตาฟ้าดินที่แตกหักเสียหาย ตอนนี้มีระดับเพียงของวิเศษเซียนบรรพชนเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องไล่ตาม เป้าหมายของพวกเราไม่ใช่เตาฟ้าดิน ทว่าเป็นธวัชเจาหยาต่างหาก! แต่ว่า?"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.

"อาจารย์ มีอะไรอย่างงั้นรึ?"

"ธวัชเจาเหยา? ธวัชเจาเหยา........!"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่ส่ายหน้าไปมา หากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.

---------------------------------------------------------------------

ภายในโลกนวีหวา เพราะว่าจงซานได้ครอบครองเตาฟ้าดินทำให้ผู้คนมากมายต่างก็ค้นหากันจ้าละหวั่น.

ผู้คนมากมายค้นหาพื้นที่รอบ ๆ  ทว่าผ่านมาสองเดือนแล้ว หากแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของจงซาน.

บนอากาศคนกลุ่มหนึ่งที่ลอยอยู่กวาดตามองไปรอบ ๆ .

"ศิษย์พี่ ไม่ใช่ว่าจงซานออกไปแล้วหรอกรึ?"

"ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น จากคำพูดของซือหม่าหยวนจงซานนั้นได้รับบาดเจ็บหนัก จำเป็นต้องรักษาตัวเองก่อน แน่นอนว่าจะต้องซ่อนตัวอยู่ที่ใดที่หนึ่งแน่!"

"แต่ว่า ศิษย์พี่ จงซานที่อยู่ในสภาพอ่อนแอ ต้องถือเตาฟ้าดินที่สูงใหญ่กว่าสามจั้ง ไม่ใช่ว่าพบกับผู้ฝึกตนคนอื่น หรือถูกสังหารไปแล้วรึ? เตาฟ้าดินตอนนี้ยังจะอยู่ในมือจงซานอีกรึ?"

“..............................”

สองเดือนผ่านมานี้ ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาจงซาน ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เป็นไปได้ว่าจงซานตายไปแล้วอย่างงั้นรึ?

สองเดือน!หลาย ๆ กลุ่มที่เริ่มทนไม่ไหว ทว่าก็ยังมีคนมากมายที่ค้นหาอยู่แม้แต่มากขึ้นด้วยซ้ำ.

เพราะว่าพวกเขาเชื่อว่าจงซานต้องซ่อนตัวอยู่ที่ใหนสักแห่ง พยายามที่จะหลอมประสานเตาฟ้าดินอยู่ หากว่าเขาหลอมรวมเสร็จแล้ว ก็ยากที่จะชิงมาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเร่งรีบค้นหาให้ได้โดยเร็ว.

"พบแล้ว จงซานอยู่ที่นี่!"ที่ด้านนอกหุบเขาแห่งหนึ่งมีใครบางคนที่ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจดีใจเป็นอย่างมาก.

ที่ด้านนอกหุบเขานั้น ดูเหมือนว่าจะมีชายในชุดสีแดงยืนอยู่ก่อนแล้ว หลังจากที่มีใครร้องออกมา ชายในชุดสีแดงถึงกับเผยท่าทางเศร้าใจขึ้นมาทันที.

"วูซซซ!"

บนอากาศพริบตาเดียวปรากฎคนมากมายบินมากว่า 70-80 คน นอกจากนี้พลังฝึกตนแต่ละคนยังมากกว่าชายในชุดสีแดง.

ชายในชุดสีแดงแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย ต้องการจะร้องออกมาแต่ไร้ซึ่งน้ำตาคนมากมายที่กำลังหลั่งไหลออกมา แทบจะพูดไม่ออกว่า เขาเป็นคนพบคนแรก ทว่าคนมากมายต่างก็จับจ้องมองเข้าไปในหุบเขา ซึ่งเป็นหุบเขาที่มีค่ายกลปกคลุมเอาไว้.

ทุกคนต่างก็นำของวิเศษออกมามากมาย.

"ทะลวง ~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ค่ายกลชั้นแรกถูกทะลวงระเบิดแตกกระจาย.

จงซานดูเหมือนว่าจะแข็งแกร่งมาก ทว่าก็ไม่ควรมีระดับเกินมหาเซียน ค่ายกลที่ปกคลุมเอาไว้นี้ถึงแข็งแกร่ง แต่ด้วยผู้คนมากมายที่โจมตีเข้ามาพร้อม ๆ กันจึงยากที่จะต้านไหว.

"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~!”

"ตูมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~!”

..............................

..................

......

จากนั้นไม่นาน ค่ายกล 18 ชั้นก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์.

เผยให้เห็นปราสาทขนาดใหญ่ภายในหุบเขา.

"ใช่แล้ว นี่คือรูปแบบปราสาทของต้าเจิ้ง ต้องเป็นตำหนักของจงซานแน่นอน!"ใครบางคนที่มีประสบการณ์เอ่ยออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

หลังจากที่ได้รับการยืนยันแล้ว ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก.

จงซานอยู่ที่นี่? อยู่ภายในตำหนัก? เขากำลังทำอะไรเขากำลังหลอมประสานเตาฟ้าดิน? แน่นอนเขาจะต้องกำลังหลอมประสานเตาฟ้าดินแน่!

ทว่าในเวลาเดียวกัน กลับไม่มีใครกล้าพุ่งเข้าไปในทันที.

จงซานมีระดับเซียนสวรรค์จริงรึ? ไร้สาระ! ตอนนี้ทุกคนเชื่อว่าจงซานมีระดับเซียนสวรรค์อย่างงั้นรึ?

หลั่นเติ้งที่มีระดับเซียนบรรพชน ซือหม่าหยวนที่รวบรวมพลังมากมาย สุดท้ายเป็นเช่นไรล่ะ? ไม่ใช่ว่าไม่สามารถจัดการจงซานได้หรอกรึ?

คิดถึงสภาพของประมุขนิกายจื่อเซียวแล้ว ทำให้ภายในใจของทุกคนเย็นยะเยือบ เหมือนมีเมฆครึ้มเกาะกินใจเหมือนกัน.

กับผู้ฝึกตนมากมายที่ล้อมกรอบ จงซานสามารถนำเตาฟ้าดินหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย? ในเวลานี้ ใครจะกล้าบอกว่าเขามีระดับเซียนสวรรค์?

สัมผัสเทวะของทุกคนที่เริ่มกวาดตามองออกไป ตรวจสอบเตาฟ้าดิน พร้อมกับกุมของวิเศษในมือ พร้อมลงมือทุกเมื่อ.

ที่ประตูประสาทนั้น มีหมอกสีชมพูแผ่ออกมา ทุกคนต่างก็แสดงท่าทางสงสัย หนึ่งในพวกเขาทำการตรวจสอบหมอกสีชมพู ทันใดนั้นใบหน้าที่กลายเป็นสีแดง เลือดลมที่ไหลเวียนอย่างรวดเร็วทำให้กระหายน้ำ ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที.

อีกคนที่ทำการตรวจสอบ และลงความเห็นว่าไม่น่าจะมีปัญหา ทว่ากลับกลายเป็นปัญหาใหญ่เข้าแล้ว.

"ครืนนนนน!"

สัมผัสเทวะที่ไม่สามารถใช้งานได้ เขาที่ใช้ของวิเศษโจมตีเข้าไปที่ด้านหน้าประตู.

ที่ด้านหน้าประตู หมอกสีชมพูมากมายที่ปะทุออกมา ปกคลุมทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ในทันที พื้นที่ภายในหุบเขาเต็มไปด้วยพลังงานสีชมพู.

ทว่าเกิดระเบิดขึ้นที่ด้านหน้า ทำให้จงซานที่อยู่ด้านในรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที.

จงซานที่สูดหายใจลึก สองเดือนที่ผ่านมานี้ เขารับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี.

"ฟริบ ๆ !"แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่เต้นไปมา.

หายแล้ว แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่หายดีสมบูรณ์ ไม่มีอาการบาดเจ็บเหลืออยู่เลย.

"เป็นเนตรนิมิตดีที่ร้ายกาจมาก!"จงซานที่ถอนหายใจเบา ๆ .

จงซานที่ก้าวออกมาด้านนอกตำหนัก ก่อนที่จะสะบัดมือเก็บปราสาทของเขาไป.

ภายในหมอกหงหลวน ไม่มีผลต่อจงซานแน่นอน ขณะที่เขาจดจ้องมองผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ .

เห็นใบหน้าท่าทางของเหล่าผู้ฝึกตนรอบ ๆ แล้ว ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.

"น่ารังเกียจนัก!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.

หางของแปดหางสวรรค์ที่สะบัดออกไป ปราณกระบี่ที่หนักหน่วงรุนแรงสาดกระจายเกิดระเบิดดังสนั่น.

"ตูมมม ~~~~~~~~~~~~~~~~!”

เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงเสยเสียบผสานร่างกันอยู่นั้นถูกการโจมตีของแปดหางสวรรค์ลอยละล่องหลุดลอยออกจากกัน เทือกเขารอบ ๆ ระเบิดกลายเป็นฝุ่นผง.

จงซานที่สะบัดมือดูดซับหมอกหงหลวนทั้งหมดกลับมา ทิ้งเหล่าผู้ฝึกตนที่เปลือยเปล่าจมอยู่ในเศษซากของเศษดินเศษหิน ก่อนที่จะบินพุ่งตรงไปยังทิศทางหนึ่งด้วยความเร็ว.

ผ่านมาหลังจากนั้นสิบวัน จงซานก็รับรู้ว่าตลอดสองเดือนมานี้ ผู้คนต่างก็มารวมตัวกันในโลกนวีหวามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพราะว่าทุกคนเชื่อว่าของล้ำค่าที่สุดของโลกนวีหวายังไม่มีใครได้ไปครอง.

ทุกคนต้องการหาธวัชเจาเหยาอย่างงั้นรึ? จงซานไม่เชื่อว่าตัวเองจะโชคดีตลอด ไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย และจะหาอย่างไรที่ใหน? ทั่วทั้งแผ่นดินผู้คนมากมายกำลังค้นหาตัวเขาอยู่ แม้แต่การเร่งรีบหนีออกไปก็รังแต่สร้างปัญหาด้วยซ้ำ ดังนั้นจงซานจึงได้เก็บตัวอยู่เพียงลำพังในหุบเขาที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง แต่ละวันที่ค่อย ๆ สอบถามค้นหาข่าวต่าง ๆ ก่อนที่จะหาทางออกไปจากที่นี่.

วันหนึ่ง จงซานที่นั่งตกปลาในทะเลสาบแห่งหนึ่ง โดยไร้ซึ่งความกังวล.

ทันใดนั้น ใบหน้าของจงซานที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน จดจ้องมองไปยังยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลออกไป.

บนยอดเขาสูงนั้น บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยได้นำศิษย์มาหยุดยังสถานที่ดังกล่าว จดจ้องมองมายังจงซาน.

บรรพชนเสวี๋ยเหม่ยท่าทางไม่แยแส ทว่าเหล่าศิษย์ของเขากำลังแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมากแผ่ออกมา.

จงซานที่ยังคงนั่งตกปลา จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.

"ในเมื่อมาแล้ว ทำไมไม่ลงมาเล่า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่พาเหล่าลูกศิษย์ลอยลงมายังด้านหน้าจงซาน.

"จงซาน เจ้าสังหารศิษย์พี่ของข้า วันนี้คือวันตายของเจ้า!"

"จงซาน ท้ายที่สุดก็พบเจ้า วันนี้ข้าจะดูว่าเจ้าจะหนีไปใหน? ชิ ข้าจะเอาโลหิตของเจ้ามาเขียนป้ายหลุมศพของเจ้าให้กับศิษย์พี่!"

........................

............

ศิษย์ของเขาที่ตะโกนออกไปมาไม่หยุด.

จงซานนับตั้งแต่ต้นจนจบยังคงจดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย.

"บรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย ข้าไม่ได้สนใจธุระของเจ้าเลย ใยต้องมาสร้างปัญหาให้กับข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า? แม้แต่ส่งศิษย์ตัวเองมาสังเวยเลยอย่างงั้นรึ? นี่เจ้าไม่เสียดายชีวิตของศิษย์เจ้าเลยรึไง!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

กับคำพูดของจงซาน เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่กลายเป็นหยุดนิ่ง จดจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ย จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานด้วยความโกรธเกรี้ยว.

"จงซาน เจ้ากล้าใส่ร้ายอาจารย์ข้า!"เหล่าศิษย์ของบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยที่เผยท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา.

จงซานที่จ้องมองไปยังคนดังกล่าว พร้อมกับเผยท่าทางเหยียดหยัน จากนั้นก็จับจ้องมองไปยังบรรพชนชราเสวี๋ยเหม่ยต่อ.