Chapter 936 หลั่นเติ้งหน้าหนา.
จงซาน กงจูจิวเหว่ยและซูอาโฝที่บินเข้าไปด้านใน.
"ไม่ได้การ ทุกคนทั่วทุกสารทิศต่างก็รู้ว่าเซิ่งหวังอยู่ที่ใหน ตอนนี้มีคนมากมายมารวมตัวกัน."กงจูจิวเหว่ยที่เผยท่าทางกังวลออกมา.
"เซิ่งหวังไท่ชูอยู่ที่ใหน?พวกเขารับรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เรื่องนี้ข้าก็ไม่เข้าใจ เซิ่งหวังที่ไปหยุดอยู่ที่เทือกเขาแห่งหนึ่ง ข่าวเรื่องนี้ไม่รู้ว่าผู้คนมากมายรับรู้ได้อย่างไร กับเตาฟ้าดินที่แตกหักนี้ กลับปรากฎมีผู้ฝึกตนมากมาย มหาเซียน เซียนสวรรค์ เซียนปฐพี เซียนลึกล้ำ เซียนมนุษย์ แม้แต่มนุษย์ระดับสวรรค์แท้ ตราบเท่าที่คิดว่ามันเป็นของล้ำค่า พวกเขาก็กลายเป็นบ้าคลั่งเข้าล้อมกรอบแล้ว!"กงจูจิวเหว่ยที่ส่ายหน้าไปมา.
ใบหน้าของซูอาโฝถึงกับพูดไม่ออก สิ่งที่กงจูจิวเหว่ยกล่าวออกมานั้น ราวกับว่าอยู่ในสถานที่จริงเลยรึ? แล้วนางรับรู้ได้อย่างไร?
"แล้วมีผู้ฝึกตนมากมาย มีเซียนโบราณด้วยรึ? ไม่ใช่ว่าเซิ่งหวังไท่ชู ปรมาจารย์หมากซือเม่ยและซือหม่าหยวนพวกเขาเป็นเซียนโบราณ ไม่สามารถจัดการได้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"เซียนโบราณอย่างงั้นรึ? แต่มี 15 คน เจ้าบอกซิว่ามันมากขนาดใหน?"กงจูจิวเหว่ยที่เอ่ยออกมาทันที.
ซูอาโฝพูดไม่ออก 15 เซียนโบราณ? มาจากใหนกัน? ทำไมถึงปรากฎออกมาทันทีทันใดได้?
ส่วนจงซานเวลานี้กำลังขมวดคิ้วไปมา มีเซียนโบราณ 15 คนมาเลยรึ? ไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลย แม้ว่าในเวลานี้พวกเขาจะแข็งแกร่ง ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรับมือกับ 15 เซียนสวรรค์พร้อมกับ.
ส่วนจงซานที่จัดการเซิ่งหวังไท่อี้และเหยี่ยนฮุย พวกเขาไม่เข้าใจรายละเอียดของเขา ทำให้เซียนโบราณทั้งสองประมาท ทว่าในเวลานี้ล่ะ? 15 เซียนโบราณต่างก็รับรู้การมีอยู่ของแปดหางสวรรค์แล้ว นับเป็นเรื่องที่ลำบากทีเดียว.
แปดหางสวรรค์แม้นว่าจะแข็งแกร่ง หากต้องเผชิญกับเซียนโบราณมากมายขนาดนั้น คงยากที่จะรับมือเช่นกัน.
"จงซาน เจ้าคงไม่?"แววตาของกงจูจิวเหว่ยที่เผยความคาดหวัง.
กว่าหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมา กงจูจิวเหว่ยและจงซานไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาที่กลายมาเป็นพึ่งพาอาศัยกันและกัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะมีจงซานคอยช่วยแก้ปัญหาให้กับนาง.
ความเป็นจริง ความสามารถของจงซาน ทุกคนย่อมรับรู้และสามารถมองเห็นได้.
เห็นสายตาของจงซานแล้ว เป็นไปได้ว่าต้องยอมแพ้เรื่องเตาฟ้าดินอย่างงั้นรึ? นี่คือของวิเศษของปราชญ์เทพที่ล้ำค่า.
จงซานที่สูดหายใจลึก และกล่าวออกมาอย่างจริงจังว่า "หลังจากที่ข้าแยกสวรรค์ สะบั้นปฐพีออกมาแล้ว ต้าเจิ้งได้รับคำอวยพรจากศาลเทพไท่ชู จึงทำให้คงอยู่ได้จนถูกทุกวันนี้ ไม่เช่นนั้นคงพังทลายไปในวันนั้นแล้ว เพื่อตอบแทนบุญคุณ ข้าจะต้องไปอย่างแน่นอน ทว่าหลังจากเรื่องนี้จบแล้ว บุญคุณของข้าและศาลเทพไท่ชูก็จะหมดไป!"
ใบหน้าของกงจูจิวเหว่ยที่สั่นไหวไปมาไม่รู้ว่าต้องหัวเราะหรือร้องไห้ออกมา.
บุญคุณความแค้นที่หายไป ทว่ามิตรภาพยังคงอยู่ นางและจงซานที่เป็นสหายอย่างลึกล้ำกันมามากกว่าร้อยปี ทุกอย่างนั้นคืออะไร.
ทั้งสามที่บินต่อเข้าไปด้านใน.
"เป็นความจริง เมื่อพวกเขาบินตรงเข้ามา ก็พบกับผู้ฝึกตนมากมายบินมารวมตัวกัน ทุกคนต่างก็มีเป้าหมายเดียวกัน.
จงซานที่ยื่นมือออกไป รั้งคนผู้หนึ่งเอาไว้ เป็นปุถุชนระดับสวรรค์แท้.
"จง เซิ่งหวังจง?"ชายคนดังกล่าวที่เผยท่าทางตระหนกตกใจ เขาที่จดจำจงซานได้ในทันที.
"เจ้าจะไปใหน?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
คนดังกล่าวเห็นจงซาน แน่นอนว่าไม่กล้าเร่งรีบ จึงตอบกลับออกมาในทันที "ข้าได้ข่าวมาว่าเซิ่งหวังไท่ชูได้รับเตาฟ้าดิน อยู่ทางทิศตะวันออกสิบลี้ ดังนั้นผู้น้อยจึงต้องการไปเสี่ยงโชค!"
"ได้ยิน? ได้ยินมาจากใคร?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"คนของศาลเทพไท่ชู เป็นคนกล่าวออกมาอย่างเลินเล่อ ในเวลานั้นมีกลุ่มคนอยู่บนเทือกเขามากมาย หลังจากนั้นเมื่อกล่าวเสร็จพวกเขาก็หายไปในทันที.
ได้ยินคำพูดดังกล่าวใบหน้าของกงจูจิวเหว่ยที่เปลี่ยนเป็นซับซ้อน.
เป็นคนของศาลเทพไท่ชูจงใจปล่อยข่าวหรือไม่?
จงซานที่ปล่อยชายคนดังกล่าวไป.
จากนั้นคนทั้งสามก็พุ่งตรงไปยังทิศตะวันออกด้วยความเร็ว.
"จงซาน เจ้าคิดว่ามีใครบางคนของศาลเทพไท่ชูทรยศหรือไม่?"กงจูจิวเหว่ยที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าต้องการกล่าวสิ่งใด?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เห็นชัดเจนว่า เป็นคนของเซิ่งหวัง!"ซูอาโฝที่กล่าวออกมาข้าง ๆ .
"คนของเซิ่งหวัง? ที่รับรู้สถานที่ของเซิ่งหวังมีหกคน นอกจากปรมาจารย์หมากซือเม่ย และซือหม่าหยวน ยังมีผู้ฝึกตนอีกสี่คน พวกเขาได้หายไป เป็นไปได้ว่าเป็นพวกเขา?"กงจูจิวเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกังวล.
ซูอาโฝไม่ได้กล่าวอะไรต่ออีก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมาก เป็นไปได้ว่ามีคนจงใจกระจายข่าว?
"พวกเรารีบไปกันเถอะ แล้วค่อยกล่าวอีกครั้ง!"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
คนทั้งสามที่พุ่งตรงไปยังทิศทางที่ไกลออกไปด้วยความเร็วสูง จากนั้นสามารถมองเห็นผู้ฝึกตนมากมายที่กำลังเดินทางมามากขึ้นและก็มากขึ้น ที่ไกลออกไปเป็นยอดเขาสูงที่มีประกายแสงสว่างวับวาว.
พื้นที่รอบ ๆ เต็มไปด้วยผู้ฝึกตนมากมาย รอบ ๆ ยอดเขาเต็มไปด้วยผู้ฝึกตนใหญ่กระจายไปทั่ว.
ผู้ฝึกตนหลาย ๆ คนที่รอฉวยโอกาส ส่วนคนที่มีพลังฝึกตนสูงได้เคลื่อนที่เข้าใกล้ยอดเขาตรงกลางแล้ว.
ที่ใจกลางยอดเขานั้น เป็นพื้นที่โล่งราบเตียน ที่ตรงกลางนั้นมีตำหนักขนาดใหญ่ตั้งอยู่.
ที่ด้านหน้าตำหนัก บนลานขนาดใหญ่นั้น มีคนสองคนยืนอยู่.
เซิ่งหวังไท่ชูที่สวมหน้ากาก และปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ใบหน้าซีดขาว และที่ด้านหลังนั้น มีเตาปรุงยาขนาดใหญ่ขนาดสามจั้ง.
เตาขนาดใหญ่ที่มีสีทองแดง ที่ด้านนอกมีอักษร เทียน(ฟ้า) ลอยอยู่ และด้านล่างมีอักษะ ปฐพี(ดิน) ลอยอยู่เช่นกัน.
เตาฟ้าดิน บนเตาฟ้าดินนั้นดูสกปรกและเก่า นอกจากนี้ยังมีรอยแตกมากมาย กระจายออกไปทั่ว ราวกับว่ากำลังจะแตกสลายทุกเมื่อ.
อย่างไรก็ตาม ภายในเตาฟ้าดินนั้น ในเวลานี้ มีพลังสีชมพูกำลังหมุนโคจรไปรอบ ๆ และยังดูเหมือนว่าจะมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน.
นี่คือสมบัติล้ำค่าของเหนียงเหนียงนวีหวา เตาฟ้าดินอย่างงั้นรึ?
เซิ่งหวังไท่ชูและปรมาจารย์หมากซือเหม่ยกำลังปกป้องเตาฟ้าดินอยู่.
ที่ด้านหน้าพวกเขา มีบอลแสงขนาดใหญ่ ดูเหมือนดวงอาทิตย์ขนาดย่อม ๆ ลอยอยู่ บอลแสงที่เปล่งแสงเจ็ดสี.
ด้านหลังบอลแสงนั้น ในเวลานี้มียอดฝีมือ 14 คน.
14 ยอดฝีมือที่ลอยอยู่บนอากาศ นอกจากนี้ยังมีคนอีกมากมายที่หวังโชคยังไม่กล้ารุกล้ำเข้าไป เห็นชัดเจนว่าคนทั้ง 14 คนนั้นแข็งแกร่งมาก.
ภายใน 14 คนนั้น จงซานเห็นคนหนึ่ง ประมุขนิกายหลันเติ้งเขาเคยเห็นด้านนอก อรหันต์โบราณหลันเติ้ง.
อรหันต์โบราณหลานเติ้งจดจ้องมองไปยังบอลแสง แววตาที่เผยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
ยอดฝีมือทั้งสิบสี่คน แม้ว่าพวกเขาจะตั้งตนเป็นศัตรูกับเซิ่งหวังไท่ชูชัดเจน ทว่าก็เต็มไปด้วยความระมัดระวังคนอื่นด้วยเช่นกัน เตาฟ้าดินแน่นอนว่าจะมีเพียงแค่คนเดียวที่เป็นเจ้าของ ท้ายที่สุดก็จะมีเพียงแค่ใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มพวกเขาเท่านั้นที่ได้ครอง.
ไม่มีมิตรภาพใด ๆ ทำให้พวกเขาระแวดระวังคนอื่น ๆ ด้วย.
"ตูมมมม~~~~~~~~~~~~~~~~~!”
เกิดระเบิดดังสนั่น บอลแสดงเจ็ดสีที่ระเบิดออกมาเสียงดัง อากาศรอบ ๆ ที่สั่นไหวไปมาเล็กน้อย มวลอากาศที่ม้วนกวาดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง.
เมื่อบอลแสงสลายหายไป เงาร่างคนสองคนก็ปรากฎขึ้นในทันที.
หนึ่งคือคนที่สวมชุดสีม่วง ผมเผ้าที่หยิกหยอยเล็กน้อย เป็นประมุขนิกายจื่อเซียวนั่นเอง.
ประมุขนิกายจื่อเซียวที่จ้องมองไปยังชายที่อยู่ตรงข้ามพ่นโลหิตออกมาคำโต.
ชายผู้นี้จงซานเคยเห็นมาก่อนที่ตำหนักดวงดารา ประมุขตระกูลซือหม่า ซือหม่าหยวน.
ซือหม่าหยวนที่กุมหน้าอก เสื้อผ้าฉีกขาด ร่างกายที่มีรอยไหม้หลายจุด เส้นผมชี้ตรง พ่นโลหิตออกมาเป็นระยะ พร้อมกับจ้องมองไปยังทิศทางของประมุขนิกายจื่อเซียว.
ซือหม่าหยวนที่ร่อนลงบนลานช้า ๆ .
"เซิ่งหวัง เฉิน คงทำได้แค่นี้ เฉินได้รับบาดเจ็บหนัก ไม่สามารถที่จะรับมือศัตรูได้อีกแล้ว ทว่าประมุขจื่อเซียวเองก็ไม่สามารถต่อสู้ได้อีกแล้วเช่นกัน."ซือหม่าหยวนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเซิ่งหวังกล่าวออกมาด้วยท่าทางขมขื่น.
"อืม!"เซิ่งหวังไท่ชูที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นซือหม่าหยวนก็ถอยออกไป.
บนท้องฟ้ามีเซียนโบราณ 15 คน สูญเสียความสามารถในการต่อสู้หนึ่ง และยังเหลือเซียนโบราณอีก 14 คนที่ยังคงจับจ้องมองมา.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่ขมวดคิ้วไปมาด้วยความลึกล้ำ.
ทันใดนั้น ใบหน้าของปรมาจารย์หมากซือเหม่ยก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง เพราะว่าบนอากาศฝ่ายตรงข้าม หลังจากประมุขจื่อเซียวถอยไป ก็ปรากฎเซียนโบราณมาเพิ่มอีก.
16 เซียนโบราณ?
ยิ่งปล่อยเวลาผ่านเลยไป ก็ยิ่งปรากฎเซียนโบราณมาเพิ่มขึ้นเรื่อย ยิ่งหากมีเซียนบรรพชนเข้าร่วมล่ะก็ เตาฟ้าดินนี้ก็จะไม่สามารถนำออกไปได้ตลอดไปรอดฝั่ง เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี?
พื้นที่รอบ ๆ เอง ผู้ฝึกตนมากมายต่างก็มองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้.
" 16 เซียนโบราณ? มีเหรอที่จะไม่มีโอกาส? เมื่อพวกเขาแย่งกันพวกเราก็มีสิทธิ!"เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่รอบ ๆ บ่นพึมพำ.
"ไม่มีอะไรแน่นอน 16 เซียนโบราณไม่มีใครยอมใครแน่ และนั่นล่ะโอกาสของพวกเรา!"
"โอกาส? เซียนโบราณยังไม่สามารถแย่งมาได้ แล้วเจ้าจะเอาโอกาสในมา?"
"เซิ่งหวังไท่ชูโชคดีจริง ๆ ทำไมไม่เป็นข้า?"
"เซิ่งหวังไท่ชู หากไม่มอบเตาฟ้าดินออกไป เขาต้องตายแน่ เจ้าไม่เห็นหรือมีคนมากมายจับจ้องอยู่ เขาต้องการคนช่วยเหลือหรือไม่?"
"ร่วมมือ? ช่วยเหลือ? เซียนโบราณต่างก็ต้องการเตาฟ้าดิน ใครคนใหนจะกล้าช่วยเหลือ? บางที 16 เซียนโบราณเอง ต่างก็อยากได้เหมือนกัน คนที่เข้าไปช่วยเหลือมีแต่แส่หาความตายเท่านั้น!"
"ใช่ เวลานี้จะมีคนที่โง่ขนาดนั้น ไม่มีทางที่จะมีคนช่วยเหลือเซิ่งหวังไท่ชู!"
....................................
..................
......
ทุกคนต่างก็พูดกันไปต่าง ๆ นานา ต่อหน้าเซียนโบราณมากมาย ไม่มีทางที่จะมีคนเสนอตัวช่วยเซิ่งหวังไท่ชู มีเพียงแค่เซิ่งหวังไท่ชูมอบเตาฟ้าดินออกไปเช่นนั้น ไม่เช่นนั้นไม่มีทางที่จะมีคนก้าวออกไปช่วย.
ขณะที่มีคนมากมายต่างก็พูดคุยไปต่าง ๆ นานา .
ขณะที่กลุ่มเซียนโบราณเพิ่มขึ้นเป็น 16 ทันใดนั้น บนลานยอดเขาก็ปรากฎคนสามคนขึ้นในทันทีเช่นกัน.
เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างก็เปลี่ยนเป็นนิ่งงัน.
"มีคนโง่จริง ๆ ด้วย?"
"พวกเขากำลังแส่หาความตาย?"
..................
............
คนสามคน จงซาน ซูอาโฝ และกงจูจิวเหว่ย คนทั้งสามที่บินไปยืนอยู่ข้าง ๆ เซิ่งหวังไท่ชู.
เห็นกลุ่มของจงซานมาถึง ซือหม่าหยวนที่ขมวดคิ้วไปมา ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่จ้องมองกงจูจิวเหว่ยด้วยท่าทางเป็นกังวล ส่วนเซิ่งหวังไท่ชูราวกับว่ารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว จึงไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาอีก.
"ทว่าเซียนโบราณทั้ง 16 คน ที่เห็นพลังฝึกตนของทั้งสามได้.
“!”
หลาย ๆ คนที่เผยท่าทางเหยียดหยัด เพราะคนทั้งสามนั้นอยู่ในระดับเซียนสวรรค์ สามเซียนสวรรค์จะมาหยุดพวกเขาได้อย่างงั้นรึ?
มีหลายคนที่แสดงท่าทางสงสัย ต้องไม่ลืมว่าคนทั้งสามนั้นมีหลายคนที่เห็นพวกเขาก่อนที่จะเข้ามาในโลกนวีหวา ในเวลานั้นซูอาโฝและกงจูจิวเหว่ยต่างก็มีระดับมหาเซียน ในเวลานี้กลับกลายเป็นเซียนสวรรค์อย่างงั้นรึ?
"กงจู ท่านมาได้อย่างไร?"ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่เผยท่าทางเป็นกังวล.
"ข้าให้นางมาเอง!"เซิ่งหวังไท่ชูที่เอ่ยออกมาเล็กน้อย.
ปรมาจารย์หมากซือเหม่ยที่จ้องมองไปยังเซิ่งหวังไท่ชูด้วยความสงสัย จากนั้นก็พยักหน้ารับ.
เซียนโบราณ 16 คนที่ลอยอยู่บนอากาศนั้น ไม่ได้เร่งรีบบุกเข้ามา ทว่าพวกเขายังเต็มไปด้วยความระมัดระวังแม้แต่ในกลุ่มของพวกเขาเอง พวกเขาไม่มีทางลงมือก่อนแน่ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะเสียท่าก่อนและจะหมดโอกาสในทันที.
ประมุขจื่อเซียวที่บินถอยออกไปแล้ว จากนั้นก็มีเซียนโบราณอีกคนที่บินล้ำออกมา.
เป็นอรหันต์โบราณ ของวิหารหลั่นเติ้งนั่นเอง.
"เซิ่งหวังไท่ชู เตาฟ้าดินด้านหลังจากนั้นมีวาสนากับข้า อย่าได้ขัดขืน!"อรหันต์หลั่นเติ้งที่กล่าวออกมาในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายต่างก็กล่าวเหยียดหยันในใจ กล่าวได้อย่างไรว่ามีวาสนากับตัวเอง?คิดจะครอบครองคนเดียวรึ? ไม่มีใครคาดคิดว่าอรหันต์โบราณหลั่นเติ้งจะหน้าหนาขนาดนี้.
